sorry, enough said?

In rennen kon zij goed zijn als ze tegelijk begonnen maar ik zie ik zie wat jij niet ziet was hij beter, dat wist ze eigenlijk nu al. Ze was nooit goed in zulke spelletjes, maar des de leuker. Ze kek hem aan en wachtte op een kleur. Bruin....Bruin? Even knipperde ze voor ze om zich heen begon te zoeken. Het hout van de bomen was bruin. Zou dat het zijn? Nee, zo makkelijk zou hij het toch niet maken? "De bomen?" probeerde ze. Terwijl ze verder zocht. "Die boom wortel?" ging ze door. Ze wist dat ze slecht was in dit spel maar ze kon niets anders bruins vinden. "Een hint?" vroeg ze zacht en keek hem zo lief mogelijk aan.

Haar gedachten gingen rond, wat zag ze nog meer maar toen hij de hint gaf keek ze hem vragend aan. Zij kon het zelf niet zien. "Kan jij het wel zien?" vroeg ze. Wat zou hij wel kunnen zien maar zei niet. Ze keek even achter zich terwijl ze telkens die vraag opnieuw stelde. Ze kon toch eigenlijk alles wel zien hier, nou ja, alles behalve zelfzelf. Wacht, zij, haar ogen waren bruin. Meteen keek ze met een grijns op en keek hem aan. "Is het een mooie kleur bruin?" vroeg ze uitdagend. "Mijn ogen?" probeerde ze de vorige vraag een beetje te verdoezelen.

De tip had zeker wel geholpen, iedereen kon het zien behalve zij. Zij zou amper haar eigen ogen zien, alleen als ze in spiegelend. Maar goed. Ze keek blij op toen hij zei dat het goed was, het was leuk om te weten dat hij de kleur mooi vond aangezien hij had geknikt. Meteen zocht ze weer om zich heen naar iets om te laten raden. Er hingen nog enkele rode bessen met een frostlaag over zich heen aan bosjes. "Ik zie.." begon ze en keek verder. Een blauw bevroren plasje. "Ik zie, wat jij niet ziet" ging ze verder. Ze zocht verder en kwam uiteindelijk op hem uit. Ze bekeek hem even en eindigde met haar ogen in de zijn. "En de kleur is rood" zei ze zacht en keek hem vrolijk aan.

Ze keek naar zijn trotse houding waarna ze weer verder keek. Ze keek achter zich, misschien was het daar. Wat zou er nou paars moeten zijn, dat was toch vooral in de lente en de zomer. Ze keek weer naar de kater voor haar en zuchtte. Ze probeerde zijn blik te volgen maar dat lukte niet. "Ik weet het niet, echt niet" zei ze en keek hem aan. "Wat ga je doen als ik zeg dat ik het opgeef?"

Hij zou haar een snelle opgever vinden. Dat mocht niet gebeuren. Al zaten ze hier tot maanhoog, ze zou geen snelle opgever zijn. Opnieuw keek ze in het rond, en nog eens. Paars, bessen waren paars, bloemen waren paars. Waren die er in de winter. Bessen, wat voor bessen, geen idee bosbessen, nee, die waren er niet in de winter. Bloemen, er waren genoeg bloemen paars maar in de winter. Sneeuwklokjes...Viooltjes. Die konden paars zijn en waren er in de winter, nou ja winterviolen. Waren die er? Ze keek nu geheel op de grond gericht tot de paarse bloemetjes op vielen. Meteen sprong ze op en rende ze erheen. Ze stopte ernaast en bleef met haar kop boven de dingen hangen. Ze bekeek ze met een zachte blik en keek toen trots naar Glow. "Deze?"

Haar ogen stonden op de bloemen terwijl ze erboven bleef hangen met haar kop. Ze sprak tegen Glow maar keek niet op, daardoor had ze niet door dat hij naar haar toe was gekomen. Ze voelde het stootje tegen haar waarna ze lief lachend opkeek. Ze had eigenlijk wel zin in een ander spelletje. Ze zette haar poot tegn zijn schouder en zo snel als ze de andere optilde duwde ze hem om. "Haha, ik ben de beste" lachtte ze trots en sprong toen weg. "You will never beat me" sprak ze trots en draaide zich weer om naar hem. "Not even when you tried" Ze versmalde haar ogen uitdagend.