I can't hold it in anymore [Maskheart]

Haar witte voetjes contrasteerde perfect bij de felle kleur van de sneeuw die zich op het landschap neer had gelegd. De gevlekte poes haalde diep adem om de zuurstof nadien weer uit te blazen en een onbewuste glimlach verscheen op haar gezicht toen ze een wolkje zag. Er waren veel pluspunten aan de winter, maar aan de andere kant ook weer veel minpunten. Teveel om allemaal op te noemen. Cherrypelt schudde haar kopje en besloot maar verder te gaan. Ze had vandaag nog niet veel gedaan, en de clan kon alleen maar nuttige krijgers gebruiken nu. Maar ze kon er niks aan doen. Telkens als ze zich probeerde te concentreren verscheen het gestalte van Maskheart in haar hoofd. Keer op keer verstoorde de tweekleurige kater haar concentratie en verloor ze het prooidier uit oog, of was ze net iets te laat om het diertje te doden. Maar ze wist dat als ze haar gevoelens zou uitten, dat hij sowieso niet hetzelfde voor haar zou voelen. Het kon niet anders, hij was medicine cat en zij een gewone alledaagse krijger. De kater had niet eens de toestemming om zich te binden aan iemand, de reden daarvoor was haar nog altijd onbekend. Het enige wat ze nu dus kon doen was het stilletjes bewaard houden, de gevoelens in stilte uit haar lijf laten druppen tot ze uiteindelijk niks meer voor hem voelde. Maar dat probeerde ze nu al bijna zes manen, en na al die tijd was er nog geen vordering zichtbaar. Behalve dan dat ze juist meer voor hem gaan voelen was.

Opnieuw schudde de poes haar kopje in de hoop de gedachtes aan de kater in een achterhoekje te proppen. Ze moest iets vangen, al was het maar een klein spitsmuisje. Als ze vandaag wéér met lege poten terugkeerde werd de kans dat ze terug tot apprentice werd benoemd vast groter. Konden ze dat eigenlijk wel? Maar een zaadje dat ontpopt was tot een bloem kon je toch ook niet terug tot een zaadje maken? Cherrypelt greens even bij die gedachte. Ze ging zelfs zo vaak met de kater om dat ze al vergelijkingen met kruiden begon te maken. De calico poes zuchtte nog eens en besloot nadien om verder te lopen. Als ze zo door bleef gaan zou er vandaag inderdaad niks van komen. Maar de verwarring in haar hoofd vormde een soort web waardoor ze niet meer goed functioneerde. En de enige manier om daar verandering in te laten komen was de oorzaak van het probleem zelf aan te pakken; Maskheart. Cherrypelt sloeg haar pootje voor haar ogen en liet een sidderende adelzucht varen. Nee, ze moest haar gevoelens voor hem koesteren. Ervoor zorgen dat hun vriendschap intact bleef. Ze wou niet dat ze hem verloor door te zeggen dat ze iets voor hem voelde, en boven dat wou ze zeker niet dat de kater in problemen kwam.

Een rilling rolde over haar ruggengraat toen de geur van Maskheart haar neus binnen kwam geslopen. Meteen schoot haar kopje van links naar rechts, en wierp ze nog een blik naar achteren om te zien of de kater ergens naderbij was. De vraag hoe ze op zijn aanwezigheid zou reageren wanneer hij er echt was, daar had ze nog geen antwoord op. Ze wou al een tijdje bekend maken wat ze voor hem voelde, maar telkens wanneer ze zijn gezicht zag klapte ze dicht als een klaproos, en brabbelde ze de meest onzinnige dingen uit. Een zucht verliet haar bekje toen ze met gesloten ogen weer haar kopje naar voren wende. "Hey Cherrypelt." Klonk het plots, waardoor haar ogen weer open schoten en ze hem verbaasd, bijna verrast aankeek. Haar keel werd gelijk helemaal droog en als ze het goed had, was ze nu zelfs in de sneeuw aan het dabben door de zenuwen. "Hallo, Maskheart." Probeerde ze zo rustig mogelijk uit te spreken terwijl ze haar ogen op hem fixeerde. Echter sloeg ze haar donkergele blik terug neer op de grond zodra hun blikken elkaar kruisten. Ze wou niet dat hij haar blik zou belezen, want het zou niet niet de eerste keer zijn dat ze zich als een open boek gedroeg. Haar lange pluizige staart sloeg eerst van links naar rechts voordat Cherrypelt het tot rust baande. Wat nu? Wat moest ze zeggen? Ja ik vind je leuk, zou nogal vreemd overkomen. De poes beet even op haar lip en bleef bij haar besluit; Ze zou niets zeggen, en zien wat Starclan voor hen in petto had.

"Sorry als ik iets verkeerd heb gedaan." De poes keek meteen weer op en een ietwat vragende blik sierde haar donkergele ogen. Ze beet even op haar lip. Hoezo? Waarom? Waarom zag de kater telkens dwars door haar heen? Kon ze nou nooit eens een goede act opzetten? Als ze nu beter was geweest in haar gevoelens te maskeren, dan was dit nooit gebeurd. Dan hadden ze niet in zo'n situatie als deze gezeten. Kon ze nou niet gewoon de realiteit aanvaarden en inzien dat er nooit iets tussen hen zou komen? Dat er nooit iets mocht komen tussen hen? Een bijna onhoorbare zucht verliet haar mond toen ze uiteindelijk het weer waagde hem aan te kijken. "Je hebt niks verkeerds gedaan.. Jij niet." Ze hoopte lichtelijk dat hij er niet meer achter zou vragen. Maar langs de andere ook weer wel.. Als hij om haar gaf dan zou hij willen achterhalen wat het probleem was, maar hoe zou hij dan reageren als ze hem vertelde dat hij dat was? De calico poes klemde haar kaken op elkaar en krulde haar staart zwak rond haar lichaam. Ze wou hem niet kwetsen, noch kwijtspelen. Maar ze kon zo niet verder, allemaal feiten waar ze geen blijf mee wist.

De stilte die momenteel tussen hen hing deed haar lichtjes huiveren. Ze was hem aan het kwijtspelen, ze voelde het gewoon. Ook al zou hij hetzelfde voor haar voelen, partnerschap zouden ze nooit kunnen krijgen. Ze had nooit moeten toegeven aan haar gevoelens. Ze wist nog goed wat er gebeurd was toen ze bevriend was geraakt met Darkpaw. Ook met hem kon ze niks beginnen. Het was toen dan ook prille liefde, eerder gewoon lichte crush. Het beeld van de grijze kater toen ze hem uiteindelijk had afgewezen, deels omdat ze wist dat het niet kon en deels omdat ze al gevoelens voor Maskpaw toenertijd aan het ontwikkelen was, spookte nog steeds rond in haar hoofd. Zou dat haar ook overkomen? Af gewezen worden? De poes sloot haar ogen om deze later opnieuw te openen toen de stem van Maskheart weer hoorbaar werd. "Wat is het dan? Er is duidelijk iets dat je van streek maakt." Klonk zijn stem. Cherrypelt wiebelde wat zenuwachtig met haar oortjes en weigerde het nog steeds de kater een blik waardig te gunnen. Ze wou niet dat hij haar nog langer zou belezen als een open boek. En aangezien haar gelaatsuitdrukkingen vaak al hele boekdelen spraken weigerde ze deze keer hem aan te kijken. "Er is niks, echt waar." Probeerde ze te glimlachen, echter zag het er eerder naar uit dat haar gezicht verkrampte en een wat misvormde lach op haar gelaat verscheen.

De wind waaide zachtjes over haar ruggengraat heen en stilletjes aan begonnen haar pootkussens terug de vaste aarde onder haar te voelen. Het sneeuw waar ze zich al een tijdje op bevond was gaan smelten door haar warme lichaamstemperatuur, echter zorgde het er wel voor dat haar staart en voetjes doorweekt waren. Haar donkergele blik bestudeerde nog steeds de grond die wit zag door het koude spul dat zich over de vlaktes had gelegd als een ijzige mantel. Ze wist dat er iets niet klopte. Zijn stem was niet meer hoorbaar, waarom zei hij niks meer? Voorzichtig en nog steeds niet zeer zeker of het wel slim was liet ze haar blik terug in die van hem priemen. Zijn blauwe ogen zagen er zoals altijd stralend uit, net zoals de rest van hem. Cherrypelt legde haar oortjes plat in haar nek bij die gedachte. Nee, ze had besloten niet meer zo over hem te denken. Echter wist ze maar al te goed dat wat ze ook zou proberen of zeggen, ze altijd dezelfde gevoelens voor hem zou hebben. Het was net een routine. Net wanneer ze dacht niks meer voor hem te voelen, viel ze weer in diezelfde put wanneer ze hem nog eens zag. Ze kon het gewoon niet meer achterhouden voor hem, maar langs de andere kant wou ze hem ook niet kwijt. Ze wist die ene keer dat ze voor de eerste keer echt met hem sprak nog goed. Hij was toen kruiden gaan zoeken, en per toeval hadden hun paden elkaar gekruist. Was het echt toeval geweest, of was het Starclan die ervoor had gezorgd dat ze elkaar hadden ontmoet? De poes nam meteen aan dat dat nooit kon zijn. Starclan zou hier niet voor gezorgd hebben, ze was er zelfs zeker van dat als Starclan nu op hen neerkeek, ze niet trots waren. Maar ze kon er niks aan doen, zelfs de woede van hun overleden krijgers kon haar liefde voor Maskheart niet meer tegenhouden.

De gevlekte poes keek op toen ze de kater eindelijk nog eens iets hoorde zeggen, echter was het niet iets dat ze had verwacht. "We kunnen zo niet veel langer meer doorgaan." Klonk zijn stem, duidelijk niet zeker zijnde of hetgeen wat hij zei wel goed was. Zijn woorden vielen als een baksteen neer in haar maag. Hoezo? Had hij dan door wat ze voor hem voelde, en wou hij nu al het contact dat hij met haar had verbreken? Was dit het dan? Het moment dat hij haar zou afwijzen en dat ze met een gebroken hart alleen achter zou blijven. Maar als dat zo was, kon ze nog altijd ontkennen dat ze echt gevoelens voor hem had waarin liefde betrokken was. Dan had ze hem nog altijd, maar dan wel door middel van te liegen. En ze wist dondersgoed dat ze niet de beste leugenaar was. De situatie waarin ze nu zaten als voorbeeld gebruikend. Cherrypelt's ogen vernauwden zich een beetje toen ze hem terug wat strakker aankeek. Bijna wou ze iets terug zeggen, aangezien het nogal lang duurde voordat hij een reden gaf. Maar de kater onderbrak haar. "Ik bedoel. Ik voel iets voor jou wat ik niet zou mogen voelen." Meteen schoten haar ogen open en keek ze hem ongelovig aan. Wat bedoelde hij daarmee? Haar staart begon nerveus heen en weer te tikken en ze was er bijna zeker van dat als ze een twoleg zou geweest zijn, haar kaken vuurrood uitsloegen. "Ik denk dat ik verliefd op je ben." Daar was het. De kater nam haar de woorden uit de mond. De poes begon opnieuw te huiveren, deze keer niet door de wind maar door de strakke blik die ze van Maskheart toegeworpen kreeg. Ze wist niet goed wat ze nu moest doen, en bovenal, niet wat ze terug moest zeggen. Het kon dan wel zijn dat hij op haar was, en zij op hem, maar als ze de kater goed kende zou hij Starclan nooit verraden. Na een korte stilte besloot de poes haar mond te openen. "Ik ook op jou." Klonk haar stem zachtjes, de wind die tegen de kale bomen sloeg was zelfs bijna luider. Haar amberkleurige blik kruiste met die van hem, echter stond er geen warm gevoel in haar ogen geschetst, maar alleen een overdosis aan angst en onzekerheid.

Na een poos begon er zich toch een kleine glimlach te vormen rond haar lippen. Echter verdween deze weer als sneeuw voor de zon toen Maskheart wegkeek. Wat was er? Hadden haar vermoedens toch de winnende kant en zou de kater haar afwijzen? Maar hij had net gezegd dat hij.. op haar was, toch? Verward keek ze hem aan, wachtend op een verwoording van zijn reden. "Hoe moet ik het zeggen.." Begon hij. Cherrypelt besloot haar rug wat te rechten en keek hem nu strak aan. Het moment van de waarheid was aangebroken. Ze wist dat de kater onmogelijk zijn plichten aan de kant kon schuiven voor haar welzijn, maar stiekem hoopte ze toch ergens dat hij dat zou doen. Ze kenden elkaar al zo lang, en ze was er zeker van dat ze hem na deze dag nooit meer op dezelfde manier zou kunnen aankijken zoals ze dat vroeger had gedaan. Ze wou zich niet gebroken voelen. Ze voelde al zoveel pijn toen ze Darkpaw had afgewezen, echter wist ze maar al te goed dat hetgeen wat de kater toen had gevoeld zoveel malen erger was. En ze wou datzelfde niet zelf ervaren. Dat wou ze gewoon niet.. "Je moet weten dat jouw gevoelens me echt gelukkig maken, maar er staat iets in de weg." Instinctief vernauwde ze haar ogen weer en werd haar blik iets scherper. Dus de kater zou het echt flikken? Haar eerst opstapelen met hoop om nadien hardhandig stukken uit haar vertrouwen te rukken? De poes snoof even, maar besloot haar blik terug te verzachten. Hijzelf kon er ook niks aan doen. Ze wist wat er aan ging komen, maar zoals altijd hoopte ze stiekem dat de kater alsnog iets anders zou zeggen. "Ik ben een Medicine cat en daardoor is het geen optie om samen te zijn. Zelfs mijn gevoelens kunnen dat niet veranderen. Ik heb namelijk verplichtingen aan de hele clan en dan zou het niet eerlijk zijn als ik jou meer aandacht geef." Cherrypelt keek hem ongelovig aan. Had ze ooit gezegd dat zij meer aandacht zou willen dan? Had ze dat ooit gezegd dan? "Het spijt me echt." Zijn stem klonk alsof hij de waarheid sprak, maar het web dat zich had gevormd in haar hoofd weigerde naar haar verstand te luisteren en een zekere felle glans verscheen in haar ogen. Hij had evengoed kunnen zwijgen.. Ze had nooit zo stom moeten zijn om naar hem te luisteren... ze had haar gevoelens nooit mogen uiten! Cherrypelt stond abrupt op en nam enkele stapjes naar achter. Ze wist dat ze hem zou vergeven en dat ze hier later spijt van zou krijgen, maar stiekem hoopte ze dat dat toch niet ging gebeuren. Nu dit plaats had gevonden zou ze nooit meer normaal met hem kunnen praten. Hij zou nu vast nooit meer met haar meewillen op wandelingen of samen tijd met haar willen door brengen. Mousedung dat je bent! ging er door haar kop heen toen ze van hem wegkeek. Tranen welden op in haar ooghoeken, maar ze weigerde deze te laten rollen over haar wangen en veegde deze in plaats daarvan ruw weg, met als gevolg dat er een natte veeg op haar gelaat verscheen. "Ik begrijp het.." Mauwde ze zachtjes, tot haar eigen irritatie horende hoe gebroken haar stem wel niet klonk. Ze sloeg even met haar staart in de lucht en wierp hem nog een gepijnigde blik toe. "Ik moet gaan.. Ik wil je ook even niet meer zien... sorry." Na deze woorden draaide ze zich vluchtig om en verdween ze in de varen struiken die al die tijd naast haar hadden gestaan en zich hadden aangeboden als een vluchtweg wanneer het deze kant zou opdraaien. Haar voetzolen brandde bij iedere pas die ze nam, en haar spieren smeekten haar om te stoppen en om te draaien. Echter hield de poes koppig vol en weigerde ze toe te geven aan haar gevoelens. Deze keer niet, deze keer mocht de kater met iemand anders hart gaan spelen. Hij had vanaf het begin geweten dat het zo zou eindigen, waarom had hij niet ontweken toen hij nog de kans had? Dan had hij zichzelf én Cherrypelt een hoop pijn kunnen besparen. Ze was hem kwijt, en die gedachte alleen maar al deed haar maag omdraaien. Uiteindelijk kon ze niks anders doen dan stoppen en keek ze nog even achterom. Echter zag ze hetgeen wat ze niet verwacht had te zien. Niks. De kater was haar niet gevolgd.. Bruusk zette ze haar tanden op elkaar en haakte ze haar klauwen in de sneeuw. Wat had ze in Starclan's naam gedaan?

Ze hoorde nog net de laatste woorden van haar mentor, terwijl ze door het territorium aan het zwerven was. "Zelfs mijn gevoelens kunnen dat niet veranderen. Ik heb namelijk verplichtingen aan de hele clan en dan zou het niet eerlijk zijn als ik jou meer aandacht geef." Klonk de bekende stem, "Het spijt me echt." Even bleef de poes staan en draaide met haar oortjes, zoekend naar de bron. Lang had ze daar niet voor nodig en zacht liep ze dichterbij. Vanop een afstandje sloeg ze haar mentor en de andere poes gade. "Ik begrijp het.." Mauwde de poes die er bij stond zachtjes, duidelijk gebroken, "Ik moet gaan.. Ik wil je ook even niet meer zien... sorry." Licht verbaasd trok Milky haar beide wenkbrauwen op. Ze was waarschijnlijk ooggetuige geweest van de bekenning van zowel Maskheart als die poes. Tenminste voor zo ver ze er uit kon afleiden. De poes was echter weggelopen en direct greep ze haar kans. Ze schoot naar voren en ging naast de kater zitten, "Wauw," miauwde ze droogjes, "Dat heb je goed geregeld." Ze vond het gewoon zielig voor hem, voor hen beiden...

~Sorry guys, kon het niet laten xD

"Ik wil er niet over praten." Was het antwoord. Ze keek even op naar haar mentor en glimlachte toen even. Troostend duwde ze haar kopje even tegen zijn poot. "Hoeft niet." Miauwde ze rustig, terwijl ze in de richting bleef kijken waar de poes was heengelopen. Op de een of andere manier vond ze de poes een vreemde reactie hebben. Zij zou al lang in huilen zijn uitgebarsten en gesmeekt hebben het toch gewoon te proberen. Niemand hoefde het te weten, right? Maar wie was zij... "Ik vind het best knap." Mompelde het poesje er toen zacht achteraan. Zij zelf zou nooit kunnen zeggen dat het gewoon niet kon. Ze zou waarschijnlijk liever tegen de regels in gaan. Hij had echter bekend, maar bleef loyaal aan de code. Ze mocht trots zijn hem als mentor te hebben. Ze sloeg haar staart even over haar poten en keek toen weer even op naar Maskheart.

"Wat ik heb gedaan is helemaal niet knap! Denk je echt dat het zo knap is om degene pijn te doen waar je van houdt?" Milky's oren schoten naar haar nek en ze kromp licht in elkaar. Zo had ze dat heus niet bedoeld! Ze keek even weg, "I-ik bedoel gewoon dat ik het knap vind dat je het toch doet." mompelde ze haast onverstaanbaar en licht geraakt. "Niet knap van.. nou.. ehh.. je weet wel, gewoon... dat ik het... ja.. speciaal? Nee, gewoon.. Gewoon dat je zo loyaal bent dat je haar er voor pijn wilt doen..." De poes had moeite om op haar woorden te komen en keek hem niet meer aan. Ze durfde niet. "Dat je niet je gevoelens voor de code enzo hebt gezet, weet je wel..." fluisterde ze toen. Ze wist niet goed meer wat ze moest zeggen, maar ze wist wel dat ze hem nooit zo had willen kwetsen! Daarbij kwetste die schreeuwende toon haar, ze had nooit iemand willen pijn doen.

"Het spijt me.." Begon hij. Voorzichtig kwam een van haar oren omhoog en draaide die zich in de richting van haar mentor. Al bleef ze uit voorzorg wel naar de grond kijken. "Het is gewoon.. Ik weet niet hoe ik met deze situatie om moet gaan." Zijn stem brak en toen keek ze op. Haar ogen stonden op de kater gericht, echter keek deze weg. Hij zag er nou niet bepaald vrolijk uit. Zwijgend keek ze weer naar de grond naast haar, niet goed wetend wat ze nu moest zeggen. Een ding wist ze wel, ze wou hem zo niet zien. Hij hoorde niet verdrietig te zijn. Na een tijdje keek ze op. "We kunnen misschien naar het kamp gaan?" Vroeg ze toen zacht, een einde makend aan de stilte.

Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg ze wel antwoord. "Oke.." Sprak hij zacht. Ze wou iets voor hem doen. Hij zag er veel te breekbaar uit op dit moment. "Alleen.. Ehm.. niemand mag het weten." Vervolgde hij. Milky knikte, dat was te begrijpen. Al wist ze niet vanuit welke reden dat was. Waarschijnlijk omdat hij er niet telkens opnieuw mee geconfronteerd wilde worden. "Ik zwijg als het graf!" Beloofde ze hem en glimlachte toen even. Zacht drukte ze even haar kopje tegen hem aan als bemoediging. 'Everything is going to be all right.' Als ze het nou beide uithielden tot ze elder waren... Dat moest te doen zijn niet? Rustig stond ze op en wachtte even op de kater, toen liep ze terug. Terug naar het kamp, zij zou vandaag de taken in de Medicine Den wel overnemen, tenminste, voor zo ver dat mogelijk was. Voor zo ver ze dat kon.