Open my eyes to the things unseen ∞

Half slapend en nog genietend van de warmte die hij gevonden had in de vacht van zijn moeder, draaide hij zich op zijn rug. Een diepe geeuw verliet zijn bekje, terwijl de kitten langzaam aan wakker werd. Veel kon hij echter niet doen, zijn ogen zaten namelijk nog dicht en zijn gehoor en reukvermogen was nu zo onderhand wel ontwikkeld. De geuren om hem heen liepen echter in elkaar over en het was moeilijk om zich op een bepaalde geur te concentreren, ergens hoopte hij dat dat later weg zou gaan want het irriteerde hem mateloos. De geluiden kon hij echter wel van elkaar onderscheiden, er waren zoveel verschillende geluiden en hij kon niet wachten tot hij kon zien waar die vandaan kwamen! Hij hoorde stemmen, zoveel verschillende stemmen, en een soort ritselende geluiden van de ruimte waar hij zich in bevond. De wind had hem niet meer geraakt, want hij was lekker veilig bij zijn moeder gebleven en meer dan slapen en eten had hij de afgelopen tien dagen niet gedaan. Hij begon zich daarom ook langzamerhand te vervelen, er was niets anders dat hij kon doen en zijn hoofd zat vol met vragen. Wie waren zijn ouders? Hoe zagen ze eruit? En wie waren de anderen die naast hem lagen te slapen? Waar was hij? Hoe zag de buitenwereld er eigenlijk uit? Hij kon ze allemaal niet beantwoorden, omdat zijn stomme ogen nog dicht zaten. De kitten was het ergens zat en probeerde zo vaak als hij kon zijn ogen te openen, maar ze leken aan elkaar te plakken als lijm en het lukte hem niet. Wat hem echter wel opviel was dat er steeds meer licht doorheen kwam, zou hij binnenkort eindelijk zijn ogen kunnen openen? Het kwam iets sneller dan hij gedacht had, want de vierde keer dat hij het probeerde, schoten ze een heel klein stukje open. Hij moest een paar keer knipperen om te wennen aan het plotselinge felle licht, maar toen hij klaar was met knipperen waren zijn ogen geheel open. Ze waren nog helderblauw van kleur, zoals bij elke kitten die pas zijn ogen opende.

{Ik moest dit topic gewoon aanmaken! Eerste keer dat hij zijn ogen opent <'3}

Met grote ogen bekeek hij de ruimte. Zijn blik gleed over zijn moeder en degenen die naast hem lagen te slapen. Zijn moeder had een raar patroon, anders dan zijn broertje en zusje. Zij waren beiden grijs gekleurd met donkergrijze strepen, hij daar in tegen zag er helemaal anders uit. Hij zag dat zijn pootjes en staart donkerbruin waren en de rest van zijn lichaam een witachtige kleur had. Zijn eigen gezicht kon hij echter niet zien, wat hij eigenlijk wel jammer vond. Nu wierp hij zijn blik op de omgeving. Maar voordat hij zich echt ergens op kon concentreren, voelde hij een poot in zijn zij porren. Verbaasd keek hij op en voor hem stond een ander. Wie of wat het was wist hij niet, maar het had, netzoals hij, een lijf, staart, poten en een hoofd. "Jij bent klein." Hij bekeek de kitten voor hem, die duidelijk boven hem uittorende, en opende zijn bekje. Maar zonder dat er enig geluid uit kwam sloot hij deze weer. Hij had nog nooit iets gezegd, dus hoe moest hij nu iets terug zeggen? Hij bedacht zich wat hij ging zeggen en met een beetje moeite kwamen de woorden uit zijn mond. ”En jij bent heel groot.” Miauwde hij, terwijl hij zijn kopje omhoog hief zodat hij de kitten beter kon bekijken. ”Wat ben jij?” Vragend keek hij het witte wezen aan en ergens was het ook meteen een vraag om erachter te komen wat hij was. Een slimme zet dus! Dit wezen zou het niet eens door hebben waarschijnlijk!

{10 dagen oud dus hij weet bijna niets xD}

Een kat! Dat was hij dus! Eindelijk wist hij het! De kitten kreeg een grote glimlach op zijn gezicht nadat de kat voor hem dit verteld had. Gelukkig was hij er niet achter gekomen dat hij het eigenlijk voor zichzelf vroeg. Hij wilde zo graag weten wat hij was! "de leader!" Even keek hij de kater verbaasd aan. Echt waar? Was hij de leider van deze hele clan? Dat kon toch niet! Zijn moeder was veel groter dan deze kat! "..van deze Den dan." Even knikte hij, maar hij bleef de kitten nog verbaasd aankeken. "De leider van deze den?" Vroeg hij nog even verbaasd na, hij wilde het natuurlijk zeker weten. "Voor jou zal ik de uitzondering maken, jij mag me Marrowkit noemen. En hoe heet jij, kleine onderdaan?" Marrowkit, hij heette dus Marrowkit. "Wat is een onderdaan? Ik heet Dustkit! Wie is jouw moeder? Wie is jouw vader? Waar liggen jouw broertjes en zusjes?" Hij stelde zijn vragen snel, alsof hij er geen moment over na hoefde te denken wat hij aan deze kater wilde vragen. Ze kwamen gewoon op in zijn hoofd en op dat moment sprak hij ze ook uit. "Waarom ben jij zo wit en heb ik bruine plekken op mijn lijfje?"

"Een onderdaan is iemand die de leider dient, dus jij moet alles doen wat ik zeg, omdat ik jouw leider ben. En leuk je te ontmoeten Dustkit. Mijn moeder heet Strawberry en zij is echt helemaal cool!" Hij merkte dat de kitten zijn vader en siblings wegliet, even liet hij zijn blik over de nursery heen glijden. Welke queen was Strawberry? Hij kende deze poes nog niet. "Waar ligt je moeder?" Miauwde hij, waarna hij zijn blik weer terug op Marrowkit richtte. "Zou het dan leuk zijn als iedereen hetzelfde zou zijn? Het is gewoon zo, kleine Dustkit." Even knikte hij. "Dat is waar.." Miauwde hij. "Nou, wil je nog iets voor je leider doen?" Even werd zijn blik op zijn eigen pootjes gericht. Hij kon nog niet lopen en had het eigenlijk nog nooit geprobeerd. Hij was nog zo jong.. en hij had nog maar net zijn oogjes geopend! "Natuurlijk wil ik iets doen voor mijn leider, altijd.. maar.." Even twijfelde hij of hij het moest zeggen, want ergens schaamde hij zich ervoor. "Ik .. ik kan nog niet lopen." Miauwde hij. "Ik heb het nog nooit.. geprobeerd. Ik doe net pas mijn oogjes open!"

"Uhm verderop, achter jouw moeder." De kitten probeerde zichzelf omhoog te krijgen, zodat hij de Queen kon zijn. Maar zijn eigen moeder lag in zijn beeld en dus zou hij moeten wachten tot hij het nest uit kon lopen. "Dan zal de leider jou wel eens proberen te helpen, niet?" Geïnteresseerd keek hij nu weer naar Marrowkit. "Wil je dat echt doen? Hoort een leider dat te doen dan?" Miauwde hij vragend, waarna hij naar zijn pootjes keek en ze probeerde aan te spannen. Dit ging nog een hele klus worden. "Hoe.. moet ik opstaan?" Hij voelde zich een beetje hulpeloos, maar hij had het liever snel geleerd dan dat het nog twee dagen duurde.

Zou Marrowkit wel echt een leider zijn? Was de vraag die door Dustkit's hoofd schoot. Met een beetje nadenk werk, besloot hij de kitten niet geheel te vertrouwen met zijn clanleider zijn. Marrowkit was toch nog te klein om een clanleider te zijn? Zijn moeder was groter dan hem, Silverfang en Firestar waren ook groter dan hem! "Waarom heet jij eigenlijk.. Marrowkit? Ik dacht dat een clanleider juist een naam had die op -star eindigde. Waarom is dat bij jou niet zo? Ben je geen echte clanleider? Heb je starclan ooit al eens gezien? Zo ja, hoe ziet het er uit?" Schoot er weer uit zijn mond. Onder het praten kreeg hij altijd nog meer vragen, die hij er eigenlijk meteen uitgooide. Hij wist dat het misschien lastig was om allemaal te onthouden en te beantwoorden, maar hij hoopte dat Marrowkit dat wel kon. "Wacht, mag ik je pootje even omhoog tillen?" Nu terug op het onderwerp dat Marrowkit hem ging leren lopen. Dustkit keek even naar zijn eigen poot. "Natuurlijk, maar dat kan ik zelf ook wel hoor!" Miauwde hij, waarna hij even keek hoe de kater voor hem stond. Dus zo zou hij ook moeten gaan staan? Hij spande zijn spieren aan en zette zich af van de grond. Hij kon even stil blijven staan, maar daarna begon hij weer te wankelen, waarna hij weer ging liggen. Nee, dat was verkeerd gegaan.

Dustkit keek Marrowkit met vermoeide ogen aan. Was hij nu al moe? Een diepe gaap verliet zijn bekje, als teken dat hij echt eens moest gaan slapen. "Ik ben nog veel te moe om te lopen.." Mompelde hij, waarna hij zachtjes zijn kopje tegen zijn moeders buik aanlegde en in slaap viel, niet meer in staat om iets te zeggen.

Topic uit