{Winter Gifts}

De kille wind van bladkaal rukte genadeloos de laatste bladeren van de takken af en stuurde ze dwarrelend naar hun lotgenoten op de grond. Wanneer ze eenmaal rustig neergestreken waren, werden ze vanzelf weer omhoog geblazen door een nieuwe rukwind of door bedekt door de vallende sneeuwvlokken, hun offer onherkenbaar geraakt. De vorst maakte kleine, fijn doorzichtige randjes aan alles en schonk alles een lichte schittering in het vale zonlicht wat nog door de takken heen drong. De nu naakte takken ratelden wanneer ze langs elkaar geduwd werden door de luchtstromen en het kamp lag er redelijk troosteloos bij met de grijze tinten die dit seizoen bracht. Maar dat was niet het enige troosteloze wat er lag in het kamp, naar buiten starende door de ingang van de nursery, keken twee doffe azuurblauwe ogen naar buiten, omhuld door een grauwige blue point pels.

Dogdance voelde zich ongemakkelijk in de nursery. Ja, het zachtste mos werd naar haar gebracht en ze werd dan ook wel rustig gehouden, maar het was eenzaam. Silverfang had haar niet meer aangekeken en ze wist zelf dondersgoed wat ze hieruit op moest kunnen maken. Hij moest haar niet meer nu ze zwanger was. Ze had de schok gezien in zijn ogen op het moment dat ze hem de waarheid had verteld, niet eens schok, eerder morbide angst. Het was alsof ze in zijn ogen iets vies was geworden, iets besmets. En ze wist ook zeker dat hij dit nooit gepland had. Niet dat zij dat gedaan had, maar ze was ervan overtuigd geweest dat ze er samen door zouden komen, dit ‘probleem‘. Hij was hier blijkbaar niet van overtuigd. Misschien wilde hij zich wel niet binden. Ze had deze trekken in haar eigen blinde wanhopigheid overzien. Eerst, toen Dogdance de kater nog haatte en wantrouwde, had ze het allemaal kraakhelder gezien. Hij was een flirt, een charmeur en natuurlijk een deputy, alweer. Alle trekken waarvan ze zichzelf vroeger overtuigd had dat ze die niet moest vertrouwen. Toch had ze zichzelf op dit vlak bedrogen en kijk waar ze nu geëindigd was? Ze had zichzelf nooit zo moeten verliezen. Op het moment dat haar ouders gestorven waren toen ze een apprentice was, had ze dit haarzelf immers beloofd. Als je je niet hecht aan anderen, dan zouden ze je ook nooit pijn kunnen doen. En oh Starclan, had ze zichzelf hier maar aan gehouden. Dan had ze nu niet zoveel pijn gehad. Maar deze verwijten kwamen nu allemaal te laat en dat haatte ze nog meer. Ze lag hier nu immers en er was niks meer aan te doen.

Haar maag knorde en geërgerd besloot Dogdance om iets te gaan verliggen. Ze voelde zich flauwtjes en zwak. De bladkaal had meteen sterk ingezet met een prooischaarste en iedereen leed eronder. Maar ook Dogdance voelde de resultaten van de honger nu ze leven had groeien in haar buik, of zoals ze het soms wel noemde, kleine parasieten. Toch kon ze zich er niet toebrengen de kittens te haten. Het was hun fout niet dat ze verwekt waren. Die blaam lag compleet bij haarzelf en Silverfang. Nee, de kittens zouden hier niet onder leiden. Maar toch, het maakte dat ze zich moe, uitgeput en uitgehongerd voelde. De spaarzame prooi die ze toegestopt kreeg, was lang niet genoeg om haar honger te stillen. De sadist in haarzelf merkte dan ook vinnig op dat ze alsnog vetter was dan wie dan ook in de clan, nu haar buik zo opgezwollen en strakgespannen was. Maar al snel was de humor hiervan weer weg toen ze haar kop weer neerlegde in het mos en haar ogen weer even sloot. Ze zat vast in de nursery en ze haatte het. Dogdance had ook een fight or flight instinct, maar nu ze zo immobiel was door haar buik, werkte de ‘flight‘ niet meer. Dit zorgde dat ze zich kwetsbaar en snel geïrriteerd voelde. Het duurde dan ook even totdat de poes intrek in de nursery nam. Ze had haar nest zo ver mogelijk weggesleept bij die van Silverfang, om de kater maar te ontwijken. Na wat er gebeurd was, keek Dogdance hem immers liever niet meer aan. Het liefste zou ze hem nooit meer zien. Maar ze paste nu wat meer op. Ze kon zich niet permitteren om weer iets te doen wat ver over de streep ging, tenminste, op dit moment nog niet. Als ze nu de clan uitgesmeten werd, dan zou ze alleen voor deze kittens moeten zorgen. En dat zou ze in deze strenge bladkaal niet redden. Ze voelde zich nu al veel zwakker dan dat ze zich eigenlijk moest voelen en na de geringste inspanning voelde ze de wereld om haar heen tollen. Ze had het echter niet aan iemand verteld, daar was Dogdance te trots voor. Toegeven dat ze zichzelf zwak voelde, nee, niet aan haar besteed. Maar het zorgde wel dat er een kleine vonk van twijfel achter in haar hoofd zich vast begon te bijten. En deze vonk van twijfel wilde niet meer loslaten.

De poes huiverde licht toen de wind zich door de kieren en gaten van de nursery wist te worstelen en langs haar nog ietwat dunne pels streek. Waarom teisterde de natuur haar zo? Lag het aan haar of was de bladkaal in Skyclan een stuk minder streng? Ze probeerde zich wat op te krullen, maar de dikke buik lag haar in de weg. Ze moest moeite doen om niet van frustratie haar nagels in de aarde te slaan, frustratie dat ze niks kon op het moment. Het voelde nutteloos. De meeste katten moesten de eindjes aan elkaar knopen om rond te komen in deze bladkaal en nu lag zij hier nutteloos in de nursery. En genoeg voedsel had zelfs zij niet. Niet dat de Thunderclan katten, of Silverfang, haar waarschijnlijk dit voedsel gunden. Want immers had de Thunderclan, en Silverfang waarschijnlijk ook, een redelijke hekel aan haar gekregen. Ze blies geïrriteerd snuivend als een woedende das haar adem weer uit en zag het in de lucht verdwijnen in kleine wolkjes. Stomme Silverfang… Dit was allemaal zijn schuld… Als hij niet zo vreemd deed, hoefde zij zich niet zo erg te irriteren. Als hij zich niet had los laten gaan, want zijzelf was natuurlijk niet de aanstichter wat haar betrof, was dit allemaal niet gebeurd. Ze gromde wat binnensmonds en legde haar kop weer op haar poten. Als ze hier begon te creperen van kou, dan hield ze zichzelf wel warm met oh zo verzadigende moord gedachten. Want die foxheart was nog niet eens langsgekomen om te vragen hoe het ging. Het waren niet alleen haar ‘parasieten‘, maar zeker ook de zijnen!

Een jonge apprentice, die haar maar wat angstig aankeek, bracht haar een kleine muis. Dogdance bromde een bedankje en keek eventjes naar het scharminkel. Ze had ondertussen wel een reputatie opgebouwd, dat ging ze niet ontkennen. De poes krulde haar ietwat dikke staart om haar heen, zo ver dat ging. Dit zorgde weer voor een geïrriteerde grom en de apprentice keek schrikachtig om toen ze deze uitstootte. Dogdance mompelde een excuusje en de apprentice haastte zich weg. Nog eventjes keek Dogdance het jonge katje na en maakte de mentale belofte aan zichzelf dat ze nog ooit een keer een excuusje zou aanbieden aan de kat, waarop ze ook weer aan zichzelf toegaf dat ze dat niet zou doen. Silverfang mocht haar troep opruimen wat haar betrof. Daar moest hij immers nog mee oefenen. Zij kon prima haar eigen troep oprui-

Een kermend geluid ontsnapte uit haar keel toen haar buik zich pijnlijk samentrok en ze klauwden haar nagels in de grond. Wat de..? Ze hapte naar lucht toen dit gevoel zich herhaalde en maakte even een hoog pijnlijk geluid. Starclan verdomme… Had iemand haar niet even kunnen waarschuwen dat dit zoveel pijn kon doen? Haar staart zwiepte over de grond heen terwijl ze probeerde een comfortabelere houding te vinden. Toch klemde ze haar kaken op elkaar, weigerend om om hulp te roepen, want ja, Dogdance is nou eenmaal koppig. Ze probeerde dan ook een queen die de den uitglipte om Silverfang en Maskheart te halen te stoppen, maar een nieuwe wee kapte haar woorden af en liet haar weer ineen krimpen. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen. Hoorde dit zoveel pijn te doen? Hoorde er zoveel bloed? Hoorde alles zo ver weg te lijken ineens?

{Kittens worden morgen geboren} xD

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang staarde naar het zielige hoopje dat de prooistapel moest voorstellen. Naar de kleine karkasjes die vel over been waren, nog magerder dan sommige katten die hier rondliepen. Hoe moest dàt een hele clan gaan voeden? ‘Silverfang.’ Één van de warriors kwam zijn kant oplopen en riep zijn naam om zijn aandacht te trekken. De kater ontmoette hem met doffe, glansloze ogen. Een teken van zijn slapeloosheid deze dagen. Ze waren allemaal aan het vechten om de strenge winter door te komen. Hij misschien wel meer dan ooit, want naast de clan en zichzelf, was er ook nog iemand in de nursery waarover hij zich verantwoordelijk voelde. Niet dat ze nog iets met hem te maken wilde hebben.

‘De jachtpatrouille staat klaar,’ informeerde de warrior hem. Silverfang keek op en knikte. ”Ik ga mee,” zei hij. Dat was geen verrassing meer, zodra hij de tijd had ging hij op jacht om prooien naar de nursery te kunnen sturen. Hopelijk was hij niet te doorzichtig, maar om eerlijk te zijn kon hem dan niet zo veel meer schelen. Zolang er maar voor Dogdance gezorgd werd. Dat was het minste wat hij kon doen, na wat hij had aangericht. Silverfang kwam ietwat schamper overeind en viste nog snel een mager muisje van de stapel, die hij meenam terwijl hij richting de groep warriors bij de doorntunnel liep. Onderweg stopte hij even bij een apprentice en tikte hij diegene zacht met zijn staart aan. ”Hey, wil je deze even naar Dogdance brengen?” vroeg hij, terwijl hij het muisje voor haar poten liet vallen. Het jonge katje keek hem even twijfelend aan en knikte toen voorzichtig. Ze pakte het diertje van de grond en liep er toen stuntelend mee naar de nursery. De vragende blikken bleven al achterwege. Silverfang liep er niet mee te koop, dat recht had hij niet vond hij, maar het was onderhand al bekend dat Dogdance zijn kittens droeg. Hun vele tijd samen was niet onopgemerkt gebleven, evenals hun verandering in gedrag sinds bleek dat ze zwanger was. Ze wilden het niet erkennen, maar het was onvermijdelijk. Silverfang probeerde haar sindsdien eigenlijk zoveel mogelijk te ontlopen.

Niet omdat hij niet om haar gaf, of de kittens niet wilde. Nee, de kater hield van haar met al zijn hart, en de kittens zouden daarop geen uitzondering maken. Maar, hij kon het zichzelf niet vergeven om wat hij haar had aangedaan. Hij had haar met deze situatie opgezadeld, terwijl ze daar nog helemaal niet klaar voor was, en ze had hem meer dan duidelijk gemaakt hoe ze daarover dacht. Dit was zijn schuld. Ze haatte hem. En dat deed hem zo’n pijn dat hij daar niet mee geconfronteerd kon worden, dus trok hij zich als een lafaard terug.
Toch kon hij het niet loslaten en deed hij wat hij kon om zichzelf ervan te verzekeren dat ze de zorg kreeg die ze nodig had. Het hielp niet, de schuldgevoelens bleven. Silverfang wist ook wel dat dit niet was zoals een deputy, nee, een vader, dat betaamde.

Dus stortte hij zich maar in de drukke taken van de clan, in een zwakke poging zijn eigen lijden zo ver mogelijk naar de achterhoek van zijn kop te verplaatsen. De clan voeden, Dogdance voeden. Dat was wat op het moment gelde en hij moest zichzelf maar verbijten. Hij liep naar de warriors die zich aan het verzamelen waren en knikte om aan te geven dat ze konden vertrekken. De verse sneeuw kraakte onder zijn poten toen hij het kamp uitliep, en liet voetsporen achter in het witte deken dat over het woud was gevallen. Maar, ver zou zijn spoor niet leiden. De deputy was nog niet vertrokken, of een schreeuwende stem hield hem met een ruk tegen. Iemand had zijn naam geroepen, maar deze keer was de kreet doorlopen met een angstgevoel. Snel draaide Silverfang zich om en keek hij geschrokken naar de queen die zijn kant op kwam rennen. Er kwam maar één gedachte in hem op toen hij de verontrusting in haar ogen zag, en hij hoopte bij starclan’s gratie dat het niet waar was. Haar woorden troffen hem echter als een donderslag en bevestigden zijn grootste vrees. ‘Silverfang! H-het is Dogdance!’ Meteen voelde hij zich koud worden van binnen, kouder dan de vorst die het landschap in zijn greep had. N-nee, dat kan niet, het is nog veels te vroeg! dacht hij angstig.

‘De kittens komen!’ De queen keek hem doordringend aan, probeerde de roerloze kater in beweging te krijgen. Hij leek zich los te rukken uit een soort trance en stormde toen naar voren. Zijn poten hadden hem binnen enkele hartslagen terug naar het kamp gebracht en hij gleed zo snel als hij kon door de doorntunnel, de takken die daardoor langs zijn vacht schramde merkte hij in zijn wilde paniek niet eens op. Wat hij aantrof in de nursery was vele malen erger en deed de adem in zijn keel stokken. Dogdance lag verkrampt in haar nest, momenteel al onder het bloed terwijl hij nog geen teken van de kittens zag. Zijn wereld leek in een klap ineen te storten. Duizelig van ongerustheid kroop de kater naar voren en zette hij zich bij Dogdance in haar nest. Hij keek even radeloos naar het bloed en bracht zijn blik toen snel om zich heen op zoek naar Maskheart of een queen die hem kon uit gaan leggen wat er aan de hand was. ”W-wat gebeurt er?!” vroeg hij in paniek. Toen hij haar zacht hoorde kreunen en ze haar blauwe kijkers weer onthulde drukte hij even geruststellend zijn neus tegen haar aan. ”Rustig Dog, ik ben hier,” probeerde hij zo kalm mogelijk te zeggen, niet wetende of zijn aanwezigheid überhaupt zou helpen. Hij wist niks van zwangerschappen, noch bevallingen. Waarschijnlijk was hij voor de medicine cat nu een blok aan het been, maar dat deed hem niet terug deinzen. Silverfang wist wel dat een bevalling niet zo hoorde te gaan, en er was niks wat hem op dit moment uit de nursery zou krijgen. Niemand ging hem nog bij haar vandaan halen, niet zolang hij wist dat het goed zou komen. En dit was zeker niet goed.

Deputy - 26 Moons - The Nursery

Rad des Schicksals im Gottes Hand
Ich folge deiner Spur in sand
Rad des Schiksals, bleib nicht stehen
Durchbricht den Zirkel des Geschehens
Der ewige lauf der Zeit,
Sind die acht Speichen der Unendlichkeid

Het wilde niet deren. Hoe ze ook ging liggen, de pijn wilde niet wegebben en ze haatte het. Ze probeerde om te rollen, maar een nieuwe wee wist dat met succes te voorkomen. De tijd leek stil te staan en zo koud had ze het niet meer. Ze wilde alleen maar dat de pijn ophield, maar ze kreeg het niet zover, het lukte haar niet. Ze grauwde naar niemand in het bijzonder en begroef haar nagels in de grond, diepe krassen achterlatende. De nursery leek in stilte gehuld te zijn en diverse kittens werden dan ook naar buiten gedirigeerd om haar wat meer de ruimte te geven. Het mocht niet baten. De pijn was er en wilde niet ophouden. Waarom deed het zo zeer en waarom voelde ze zich zo moe?

Met hijgerige etappes kwam haar adem haar mond uit geslopen, oplossende in kleine witte wolkjes lucht. De poes vond het niet prettig. Haar wereld leek op dit moment alleen maar uit pijn te bestaan en de zwarte sterren dansten voor haar ogen van vermoeidheid. In haar kop rinkelden de alarmbellen. Iets in haar zei dat dit niet goed ging en de lichte paniek zette haar bloed in vuur en vlam. Ze kromp ineen rond haar buik, zo ver als ze dat kon, en probeerde zich om te draaien, weer zonder dat dit lukte. Ze voelde zich naar. Waar was iedereen? Snel genoeg kwam Silverfang de nursery binnen stormen, maar haar blijdschap om hem te zien sloeg al snel genoeg om in een zekere afschuw. Het brandde in haar felle blauwe ogen, die op dit moment hel en wijd opengesperd waren van de pijn. Haar adem kwam nog steeds hijgerig uit haar mond. ”Rustig Dog, ik ben hier,” Sprak Silverfang, duidelijk pogende haar kalm te krijgen. Maar zijn aanwezigheid riep alles behalve kalmte bij de jonge, gepijnigde poes op. Ze vernauwde haar ogen licht en krulde haar bovenlip omhoog om haar blinkend witte tanden te laten zien. “Ik zie het, rot nu maar weer op“ Snauwde ze, in haar vermoeidheid nog de energie vindende om hem uit te kafferen. Energie die ze op dit moment eigenlijk niet kon missen. Maar toch deed ze het. De pijn in haar ogen was niet slechts fysieke pijn, nee, het onthulde ook nog eens een hoop mentale pijn waarin hij haar had gestort. Zijn aanwezigheid deed pijn. “Nu kun je er wel zijn?“ Siste ze door opeengeklemde kaken door. “Ga dan alsjeblieft nu ook weg!“ Maar een nieuwe wee liet haar weer kermen en ineen krimpen. “Ga… Je laat me toch altijd weer alleen..“ Bromde ze nog, haar ogen dichtgeknepen en haar kop over het mos wrijvende van pure pijn. Ze kon geen kant meer op en snel genoeg kwam de eerste kitten ook. Het deed pijn, het deed heel erg veel pijn. Ze wist ook niet wat ze moest. Starclan, wat moest ze doen met dit? Voorzichtig begon ze het kleine ding schoon te likken, maar ook dat kostte al teveel energie. Ze legde haar kop weer vermoeid neer toen dit over was. Maar veel respijt kreeg ze niet. Weer trok er een pijnlijke golf door haar buik heen en liet haar ineen krimpen. De volgende kitten kwam er al vlug aan en al snel kon ze deze ook droog likken. Maar hierna liet ze haar kop vermoeid liggen op het mos, alleen af en toe zachtjes piepende. De laatste kitten kwam er ook aan. Ze kon hem voelen. Maar ze had nauwelijks meer de energie om te persen. Met een pijnlijke kreet werkte ze de kitten toch naar buiten en bleef hierna roerloos liggen. Ze had dan ook niet de energie om nog haar kop op te tillen en de kitten te bevrijden. Ze hoopte tot de Starclan dat iemand anders dat kon doen. De zwarte vlekken van vermoeidheid hadden bijna haar hele gezichtsveld ingenomen en ze kon geen kant meer op. Ze bleef alleen maar hijgen. Nu de kittens haar buik verlaten hadden, kon je pas echt zien hoe mager ze eigenlijk geworden was. Alles leek zo ver weg, geluiden, alles. Ze kon niet meer…

(Kittens mogen hun geboortepost plaatsen. Ik heb maar geen volgorde gedaan, omdat ik die niet wist. Komen we later wel achter. xD Als je je geboortepost hebt geplaatst, mag je je leeftijd op 1 maan zetten en beginnen met rpg'en. :3)

Maskheart was bezig de kruiden te controleren. Als er namelijk kruiden waren die niet meer gebruikt konden worden moest hij ze er tussen uit halen en ze weggooien. Vooral nu met Leafbare was het belangrijk dat hij wist hoeveel kruiden hij nog van elk had en of hij ook nog genoeg had om Leafbare door te komen. Als er een kruid niet was kon dat het verschil betekenen tussen leven en dood, hij moest het dus goed in de gaten houden. Plotseling kwam er een queen zijn den binnen gerend die hem vertelde dat Dogdance aan het bevallen was. Hij bedankte de queen en richtte zich op de kruiden die hij net naar buiten had gehaald. Het was niet goed dat Dogdance nu al aan het bevallen was. De kittens waren te vroeg en dat kon betekenen dat de bevalling slecht kon gaan. Hij moest dus rekening houden met alles. Hij pakte de kruiden die hij nodig zou kunnen hebben. Er was namelijk ook de kans dat er een bloeding was en als die er was, dan moest hij proberen die te stoppen. Hij snelde de den uit en rende richting de nursery.
Eenmaal binnen in de nursery zag hij al meteen dat Dogdance er best slecht aan toe was. Silverfang was er ook al en hij liep naar Dogdance toe. Er was al wel bloed, maar er waren nog geen kittens geboren. Het was voor hem dan ook het belangrijkste om eerst het bloeden te stoppen en dan was het de beurt aan de kittens. Hij pakte de kruiden die het bloeden zouden helpen stoppen en legde ze voor Dogdance neer. "Je moet deze kruiden eten. Ze zullen helpen het bloeden te stoppen." Zei hij. Hij hoopte maar dat ze ze zou innemen, want het was belangrijk. Hij kon haar alleen nog niks tegen de pijn geven. Dat was namelijk slecht voor de kittens. Het duurde niet veel langer meer voor de eerste kitten geboren werd en de tweede kwam er al snel achteraan, maar de laatste kostte veel moeite. Hij zag hoe de poes de laatste kitten naar buiten werkte en hoe vermoeid ze was. Hij pakte de rest van de kruiden die hij had meegenomen en legde ze voor haar snuit neer. "Eet deze kruiden." Zei hij en hij hoopte dat ze hem had gehoord en dat ze het zou doen.

_{Hij voelde zich op de een of andere manier heel veilig in deze ruimte, waar hij de afgelopen maanden flink in was gegroeid. Het enige wat hem een beetje, onbewust zelfs, opviel was dat de ruimte steeds krapper werd. Er waren nog anderen naast hem, wie of wat het waren wist hij niet. Zijn ogen kon hij niet openen en geen van zijn zintuigen leken te werken hier in deze ruimte. Zo af en toe kon hij iets horen, maar dat was niet van de ruimte waar hij in zat; dat was van een andere wereld buiten die van hem. Was er nog meer buiten deze ruimte? Zou hij daar ooit ook naartoe mogen gaan? Zonder erbij na te denken ontstonden er vele vragen in zijn hoofd, vragen die hij onmogelijk zelf kon beantwoorden. Hierdoor ging zijn fantasie werken en al snel begon de kitten te dromen over de wereld buiten de zijne, hoe het eruit zou zien en wie er allemaal waren. Het waren dromen die waarschijnlijk nooit de waarheid konden zijn, maar hoe kon hij dat weten? Hij had nog nooit gehoord van alle verschillende vormen en kleuren. Alles was maar een verzinsel, kleuren die door elkaar heen gingen, voorwerpen die in rare posities stonden en onmogelijke bochten maakten. Wezens die om hem heen waren en alles behalve op katten leken, want hoe kon hij weten dat hij een kat was? Dat de wezens om hem heen ook katten zouden zijn. Niet dus. De enige wezens, die als druppels op hem leken, waren de wezens die hier naast hem groeiden. Hij had in gedachte dat het er heel veel waren, maar in werkelijkheid waren het er maar twee. Ze waren met zijn drieën.

Alle rust die hij de afgelopen maanden had beleefd, verdween al snel toen de wand tegen hem aankwam en hij tegen de anderen aan werd gedrukt. Het duurde maar een fractie van een seconde, maar hij was zich wel bewust van de plotselinge bewegingen. Het was alsof er paniek door de ruimte heen schoot, want zijn hartje begon even sneller te kloppen van de schrik. Wat was dat? De ruimte verkrampte nog een keer en nog een keer, het was een heel raar gevoel en het duurde steeds langer. Het was alsof iemand hen eruit wilde hebben, weg wilde halen van de veilige plek waar ze de afgelopen maanden in gezeten hadden. Maar hij wilde hier nog niet weg, het was hier zo rustig en veilig! De kitten probeerde zich ergens tegen te houden, maar er kwam geen beweging uit zijn piepkleine lijfje. De kracht die hem eruit wilde hebben, was sterker dan hijzelf en daarom kwam er wat beweging in de kitten. Een beweging die hij niet zelf maakte en die hij onmogelijk tegen kon houden, een beweging die hem in een smallere ruimte leek te proppen. Het voelde benauwd aan, maar lang duurde het eigenlijk niet. Voordat hij het wist verdween de warme ruimte die hij ooit zo gewend was, en nam het plaats voor een ijskoude ruimte die hij nog nooit gezien of gevoeld had. De grond waar hij op terecht kwam was zacht, maar voelde voor zijn doen ijskoud aan. Voordat hij het wist, verliet een schrille piep zijn bekje. Hij was het hier niet mee eens! Hij wilde terug! Dat probeerde hij er mee te vertellen, maar ergens wist hij dat dat niet meer ging gebeuren. Dat hij daar nooit meer terug zou komen. Een zachte, nu vragende, piep verliet zijn mond. Was er überhaupt wel iemand die hem kon helpen? Hij kon niets zien, noch ruiken. Horen ging nog wel, maar de geluiden liepen soms zo in elkaar over dat hij alleen maar de paniek in hun stemmen kon horen. Was er iets aan de hand?

Eén koude windvlaag was de druppel voor de kitten, een rilling gleed over zijn rug heen en een geschrokken miauw verliet zijn bekje. Nu was het genoeg, geen wachten meer op anderen. Hij volgde zijn eigen gevoel en begon te kruipen, het zachte spul om hem heen leek hem ervan te hinderen om snel voort te bewegen, maar hij liet zich niet tegenhouden! Met onhandige pasjes en zo af en toe blijven haken in de mos, kwam hij uiteindelijk bij zijn einddoel aan; de warmte die hij voelde liet hem zachtjes snorren. Zo zacht dat je het amper kon horen, zo zacht dat je het echt alleen kon horen als het muisstil was. Lang kon de kitten niet genieten van de warmte, want de buik waar hij tegen aan zat, bewoog op een paniekerige manier heen en weer. Niet alleen de onrustige, paniekerige stemmen om hem heen, maar ook de onrust die hij voelde in de buik, zorgde ervoor dat de kitten zich zorgen begon te maken. Er was echt iets aan de hand, niet waar? Proberende om de buik, en daarmee ook zijn moeder, te kalmeren en haar pijn weg te halen, begon hij op een tedere en rustige manier met zijn tong over de buik van zijn moeder te glijden. Hij hoopte dat hij hiermee haar kon helpen, want het was eigenlijk het enige wat de kitten kon doen op zo’n moment. Hij kon haar niet troosten met woorden, of haar een knuffel geven. Daar was hij nog veel te klein en te jong voor, en zijn stembanden moesten nog even wennen aan de wereld om hem heen. Zijn ogen kon hij nog niet openen en dus wist hij ook niet tegen wie hij het moest zeggen, wie wist was het wel niet zijn moeder waar iets mee aan de hand was; misschien was er iets om hen heen aan de hand. Onder het likken raakte hij per ongeluk een tepel van de poes, waardoor een warm, vloeibaar goedje zijn mondje inviel, iets wat de katten melk noemden. Hij voelde hoe de warme melk zijn buikje verwarmde en meteen stopte de kitten met het troostende gelik en begon hij erop te sabbelen. Misschien dat hij zijn moeder zo kon redden, niet waar? Maar eigenlijk was het de honger die hem ertoe had gezet om dit te doen en gulzig begon hij de melk op te drinken.}

Ze zat hier nu al een tijdje en begon het donker en de eeuwige veiligheid nu wel een beetje beu te raken. Soms gaf ze de muur naast haar een por, als teken dat ze hier weg wou. Ze wou wat vernieuwing, ze wou wat nieuws ontdekken. Deze ruimte, waar ze samen met haar 2 siblings zat, was zo gewoon, zo saai. Ook het donker werd haar wat teveel. Telkens diezelfde lichthoeveelheid. Nooit zat er eens verandering in.

Echter bleek dat vandaag anders te zijn. De wand duwde samen en er veranderde iets. Eerst zaten zij en haar siblings op elkaar gepropt en het volgende moment leken ze ontzettend ver van elkaar te drijven. De hoeveelheid ruimte die er voor in de plaats kwam, was groter dan eerst. Er miste iets. Veel tijd om er over na te denken kreeg de kitten echter niet. Nog een keer werden de wanden samen getrokken. Ze voelde een kracht aan haar kleine lijfje trekken. Ze sloeg wild met haar poten in het rond. Wat was dit? Ze hield wel van wat vernieuwing, maar dit was niet fijn. Dit was te smal. Ze had liever de ruimte zoals hij daarnet een paar tellen was geweest. Open en groot. Met een plof kwam ze ergens op terecht.

Met een schok vulden haar longen zich met koude lucht. Rillend bleef ze een tel zitten, maar begon toen luidkeels te protesteren tegen de vijand die ze in haar moeder niet had gehad. Piepend bleef ze zitten, tot een heerlijke geur haar neusje binnendreef. Uit instinct volgde ze het. Klunzig en stuntelend waggelde ze over de zachte ondergrond. Ze was even stil geweest. De weg er naar toe en bij het proeven van de heerlijk zacht smaak had ze geen woord gerept. Echter toen ze genoeg had gedronken, voelde ze weer een koude luchtstroming. Weer begon ze luidkeels te piepen. Stond op, voor zo ver dit ging, en strompelde naar Joost mocht weten waar. Uiteindelijk botste ze tegen een andere kleine pluizebal. De geur was herkenbaar en toen ze tegen het diertje was aangebotst bleef ze liggen. Geen zin hebbende om zich nog verder te verplaatsen. Wel bleef ze piepen. Onophoudelijk en onverstoorbaar ging ze daarmee door. Tot ze zich op een gegeven moment moe voelde worden. Ze nestelde zich tegen haar broertje en moeder aan en haar gepiep stierf langzaam uit. Wat uiteindelijk overbleef was een zacht, spinnend geluid.

// Babs, heb effe die hover gebruikt, vond hem wel geniaal voor Squirrel. Hoop dat je het niet erg vind ^-^ //

Words: 400 || Extra: XxX|| Tag: Family

Sheet door Cricket van Kickstart

De laatste, de kleinste, de zwakste, zo bleek maar weer. Net toen de krappe ruimte waarin hij zonder echt bewustzijn had rondgedobberd groter leek te worden, volgde hij het lot van de andere twee die niet meer aanwezig waren. Runekit belandde als laatste in het nest, maar voelde de aanwezigheid van zijn broertje en zusje al lang niet meer. Zij waren door hun moeder weggehaald en enigszins schoongelikt, hun moeder die geen kracht meer had om hem diezelfde behandeling te geven. Een hevige rilling schoot door zijn natte lijfje, een deel ervan nog omgeven door vlies, waaronder zijn hoofd. Het was koud hier, het was onbekend terrein. Zintuigen waarvan hij niet eens wist dat hij ze had begonnen moeizaam op te starten, als een motor die warm begon te draaien. Het enige dat niet klopte, was het feit dat hij niets van zijn moeder voelde en een nog veel belangrijker probleem. Rune wist niet hoe het zat, wat het was dat hij probeerde, maar telkens als zijn longetjes zich probeerde te vullen met de koude lucht om hem heen, werd dit tegengehouden door het vlies voor zijn neusje. Hij probeerde tevergeefs te piepen, maar er kwam niets uit, hooguit bewoog hij zijn lichaam wat. Het duizelde hem, een compleet nieuwe sensatie, terwijl er steeds minder pit in dat natte lijfje begon te zitten en hij zich langzaam begon over te geven aan het verstikkende gevoel in zijn borst.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang trok zich even geschrokken terug toen ze naar hem snauwde, maar ergens stelde het hem gerust dat ze de energie nog leek te hebben om hem uit te kafferen. Het was niet genoeg. Hij had zich nog nooit zo machteloos gevoeld, terwijl ze daar vertrokken van pijn op de grond lag. De oh zo dappere deputy stond doodsangsten uit. Maskheart kwam binnen en Silverfang deed even met hangende oren een stapje achteruit om hem de ruimte te geven. Nu de medicine cat er was, zou alles goed komen, toch? De kater kon alleen maar met een uitdrukking van verschrikking naar de poes staren, en naar het bloed dat maar niet leek te stoppen. Verslagen keek hij ook even naar Maskheart, eiste hij een verklaring met zijn wanhopige blik, maar de woorden leken zijn bek niet uit te willen komen. En toen kwam de eerste kitten. De kreet van Dogdance sneed door merg en been en meteen schoot Silverfang weer naar voren, probeerde hij haar bij te staan door zijn neus weer troostend tegen haar aan te drukken. Hij ging haar niet alleen laten, nooit meer.

"Ssh, rustig maar, je doet het fantastisch." Het kleine bundeltje kwam ter wereld en kondigde zijn aankomst aan met een gezond gepiep. Silverfang voelde een golf van warmte door zich heen slaan toen hij de kitten, zijn zoon, dapper een weg naar haar buik zag vinden en wist op dat moment dat die het ging redden. De tweede leek ook geen problemen te hebben met de geboorte, maar naarmate de tijd passeerde, voelde hij de ademhaling van Dogdance zwakker worden en begon ze er steeds meer moeite mee te hebben om de kleintjes te verzorgen. Ziek van ongerustheid drukte Silverfang zich nog dichter tegen haar aan en suste hij troostende woorden haar kant op. Het was al wat hij kon doen op dit moment, en waarschijnlijk kwamen ze niet eens aan. Ze slaakte weer een kreet, de derde kitten kwam, maar Silverfang hoorde haar stem afsterven toen ze vermoeid haar kop weer in het nest ging liggen. "Laat mij maar," sprak hij zachtjes toen hij zag dat ze niet eens meer de energie leek te hebben om de laatste kitten te bevrijden. Hij kwam haastig overeind en beet snel het vlies door, waarna hij zijn tweede zoontje met ferme, tedere stroken begon te likken in de hoop zijn ademhaling op gang te krijgen. Silverfang bezweek bijna onder de angst dat hij hem en Dogdance ging verliezen, maar hij hield zich vast aan de hoop dat het nu voorbij was. Dat het nu goed kwam. Hij moest zich sterk houden, voor hen. "Kom op kleintje," gromde hij zacht, terwijl hij de kitten voorzichtig naar de buik van Dogdance duwde. Hij moest drinken, anders ging hij het niet halen.

Er klopte iets niet, en Silverfang werd koud op het moment dat hij realiseerde wat het was. De kittens leken allemaal de buik te hebben gevonden, maar er was amper beweging zichtbaar. Alsof Dogdance gestopt was met ademhalen. Nee! Silverfang sprong naar haar zij en ging achter liggen, terwijl hij zich tegen haar magere lichaam aan drukte. De contouren van haar botten prikte in zijn huid en zo zonder haar bolle buik leek ze magerder dan ooit. "Dog? Dog!" miauwde hij bezorgd. De kater begon krampachtig naar het geluid van haar hart te luisteren, dat mocht niet stoppen! Nee, Starclan mocht haar niet van hem wegnemen! De paniek begon toen pas echt door te slaan en met betraande ogen legde hij zijn kop over haar nek. Het was op dat moment dat hij besefte dat hij een enorme fout had begaan. Hij had haar hier nooit alleen in moeten laten. "Dogdance, nee, blijf bij me!" riep hij, terwijl zijn stem langzaam afzwakte in een snikkend smeekbede. "Ik laat je nooit meer alleen. Dat beloof ik je. Alsjeblieft, nee.." Niet doodgaan, alsjeblieft, niet doodgaan! De wanhoop begon in tranen over zijn wangen te vloeien toen hij haar hart steeds zwakker hoorde kloppen. "Ik hou van je.."

Deputy - 26 Moons - The Nursery

Alles leek zo ver weg te zijn het moment dat haar oogleden over haar op dit moment zo dof getinte blauwe ogen wegzonken. Haar kop raakte het mos met een zachte klap, waarna haar bewustzijn steeds verder weggleed. Ze was moe, te moe. Er werden wel kruiden voor haar neus neer geschoven en ze had ook wel nog de laatste energie om het op te eten, maar de wil was er niet meer. Met een kinderlijke motivatie dat ze gewoon geen zin had in die vieze kruiden. Ze wilde hier gewoon blijven liggen en toegeven aan het vermoeiende zwart dat haar bewustzijn steeds verder weg dreef. De enige spijt die ze had, was dat ze de laatste kitten niet had kunnen bevrijden uit het vlies wat deze vast hield. Maar op dit moment had ze er niet meer de puf om er bewust over na te denken. Het enige waar ze zich op dit moment nog bewust van was, was het zachte geklop van een hart. Haar eigen?

Klop... Klop... Klop... Klop... Stilte

Ondanks dat ze steeds verder zonk in het zwart, was de passieve stilte wel duidelijk hoorbaar. Was haar hart gestopt met kloppen? Voelde ze zich daarom zo leeg nu? Was ze bezig met sterven? Maar pas toen besefte ze zich dat de warmte die zich om haar heen had gekruld weg was. Degene die haar warm hield was vertrokken, zijn hart was verdwenen, de hare klopte nog. Maar wie was het..? Was het Silverfang? Ze kon nog ergens ver weg voelen dat de laatste kitten zich vastklampte aan haar buik. Dan was het goed... toch? Dan was ze klaar? Ze stond zichzelf toe om weg te drijven, waarheen wist ze niet, slaap of dood. Maar het was genoeg geweest. Haar adem werd langzamer, passiever en haar lichaam werd slap. Het was goed geweest. Ze had de energie niet meer en iedereen was toch wel blijer als ze weg was. Hadden ze een mond minder te voeden en een -trotse- rebel minder.

"Dogdance, nee, blijf bij me!" kwam een schreeuw van ver weg haar oren binnen. Het trok haar terug als een lifeline. Waarom? Waarom haalden ze haar uit haar rust? Gunden ze haar deze rust niet? Liet haar toch met rust! Maar ondanks dat, bleef de stem doorgaan en eindelijk besefte ze zich vaagjes dat het Silverfang wel moest zijn die haar toesprak. Waarom? Hij speelde toch alleen maar met haar... Maar zijn smeekbeden gingen door, trokken haar terug uit de kolkende, zwarte diepte waar ze haar rust hoopte te vinden. "Ik laat je nooit meer alleen. Dat beloof ik je. Alsjeblieft, nee.." Haar oogleden begonnen langzaam iets te trillen. "Ik hou van je.." Kwamen de woorden eruit. Hierna hief Dogdance's poot zich langzaam, zwakjes en deed een zwakke poging om hem tegen zijn wang te slaan. De poot gleed weg van zijn harige wang en plofte weer neer. "Hou je kop..." Bromde ze zachtjes, "Je bent veel te luid," Ze klonk niet als een poes die net tegen de dood aan had gezeten, eerder een elder die net uit haar slaap was gehaald. "Sukkel.." Mompelde ze vervolgens mopperend, al toch nog licht liefkozend, waarna ze de kruiden toch maar op at.

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang klemde zich om haar heen en bleef gespannen naar het geluid van haar hart luisteren, alsof hij zo kon voorkomen dat het zou stoppen. Hij drukte zijn kop met betraande wangen in haar pels. Ze voelde koud aan. Mager. Het was dat hij nog heel zwakjes een zacht ritme in haar borstkas hoorde kloppen, anders zou je denken dat hij enkel nog tegen een lichaam aan lag. Ze mocht niet doodgaan, de kittens hadden haar nodig. Hij had haar nodig.

En toen, begonnen haar oogleden plots te trillen. Silverfang's kop schoot omhoog toen hij de beweging voelde. Haar poot gleed zacht over zijn wang en hij wist dat ze hem een klap had willen geven, maar op het moment was hij zo blij dat ze überhaupt een poging deed, dat het hem niet veel uitmaakte. 'Hou je kop.. Je bent veel te luid,' klaagde ze zacht. Silverfang keek haar opgelucht aan. "Dog.." miauwe hij, terwijl zijn stem overliep van emotie. 'Sukkel..' Ze legde haar kop weer uitgeput neer in het nest, maar wist toch de kruiden naar binnen te werken. Silverfang durfde voor een moment zijn blik van haar af te wenden om naar Maskheart te kijken. Zijn blik stond vragend. Het kwam nu weer goed, toch? Ze had veel bloed verloren, maar dit was een goed teken. Silverfang was geen medicine cat, dus hij kon het alleen maar hopen. Met een klein glimlachje van opluchting legde hij zijn kop weer over haar nek en wachtte hij totdat ze weer in slaap was gevallen. Zijn staart sloot zich beschermend om haar en de kittens heen.

Deputy - 26 Moons - The Nursery