{I'm an explorer}

Met kleine, voorzichtige stapjes begaf het katertje zich steeds dichter en dichter naar de uitgang van de nursery toe. Gespannen zette hij zijn pootjes neer op de zachte ondergrond. Hij sloop tussen de nesten met slapende Queens en kittens door, rechtstreeks naar zijn doel. De nacht was al een tijdje aangebroken en de maan verlichtte de nursery met een wittige waas, die zo nu en dan op de pels van de tabby scheen en deze liet glimmen. Perishkit had geen ouders meer, zijn moeder was een ThunderClan kat en die was al lang dood, zijn vader kwam uit ShadowClan. Ergens in zijn bloed had hij ook dat geniepige ShadowClan bloed, iets wat soms wel wat naar voren leek te komen in zijn karakter. Hij was erg stiekem van doen en haalde een hoop kattenkwaad uit. Vannacht had het katertje zijn zinnen gezet op de uitgang van de nursery, en nog het liefste, de uitgang van het kamp!

OCC: Saltkit

We love life, not because we are used to living
but because we are used to loving.

Sheet door Cricket van Kickstart

Papa had de clan verlaten... Saltkit dook wat ineen en begroef haar nog kittenzachte nageltjes uit frustratie in het mos van haar nest. Het was oneerlijk... Papa mocht niet weg zijn. Ze had veel liever papa dan mama... Waarschijnlijk was het allemaal mama's schuld. Ze kon er niet door slapen. Ze moest denken aan papa. Haar groen met gele ogen openden zich echter toen ze geluidjes hoorde. Liep er iemand? Ze hief haar kopje en zag Perishkit in de richting van de uitgang lopen. Met vernauwde ogen hief ze zichzelf omhoog uit haar nest en sloop ze achter hem aan, zo geruisloos mogelijk. "Als één van de queens je zien, vermoorden ze je." Fluisterde ze toen ze dichtbij was gekomen op een geamuseerde toon. Nee, hem verraden zou ze niet. Ze hield zelf wel van actie.

Het katertje merkte niet dat iemand anders hém opgemerkt had. Hij was ondertussen naar de in- en uitgang van de nursery geschuifeld en keek uit over het donkere kamp. De hoge bomen hielden de weinige lichtjes van de sterren tegen, en dat maakte het allemaal nog donkerder. "Als één van de queens je zien, vermoorden ze je." hoorde hij een fluisterend stemmetje achter zich zeggen. De toon klonk geamuseerd. Perishkit draaide zich langzaam om en herkende een van zijn vriendjes: Saltkit. Hij greens even naar haar. "Maar ik ben vast sterker, en niemand gaat mij zien." Hij draaide zijn kop weer om naar buiten. "Ga je mee?" Ergens hoopte hij van wel. Alleen het kamp uitsluipen in het donker was stoer, maar met z'n tweetjes was het veel leuker!

Een beetje ongelovig keek Saltkit naar de iets oudere kitten en snoof toen met een licht schamper lachje. "Ik heb je al gezien, slimpie" Merkte het poesje zoetjes op, maar duidelijk niet onder de indruk van zijn woorden. Saltkit grinnikte zachtjes en keek over haar schouder heen om te kijken of er echt niemand ontwaakt was door hun gepraat. "Ach ja..." sprak Saltkit op een licht dralende toon, "zonder mij zul je het waarschijnlijk toch niet redden daar buiten." Haar groenige ogen glansden met een zeker plezier. Sinds haar vader weg was, was Saltkit een stuk feller geworden, misschien wel ietsjes duisterder zelfs. Maar wel op een nog kittenachtige en bijna onschuldige manier.

"Ik heb je al gezien, slimpie" miauwde Saltkit vervolgens. Het katertje rolde wat overdreven met zijn ogen, en wendde toen zijn blik maar af naar de uitgang van de nursery. "Ach ja..." sprak Saltkit toen op een dralende toon. Hij keek vragend naar de tabby om te kijken welke opmerking ze nu nog had. Allemaal tijdverspilling, tijd die ze buiten door konden brengen. "zonder mij zul je het waarschijnlijk toch niet redden daar buiten." miauwde ze toen. Hij keek haar aan in haar groenige ogen, met zijn eigen groene kijkers. Hij greens kort naar haar. "Wat je wilt." miauwde hij en gaf haar toen een zachte por met zijn poot. Perishkit dribbelde naar de uitgang van de nursery toe en sloeg zijn klauwen in de aarde, gezien de opening wat hoger zat. Hij sloeg zijn klauwen in de rand en hees zichzelf een klein stukje omhoog. Zijn ogen gleden door het donkere kamp, geen enkele kat te zien. Hij zwiepte een keertje met zijn staart. "Kust veilig!" fluisterde hij, zodat alleen Saltkit het kon horen. Hij hees zich naar buiten en een koude bries kwam hem tegemoet. Zijn poten zakte een stukje weg in de sneeuw, maar het was maar een dun laagje. Het katertje draaide zich om naar de uitgang van de nursery en wachtte af tot Saltkit kwam.

De kater ging niet in op haar woorden zoals ze dat wilde. Het klonk alsof hij niet echt in ging op het feit dat zij natuurlijk veel meer wist van buiten het kamp dan hij, maar eerder dat hij haar gelijk gaf om van het onderwerp af te zijn. En daarna had hij ook nog het lef om haar een por te geven. Het poesje sprong iets achteruit en zette haar pels licht op om aan te geven dat ze daar niet van gediend was. Als hij haar op deze manier aan het uitdagen was voor een 'gevecht' kon hij het krijgen ook. Maar blijkbaar bedoelde het katertje het niet zo, want hij liep de uitgang van de nursery uit. "Hey, wacht op mij," Piepte Saltkit, duidelijk niet blij met het feit dat Perishkit voor ging. "Kust veilig," fluisterde deze net toen ze bij hem aankwam. "Dat had ik zelf ook wel kunnen beoordelen.." Mopperde Saltkit lichtjes, waarna ze zichzelf ook in de sneeuw waagde. Omdat ze kleiner was dan Perishkit, zonk ze iets verder weg in de sneeuw, iets wat haar ook nog eens irriteerde. Zij wilde ook groot zijn!

Hij hoorde dat Saltkit het niet helemaal eens leek te zijn met zijn handelingen. Hij hoorde wat gemopper achter zich, maar besloot er niet op in te gaan. Hij hoorde de sneeuw zachtjes kraken onder zijn pootjes en keek nieuwsgierig naar beneden waar Saltkit bleef. Al snel stond de kitten voor zijn neus. "Dat had ik zelf ook wel kunnen beoordelen.." mopperde de kitten lichtjes, en toen zakte ze een stukje weg in de sneeuw. Perishkit deed een aantal passen naar voren, de weg leek nog zo ver naar de kampuitgang! Maar ze moesten die wel snel bereiken, want anders rook een half wakkere Warrior hen nog, en hij had absoluut geen zin om straks de elders te moeten helpen, die mopperden alleen maar. Hij keek naar Saltkit, en besloot haar haar zin te geven, want zin in ruzie met haar had hij niet. Zeker niet met haar, ze was zijn vriendin! "Ga jij voor?" miauwde hij en keek naar de lichte tabby, hij wou haar zeker niet het gevoel geven dat hij zichzelf als leider aanstelde voor deze trip.

Met grote stappen, al zonk ze af en toe tot aan haar pluizige kinnetje weg in de sneeuw, maakte Saltkit baan door de zachte maar kille sneeuw. De wind beet aan haar wangetjes, wel pluizig maar niet al dik behaard genoeg om haar vel te beschermen tegen de winterkou. Welke volwassen kat dan ook zou zeggen dat het gekkenwerk was wat ze op dit moment uitvoerden. In de sneeuw, in het donker het kamp uitsluipen. Maar Saltkit had daar haar gedachten niet bij. Ze zou het territorium zien, met of zonder Perishkit's hulp. Dat maakte haar niet eens uit. Met trotse pasjes ploeterde ze dan ook door de sneeuw heen. "Ja," Miauwde ze rustig maar toch lichtelijk dominant. Natuurlijk ging zij voor! Saltkit hield er niet van als iemand anders de baas speelde tegenover haar. Ze was harder geworden sinds haar vader verdwenen was en sinds er gemene fluisteringen over hem door het kamp gingen. Ze zou bewijzen dat ze stoer en sterk was.

"Ja," miauwde Saltkit terwijl ze door de sneeuw heen ploeterde, wat bij hem net wat gemakkelijker ging dan bij de andere kitten. Hij stapte met grote, trotse stappen door de sneeuw heen. Het kon hem nooit zo veel schelen, dat alles met de hele Warriorcode. Hij had nooit iemand gehad die hem echt had opgevoed, dus je kon hem wel wat onbeschoft vinden. Meestal was hij niet tegen alle kittens even vriendelijk, zeker de laatste tijd niet meer, gezien hij nu ook bij de wat oudere kittens hoorde. Ja, het duurde nog maar een paar moons voordat hij de Apprentices mocht gaan joinen. Zijn blik ging even naar Saltkit, die nu schuin voor hem liep. Hij had zijn tempo iet wat verlaagd zodat het poesje hem nog voor kon blijven. Toen ze dan eindelijk bij de rand van het kamp aankwamen zwiepte hij een keer met zijn staartje, en hij keek nieuwsgierig naar de wand van het kamp. Er zaten wat scherpen punten aan, doorns als hij het goed had gehoord van een groepje andere kittens. Hij was zo verstandig om niet bij een van die doorns in de buurt te komen, want hij had geen zin om naar de Medicine Cat te worden gestuurd. Hij wachtte tot Saltkit als eerste door de tunnel ging, want ook al waren ze kittens, met z'n twee zou toch wel wat krap worden, en zin om een doorn in zijn pels te krijgen had hij niet bepaald.

De kille wind sneed door zijn dikke rode vacht heen, zachtjes vervloekte hij de vuurrode kater die hem deze taak had opgelegd. Lostpath was sowieso nooit blij geweest met de guard duties. Zijn kaken gingen van elkaar af en hij geeuwde uitgebreid. Het was dat ie goed had gegeten, anders was deze nacht heel erg lang zijn geworden. Ach, nu had hij tenminste vrijstelling van de dawn patrouille, hij moest alleen Gravelpaw een seintje geven dat de training morgen later zou komen. Maar dat kwam later wel.
Zijn groenige ogen zakte steeds verder dicht en zijn hoofd begon zwaar aan te voelen, toen hij opeens een paar hoge stemmetjes hoorde. "Ga jij voor?" gevolgd door een ferme "Ja!". Lostpath keek op, in het vage licht van de maan zag hij twee bolletjes door de witte sneeuw banjeren. Hij glimlacht eventjes en keek toe wat ze gingen doen. Pas toen ze te dicht bij de ingang kwamen, naar zijn gevoel, stapte hij naar voren toe. "En waar denken jullie heen te gaan?" miauwde hij vanuit de schaduw, waar hij zich dat moment in bevond.

Saltkit ploegde met kleine sprongetjes door de sneeuw heen. Met elke sprong liet ze het witte poeder opvliegen en weer neerdalen, aangezien ze met haar onhandige sprongetjes niet helemaal goed neerkwam. Maar toch, het donkere gapende gat van de kamp uitgang kwam in zicht en dat was het helemaal waard! De silveren gestreepte kitten keek omhoog naar de ingang en grijnsde breed. Eindelijk naar buiten! Geen Marrowkit die die haar erbij kon lappen en het kon verraden aan Mama. Eindelijk vrij! Misschien zou ze papa wel tegenkomen. Maar voordat ze ook maar een pas in de doornentunnel kon zetten, liet een stem haar schrikken, echt schrikken zelfs. De poes haar pels stond recht overeind en voor een moment was dat stoere uiterlijk weer even weg. Maar de poes herstelde zich snel. "Naar buiten," Miauwde ze, licht fel, licht trots. Ze leek totaal niet op haar moeder, Strawberry.

Zijn ogen schoten eventjes nieuwsgierig naar Saltkit, die net vanplan was geweest om de tunnel in te stappen. Hij greens even kort en deed een sprongetje naar voren, toen een stem opeens de stilte van de nacht leek te doorbreken. Een grote rode gestalte stond voor hun neus. "En waar denken jullie heen te gaan?" Zijn rugharen rezen overeind en hij zag dat Saltkit ook schrok van hun plotselinge bezoek. Hij keek de kater aan en liet het woord even over aan Saltkit. "Naar buiten," miauwde de poes op een felle toon. Perishkit deed uitdagend een paar stappen de tunnel in, hij was niet bang voor de rode kater! Hij zou veel steker zijn dan hem. Trots duwde hij zijn borst naar voren, maar nog altijd met een iet wat vijandige blik naar de kater. "Kom je, Salt?" miauwde hij en keek naar zijn vriendin.

Lostpath zuchtte eventjes. Sure, dat kon er ook nog wel bij. Een stel vijandige kittens, waarvan er één van zijn vriendin Strawberry was, die het kamp uit wilde sneaken 's nachts. Toen hij merkte dat de kleine tabby kater, die hij vaag herkende als Perishkit, de tunnel instapte, greep hij de kitten bij zijn nekvel en zetten 'm voor zich neer. Terwijl hij zelf de ingang vande tunnel blokkeerde. "Jullie gaan helemaal niet naar buiten toe," miauwde hij streng. "Saltkit, je moeder zal zich vast ongerust maken dat je opeens bent verdwenen. En jij, Perishkit. Dat je geen ouders meer hebt, betekend niet dat je zo maar alles mag." Hij sprak de kittens streng toe, hij had eventjes helemaal geen zin in dit kinderachtige gedrag. "Jullie keren nu om en gaan terug naar de nursery, begrepen!?" miauwde hij daarna, terwijl hij de twee kittens streng aankeek.

Saltkit snoof eventjes toen Perishkit alsnog probeerde de warrior te provoceren door de tunnel uit te stappen. Woorden hadden kunnen werken, maar daden bleken toch minder te zijn. Ze fronste toen Lostpath het pad blokkeerde en haar pelsharen gingen weer overeind staan. "Oneerlijke vossenhartige..." Gromde ze tussen haar tanden door, beginnende aan een interessante streng aan nauwelijks verstaanbare streng aan scheldwoorden, maar Lostpath begon haar al toe te spreken. De minachtende glans in haar ogen was niet te missen toen Saltkit de naam van haar moeder hoorde. "Dat mama nou nutteloos ligt te wezen.. hoef ik nog niet te doen." Bromde ze, weer haar blik koppig richtende op de uitgang van het kamp. Nee, zo erg hield Saltkit niet van haar moeder. In haar ogen had Strawberry Twirlfang de clan uit gejaagd, in haar eigen verknipte realiteit dan.

Perishkit blies en klauwde verwoed in het rond toen de Warrior hem bij zijn nekvel pakte en wegtilde bij de tunnel, om er vervolgens voor te gaan zitten, zodat de twee kittens geen kans meer kregen hun tripje voort te zetten. Hij hoorde Saltkit wat mompelen, en zelf keek hij ook niet al te vriendelijk naar de rode kater. "Jullie gaan helemaal niet naar buiten toe," miauwde de Warrior streng. Perishkit rolde even met zijn ogen en slaakte een verveelde zucht. "Saltkit, je moeder zal zich vast ongerust maken dat je opeens bent verdwenen. En jij, Perishkit. Dat je geen ouders meer hebt, betekend niet dat je zo maar alles mag." Sprak hij de twee kittens toe. Perishkit kneep zijn oogjes te samen en keek de Warrior aan. "Jullie keren nu om en gaan terug naar de nursery, begrepen!?" Hij keek naar Saltkit, die er weer als eerste wat tegenin bracht. "Dat mama nou nutteloos ligt te wezen.. hoef ik nog niet te doen." Perishkit snoof een keer minachtend. "Praat niet over mijn ouders! Ik heb alleen geen moeder meer." Hij greens eventjes naar Saltkit. "Mijn vader is van ShadowClan!" miauwde hij en keek de rode kater toen aan, zo, als die nu nog wat tegen hem durfde te mauwen moest hij nu beter oppassen, want diep van binnen zat er toch echt dat stukje ShadowClan in deze kitten. "Rode haarbal." piepte de kit er met een hoog stemmetje achteraan.

This is gonna be a rough night. Lostpath begon met de minuut geïrriteerde te raken van de twee kittens. Straks moest hij Firestar of Silverfang er nog bij gaan halen, alleen maar omdat twee stront eigenwijze kittens het kamp uit wilde sneaken. "Dat mama nou nutteloos ligt te wezen.. hoef ik nog niet te doen." Nu vernauwde de rode kater zijn groenige ogen. "Zo spreek je niet over je moeder, Saltkit," miauwde hij verontwaardigd. Je lijkt veel op je vader, kleintje. Te veel, dacht hij erachter aan. Hij wist niet geheel zeker hoe en wat er had afgespeeld tussen Strawberry en Twirlfang, maar deze kleine kitten deed hem te veel aan haar vader denken. En dat wilde hij liever niet. "Praat niet over mijn ouders! Ik heb alleen geen moeder meer. Mijn vader is van ShadowClan!" Lostpath sloeg zijn klauwen uit in de grond. "Dat verklaard waarom je zo'n eigenwijze mousedung bent, Perishkit. En nu gaan jullie allebei terug naar de nursery, of ik zorg ervoor dat jullie beide geen apprentice mogen worden!" gromde hij zachtjes, zodat hij de rest van het kamp niet wakker zou maken.

Saltkit hipte ongeduldig op haar voorpootjes heen en weer terwijl Lostpath haar 'streng' toesprak. Ze leek echter niet bereid om iets van de kater aan te nemen. "Zo spreek je niet over je moeder, Saltkit," Miauwde deze haar toe op waarschuwende toon. "Mij is altijd verteld dat ik niet mag liegen," kaatste Saltkit op felle toon terug. "Dus waarom zou ik?" Ze vernauwde haar groene ogen (bijna) onbevreesd en zette haar vachtje wat op. De kille wind beet ondertussen aan haar pels en een lichte huivering ging door de kitten heen. Het was toch wel erg koud buiten... Ze wierp even een zijdelingse blik naar Perishkit door vernauwde ogen. Half Shadowclan? Was hij dan wel te vertrouwen uberhaupt? Ze had het niet zo op andere clans, maar voor nu liet ze dit liggen. Want het volgende dreigement kwam wel aan, geen apprentice worden was een hel, nog langer opgehokt zitten in die stomme nursery? Nee, dat niet. "Denk maar niet dat ik het hierbij laat zitten.." Bromde Saltkit, waarna ze zich omhoog hief en terug begon te ploegen naar de nursery. Misschien kon ze op een ander moment wel wegglippen. Alleen zou ze sowieso minder aandacht trekken. Ze keek even over haar schouder of Perishkit zou volgen en niet nog meer ruzie ging trappen. Als ze door hem geen apprentice zou kunnen worden, zou ze het hem niet vergeven.

Het katertje kneep zijn ogen samen toen de rode kater wat woorden over hem uitkraamde. Hij keek even naar Saltkit, die hem ook opeens wat wantrouwend aankeek. Het katertje krabbelde een beetje geschrokken achteruit en keek de grote rode kater nog eens aan, alsof hij deze het liefst zou vermoorden. Was dát de reden dat geen enkele andere Queen hem moest hebben? Dat hij altijd alleen zat, dat er amper iemand vertrouwen in hem had? Saltkit bromde wat en begon terug te ploeteren naar de nursery. Saltkit keek even om om te zien of hij volgde, en dit deed hij dan toch ook maar, een beetje verslagen. Hij maakte een paar sprongetjes, zo ging het veel sneller. Hij kwam aan bij de nursery en klauterde naar beneden. Hij wierp een blik op Saltkit en kroop toen zijn eigen nest in. Het voelde er koud en verlaten aan, en het katertje rolde zich op tot een klein bolletje.