I still can't believe {Dakota}

Aragon dartelde opgewekt over de straat, die vrolijkheid was een emotie die hij een langere tijd geleden niet had gekend. Zijn leven was veranderd. Hij was niet meer die arrogante, egoïstische kat – okay, soms was hij dat wel – maar hij was nu opgewekter en zag het nut van het leven weer in. Toch had hij nog altijd zijn twijfels, over of hij wel een goede vader zou zijn. Maar die twijfels verdwenen meestal ook wel weer bij het zien van de kits, de kater hield ontzettend veel van ze.
Zijn adem liet wolkjes verschijnen in de koude lucht, sneeuwvlokjes vielen neer in zijn vacht en zijn poten lieten een spoor achter in de al gevallen sneeuw. Verschillende twolegs kwamen voorbij, sommigen in de buik van hun monsters, andere liepen gewoon langs. De grijze kater stopte bij zijn eigen.. eh.. hoe noemde twolegs dat ook alweer? Ohja, een huis. Hij stopte bij de achterkant van zijn eigen huis en sprong soepel over de schutting heen. Ook in zijn tuin was de sneeuw flink gevallen, de bloemen waren amper nog zichtbaar. Op de tafel en stoelen lag een dikke laag sneeuw. Hier was niets te doen, ondanks dat zijn twolegs thuis waren. Ach, Aragon was toch viel liever in het huis van Sketch. Bij zijn echte familie. Ook ditmaal sprong hij weer soepel over de schutting, hoewel het nu de schutting was die hem scheidde van zijn geliefden. Zijn mond was iets geopend, om de lucht te kunnen proeven. Met een glimlach rond zijn lippen, sprong de kater door het kattenluikje het huis binnen.

||D A K O T A||

_{Langzaam liep de kleine, zwarte kitten door de grote binnenplaats. Haar blauwe oogjes speurden de omgeving af, zoekend naar iets leuks om mee te spelen. Eigenlijk mocht ze niet zomaar ergens rondlopen, maar toch deed de kit het stiekem. Het was nu een maand geleden dat de kitten werd geboren in volle duisternis en kou, omdat ze haar kleine oogjes nog niet kon openen, samen met haar siblings. Ze vond het als eerst helemaal niks hier op deze vreemde plek, maar na een aantal dagen kon de kit voor het eerst eindelijk haar blauwe ogen openen en de wereld in kijken. Haar oogjes richtte zich op een rood bolvormig ding op de grond dat tweebenen eten. Een appel. Langzaam liep ze er naar toe terwijl ze het goed bestudeerde, totdat ze er voor stond. De rode bol was iets kleiner dan Dakota zelf. Langzaam raakte ze het met haar witte pootje aan. Het voelde hard aan, maar haar kleine klauwtjes lieten een spoor van mini gaatjes achter. Dakota's roze neusje snoof de lucht van de rode bol in toen ze het er tegen aan hield. Het rook zoet. Best wel lekker eigenlijk, maar kon ze het ook eten, want tweebenen aten het ook? Ze opende haar mond en zette haar tanden in de bol. Ze probeerde er een stuk uit te happen, maar het was hard. Ze merkte op in haar ooghoeken haar vader die door het kattenluikje ging naar binnen. O oh, dit mag hij niet zien! Ze begon harder te bijten om er een stukje vanaf te halen, maar dat lukte niet, het was té hard. Maar ik moet, ik moet een stukje proeven!}

De warmte van het huis, verwarmde zijn vacht. Een fijn gevoel, in vergelijking met de ijzingwekkende kou die buiten heerste. Een zachte zucht rolde over zijn lippen, langzaamaan verdween ook de kou in zijn keel. Zijn gele ogen keken de kamer rond, een vrolijke twinkeling was duidelijk zichtbaar. Tot zijn blik viel op zijn dochtertje, Dakota, die zo’n rond, rood ding dat gegeten werd door twolegs onderzocht. Hoe heette dat ook alweer.. een appel? Ja, dat was het. Een appel. Hij merkte aan haar houding dat ze doorhad dat de kater binnen was komen lopen, net zoals dat ze dondersgoed doorhad dat ze hier niet zomaar alleen rond mocht lopen, laat staan mocht staan eten van iets dat haar onbekend was. Voorzichtig sloop hij op haar af, hij duwde liefkozend met zijn neus tegen haar flank aan. ”Dakota. Wat ben je aan het doen?” Sprak hij, het liefkozen dat hij had gebruikt toen hij zijn neus tegen haar flank aan had geduwd. Had plaats gemaakt voor een zekere strenge ondertoon in zijn stem.

Words: 173 || Extra: Hij zal je beschermen tegen de gevaren van een appel :') || Tag: Dakota

Sheet door Cricket van Kickstart

_{Nog steeds probeerde de kitten een stuk van de rode bol af te bijten, maar het lukte niet meer. Haar tandjes waren niet sterk genoeg om er door heen te bijten. Ze hoopte dat haar vader haar nog niet zag en dat ze zich snel kon verstoppen. Natuurlijk had papa mij nu wel opgemerkt, anders was hij zo blind als een mol. Dakota voelde de neus van haar vader tegen haar flank aan, een teken van liefkozigheid. Was hij toch niet boos? De zekere, strenge ondertoon in de stem van haar vader liet haar merken dat ze nu niet zo slim bezig was. "Dakota. Wat ben je aan het doen?" Direct nadat haar vader dat had gezegd kreeg ze eindelijk haar tanden door de rode bol heen. Een zoete, maar ook ranzige smaak kwam in haar mond. Dat tweebenen dit lekker vinden?! Dakota trok een misselijkmakend gezicht en spuugte de appel uit, bijna op haar vader. Ohja, papa staat daar... De kitten rolde met haar ogen en keek naar haar vader. "Eeeh... Een rode bol proeven..?" Ze glimlachte overdreven erg. Ze wist dat dit niet mocht, en nu was ze gesnapt. Eigen schuld}

Zijn dochtertje had een misselijkmakend gezicht getrokken en spuugde het stukje appel uit, toen deze zijn richting in kwam, deed de kater grijnzend een stapje achteruit. "Eeeh... Een rode bol proeven..?" De kleine, donkergekleurde kitten glimlachte overdreven. Aragon had door dat het dametje wist dat dit niet mocht. ”Toch niet zo lekker hè, dat tweebeen voedsel.” Miauwde hij plagend, terwijl hij met zijn zwarte staart in haar richting zwaaide. ”Maar ehm, waarom ben je hier zo alleen? En niet met je moeder.” De kittens mochten niet zomaar alleen rondlopen, daar waren ze nog veel te jong voor. Hoewel de kater misschien ook wel wat overbezorgd was, dit waren namelijk zijn eerste kittens. Hij was nog nooit vader geweest en met zijn verleden, mocht hij best wel eens wat overbezorgd zijn. Zolang de kater niet zou veranderen in zijn vader, was alles prima.

Words: 150|| Extra: ~ || Tag: Dakota

Sheet door Cricket van Kickstart