I wanna cry

Met kleine passen betrad de kleine, rode kattin haar oude thuis. Haar ogen werden groot bij het gene wat er nog over was van het kamp. Ze liet haar poten afglijden naar een steentje voor haar poten. Ze sloeg er tegen aan en het steentje schoot weg. Een traan drupte uit haar ooghoek. Haar nieuwe Clan was aardig voor haar, ThunderClan accepteerde haar wel, voor een deel. Haar nieuwe mentor Jaytail was ook erg aardig tegen haar, soms zelfs een beetje overbezorgd. Daarom was ze vandaag 's morgens vroeg weggeglipt. Ze had al een hele tocht achter de rug, langs het Thunderpath, een klein stukje door ShadowClan territorium, langs de Hightstones en nu was ze er dan eindelijk. Ze liep verder het kamp in, naar de plek richting de Apprentices Den, waar amper wat van over was. Ze duwde wat stenen op zei en zag toen een klein, zwart steentje liggen. Haar ogen werden groot en ze trok het naar zich toe. Ze wreef er overheen met haar poot en het was een laagje as wat er op lag, want er kwam een prachtige witte steen onder vandaan. Haar steentje. Deze steen had ze vroeger in het kamp gevonden, en hun moeder had het altijd willen bewaren voor haar. Dat steentje was het enige wat ze nog had van haar moeder. Een enkele traan drupte uit haar ooghoek en ze zocht een redelijk groot blad uit van een struik die weer begon te groeien. Ze rolde het steentje in het blad en pakte deze stevig in, die moest mee terug naar het ThunderClan kamp. Toen de poes zich omdraaide keek ze recht in de ogen van een andere kat. Deze leek net haar evenbeeld. Een vuurrode pels, alleen droeg de kat een vreselijk stinkende geur met zich mee. BloodClan. "Raisingpaw?" miauwde ze voorzichtig. Nee, dat kon niet, haar siblings waren dood, net als hun moeder!

{Raisingsun}

De kille ogen van de kater deden haar wat achteruit deinzen. Ze zette haar poot wat beschermend voor het bundeltje bladeren waar het witte steentje in lag. "Peach?" klonk de stem van de kater toen geschrokken. Peachpaw keek de kater ongelovig aan, dat kon niet. "Peach!" zei de kater toen met een glimlach op zijn gezicht. "En een kleine verbetering, het is Raisingsun op dit moment." Peachpaw legde haar oren wat naar achteren, dat kon helemaal niet, hij was nog te jong om zijn Warriornaam te ontvangen. Ze keek hem iet wat wantrouwend aan. "W-w-wat.. waarom.. Raisingp.. Raisingsun." murmelde ze wat ongelovig en onzeker. "Zijn jullie BloodClan? De rest ook?"

"Cute, Death, Venom en ik..." murmelde de kater vervolgens.  "Heeft onze moeder mij gezegd dat we dat moesten doen..." vervolgde de kater toen op een kalme toon. Nee, hoe kon hun moeder ooit willen dat haar kittens zo wreed opgevoed zouden worden? Tenminste, dat was de BloodClan vanuit Peach's haar blik. "Ze had Venom, Cute en mij gevonden toen het kamp in brand stond," De kater zuchtte een keer, zijn zucht was trillend. Peachpaw keek hem wat onzeker aan. "Ze nam mij apart, en zei dat wij drieën naar BloodClan moesten gaan, zij zou jullie zoeken en ook naar BloodClan vertrekken..." Haar hart stond een moment stil. Op dat moment was ze helemaal niet in het kamp geweest. Ze had alles verpest, door haar was haar moeder nu dood! Ze zag dat haar broer de tranen niet meer binnen kon houden. "Ze heeft het niet gehaald..." Hij wees met zijn poot naar een plantje, en ze sloeg haar ogen neer. het was moeilijk te bevatten dat haar moeder echt dood was. "We hebben haar een waardige begrafenis gegeven, zoals we in SkyClan deden, en ze is nu in de verdomde Starclan." De poes knikte toen hij begon met zijn zin, maar legde haar oren plat toen hij lelijke woorden over StarClan gromde. "We namen aan dat jij dood was, ik had Death gevonden, gewond, maar we namen aan dat jij dood was." miauwde haar broer en hij keek haar aan. "Ik heb haar voor het laatst gesproken... Haar laatste wens was dat wij naar BloodClan gingen, dus dat hebben wij gedaan." miauwde Raising weer. Ze sloeg haar ogen neer en moest de tranen binnenhouden. "Het is allemaal mijn schuld.." murmelde ze wat ongelovig. "Ik was helemaal niet in het kamp op dat moment, ik was op de Grote Vergadering.." Ze keek haar broertje aan. "Ik stond bij de rest van de Clan toen alles afbrandde, ik was in shock.." miauwde ze weer zachtjes, ze was teleurgesteld in zichzelf, het was allemaal haar schuld geweest! "Ik was bij Silverfang en Charcoalflare.." Ze herinnerde zich dat moment nog goed, het moment dat ze daar zo in shock naar het kamp stond te kijken. Ze vermande zichzelf en was een momentje stil. "BloodClan dus.." miauwde ze en keek haar broertje aan, wetend dat ze nu vijanden waren. Misschien verwachtte hij wel dat ze met hem mee zou komen. Nee. "Moeder heeft dat tegen jullie gezegd.. niet tegen mij." murmelde ze, een excuus zoekend voor dit allen, maar wetend dat die er niet was. "Ik ben nu gelukkig in ThunderClan." miauwde ze en keek haar broer aan. Ze was net bezig met haar leven weer op te pakken, alles te accepteren zoals het was, en dan kwam hij opeens haar leven weer binnenvallen. het was allemaal nogal verwarrend voor de poes op dit moment.

Een luide grom verliet de mond van de rooie kater voor haar toen ze de naam Silverfang uitsprak. Ze deed een stapje naar achteren, het steentje ingewikkeld in de bladeren nog altijd beschermend. "Fijn, leuk, Een Kittypet als leader" spuugde Raisingsun haar toe. Ze legde haar oortjes plat, zo kende ze hem helemaal niet. Zou dat dan de invloed van BloodClan zijn? "Je verlaat ons, je enige familie, voor een Kittypet clan." Peachpaw schudde haar hoofd langzaam en keek hem aan. Hoe kon hij! "Weet je wel niet, dat onze moeder alles voor ons opgaf? Ze is in Scourge's naam voor jou overleden, en waar ben je? Bij Silverfang, een van de katten die ze het meeste heeft gehaat!" Peachpaw keek naar hoe hij zijn tanden liet zijn aan haar. "Dat is ze niet.." siste ze zachtjes naar hem en schuifelde nog wat achteruit. "Ze is gestorven in StarClans naam!" Hij had haar nu echt beledigd, want Peachpaw was een van de vele katten die de StarClan respecteerde. "Ik was ook op de Gathering, maar ik zocht tenminste naar mijn moeder!" Tranen welden op in haar ogen toen ze deze woorden hoorde. Zeker het stukje waarover hij praatte over zijn moeder, niet over die van hen. "Zonder jou leefde ze nog, en had ik geen verrader als zus." Dat was de steek die het meeste zeer deed. Zie je wel, allemaal haar eigen schuld.. "Je had een kans, en ik meen dit, als ik je ooit nog zie als ik Member ben, verwacht dan niet dat ik je vriendelijk ga begroeten. Wat je dan gaat ontmoeten is de dood." siste de kater weer verder. Hij bleek geen korreltje mededogen met haar te hebben. Hij was harteloos geworden. "We hebben al veel meer doorgemaakt dan jij, geloof me. We moesten vechten om in de clan te komen, en onze mentoren zijn niet zo aardig. Ze trainen ons hard, maar veel beter dan de Clan katten." miauwde de kater en zwiepte met zijn staart, waarna hij zich overeind hees. De poes keek hem met vochtige ogen aan. Haar rugharen waren overeind gekomen. "Praat zo niet over Silverfang, StarClan, over MIJ!" schreeuwde de poes en de tranen kwamen naar buiten. "Je bent een MONSTER Raising! Hoor je me? Een MONSTER!" ze hijgde een beetje nadat ze dit tegen haar broer had gespuwd. "Jaytail is een goede mentor voor mij, ThunderClan is goed voor ons allen die bij hen zijn gekomen!" miauwde ze verder, en ze kwam zelf ook overeind. "Je bent niks meer voor mij!" spuwde ze en nam het steentje die ingewikkeld lag in de bladeren tussen haar kaken. Ze vernauwde haar ogen en voordat ze het wist had ze uitgehaald naar zijn kop. Ze trok haar poot terug en zag dat deze bebloed was. Ze keerde zich met een ruk om en rende weg, weg van hier, weg van haar broer, weg van al die woorden. Ze wilde hem nooit meer zien. Haar familie was inderdaad dood voor haar, allemaal! Ze had het kamp verlaten en verdween toen in het struikgewas, het bundeltje bladeren nog altijd stevig tussen haar kaken geklemd.

De poes rende langs de grens met ShadowClan, dan zou ze het Thunderpath over moeten steken, door de Fourtrees heen en dan pas was ze weer op haar eigen territorium. De poes hield het bundeltje stevig tussen haar kaken en door de snijdende wind werden haar ogen wat vochtig. De poes had geen enkel idee gehad van haar achtervolger, totdat ze een stem achter zich hoorde. "Kom terug lafaard die je bent!" Hoorde ze een krijsende stem achter zich. Haar haren sprongen weer overeind en ze zette een sprint in. Verschillende geuren drongen haar neusgaten binnen, om ze vervolgens weer achter te laten. Blind van angst rende ze daar maar, maar ze hoorde dat haar broer haar inhaalde. Hij ramde haar van de zei en ze verloor haar evenwicht, waardoor ze met een harde smak op de grond terecht kwam. "Zo simpel kom je niet van mij af." hijgde de kater en de poes krabbelde verwoed achteruit. Ze hield het bundeltje stevig tussen haar kaken gedrukt. Nu pas zag ze dat ze zich vlak bij het Thunderpath bevonden. Ze spuwde nog een keer wat naar haar broer en stak zonder te kijken over, wetend dat er een hele roffel monsters aankwam. Vlak voor de wielen van het eerste monster stak ze over. Half struikelend over haar ogen poten rende ze verder, het struikgewas van de andere kant in. Ze rende door en door, langs de Fourtrees, waarna ze de geur van ThunderClan weer begon te ruiken. Ze hoopte dat ze een voorsprong had op haar broer, tenminste, dat was wel zo logisch gezien hij waarschijnlijk niet de kans had gehad om over te steken. De poes minderde een beetje vaart toen ze weer over de veilige grens kwam, maar wist dat haar broer de oorlog tussen hen had uitgeroepen, en het zou haar niks verbazen als hij achter haar aan zou komen. Echter bevond ze zich steeds dichter naar het kamp toe, en ze had het bundeltje nog altijd.

OCC: Nu wel topic uit c: