What are you doing at here?

De kater hobbelde sloom over de uitgestrekte velden van het WindClan territorium. Hij was er op uit gestuurd om te gaan jagen, gezien het nu nog dunne laagje sneeuw al vele prooien had verjaagd. De kater was ook al een tikkeltje vermagerd, omdat de Queens, Elders, Kittens en katten die hoger stonden dan hem voorgingen met eten. Hij legde zijn oortjes weer in zijn nek bij het denken aan dit onderwerp. Gisteren kreeg hij als beloning voor zijn goede taken een dikke prooi van een Warrior, maar een groepje Apprentices die wat ouder waren dan hem hadden deze wat later afgepakt, met het gevolg dat het katertje al een paar dagen niks meer had gekregen. Zijn ogen stonden wat dof en zijn vacht niet al te best verzorgd. Hij snuffelde wat aan de heide, maar kon nog altijd geen prooi ontdekken. Het katertje had nog niet gemerkt dat hij in de buurt van de grens met ShadowClan was gekomen, gelukkig lag er nog een stuk Thunderpath tussen. Hij schrok echter op bij het ruiken van een stevige ShadowClan geur, hier nog gewoon op hun territorium.

[Eerst Nevermind, later mogen Wolfsbane en Mintfang komen.]

Hij had Smokepaw een dag vrijgegeven en had ook Aurypaw en Shysong gemeden toen hij besefte dat hij eigenlijk geen tijd meer voor zichzelf had. Nu hij een apperntice had en wat goede vrienden, begon zijn leven al aardig wat vorm te krijgen. De dood van zijn mentor had hem geamuseerd vlak na zijn naamceremonie, maar achter deze gelegenheid, had hij eigenlijk enkel nog Darkclaw waarmee hij zich bezighield. Verder wilde de meeste katten niks met hem te maken hebben. Ze mochten van geluk spreken dat ze zo'n kater als hij in hun clan had. De kater besloot om aan de grens met de Windclan te jagen en ondertussen zou hij een oogje op eventuele indringers houden. Hier kwam hij vaak als de jacht in hun gebied niks opleveerde. Soms rende een afgedwaald konijn hem zo tegemoet en dat vond hij heerlijk. Dan werd hij in het kamp geprezen om zijn jachtvaardigheden. Een grijns gleed over zijn lippen en even spande hij zijn spieren op om over een dode boom te springen. Hij lande soepel in het halfbevroren gras en keek met een lege blik naar de vlakte die zich voor hem uitstrekte. Niet ver van hier lag het Thunderpath. Hij snoof en nam al de geren in zich op. Toen merkte hij wel meteen de geur van de Windclan. Zijn nekharen rezen ter hemel en even rommelde een zwaar gebrom op in zijn keel. Hij zou het niet toestaan dat deze clan hen beroofde. Hij snoof opnieuw en nu werd zijn staart dik van frustatie. Het was een verse geur en het was dichtbij... Even gniffelde hij, waarna hij wegdook in het met sneeuw bedekte struikgewas. Zijn groenblauwe ogen zochten de kille vlakte af. Zijn gestreepte vacht zou een goede camouflage zijn in Leaf-fall, maar nu een witte mantel zich over de aarde had gestreken, leek de Windclanner een echte idioot. Hij snoof toen hij zag dat het diertje zo dicht bij de grens kwam. De poten van de jonge kater droegen hem steeds dichter bij hun grens... Nevermind zou dat niet toelaten. Hij spande zijn spieren op, zijn flanken wiegde zacht tegen de ijzige takken van het kale struikje en met een krachtige sprong en vals gesis, wierp hij zich op de Apprentice. Hij probeerde een beet in diens rug te geven en deinsde daarna terug achteruit. Nu zijn haren recht stonden, leek hij nog groter dan hij al was. Zijn klauwen waren valse wapens en zijn bek had gevaarlijke tanden. Hij opende dit en met een zwaar gesis sprak hij tot de Windclanner; "Heeft je mentor je niks over grenzen geleerd? Dit is Shadowclan terretorium!" Hij wierp zich terug op de kater, deze keer probeerde hij zijn klauwen in de vacht van de kat te planten. Daarna sprong hij terug, zodat hij wat ruimte had tussen hem en de kater.

Sparrowpaw's ogen flitsten van links naar rechts toen de geur hem leek te omringen. Hij draaide zijn oren nerveus in het rond en zijn snorharen trilden gespannen. Een zwarte gestalte was opeens duidelijk te zien bij de witte achtergrond, en een geschrokken sis verliet de mond van de tabby kater. De kater landde op zijn rug en Sparrowpaw werd machteloos tegen de grond aan gedrukt. Hij voelde hoe de tanden van de zwarte kater door zijn dunne vel heen beet, en hij krijste even kort. Toen de kater van hem afsprong krabbelde de kater geschrokken op, en deens nog wat extra achteruit in de sneeuw. Zijn haren stonden rechtovereind en zijn rug was gekromd. Zijn oren lagen plat tegen zijn schedel en zijn pupillen stonden op z'n grootst. "Heeft je mentor je niks over grenzen geleerd? Dit is Shadowclan territorium!" miauwde de kater vals. Sparrowpaw was op dit moment mentorloos, gezien zijn mentor, Icyrose, in de Nursery lag. Hij had amper een training van haar gehad en geen enkele Warrior had zijn training over willen nemen. Voordat Sparrowpaw het doorhad had de zwarte kater zich weer op zijn rug geplant en met een plof kwam Sparrowpaw weer in de sneeuw terecht. Hij trapte verwoed met zijn achterpoten om de kater van zich af te krijgen. Toen de kater weer losliet en de ruimte tussen hen wat vergrootte kwam de kater moeizaam overeind. "Laat me met rust!" miauwde hij en deed wat passen naar achteren.

Het bundeltje ongerept, stapte wat naar achter. Even gromde Nevermind om de kater nog meer achteruit te laten gaan. "Laat me met rust!" Riep hij. De blauwzwarte kater liet zich door zijn voorpoten zaken. "Dus jij bent de kat die ons territorium constant binnenvalt?" Gokte hij. Wel meteen vervolgde hij zijn zin. "Je moet ook nooit een Windclanner vertrouwen, ze weten niet eens wat een grens is!" Zwaar gebrom golfde door zijn borst, gepaard met woede maakte dit een beangstige combinatie die bedoeld waren de apprentice te waarschuwen. Hij liet zijn flanken nogmaals in de lucht wiegen, waarna hij terug op de kleine kat sprong. Deze keer bleef hij waar hij was. Hij zou deze kat niet naar Shrewstar brengen, de Windclan moest maar hun lesje leren. Hij zou de kat niet doden, hij was trouw aan de krijgscode. Maar verwonden was een ander verhaal. En als hij eenmaal deze kat had verwond, dan kon hij hem meenemen naar het kamp en hem als gevange houden of achterlaten op het Thunderpath. Dat zou de Windclan wel een lesje leren. Zijn tanden boorde hij in het vlees op zijn rug, terwijl zijn klauwen zich in de flanken van de kater lieten zakken. Toen hij zijn tanden terug uit het vlees haalde, trok hij krachtig met zijn poten en sprong hij voor de kater. Hij ging wat door zijn voorpoten en keek met een scheve grijns in de ogen van de apprentice. "Luister eens goed," siste hij. Zijn ogen straalde de storm van zijn binste uit. "Jij zal boeten voor je daden en je clan ook. Wij accepteren geen indringers!" Hij sloeg met een klauw tegen zijn kop. Nagels haakten in de haren van de kat.

Note: Welke poot moet Never breken bij Sparrow? Zo weet ik ongeveer waar hij moet aanvallen ^^

Hij zag hoe de zwarte kater door zijn voorpoten zakte. "Dus jij bent de kat die ons territorium constant binnenvalt?" miauwde de kater. Vol ontzet schudde Sparrowpaw zijn kop, geen idee hebbende van waar de kater het over had. "Je moet ook nooit een Windclanner vertrouwen, ze weten niet eens wat een grens is!" Een zwaar gebrom kwam uit de zwarte kat, wat de jonge Sparrowpaw zo veel angst aanjaagde dat hij vastgenageld stond aan de grond. Icyrose had hem nog niks over het vechten geleerd, en daarom was hij nu echt hopeloos. "Ik ben gewoon op mijn eigen territorium!" miauwde het katertje kwaad. Hij vernauwde zijn ogen en gromde zelf nu ook. Maar de kater viel hem alweer aan. Hij voelde hoe de kater hem in de rug beet, en grauwde angstig. Hij wist zelf ook zijn tanden in de nek van de kater te zetten, en proefde de ijzeren smaak van bloed. De kater sprong weer van hem af en Sparrowpaw wankelde wat naar achteren. "Luister eens goed," siste de kater en hij keek deze angstig aan. "Jij zal boeten voor je daden en je clan ook. Wij accepteren geen indringers!" De zwarte kater sloeg met zijn oog naar Sparrowpaw's kop en hij voelde hoe deze een paar strepen op zijn onderkaak maakte. De kater proefde de smaak van bloed weer in zijn mond en hij grauwde nu boos. "Ga weg van ons territorium!" miauwde hij woest en viel de kater nu aan. Hij zou vechten als een echte Warrior. Hij haakte zijn klauwen in de rug van de kater en beet hem in zijn nekvel.

OCC: Een van zijn achterpoten moet verlamd raken xp

"Ga weg van ons territorium!" En met die woorden sprong de tabby kater op zijn rug. Hij voelde hoe zijn kleine klauwtjes zijn huid doorboorden en hoe zijn tanden zijn nekvel probeerde open te halen. Nevermind liet een luid gebrom uit zijn keel ontsnappen, stapte wat naar achter en liet zich achteruit vallen, zodat hij met al zijn gewicht op de kater zou vallen, hopend hem te versmachten in de sneeuw en de aarde dat eronder lag. Daarna trok hij zich recht, de sneeën piekten in zijn nek en zorgden voor wat afleiding. Hij wilde ze liever wat likken dan ze vullen met vuil, maar nu was deze kat nog meer in het Shadowclan territorium, dit doordat hij naar achter was gestapt toen de apprentice op zijn rug was gesprongen. Met een woedende blik, stormde hij naar de kater toe. Zijn krachtige, machtige klauw greep de veel kleinere kat bij zijn dij vast. Een krachtige trek van deze poot en de kat had wat wonden en lag nog eens dichter. Hij siste vals en riep; "Hier is je straf!" De wond op zijn poot zag er niet zo ernstig en diep uit. Met zijn ene klauw duwde hij het schriele lijfje van de kat tegen de grond, zijn klauwen planten zich in het vlees in zijn magere buik, typisch Windclan. Zijn andere poot, de poot waarmee hij de wonde had gemaakt, schoot in de wonde. Met snelle uithalen trok hij vlees weg, om zo zijn weg naar het bot te maken.

Note: Okay, ik zal in de volgende post zijn been breken als dat goed is? :3

De kater gromde woest toen Sparrowpaw zijn tanden in zijn nek boorden. De ShadowClan indringer liet zich op zijn zei vallen en met een dreun kwam de tabby in de sneeuw terecht. Hij voelde hoe de lucht uit zijn longen werd geperst toen de kater met zijn hele gewicht op zijn buik landde. De kater kwam van hem af en even bleef Sparrowpaw liggen in de sneeuw. Angst overspoelde hem en zijn wonden op zijn rug en kaak bloedde erg. Hij stond wankel op zijn poten en keek strijdlustig naar de zwarte kater, hij zou vechten voor zijn Clan! De kater stormde op hem af en sloeg zijn klauw weer in zijn pels. Sparrowpaw gleed onderuit en kwam zo half onder de kater te liggen. "Hier is je straf!" Sparrowpaw keek hem angstig aan toen de kater zich uit begon te leven op zijn poot. Een krijs vol pijn en angst verliet de mond van het katertje.

De kater onder zijn poten liet een ijselijke kreet los. Hij moest boeten voor zijn daden! Opnieuw zette hij zijn klauwen in de poot en met een snelle trek, vloog er nog meer bloed op de grens waar het korte gevecht had plaatsgevonden. Shrewstar zou blij zijn met deze Windclanner, of dat dacht hij toch. Toen hij het meeste vlees van zijn poot had getrokken, likte hij het al opgedroogde bloed van zijn lippen af. Toen zette hij al zijn woede in zijn kaakspieren en hij vloog in de grote wonde aan zijn poot. Zijn massieve bek omklemde de gewonde ledemaat van zijn vijand en begonnen als tangen steeds sterker rond zijn poot te spannen. Eén krakje zou al genoeg zijn voor hem, maar zijn kaken wilden niet open. Hij zag zijn kans en als een vals val, klapte hij toe. Hij hoorde hoe een knap zijn oorschelpen bereikte en hij loste de doorbloede poot van de kat, hij kon geen kant meer op. Toen ging hij zitten en likte hij zijn lippen af, zodat het bloed niet al te veel opviel. De kater begaf zich naar zijn nekvel en greep hem vast. Hij sleepte het doorbloede hoopje mee, maar hij was eigenlijk zelf al wat moe. Hij had de laatste tijd niet zoveel kunnen eten en energie was dus schaars, dus stapte hij nu langzaam naar de struiken toe.

Een krijs verliet de mond van het katertje toen de kater in zijn poot beet. Hij voelde hoe het bot op springen stond, en toen was er een luide kraak. Hij krees van de pijn en huilde tussendoor. Zijn hele lichaam schokte omdat hij redelijk veel bloed had verloren ondertussen. Sparrowpaw probeerde op te staan, maar natuurlijk ging dat niet meer zo. Hij krabde verwoed met zijn poten toen de kater hem ook nog eens bij zijn nekvel pakte en verder het ShadowClan territorium in sleepte. Hij krijste verwoed en krabde met zijn klauwen naar de ogen van de kater. "Laat me gaan!" klonk zijn stem door het besneeuwde bos heen en hij huilde weer van de pijn.

OCC: Wolfsbane & Mintfang mogen komen.

Everstar had hem aan Mintfang gekoppeld om in de buurt van Shadowclan te gaan zoeken naar de vermiste Cinnamonpaw. Nadat de medicine cat apprentice was verdwenen, was er een grootschalige zoekactie op touw gezet. Wolfsbane keek goed om zich heen, zijn appelgroene ogen hielde alles scherp in de gaten. Hij keek eventjes achterom naar Mintfang en knikte. Hij kon de kater niet zo goed, maar tot nu toe liep het samenwerken best redelijk en zonder gevechten. Hopelijk konden ze dit snel afhandelen.
Wolfsbane stak zijn staart omhoog, om Mintfang een teken te geven dat hij moest stoppen. Een bekende geur, gemengd met een onbekende geur, had hem bereikt. Een angstige blik verscheen in zijn appelgroene ogen. miauwde hij opeens, geschrokken en rende, zonder aan Mintfang te denken, weg. Opzoek naar zijn pleegzoontje.

[Ik heb Mintfang zo min mogelijk proberen te godmodden, sorry :c]

Dat klein hoopje haar was wel irritant. Even deinsde Nevermind naar achter toen de klauwtjes gevaarlijk dicht bij zijn ogen kwamen. Even siste hij gemeen. "Laat me gaan!" Schreeuwde hij. Zijn verdrietig gejank vond de zwarte kater zo irritant dat hij zin had om de apprentice voor eens en altijd het mondje te snoeren. Maar toen rezen zij haren opnieuw ter hemel. In zijn neusgaten prikte de geur van nog meer Windclanners. "Wat?" Gromde hij. "Komt de hele Windclan hier soms jagen?" Vervolgde hij. Zijn ogen flikkerde van de woede en hij keek met een woedende blik naar de naderende silhouette. "Achteruit! Of jullie zullen dit kleintje nooit meer kunnen spreken!" Siste hij, waarna hij naar de apprentice sprong en met één klauw hem tegen de grond drukte, terwijl de ander dreigend op zijn keel lag. Zijn oren lagen plat in zijn nek en zijn haren stonden dik van de woede. Hij wilde dit niet, maar als het moest dan moest het.

Voor de zoektocht naar Cinnamonpaw was hij aan Wolfsbane gekoppeld. Hij kende de kater niet zo goed, maar tot nu toe waren er nog geen problemen geweest. Wolfsbane liep voorop en keek soms achterom. Allebei hielden ze de omgeving in de gaten en stond alles op scherp. Ze waren doodstil zodat elke geluidje hoorbaar was. Ineens stak Wolfsbane zijn staart omhoog, en Mintfang stopte met lopen. Hij probeerde zachtjes over de schouder van de bruine kater te kijken, maar hij zag niks. Mint rook in de lucht. Een windclan geur samen met een andere kwam zijn neus binnen. Het duurde even voor hij de andere geur had herkend als Shadowclan. Op het moment dat hij tot dat besef kwam was Wolfsbane al weggerend. ’Heey!’ Riep hij na en zette de achtervolging in. Al snel kwam Sparrowpaw in zicht, samen met een donkere Shadowclan warrior. "Achteruit! Of jullie zullen dit kleintje nooit meer kunnen spreken!" Siste de kater. Toen pas drong het tot hem door dat Sparrowpaw familie was van Wolfsbane, en dat hij daarom zo snel gereageerd had. Mintfang stopte met rennen en keek toe hoe de kater de apprentice op de grond duwde. Een woede borrelde in hem op, hoe durfde deze warrior zomaar een onschuldige apprentice aan te vallen, dat is bijna net zo laf als een kitten aanvallen. ’Laat. Hem. Los.’ Siste de kater tegen de zwarte warrior. Hij wist diep van binnen dat hij de slimme moest zijn hier, omdat bij Wolfsbane waarschijnlijk de emoties het zouden overnemen. Toch had de woede het overgenomen en kon hij niet helder meer denken. Alles bestond nu uit haat en ongeloof tegen over deze kater.

~ Maakt niet uit hoor :3 ~

MINTFANG

Tag; Wolfsbane, Nevermind, Sparrowpaw|| Words;277

Thanks!

Het katertje lag hulpeloos op de grond, zijn lot hing nu af van de zwarte ShadowClan kater, en dat voorspelde niet echt wat goeds. Zijn achterpoot was totaal verbrijzeld en hij kon niet meer opstaan, vluchtten was ook geen optie, want hij was zo sloom als een slak nu, en binnen een paar tellen zou de zwarte kater hem weer onder zijn klauw hebben liggen. Zijn oortjes vlogen omhoog bij het ruiken van een sterke vlaag WindClan geur die zijn kant opkwam. Een tabby en seal point kater werden zichtbaar in zijn gezichtsvlak. "Wat?" gromde de ShadowClan kater woest. "Komt de hele Windclan hier soms jagen?" Een woedende blik was te zien in de ogen van de zwarte kater. "Achteruit! Of jullie zullen dit kleintje nooit meer kunnen spreken!" miauwde de zwarte kater blind van woedde. Sparrowpaw probeerde te zien wie de twee katten waren, maar zijn blik was niet zuiver genoeg. Echter werd het langzamerhand wel weer zuiverder. "Wolfsbane.." piepte hij zacht, gezien de zwarte kater zijn klauw op zijn hals had geplaatst. De sneeuw onder het katertje kleurde langzaam roder en roder, gezien zijn wonden erg waren en als er niet snel hulp kwam het er niet al te best voor hem uitzag. ’Laat. Hem. Los.’ miauwde de andere kater vervolgens tegen de ShadowClanner, en hij herkende de Warrior als Mintfang.

"Wolfsbane.." Piepte zijn prooi onder zijn poten. Never gaf een waarschuwend gesis als antwoord. Er verscheen nog een kater, er waren er wel twee! ’Laat. Hem. Los.’ Zei de kater die achter de tabby was verschenen. Zijn hare stonden terug overeind, waardoor hij twee keer zo groot leek. Zijn tanden waren ontbloot en hij moest zijn best doen om de klauw niet in het keeltje van de apprentice te planten. Hij voelde zich wel schuldig, maar toch moest hij loyaal blijven. Even gingen zijn haren liggen en keek hij naar de kater onder zijn poten. De sneeuw werd steeds roder en roder, hij wist dat hij kon sterven aan die verwondingen. Als hij hem mee zou nemen naar het kamp zoude kans klein zijn dat Littlestream toestemming zou krijgen deze kat te verzorgen. Het kon ook zijn dat hij de kat terug naar zijn kamp moest doen. Dan zou het kleintje zeker sterven. Even twijfelde hij, zijn oren gingen gefrustreerd achteruit. Maar uiteindelijk nam hij een besluit. Hij tilde zijn massieve poot op en liet zijn haren terug reizen. "Zie dit maar als een waarschuwing," siste hij. "Kom jullie apprentice maar halen, maar scheer je dan weg uit ons territorium!" Blies hij. Hij ging wat stappen achteruit en bleef strijdlustig staan, hij zou ze in de gaten houden tot de tabby apprentice en de rest van de -waarschijnlijke- patrouille weg zou gaan.

Innerghost bevond zich bij de grens van windclan om te controleren of alles daar nog wel in orde was. De laatste tijd hadden ze zich namelijk meer gefocust op Thunderclan, in plaats van Windclan. Maar ze mochten zeker niet vergeten wat Windclan had gedaan bij één van hun katten. Innerghost spitste haar oren toen ze gekrijs hoorde, en shadowclan geur rook vermengd met Windclan, aan de andere kant van de grens. Wat had dit te betekenen?
Vrijwel meteen versnelde Innerghost haar pas, en stak ze de grens over, iets wat ze niet graag deed, maar ze moest weten wat er aan de hand was. "Achteruit! Of jullie zullen dit kleintje nooit meer kunnen spreken!" Hoorde Innerghost een bekende stem zeggen, en dat werd al snel bevestigd toen ze dichter bij kwam. Nevermind. "Laat. Hem. Los!" Siste een windclan kater. "Zie dit maar als een waarschuwing," siste Nevermind. "Kom jullie apprentice maar halen, maar scheer je dan weg uit ons territorium!" Vervolgde Nevermind. Innerghost stak haar kin in de lucht en stapte naar voren. "Nevermind, ik weet niet wat je denkt, maar jíj bevind je op Windclan territorium." Innerghost wende zich tot de Windclan katten, ze keek naar de gewonde apprentice, naar de poot. Die apprentice zou nooit meer warrior worden, net zoals één van hun katten nooit meer warrior had kunnen worden met dank aan Windclan. Maar daar waren de rollen andersom geweest. Dit keer zat Nevermind fout, zat Shadowclan fout. Dit kon voor een hoop problemen gaan zorgen. "Ik kan niet terug keren wat een van mijn warriors heeft gedaan," miauwde Innerghost kalm. "Ik zal er voor zorgen dat hij de meest geschikte straf krijgt die wij hem geven kunnen, want dit gaat Shadowclan écht te ver," vervolgde ze. Innerghost hoopte dit zonder vechten af te kunnen ronden, maar ze begon zo te twijfelen. "Het lijkt me beter dit zonder een gevecht af te ronden, en dat jullie die apprentice mee nemen, hij moet nodig naar de medicine cat den," miauwde ze, waarna ze een strenge blik op Nevermind richtte dat hij zich koest moest houden. "En jou neem ik mee naar Shrewstar," siste ze.

OOC: Ik ben jullie verassing ^-^
Daan weet hier van.

Hij schudde verward zijn kop. Al die geuren, het werd hem teveel. Hij schudde verward met zijn kop en deinsde achteruit. "Nevermind, ik weet niet wat je denkt, maar jíj bevind je op Windclan territorium." Hij deinsde nog meer naar achter en legde verward zijn oren in zijn nek. Wat? "Ik kan niet terug keren wat een van mijn warriors heeft gedaan," zei zijn deputy. "Ik zal er voor zorgen dat hij de meest geschikte straf krijgt die wij hem geven kunnen, want dit gaat Shadowclan écht te ver," Hij wende zijn blik van het groepje af. Nee, straks moest hij zijn minderheid gaan uitleggen. Hij voelde de tranen in zijn ogen prikken. "Het lijkt me beter dit zonder een gevecht af te ronden, en dat jullie die apprentice mee nemen, hij moet nodig naar de medicine cat den," zei ze, toen liet ze haar ijzige ogen op hem vallen, hij kromp ineen. "En jou neem ik mee naar Shrewstar," Voegde ze eraan toe. Verwarring ging hem rond de kop en hij draaide zich zonder iets te zeggen om, waarna hij wegrende. Hij kon dit zelf wel afhandelen.

Note: Je kan hier op posten als je wil ^^ + ik denk dat hij topic uit. Hij kon zijn gevoelens weer eens niet te baas ^^"

De zwarte kater leek na te denken, niet goed wetend wat hij moest doen. Deze kater had zomaar een apprentice aangevallen, een apprentice die nog maar één of twee lessen had gehad nog wel. Mintfang zat er over na te denken om aan te vallen, hij en Wolfsbane zouden zo deze kater overmeesteren, maar hij wou het leven van Sparrowpaw niet riskeren. "Zie dit maar als een waarschuwing. Kom jullie apprentice maar halen, maar scheer je dan weg uit ons territorium!" Siste de zwarte kater. De haren van de kat gingen weer naar beneden en hij deed een stap achteruit. Mintfang deed een paar stappen naar voren tot hij naar Sparrowpaw stond, zodat de kater niet meer bij hem kon komen. ’Het komt wel goed jongen.’ Probeerde hij de kat gerust te stellen, maar iedereen kon zien dat die wond diep was en zijn bot gebroken. Ineens kwam er een zwarte kattin zijn bliksveld in. Hij herkende haar als de deputy van de Shadowclan, en verstrakte zijn spieren opnieuw. Het zou nu twee tegen twee worden en hadden ze minder kans om te winnen in een gevecht, zeker met de gewonde apprentice. Maar de poes leek niet uit te zijn op een gevecht, eerder boos op Nevermind dan op de Windclan katten. "Ik kan niet terug keren wat een van mijn warriors heeft gedaan. Ik zal er voor zorgen dat hij de meest geschikte straf krijgt die wij hem geven kunnen, want dit gaat Shadowclan écht te ver," Mauwde de poes kalm. "Het lijkt me beter dit zonder een gevecht af te ronden, en dat jullie die apprentice mee nemen, hij moet nodig naar de medicine cat den," Daarna kreeg de kater, die Nevermind bleek te heten, een strenge blik. "En jou neem ik mee naar Shrewstar," Ondanks het lot van de zwarte kater, stond Mintfang’s blik nog steeds op vuur. Nevermind draaide zich om en rende weg, de lafaard. ’Ik snap dat je niet al je warriors goed op kunt leiden, maar probeer ze een beetje in toom te houden wil je?’ Siste de langharige kater nog naar de poes. ’Windclan heeft een goede kat verloren hierdoor, met die poot zou hij nooit goed kunnen vechten, dat kan elke kat zien.’ Na nog een boze blik draaide hij zich om naar Sparrowpaw. Hij moest naar de medicine den, maar nu Cinnamonpaw vermist was hadden ze niemand die hem zou kunnen verzorgen. Lichtelijk bezorgd bukte hij zich naar de kater, proberend zo min mogelijk van zijn bezorgdheid door te laten schijnen. ’Kom op, we brengen je terug naar het kamp.’

MINTFANG

Tag; Wolfsbane, ~~Nevermind,~~ Sparrowpaw, Innerghost|| Words;435

Thanks!

"Zie dit maar als een waarschuwing," siste de zwarte ShadowClan kater. Met angstige oogjes keek het katertje naar Wolfsbane en Mintfang. "Kom jullie apprentice maar halen, maar scheer je dan weg uit ons territorium!" Sparrowpaw draaide zijn kopje in de richting van de zwarte kater. "Jij begeeft je op ons territorium! En ik ben er nooit afgegaan ook!" Dat spuwde hij met zijn laatste krachten, want toen legde hij zijn kop neer en sloot vermoed zijn ogen. Bloed spijbelde nog altijd uit de wond. Hij schrok echter bij het horen van een andere stem, het ruiken van een andere ShadowClan kat. Een zwarte poes met ijsblauwe ogen stapte naar voren. ShadowClan's deputy, Innerghost. "Nevermind, ik weet niet wat je denkt, maar jíj bevind je op Windclan territorium." Sparrowpaw voelde de blik van de poes op hem gericht en hij legde zijn oortjes angstig in zijn nek. "Ik kan niet terug keren wat een van mijn warriors heeft gedaan," mauwde Innerghost tegen de twee WindClan Warriors. "Ik zal er voor zorgen dat hij de meest geschikte straf krijgt die wij hem geven kunnen, want dit gaat Shadowclan écht te ver," Sparrowpaw voelde een onheilspellend gevoel in zijn maag en sloot zijn ogen eventjes. De geur van bloed was sterk geworden en langzaam maar zeker leek hij zijn levenslust te verliezen. Als dat bloeden niet snel werd gestopt zag het er somber voor hem uit. "Het lijkt me beter dit zonder een gevecht af te ronden, en dat jullie die apprentice mee nemen, hij moet nodig naar de medicine cat den," miauwde de poes vervolgens en Sparrowpaw kromp wat in elkaar. "En jou neem ik mee naar Shrewstar," siste de deputy tegen een van haar Warriors. De zwarte kater leek totaal in verwarring verbracht en wat angstig dook Sparrowpaw in elkaar, bang dat de zwarte kater hem opnieuw toe zou takelen. Sparrowpaw snikte zachtjes, zowel van angst als van de pijn.’Het komt wel goed jongen.’ miauwde Mintfang die naar hem toe was gekomen. Het katertje snikte nog een beetje na, net als kleine kittens deden. Maar als je je dan bedacht dat dit katertje de vorige ceremonie pas Apprentice was geworden, amper een training had gehad, bofte hij dat hij nog leefde. De zwarte kater draaide zich om en verdween vervolgens weer aan ShadowClans grens in het woud. ’Ik snap dat je niet al je warriors goed op kunt leiden, maar probeer ze een beetje in toom te houden wil je?’ siste Minfang naar Innerghost. ’Windclan heeft een goede kat verloren hierdoor, met die poot zou hij nooit goed kunnen vechten, dat kan elke kat zien.’ Een geschrokken kreet verliet de mond van Sparrowpaw, nee, dat kon niet waar zijn. Met ogen vol angst keek hij de drie katten aan, en slikte even. Hij kromp weer ineen en snikte nog zachtjes na, dat was als een schok voor hem aangekomen. ’Kom op, we brengen je terug naar het kamp.’ miauwde Mintfang. Maar Sparrowpaw hoorde het niet, hij was te ver weg met zijn gedachten.

Wolfsbane stond daar maar, verlamt. Hij kon niets doen, er was gebeurd wat hij had willen voorkomen. Sparrowpaw, zijn pleegzoontje, was aangevallen zonder dat hij er was om hem te beschermen. En nu hij er was, kon hij niets doen. Het hele gebeuren speelde zich voor zijn ogen af. Hoe Mintfang de confrontatie aan ging, hoe de Shadowclan deputy er bij kwam en haar warrior een halt toe riep. Wolfsbane's groene ogen waren op Sparrowpaw gefocust en zijn poot. Hij was geen opgeleiden Medicine Cat, maar hij wist zeker dat hij met die poot nooit warrior zou kunnen worden.
In zijn kop speelde zich de herinnering af, hoe Sparrowpaw, toen nog een kitten, zich voordeed als leader van Windclan. Toen het hele gebeuren kwam met Skullfur en hoe al die dromen nu verbrijzelt zouden worden omdat hij hem niet had kunnen beschermen.
"Kom op, we brengen je terug naar het kamp." Mintfang's stem haalde hem uit zijn gedachten en hij schudde zijn kop. "Nee, Mintfang. Ik breng hem wel, zou jij nog een minuut of vijf hier willen blijven, voor het geval ze terug komen?" sprak hij kalm, nadat hij de rust weer had terug gevonden. Hij liep naar Sparrowpaw toe, pakte hem bij zijn nekvel en knikte naar de langharige, lichtere, kater. "Ik zie je zo wel in het kamp," miauwde hij moeizaam, met zijn bek vol haar. Waarna hij weg wandelde, in de richting van het kamp.

Nevermind ging er vandoor. Innerghost wou haar warrior achterna gaan, om te voorkomen dat hij kon weglopen voor zijn problemen. Dit had de kater zelf veroorzaakt, en het was niet aan Innerghost om hier voorop te draaien. Al moest ze zich wel verantwoordelijk stellen voor de daden van haar warriors. ’Ik snap dat je niet al je warriors goed op kunt leiden, maar probeer ze een beetje in toom te houden wil je?’ Innerghost liet een laag gebrom horen, het liefst ging ze er furieus tegen in, maar ze kon nu geen gevecht riskeren. ’Windclan heeft een goede kat verloren hierdoor, met die poot zou hij nooit goed kunnen vechten, dat kan elke kat zien.’ Deze gebeurtenis ging voor problemen zorgen, ze voelde het. Innerghost deed een stap naar achteren en knikte nog een keer naar de Windclan katten. Ze kon niks meer zeggen, niks zou goed zijn. Ze kon dit niet goed praten. Toen de windclan katten zich tot de apprentice toe wende draaide Innerghost zich om en liep ze er vandoor, tot ze op een bepaalde afstand was, toen rende ze achter Nevermind aan, ze moest de kater aanspreken en hem mee nemen naar het kamp. Hier zou hij niet gemakkelijk vanaf komen.

OOC: Topic uit.

Onderwerp: Re: What are you doing at here?