Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]

"Welke kant moeten we ook al weer op?" Hij keek even naar Milkypaw voor hij met zijn staart in de richting wees waar ze naartoe moesten. "We moeten die kant op. Het zal nog wel even duren voor we bij Windclan aangekomen zijn en daarna moeten we ook nog door het territorium heen en terug naar Thunderclan." Nu ze hier eenmaal waren moesten ze ook weer terug, zo simpel was het. De clan had hun nodig en ze zouden dus niet te lang weg kunnen blijven. Hij begon in de richting te lopen die hij net had aangewezen en wenkte Milkypaw om hem te volgen. Waarschijnlijk zou Milkypaw op een gegeven moment wel weer ongeveer weten waar ze naartoe moesten gaan, maar zolang ze het niet wist zou hij leiden.

_{Ze volgde met haar ogen de richting die zijn staart op wees. "We moeten die kant op. Het zal nog wel even duren voor we bij Windclan aangekomen zijn en daarna moeten we ook nog door het territorium heen en terug naar Thunderclan." legde de kater uit. Ja, ze wist de belangrijkste punten gelukkig nog wel. Thunderpath, Windclan, Fourtrees, Thunderclan, Camp. Enkel de precieze route werd wat lastig. Maskheart was ondertussen al opgestaan en was al beginnen lopen. Direct sprintte ze achter hem aan. Ze zat nu vol energie, alhoewel ze nog niet eens zo veel had geslapen. Nou ja, dat was maar goed ook. Ze moesten immers nog een heel eind. Straks dat Thunderpath over, Milky moest al rillen als ze er aan dacht. Na de eerste keer vond ze het wel genoeg geweest, maar ja, als je er over gaat, moet je ook weer terug. Of je moest nooit meer naar huis willen...}

Maskheart keek af en toe even achterom of Milkypaw hem nog volgde, ook al ging hij eruit dat ze hem wel volgde, maar je wist maar nooit. Hij was in ieder geval niet van plan om haar hier achter te laten. Het zou alleen niet zo lang meer duren voor ze bij het donderpad zouden zijn en hij wist wel dat Milkypaw het niks vond om het over te moeten steken, maar een andere keuze was er niet. Zelf vond hij het ook niet echt fijn, maar er was gewoonweg geen keuze. Hij spitste zijn oren toen hij het geluid van het donderpad opving en hij vertraagde zijn pas iets tot hij naast Milkypaw kwam te lopen. "Na het donderpad zal de rest waarschijnlijk wel meevallen." Hij had geen idee of dat wel zo was, maar hij wilde toch iets zeggen.

_{Ze merkte dat haar mentor zijn pas vertraagde, want plots kon ze heel makkelijk naast hem komen lopen, zonder haar pas te versnellen. "Na het donderpad zal de rest waarschijnlijk wel meevallen." Sprak de kater. Even spitste ze haar oren, de geluiden van het donderpad waren al te horen. "Ik hoop het," miauwde ze rustig. Na het Thunderpath was Windclan het stuk waar ze door liepen. Ze vond het toch altijd maar niks, zo door een ander zijn territorium te moeten. Het was ten eerste niet vertrouwd en ten tweede waren er vijandige katten die je niet in je buurt wou hebben. Ook was ze gewoon bang dat het tot een gevecht zou uitlopen en vechten kon ze niet, dus dat zou wat problemen geven. "En wat nu als we nu Windclanners tegenkomen? We kunnen toch moeilijk zeggen dat we naar de Moonstone gaan."}

"Ik hoop het," Hij hoopte ook dat hij gelijk had, want er was natuurlijk altijd nog het risico dat ze Windclankatten tegenkwamen en dan zou er ook nog van alles kunnen gebeuren. Alleen hij ging er vanuit dat er geen gevecht zou komen, maar je wist het maar nooit. "En wat nu als we nu Windclanners tegenkomen? We kunnen toch moeilijk zeggen dat we naar de Moonstone gaan." Dat konden ze inderdaad niet meer zeggen, maar dan zouden ze moeten zeggen dat ze van de Moonstone afkwamen, ook al had hij geen idee of ze dat zouden geloven. De Windclankatten hadden vast wel hun geur gisteren in het territorium opgevangen, maar dat zou ze juist vijandiger kunnen maken. "Dan zullen we moeten zeggen dat we er vandaan komen en ze zouden ons dan moeten geloven." Hij zei er maar niet bij dat hij er niet zo zeker van was, want dat zou Milkypaw alleen maar ongerust maken.

_{"Dan zullen we moeten zeggen dat we er vandaan komen en ze zouden ons dan moeten geloven." Was het antwoord. Dat was een vrij logisch antwoord, al stelde het haar nog niet geheel gerust. Ach, Maskheart zou wel weten waar hij mee bezig was, niet waar? De geluiden van het donderpad werden steeds luider en het duurde dan ook niet al te lang meer voordat ze de zwarte strook hadden bereikt. Het was drukker dan tijdens de nacht. Er waren veel meer monsters. Ze gingen snel. De geluiden die ze maakten, klonken luid en gevaarlijk en de geur was vreselijk. Een huivering ging over haar rug en nu? Moesten ze hier oversteken? Met een lichte paniek in haar ogen keek ze haar mentor aan. Ze hoopte ergens van niet, al betwijfelde ze of er wel een andere weg was.}

Maskheart keek nog even naar Milkypaw voor hij zijn blik weer naar voren richtte. Het duurde niet veel langer meer voor hij het donderpad in zicht kreeg en niet veel later waren ze ook bij het donderpad aangekomen. Het was een stuk drukker dan het was geweest tijdens de nacht, maar dat had hij al wel verwacht. Het was nu alleen wel een stuk belangrijker om goed te timen en als er iets mis ging dan was er niet veel tijd om te herstellen. Hij keek even opzij en zag de lichte paniek in Milkypaw's ogen. "Het komt wel goed. Als je goed reageert op mijn teken, dan moet het wel goed komen." Hij verplaatste zich tot naast het donderpad en wachtte tot Milkypaw naast hem was gekomen voor hij vroeg: "Ben je er klaar voor?" Hij hoopte maar dat Milkypaw bereid was om dit te doen, want een andere weg was er niet.

_{"Het komt wel goed. Als je goed reageert op mijn teken, dan moet het wel goed komen." Het antwoord kalmeerde haar iets. Goed reageren was de boodschap, goed reageren. Ze zag de kater al tot aan de rand lopen en snel ging ze naast hem staan. "Ben je er klaar voor?" Licht hulpeloos keek ze hem aan, had ze een keus? Voorzichtig zakte ze licht door haar voorste poten, zodat ze klaar stond om bij welk teken dan ook als een pijl uit een boog weg te schieten. "Klaar," piepte ze, hoger dan bedoeld. Ze slikte even en wachtte toen af. Ze keek hem niet meer aan, maar spitste haar hele concentratie toe op zijn stem, een teken. Haar vacht stond licht omhoog, maar dit zou wel lukken. Dit moest lukken. Maskheart had het al eerder gedaan, hij zou wel weten hoe het moest, hij zou haar wel op het goede moment het pad kunnen laten oversteken. Met die dingen in haar achterhoofd ontspande ze toch een beetje en wist ze zelf een zwak glimlachje te laten verschijnen.}

"Klaar," Kreeg hij als antwoord. Het was duidelijk dat Milkypaw gespannen was over het feit dat ze het donderpad over moest steken en als hij eerlijk was voelde hij wel een beetje de druk om haar goed over het pad te krijgen. Er raasden een heleboel monsters voorbij, maar er was nog steeds geen groot genoeg gat gekomen. Toen eindelijk was er een gat tussen de monsters die van rechts kwamen en ook van de monsters die van links kwamen. Het zou misschien hun enige kans voorlopig zijn en het was dan ook een kans die ze moesten pakken. Hij wachtte nog even af tot het laatste monster voorbij was voor hij het teken gaf. "Ja!" Hij zette zelf af en landde met zijn poten op de zwarte strook. Het bleef een raar gevoel om er overheen te rennen en hij wilde er het liefst zo snel mogelijk overheen, alleen hij bleef wel naast Milkypaw om ervoor te zorgen dat de apprentice ook veilig naar de overkant zou komen.

_{Het duurde een tijdje en hoe langer het duurde, hoe zenuwachtiger het poesje werd. Echter klonk toen het verlossende woord. "Ja!" klonk het naast zich en zonder er bij na te denken, schoot ze naar voren. De ondergrond voelde vreemd aan. Het was geen bosgrond, geen grasveld en ook geen rots. Het zou voor eeuwig een raadsel blijven wat het wel was. Ze zag vanuit haar ooghoek haar mentor naast zich en het gaf haar toch een gevoel van veiligheid. Ook gewoon omdat ze het gras aan de overkant al haast kon voelen, maar dat was bijzaak. Nog een pas en het gras zou weer onder haar poten prikkelen. Behalve dan de eerste keer, kon ze zich geen moment bedenken dat ze blij was geweest terug met haar vier poten in het gras te staan. Met een brede glimlach keek ze opzij naar Maskheart. "Nu door het Windclan territorium, toch?" miauwde ze voor de zekerheid en keek naar het landschap voor haar.}

Maskheart bleef naast Milkypaw rennen en hield ondertussen een beetje in de gaten of alles goed ging. Maar hij hield ook wel zijn blik op het einde van het donderpad, want hij wilde wel kunnen zien hoe lang het nog duurde. Toen hij eindelijk gras onder zijn poten voelde stond hij even stil en probeerde hij op adem te komen. "Nu door het Windclan territorium, toch?" Hij knikte even naar haar. "Dat klopt." Hij was blij dat het donderpad achter de rug was, want nu konden ze zich meer gaan focussen op het gedeelte van de weg die nog voor hun lag in plaats van het donderpad. Hij hoopte alleen dat er nu niks meer zou gebeuren, je wist namelijk maar nooit in het Windclan territorium. Straks kwam je namelijk een patrouille tegen en dan wist je niet hoe het af zou lopen.

_{Maskheart bevestigde haar woorden met een knik. "Dat klopt." Miauwde hij. De poes wierp nog een laatste blik achterom naar het Thunderpath en zuchtte toen zacht en opgelucht. Dat was ook weer voorbij. Toen verplaatste ze haar ogen weer op de vlaktes. "Zullen we gaan dan?" Sprak ze vrolijk, "Of blijven we hier de rest van ons leven staan?" De paniek was nu al wel uit haar ogen verdwenen en had plaats gemaakt voor een vrolijke grijns. De kans dat ze een patrouille tegenkwamen was waarschijnlijk vrij groot, maar het Thunderpath hadden ze doorstaan, dus ze zouden het moeten overleven, niet? Haast huppelend liep ze alvast verder en bleef toen even staan om te kijken of de kater wel volgde. Tja, ze hielden het er maar op dat ze eigenlijk nog een halve kit was.}

"Zullen we gaan dan?" Hij keek even op naar haar. Hij had eerlijk gezegd niet echt door gehad dat ze hier stil waren blijven staan. "Of blijven we hier de rest van ons leven staan?" Hij glimlachte even naar de apprentice. "Laten we maar gaan." Zei hij. Hij schatte de kans dat ze een patrouille tegen zouden komen best groot in, maar er was ook kans dat ze er geen zouden tegenkomen. Milkypaw was al begonnen met lopen, dus hij begon zelf ook maar snel er achteraan te lopen. Hij hoopte maar dat ze geen parouille tegen zouden komen en als ze dat wel zouden, dan moesten ze hopen dat het geen vijandige patrouille was.

_{"Laten we maar gaan." Klonk de stem van Maskheart, waarna deze haar volgde. Rustig trippelde Milkypaw verder door het territorium van de Windclankatten. "Wat leeft hier? Ik bedoel, vogels kunnen er toch amper zitten? En welke muis is nu zo dom om op een open grasveld te gaan zitten?" Vroeg ze toen nieuwsgierig, terwijl ze zo om zich heen keek. Er stond geen enkele boom. Ja hier en daar een verdwaalde, maar ze kon ze op haar poten tellen. Voor de rest was het een en al vlakte, met andere woorden je kon iedereen hier al op dassenlengtes afstanden zien. Ook hen, al was zij wel compleet dezelfde kleur als de sneeuw en Maskheart voor een groot deel ook. Maar elk beest zou zijn jager toch al ontzettend snel zien aankomen? Hoe kon je hier in godsnaam jagen?}

"Wat leeft hier? Ik bedoel, vogels kunnen er toch amper zitten? En welke muis is nu zo dom om op een open grasveld te gaan zitten?" Maskheart keek even naar de vlakte voor hem. Hij vroeg het zelf ook wel eens af hoe Windclan hier in vredesnaam kon leven, maar die hadden waarschijnlijk hun eigen redenen. "Ze jagen op konijnen en daarvoor moet je kunnen rennen." Zei hij. Maar als hij eerlijk was had hij verder geen idee hoe de Windclanners het deden. "En er zitten hier ook holen onder de grond, maar dat hebben we ook in Thunderclan territorium en erin jagen kunnen wij ook niet, dus ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ze het doen." Voegde hij eraan toe.

_{"Ze jagen op konijnen en daarvoor moet je kunnen rennen." Zei hij. "En er zitten hier ook holen onder de grond, maar dat hebben we ook in Thunderclan territorium en erin jagen kunnen wij ook niet, dus ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ze het doen." Even fronste de poes haar wenkbrauwen. Konijnen? Die waren toch snel? Die waren zo een hol ingevlucht! "Rare jongens, die Windclanners," mompelde ze. Ze wierp nog een paar blikken om zich heen en richtte haar ogen toen weer op de Medicine Cat. "Wanneer denk je dat we terug zijn?" Vroeg ze rustig. Haar ogen keken rustig op naar de kater, die veel groter was dan zij. Tja, zij was nog een grote kitten als je naar haar postuur keek. Ze zou nog veel moeten groeien, wou ze even groot worden als de warriors van haar clan.}

"Rare jongens, die Windclanners," Hij glimlachte even bij die opmerking. Als de Windclanners het maar niet hoorden, want wie weet hoe ze zouden reageren. "Wanneer denk je dat we terug zijn?" Kreeg hij toen als vraag. Hij keek even naar de lucht, want voor hij een antwoord kon geven moest hij eerst weten wat het nu was. Het was bijna zonhoog, dus dat zou betekenen dat ze rond zonsondergang terug zouden zijn. "Ik denk dat we terug zullen zijn rond zonsondergang." Zei hij. Ook al wist hij het natuurlijk niet precies, omdat het lag aan het tempo dat ze liepen en of er oponthoud zou zijn.

_{Ze zag de kater even naar de lucht kijken en deed hetzelfde. Het was al zonhoog. De tijd leek wel voorbij te vliegen. Waar ze bij de Moonstone nog de eerste lichtstralen hadden gezien, waren ze nu al voorbij de helft van de dag. Ze had er echter om durven te wedden dat ze nog niet zo lang onderweg waren. "Ik denk dat we terug zullen zijn rond zonsondergang." Wekte Maskheart haar uit haar gedachten. Ze keek op naar de kater en knikte toen. Zondsondergang. "Dus we zijn in de helft?" miauwde ze toen. Vertrokken bij zonsopgang, nu hier bij zonshoog en ze zouden aankomen bij zonsondergang. Dan zou je zeggen dat ze in de helft waren niet?}

"Dus we zijn in de helft?" Hij knikte even bij die vraag. Ze zouden nog een gedeelte van het Windclan territorium af moeten leggen en daarna ook nog een gedeelte van het Thunderclan territorium voor ze weer terug zouden zijn in het kamp. "We moeten nog door het Windclan territorium en daarna nog door ons eigen territorium voor we terug zijn in het kamp." Milkypaw wist waarschijnlijk wel dat ze dat nog af moesten leggen, maar hij wilde het toch even zeggen. Hij hoopte eerlijk gezegd maar dat er niks was gebeurd in het kamp in de tijd dat ze weg waren geweest, want elke keer liep je dat risico.

_{Met een knik bevestigde de kater haar vraag. Dit viel eigenlijk best te overleven! Moesten ze vaker doen! Of nee, laat maar, ze wou dat Donderpad niet nog eens oversteken. "We moeten nog door het Windclan territorium en daarna nog door ons eigen territorium voor we terug zijn in het kamp." Deze keer was het haar beurt om te knikken. Het laatste stukje wist ze nu wel, tenminste, de grootste punten. Welke kant ze precies op moesten, was nog steeds een beetje gokken, omdat ze eigenlijk nog nooit echt buiten het kamp was geweest. "Wanneer is de volgende volle maan eigenlijk?" Vroeg ze toen maar, proberende een onderwerp aan te snijden. Ze moesten toch iets hebben om over te praten?}

Onderwerp: Re: Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]