Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]

Maskheart keek eerst naar links en toen naar rechts. Van links kwam er nog één monster en van rechts kwam er niks. Dus als het monster van links voorbij was zouden ze kunnen gaan. Hij controleerde nog een keer voor de zekerheid en voelde toen hoe het monster voorbij kwam. "Ja!" Hij gaf het teken zodra het monster voorbij was en zette toen zijn poten op het donderpad. Hij keek even snel opzij of Milkypaw hem had gevolgd en bleef toen naast haar rennen om er zeker van te zijn dat ze het naar de overkant zou maken. Ze had tenslotte kortere poten dan hij had. Het leek een eeuwigheid te duren, maar eindelijk voelde hij weer gras onder zijn poten en hij keek opzij om te zien of Milkypaw het ook had gehaald.

_{De wind van een voorbij komend monster liet haar vacht wapperen en ze hoorde nog maar net de luide ja, tussen het harde gebrom. Als een pijl uit een boog schoot ze weg. Ze hield haar ogen gesloten, bang om iets aan te zien komen. Het was op dit moment dat ze hoopte dat die dingen niet konden sluipen. De zwarte weg onder haar poten voelde vreemd aan. Ruw, hard en koud. Helemaal niet prettig. Ze hoorde haar hart op hol slaan en pas tot rust komen toen het zachte gras weer onder haar poten te voelen was. Net zoals een steen, waar ze dan ook niet veel later over struikelde, omdat ze haar ogen niet op tijd had open gedaan. Lichtelijk verward bleef ze even zitten, maar sprong toen al snel op. Ze had het gehaald. Zie je, niks om voor bang te zijn! Tenminste, dat was wat ze wou denken. Maar ze had de angst zelf ook wel gevoeld. Nog even keek ze achterom waar nu weer een monster overheen raasde. Waarom zouden ze ten eerste zo snel lopen en ten tweede enkel dat pad gebruiken? Waarom gingen ze er niet vanaf? Daarna richtte ze haar blik weer op haar mentor, licht zoekend waar hij was. Al snel had ze hem weer in beeld, "En nu?" mompelde ze zacht.}

Maskheart zag hoe Milkypaw al struikelend langs hem heen kwam en niet veel verder terecht kwam. Hij bleef nog even staan waar hij was om op adem te komen, want hij had toch zo hard mogelijk gelopen en tegelijkertijd opgelet of Milkypaw ook meeliep. "En nu?" Kreeg hij als vraag van de apprentice. "Nu moeten we verder reizen naar de hoogstenen, als je die kant uit kijkt moet je de grijze heuvels al wel kunnen zien." Zei hij terwijl hij met zijn staart in de richting van de grijze heuvels wees. "We hoeven niet naar die hoge heuvels toe, maar we moeten bij het lagere gedeelte ervoor wezen." Nu hij weer wat op adem was begon hij in die richting te lopen en wenkte Milkypaw om hem te volgen. Hij keek even naar de lucht en zag dat ze als ze zo door zouden blijven lopen ze nog wel op tijd zouden moeten komen.

_{"Nu moeten we verder reizen naar de hoogstenen, als je die kant uit kijkt moet je de grijze heuvels al wel kunnen zien." Zei hij terwijl hij met zijn staart in de richting van de grijze heuvels wees. "We hoeven niet naar die hoge heuvels toe, maar we moeten bij het lagere gedeelte ervoor wezen." Dat was niet zo heel ver meer, in ieder geval niet voor het gedeelte dat ze al achter de rug hadden. Hij wenkte haar met zijn staart en liep ze naar hem toe. Voor echt rennen had ze geen puf meer, maar een versneld tempo kon ze wel aan. Al snel liep ze weer naast hem. "Wat gaat er eigenlijk gebeuren bij de Moonstone? Wat moeten we daar doen?" vroeg ze toen. Ze had wel eens gehoord dat leiders hier contact zochten met Starclan, maar zou zij dat nu ook moeten doen of niet? Zou hij misschien contact zoeken met Starclan, of beide of geen van beide? Haar ogen richtten zich op haar mentor, terwijl ze op antwoord wachtte.}

"Wat gaat er eigenlijk gebeuren bij de Moonstone? Wat moeten we daar doen?" Vroeg Milkypaw aan hem. "Eerst zal er deze keer een soort van ceremonie vooraf gaan, omdat het je eerste keer naar de Moonstone is en daarna zullen we gaan dromen met Starclan." Zei hij. Hij mocht niet vertellen wat er gebeurde zodra ze ging dromen met Starclan, want dat was voor elke kat anders en het was iets wat je niet met andere mocht delen, dus hij zou het zelfs haar niet vertellen. "Voor de rest zul je zelf wel merken hoe het gaat." Voegde hij er nog aan toe. Hij hoopte dat ze niet zou doorvragen, want dan zou hij haar moeten vertellen dat hij het niet kon zeggen. Hij zou haar ook wel vertellen dat ze het met niemand mocht delen, zelfs niet met hem. Tenzij het belangrijk genoeg was om te vertellen aan hem.

_{"Eerst zal er deze keer een soort van ceremonie vooraf gaan, omdat het je eerste keer naar de Moonstone is en daarna zullen we gaan dromen met Starclan." Zei hij. Dus ze zou Starclan inderdaad zien? Dat leek haar best wel.. spannend. Ze zou voor het eerst zelf bewijs krijgen van hun bestaan. Voor het eerst was het niet meer door verhaaltjes, geen dingen meer die even goed allemaal toneelstukjes konden zijn. Nee, gewoon keihard bewijs. "Voor de rest zul je zelf wel merken hoe het gaat." vervolgde de kater. Ze knikte even. Haar oortjes stonden rechtop, maar draaiden constant nerveus heen en weer. Wat wou je ook. Ze was nu 6 maan oud en dit was niet echt iets dat ze ooit had horen vertellen. Nee, niemand die sprak over gebeurtenissen bij de Moonstone. De meesten waren er gewoon nooit echt geweest of hadden er in ieder geval niets bijzonders gedaan. Maar zelfs van die anderen had ze er eigenlijk nooit iets over gehoord. Niet dat ze er ooit naar gevraagd had, maar waarom vertelden ze er eigenlijk nooit iets over?}

Maskheart was ergens wel een beetje blij dat Milkypaw niet verder had gevraagd naar de dingen die gebeurden als je aan het dromen was met Starclan, maar misschien kwam die vraag nog. Hij liep ondertussen verder en het duurde gelukkig niet lang meer voor ze aan waren gekomen bij de grijze stenen ondergrond. Hij kon vanaf hier al de opening zien waar ze naar binnen moesten gaan en liep er naartoe. Hij wachtte bij de ingang tot Milkypaw bij hem was. "Dit hier is de opening waar we naar binnen moeten gaan om bij de Moonstone te komen." Begon hij. "We moeten zo door een tunnel heen en je zult al snel niet meer kunnen zien waar je loopt, dus probeer met je snorharen de zijden van de tunnel te volgen en anders wel mijn staart." Hij wilde haar zo veel mogelijk voorbereiden op wat er ging komen, dus ook het stuk dat ze door de tunnel heen moesten. "Ben je klaar om te gaan?" Vroeg hij aan haar.

_{Een lichte stress liet haar hart sneller slaan elke stap die ze dichterbij kwamen. We had hem wel in de richting van de grotopening zien kijken. Het duurde dan ook niet lang of ze stonden voor de ingang. "Dit hier is de opening waar we naar binnen moeten gaan om bij de Moonstone te komen." Begon Maskheart. "We moeten zo door een tunnel heen en je zult al snel niet meer kunnen zien waar je loopt, dus probeer met je snorharen de zijden van de tunnel te volgen en anders wel mijn staart." Dat zou ze proberen. Zolang het geen doolhof was, was het haar goed. "Ben je klaar om te gaan?" vroeg de kater. Veel kreeg ze niet meer uit haar mond, dus ze knikte maar. Wachtend op zijn teken om te vertrekken. Langzaam begon zich een spanning in haar lichaampje op te bouwen. Een spanning die ze in het begin van de reis nog niet had, maar nu ze hier zo stonden, was het allemaal toch een beetje beangstigend.}

Maskheart kreeg een knikje van Milkypaw dat ze klaar was om te gaan. Hij liep naar de ingang van de tunnel en wenkte Milkypaw met zijn staart om hem te volgen. Toen hij er zeker van was dat zij hem volgde liep hij de tunnel in. Hij was hier al een paar keer geweest, dus hij wist wel een beetje hoe de tunnel liep, maar toch was het elke keer weer een raar gevoel om in een compleet donkere tunnel te lopen. Hij gebruikte zijn snorharen om door de tunnel heen te navigeren en het leek een aardig lange tijd te duren voor de tunnel eindelijk uitkwam in een grotere ruimte. Hij kon nu ook iets beter zien, maar nog steeds niet helemaal. Hij keek door het gat in het dak naar de lucht en zag dat het niet lang meer zou duren totdat de maan door het gat heen zou schijnen. Hij draaide zich om om te kijken of het Milkypaw gelukt was om hem te volgen. "Zullen we dan maar beginnen?" Het was niet echt een vraag, maar hij wachtte wel even tot ze het had bevestigd voordat hij verder ging. "Milkypaw, is het jouw wens om een Medicine cat te worden?" Begon hij. Hij wachtte op haar antwoord en ging toen verder. "Kom dan naar voren." Hij wachtte tot ze naar voren was gelopen. "Warriors van Starclan, ik laat jullie hier een apprentice zien die ervoor heeft gekozen om het pad van een Medicine cat te bewandelen. Geef haar jullie wijsheid en inzicht zodat zij haar clan kan helen zoals jullie dat zouden willen zien." Hij richtte zijn blik nu op Milkypaw. "Je mag nu naast de steen gaan liggen en je neus ertegenaan duwen. Je zult als het goed is vanzelf merken dat je in slaap valt." Legde hij uit. Hij wachtte tot Milkypaw naast de Moonstone was gaan liggen en ging toen naast haar liggen. Hij raakte met zijn neus de Moonstone aan en voelde al snel hoe hij in slaap viel.

_{Al snel begaf haar mentor zich in de grot en direct volgde ze hem op de hielen. Een hele tijd ging het goed, tot er plots een redelijke bocht in zat en ze met haar kop tegen de muur ramde. "Oef" mompelde ze, maar liep toen snel door, nu maar wel de wand volgend. Er leek maar geen eind aan de tunnel te komen. De duisternis liet dan ook niets merken van hoe lang ze hier al doorheen liep of hoe lang ze nog moest. Al de aanduidingen die ze normaal had, waren weg. Alsof ze blind was geworden en ze besloot nu al dat dat niks voor haar was. Nee, als ze als elder ooit blind zou worden, zou ze ook niet meer weten wat te doen. Toen er eindelijk wat licht kwam, knipperde ze even met haar ogen. Hoewel het niet veel licht was, moesten haar ogen toch even wennen. De duistere tunnel was immers wel erg duister geweest. Ze zag dat haar mentor naar haar keek en ging dan maar rustig voor hem zitten. "Zullen we dan maar beginnen?" Ze knikte wat stroefjes, "Milkypaw, is het jouw wens om een Medicine cat te worden?" Begon hij. "Eehm.. Natuurlijk," miauwde ze licht verbaasd, was dat nog een vraag? "Kom dan naar voren." Voorzichtig trippelde ze naar hem toe. "Warriors van Starclan, ik laat jullie hier een apprentice zien die ervoor heeft gekozen om het pad van een Medicine cat te bewandelen. Geef haar jullie wijsheid en inzicht zodat zij haar clan kan helen zoals jullie dat zouden willen zien." Hij richtte zijn blik nu op Milkypaw. "Je mag nu naast de steen gaan liggen en je neus ertegenaan duwen. Je zult als het goed is vanzelf merken dat je in slaap valt." Legde hij uit. Ze zag al dat hij het zelf ook deed en drukte haar neusje dan ook maar tegen de steen aan. Al snel voelde ze haar lichaam slap worden en ging haar geest op reis. Op weg naar Dromenland, oh nee, Starclan.}

Maskheart voelde de koude ondergrond onder zijn lichaam. Het was altijd raar om dat te voelen nadat je net aan het dromen was geweest, maar hij was er al wat aan gewend geraakt. Hij stond op en rekte zijn lichaam even uit. Hij keek even naar waar Milkypaw lag en zag dat de apprentice nog niet wakker was. Hij keek even door het gat naar buiten en zag dat het al wat lichter begon te worden. Het zou niet lang meer duren voor Milkypaw ook wakker zou worden en dan konden ze terug door de tunnel gaan. Dan zouden ze nog de hele tocht terug moeten maken naar Thunderclan en ze moesten onderweg ook nog kijken of ze iets te eten konden vinden. Hij zocht een plekje uit en ging er zitten. Het was nu nog wachten tot Milkypaw wakker zou worden en dan zouden ze aan de tocht terug kunnen beginnen.

_{Voorzichtig opende ze haar ogen. De koude grond onder haar buik deed haar even verward blijven liggen. Ze rolde een keer en stond toen op. Ze sprong een keer op en neer. De aarde onder haar poten voelde vreemd een kort tijdje aan, maar al snel was dat gevoel weer weggetrokken. Pas toen merkte ze op dat Maskheart niet meer in haar buurt lag. "Maskheart?" piepte ze even vragend met een licht angstige ondertoon. Ze wou niet alleen door die tunnel! Voorzichtig draaide ze zich om, waarna ze haast tegen de kater op botste. Licht geschrokken deinsde ze een stap achteruit. "Oh, ik had je niet gezien..." mompelde ze zacht. Ze keek even omhoog naar het gat in de grot. De lichtstralen drongen al naar binnen. Het was dus al dag. Nog niet zo heel lang zo te zien, maar de nacht was voorbij. Waar ze daarnet nog omringd was door sterren, was er nu niet een meer te zien. Jammer...}

"Maskheart?" Hij keek op toen hij zijn naam hoorde. Het was duidelijk dat Milkypaw wakker was geworden en naar hem op zoek was. Voordat hij naar haar toe kwam lopen kwam ze al zijn richting uit, maar blijkbaar niet doorhebbende dat hij er was. "Oh, ik had je niet gezien..." Hij glimlachte even naar haar. "Zullen we dan maar gaan?" Stelde hij voor. "Je mag met niemand praten wat je hebt gezien in Starclan, tenzij het echt nodig is dat je het mij of Firestar zou moeten vertellen." Zei hij. Hij dacht wel dat ze zich eraan zou houden, maar hij wilde het toch even voor de duidelijkheid zeggen. Hij stond op en gebaarde met zijn staart dat Milkypaw moest volgen en ging toen terug door de tunnel naar buiten. Eenmaal buiten wachtte hij tot Milkypaw er ook zou zijn.

_{"Zullen we dan maar gaan?" Stelde hij toen voor. "Je mag met niemand praten wat je hebt gezien in Starclan, tenzij het echt nodig is dat je het mij of Firestar zou moeten vertellen." Aha, dat was dus waarom ze er nooit iets over hoorde. Het mocht gewoon niet. Wel, dat mysterie was dan ook opgelost, al betwijfelde ze het of ze echt haar mond kon houden. Ach, ze kon het op zijn minst proberen. Nee, ze zou haar best doen. Ze zou haar best doen haar mond te houden en niemand er over te vertellen. Het was haar droom, haar herinnering en haar sterren. Ja, daar ging ze het op houden. Het was gewoon van haar, een geheim dat niemand hoefde te weten. Pas toen merkte ze dat Maskheart al aan de weg terug begonnen was. Direct sperde ze haar ogen open en racete achter hem aan door de tunnel. Nu dat er enkele lichtstralen hun weg door de tunnel gevonden hadden, was de weg beter te zien. Toen ze hem eindelijk, bij het einde van de tunnel, weer had ingehaald keek ze haar mentor aan. "Gaan we direct terug of gaan we eerst wat eten?" miauwde ze, doelend op het feit dat ze nu wel wat eten kon gebruiken.}

"Gaan we direct terug of gaan we eerst wat eten?" Het was misschien wel een beter idee om zo wat te gaan eten, alleen hier op de rotsen ging dat niet echt lukken, maar niet veel verder was er wel gras. Daar zou hij kunnen proberen wat muizen te vinden, konijnen zouden hem waarschijnlijk niet lukken. "Iets verderop is gras, daar kunnen we wel proberen wat te vangen." Zei hij tegen haar. Hij hoopte alleen wel dat het hem zou lukken, want straks hadden ze helemaal geen eten. Hij ging er alleen wel vanuit dat het hem moest lukken. Er zou wel minder prooi zijn vanwege het seizoen, maar daar moest hij het mee doen. Hij wenkte Milkypaw en begon naar het gras toe te lopen eenmaal daar wachtte hij tot Milkypaw er ook was. "Ik zal kijken of ik iets kan vangen voor ons om te eten, maar dan moet ik ook van jou vragen om zo stil mogelijk te blijven, want anders is er een kans dat je de prooi wegjaagt." Zei hij.

_{"Iets verderop is gras, daar kunnen we wel proberen wat te vangen." Zei hij tegen haar. Gras? Waarvoor had men gras nodig? Oh wacht, daar zat misschien wat meer prooi dan hier op de rotsen. Dat klonk logisch. Welke muis of welk konijn wou het immers zonder gras stellen? Nee, ze zouden waarschijnlijk meer kans hebben in het gras. "Ik zal kijken of ik iets kan vangen voor ons om te eten, maar dan moet ik ook van jou vragen om zo stil mogelijk te blijven, want anders is er een kans dat je de prooi wegjaagt." Vervolgde de kater. Milkypaw knikte en drukte haar lippen op elkaar. Ze knipperde even met haar ogen en wachtte toen tot Maskheart in beweging zou schieten. Ze zou hem volgen tot de rand van de rotsen en daar wachten, dat leek haar beter dan hem te volgen bij het jagen. Het gras ritselde, niet waar?}

Maskheart keek even of Milkypaw zou doen wat hij zei en zakte toen in een sluiphouding. Het zag er vast niet precies hetzelfde uit als die van de warriors, maar die hadden er veel langer op getraind en hij had alleen de basis ervan geleerd. Alleen door de sluiphouding kon hij zich wel zonder geluid te maken voort bewegen. Plotseling hoorde hij geritsel naast hem en hij sloop voorzichtig in die richting. Hij zag een muis tussen het gras zitten en hij sloop nog iets dichterbij. Nu kwam het nog aan op de sprong. Hij zette zich af en landde toen met zijn voorpoten op de muis en sloeg zijn nagels in het diertje om het dood te maken. De muis was niet veel, maar het zou hun helpen om toch iets de magen te vullen. Hij pakte de muis op in zijn bek en legde het voor Milkypaw neer. "Eet maar zoveel als je wilt." Het was het belangrijkste als Milkypaw eerst eten kreeg, zelf kon hij ook wel met wat minder doen tot ze terug waren in het kamp.

_{Bij de rand bleef ze zitten, kijkend naar hoe haar mentor op jacht ging. Hij liet zich in jachthouding zakken en rustig bestudeerde ze hoe hij door het gras sloop. Zij kon niet weten dat het niet de perfecte houding was, ze had eigenlijk nog nooit iemand echt zien jagen. Al snel had de kater een muis te pakken en kwam er mee naar haar toe gelopen. "Eet maar zoveel als je wilt." Sprak hij. Ze keek even naar het diertje en toen naar Maskheart. Zoveel je wilt, zoveel je wilt... Ze was niet zo egoïstisch om die muis helemaal zelf op te eten. Voorzichtig begon ze aan het beestje, maar in de helft stopte ze. Hierop zou ze de weg naar de clan heus wel overleven. Met haar poot schoof ze de rest naar de kater toe. "Jij mag de andere helft," miauwde ze beslist, "Jij hebt hem gevangen." In haar ogen was te zien dat ze hier op geen tegenspraak duldde, al wist ze niet of Maskheart zich daar ook aan zou houden.}

Hij zag dat Milkypaw was begonnen aan de muis en hij wachtte zelf geduldig af tot ze klaar was met eten. "Jij mag de andere helft," Hij keek op toen hij Milkypaw hoorde spreken en zag dat de muis half opgegeten was. "Jij hebt hem gevangen." Hij stond op en liep naar haar toe om naast haar te gaan liggen en de muis op de eten. Toen hij eenmaal klaar was keek hij weer naar Milkypaw. "Zullen we weer verder gaan?" Het was nog wel een aardige tocht terug naar de clan en het zou waarschijnlijk een groot gedeelte van de dag in beslag nemen. Ze konden ook niet te lang gemist worden in het kamp, want straks was er iemand die hun nodig had.

_{Gelukkig sprak de kater haar niet tegen en rustig wachtte ze dan ook op hem. Hoe lang zou het duren voor ze weer terug waren? De heenweg had zo kort geleken, maar was die dat ook? Straks zouden ze nog Windclanners tegenkomen of andere katten. Ze hoopte op niet al te veel oponthoud, want een half muisje voor deze hele tocht was niet echt voldoende. Het was echter beter dan niks en klaagde er dan ook niet over. Haar honger was voor het komende half uur tot uur wel gestild. "Zullen we weer verder gaan?" Wekte de stem van haar mentor haar weer uit haar gedachten. Rustig keek ze op en knikte toen. "Welke kant moeten we ook al weer op?" vroeg ze, haar gevoel voor richting lichtelijk kwijt zijnde. Maar het was misschien ook niet zo vreemd, ze was hier voor de eerste keer en had net een gesprek met Starclan achter de rug, daarbij was het donker toen ze hier aankwamen.}

Onderwerp: Re: Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]