Walking on ice [&Whole Clan]

"Ja hoor dat mag best, kom maar het ijs op." En hij ging het ijs op. "Let wel op dat je niet valt of uitglijd want het is glad."Zei hij.

Nature kraaide van plezier toen ze op het ijs stond. Ze probeerde te rennen, maar viel gelijk op haar snuit. Ze krabbelde omhoog, en probeerde het nog eens. Ze was ZO onhandig, maar na een tijdje kreeg ze het onder de knie en gleed vooruit op de bevroren rivier. Ze vond Springleaf een aardige kater, en hij hielp haar goed. "en nu op 1 poot!" Riep Naturekit, en haar grijze oogjes twinkelden. Ze nam een aanloopje, gleed vooruit en trok 1 poot op. Maar ze verloor haar evenwicht, en knalde in een andere kit. Ze schudde haar kopje en keek in de ogen van Silverkit.

Willowkit had gemerkt dat er wat gaande was bij de rivier en liep er met grote huppelende pasjes heen, haar zilvergestreepte pootjes zakten diep weg in e ijskoude sneeuw en lieten een groot spoor achter. 'Snowflakes!snowflakes!snowflakes! everywhere are snowflakes! white and little, or black and great? Nooo that are no snowflakes! nanana na nanana nana snowflakes snowflakes!.. nanana nana ..' bleef ze maar doorzingen tijdens het rennen. Toen ze twee kittens op het ijs zag pootjeglijden -zoals zij dat noemde- dook ze in de sneeuw en verstopte zich zo goed mogenlijk. Pootje voor pootje sloop ze geluidloos via de sneeuw naar voren. Ondertussen schraapte ze met haar pootje wat sneeuw bijeen tot een geimproviseerde sneeuwbal. 'Aanvalleeeeee!!' riep ze luidkeels terwijl ze via het ijs bliksem snel naar de kittens toe gleed en net wanneer ze voorbijzoefde de sneeuwbal recht tegen de kit gooide 'en baaaam!' riep ze uit. Slippend hield ze stil terwijl ze luid met haar kleine nageltjes over het ijs schraapte. Luidkeels schatterend en lachend lag ze op het ijs te rollen van het lachen.

"Je begint het al steeds beter te ku... Ho let op." Maar het was al te laat ze botste tegen Silverkit. Springleaf schaatste vlug naar hun toe want als ze niet opletten dan vielen ze in het water. "He, waar komt die sneeuwbal vandaan? Let op sneeuwbal in aantocht!!!" baaam!!! riep iemand. Springleaf herkende de kitten." Hai Willowkit, kan jij al schaatsen? He waar is jouw begeleider?"

Goldmocker kwam teruggelopen van een mislukte jachtsessie en had geen enkele fresh-kill kunnen pakken. Toevallig liep hij langs de rivier en zag een aantal katten schaatsen. Hij keek een beetje chagrijnig naar de spelende katten, wetende dat hij geen dankbare blikken zou krijgen wanneer hij terug in het camp zou zijn. Zijn zwart met wit gevlekte vacht glansde in het vage licht. Hij keek een tijdje naar de spelende kittens en wilde net weggaan, toen gelach en kleine kreetjes van plezier hem aantrokken. 'Ach, een beetje tijd rekken kan toch geen kwaad?' dacht hij bij zichzelf 'Ik heb toch niets kunnen vangen.' Hij liep rustig naar het randje van de rivier en liep van daar naar de spelende kittens en warriors. Daar bleef hij zoveel op de achtergrond en keek een beetje toe. Hij wilde liever niet te dicht bij de kittens komen, en eerlijk gezegd wist hij niet hoe hij met kittens om moest gaan. De kater keek nogal nerveus naar de spelende kittens, en probeerde daar nogal ver weg van zijn, zodat er zo min mogelijk kans was om contact te maken. Natuurlijk zou hij dat nooit laten merken, daar was zijn trots te groot voor. Hij sprong zachtjes op het ijs, en probeerde houvast te zoeken met zijn nagels. Helaas mocht dat niet baten en hij gleed direct uit, recht op zijn onderkaak en beet bijna in zijn tong. Te laat herinnerde hij zich dat hij voor geen meter kon schaatsen en probeerde te opstaan. Goldmocker keek nog even snel om zich heen, zijn oranje ogen een beetje beschamend. Langzaam en voorzichtig liep hij stapje voor stapje naar achteren terug naar land met zijn zwarte half bevroren poten.

Nature stond op en gleed blozend verder. Ze zag dat Springleaf haar kant op kwam, maar toen hoorde ze: "Aanvalleeeeee!!' Spring werd geraakt op zijn linkerflank. "Bammmm!" SpringLeaf knoopte een gesprek met Willowkit aan, en Naturekit besloot verder te schaatsen. Aan de rand zag een zwarte kater met Goud-gele ogen. De kater sprong op het ijs, maar gleed bijna meteen uit. Naturekit grinnikte zachtjes. De kater kroop terug naar de rivierkant.

Naturekit had de grootste lol op het ijs, dat ze tijd en ruimte helemaal vergat. ze schaatste en schaatste zo snel als ze kon. Ze deed haar ogen dicht en genoot van de wind die langs haar gevlekte kopje streek. Toen ze haar ogen open deed, schrok ze zich wild. Ze zag water voor haar, en het lukte niet om te rennen. "Help! HELP!" ze vloog het water in, wat ijskoud was. Ze spartelde en proestte in het koude water.

Springleaf zag hoe naturekit het ijskoude water in vloog. Help Help

"Ja hoor dat mag best, kom maar het ijs op," zei Springleaf. "Let wel op dat je niet valt of uitglijd want het is glad." Silverkit sprong meteen op het ijs... en gleed uit en viel. "Dat is inderdaad wel erg glad, ja," hijgde hij, terwijl hij weer op zijn pootjes krabbelde. Gelukkig deed het niet zo'n pijn. Dit keer deed hij wat voorzichtiger en het lukte al best aardig toen Naturekit opeens tegen hem aan botste. Ze keek hem beschaamd aan en liep snel verder, terwijl hij een beetje verlegen naar haar glimlachte. Hij zag nog net dat er een sneeuwbal tegen Springleaf aan vloog en keek snel om zich heen waar die vandaan kwam. Even verderop lag een poesje dat ongeveer even oud was als Silver te schateren op het ijs. Silverkit lachte mee. Even dacht hij eraan om een sneeuwbal op haar snuit te gooien, maar Springleaf begon een gesprek met haar. Hij schaatste even verder toen hij plotseling iemand hoorde schreeuwen: "Help, HELP!" Maar dat was de stem van Naturekit! Silver zag haar even verderop liggen spartelen in het ijskoude water. "AAAAH!!" schreeuwde de kitten: "Naturekit ligt in het water!!" en hij rende op haar af, zonder te weten wat hij eigenlijk moest doen.

Woest trappelde Naturekit met haar pootjes in het diepe water om boven te blijven. Gelukkig was de stroming niet erg sterk vandaag, omdat het grootste deel van de rivier bevroren was. Nature probeerde ergens hou vast te vinden, maar ze werd omringd door niets dan koud water. Ze hoorde een kattenstem haar naam schreeuwen, Toen ze kopje onder ging. Ze hield haar mond stijf dicht en spartelde om weer boven water te komen. Ze hoopte dat iemand haar hieruit kon halen! Haar pootjes werden zo moe van het schaatsen, spartelen en Trappelen dat ze nog maar zwakjes Haar poten voor zich uit sloeg.

Met een diepe zucht kwam Goldmocker eindelijk op vaste grond. "Dank StarClan!" mompelde hij opgelucht en wilde nog weglopen, terug naar het camp toen hij paniekerig geschreeuw hoorde. Vlug keek hij om en zag nog net een kitten in het water vallen. Een ander kitten rende naar de in water gevallen kitten. "AAAAH! Naturekit ligt in het water!" schreeuwde het kleintje. Ondanks dat Goldmocker niet kon schaatsen sprong hij zo ver mogelijk het ijs op, en liet zich vooruit glijden door de snelheid op zijn achterwerk. Ongeveer driekwart van het ijs naar het water was afgelegd en de kater probeerde het laatste stuk nog vooruit te krabbelen. Bij de rand aangekomen, keek hij paniekerig in het water, op zoek naar de kitten. Hij kon toch nog niet verdronken zijn of onder het ijs zijn terechtgekomen!? Goldmocker zag nog een kleine beweging in zijn ooghoek, en sprong zonder na te denken naar die beweging toe. "HOU VOL, IK KOM ERAAN!" schreeuwde hij nog.
In het water ontdekte hij dat hij het water had onderschat. Het was ijskoud en zoog alle warmte uit zijn lichaam. Trappelend, merkte hij dat de stroom toch niet zo sterk was maar toch wel al zijn spieren moest aanspannen en probeerede naar het kitten toe zwemmen.

Silver stond bezorgd bij de rand van het water. Een oudere zwarte kater was er in gesprongen en probeerde bij Naturekit te komen. Silverkit wilde zo graag helpen, maar hij wist niet wat hij kon doen. Hij snapte ook wel dat het niet slim was om ook in het water te springen, dan hadden ze er nog een probleem bij, maar nu stond hij maar een beetje aan de rand van het water te drentelen. De zwarte kater kwam steeds dichter bij Naturekit en uiteindelijk had hij haar bereikt. Silver slaakte een trillerige zucht van opluchting, nu moesten ze alleen nog op het ijs zien te komen.

Probeer elkaars katten niet te bespelen, maar te wachten tot diegene werkelijk iets doet. Dus als de een post dat zijn kat nog bezig is naar de kitten toe te zwemmen, heeft ie de kitten dus nog niet beet en kan deze onmogelijk aan de oever komen. Ook wil ik jullie er even op wijzen dat jullie eigenlijk helemaal los van het algemene topic RPGen. Het was namelijk zo dat de hele groep naar het ijs kwam om daar te schaatsen en elke kitten een warrior kreeg toegwezen om op die kitten te letten. Probeer in het vervolg even rekening te houden met de posts van anderen als je in zo'n groot topic post.

Mvg, Firestar

Springleaf schaatste snel naar het wak waar Naturekit in was gevallen. Daar was al een zwarte kater die haar probeerde te helpen.

Er kwamen nog wat katten bij, en Fairfaith zei dat ze allemaal een warrior die op hen moest letten mochten kiezen. Islandkit ging bij de eerste de beste warrior staan, en vroeg: "Wil jij op mij letten?" Haar grote oogjes keken hem twinkelend aan. Daarna werden ze nog eens geteld en vertrokken ze naar het ijs. Opgewonden huppelde de grijze kitten in het rijtje, richting het ijs. Uiteindelijk waren ze aangekomen. Het was nog best een afstand, maar Islanskit was nog lang niet moe. Fairfaith zei dat ze nu mochten schaatsen. Zonder op de warrior te wachten die op haar moest letten, sprong Islandkit op het ijs. Maar dat was erg glad, en het was nog niet zo simpel om jezelf recht te houden. Meteen ging ze onderuit. Maar ze bleef niet liggen, nee integendeel: ze sprong lachend weer recht en probeerde het opnieuw. Ook nu ging ze weer onderuit. Deze keer bleef ze even liggen. Van zo dicht bij het ijs was het een vreemd uitzicht, al die andere warriors, kittens en apprentices die nu hoger dan haar waren en over het ijs gleden. Haar blik was gericht op een apprentice die het blijkbaar al beter kon. Ze stond weer recht, voorzichtiger nu, en deed hem na. Uiteindelijk lukte het tòch! pootje voor pootje gleed ze over het ijs. "Het lukt!", gilde ze vrolijk.

~maakt niet uit wie de warrior is, en ook niet wie de apprentice is Xd En ik heb het wat ingekort, anders zou deze post enorm worden Xd

Wretchedpaw kon het verse ijs al zien liggen. Ze had de hele weg al bedacht hoe ze voor het eerst op het ijs zou schaatsen. Voorzichtig, met een aanloop of glijdend? Ze wist het nog niet. Terwijl ze het ijs naderde renden sommige kittens vooruit naar het ijs. Het maakte Wretched niks meer uit. Ze begon te rennen, en met een elegante sprong gleden ze over het ijs. Haar pootjes totaal uitgestrekt over het koude ijs. Haar schater lach was over het hele ijs te horen, haar staart bewoog vrolijk mee.

Fantasykit volgde de groep een beetje. Daarnet hadden ze iedereen geteld. Ze was de warrior die op haar zou letten al in al die drukte kwijt gespeeld. per stap dat ze zette voelde ze de stress opkomen. Zenuwachtig keek ze om zich heen. Allemaal lachende en pratende gezichten. En zij was zo alleen. Haar pootjes stapten in de afdrukken van die voor haar. Zo was het minder koud. Anders zakte ze helemaal weg in die grote hopen sneeuw. Ze voelde iemand tegen haar op botsen. Gefrustreerd draaide ze zich om. Het was de kitten die daarnet zo tegen het schaatsen was geweest, of toch tegen 'buiten het kamp gaan.' Fantasykit zei niets en liep verder. Ruzie wou ze nu echt niet. En expres tegen iemand op botsen zou ze waarschijnlijk niet doen. Eindelijk kwamen ze aan. Snel werden ze nog eens geteld. Fantasykit vergaapte zich aan het uitzicht. Het was allemaal zo mooi! Zonde om erop te schaatsen. Het zonlicht schitterde op de ijspegels langs het water. Verschillende katten renden naar het ijs toe. Een lange schaterlach was te horen. In plaats van er enthousiast naartoe rennen bleef ze aarzelend staan. Starend naar het ijs vroeg ze zich af waar de vissen nu zouden zijn. Onder het ijs? Of ergers heel ver weg? Ze zag een kitten struikelen. Verschrikt keek haar. Maar in plaats van te blijven liggen of op te geven ging ze door. Het grijze poesje bleef kijken. Na een tijdje kon ze het. Fantasykit schraapte al haar moed bij elkaar en begaf haar aarzelend op het ijs. Het voelde prettig koel aan. Een lachje kwam tevoorschijn op haar gezicht. Langzaam bewoog ze zich voort. Even verloor Fantasykit haar evenwicht, toch viel ze nog net niet. Op haar tanden bijtend ging ze door. Het lukt wel, het lukt wel. Herhaalde ze tegen zichzelf. Ze botste tegen iemand aan. 'S..sorry' zei ze.

Swiftkit liep mee met alle katten die naar het ijs liepen. Wat spannend was dit! Ze had nog nooit ijs gezien, laatstaan er op lopen. Ze kwamen aan bij het ijs. Swiftkit kon niet wachten en sprong zo het ijs op. Wat ze niet wist hoe glad het ijs was en en schoof zo over het ijs en botste vol tegen fantasy kit aan. "S...sorry" zei de kitten zachtjes. "Ah het is oke! Leren gaat met vallen en opstaan!" Zei Swiftkit blij. Ze wiebelde op haar pootjes toen ze opstond en viel bijna weet tegen de grijze kitten aan. "Whoa! .. heh sorry." Zei swiftkit voor dat ze probeerde een rondje te draaien.

Fantasykit haar wangen kleurden rood van schaamte, hoe kon ze ook zo lomp zijn om recht tegen iemand aan te botsen? 'Ah het is oke! Leren gaat met vallen en opstaan!', antwoordde het kitten blij. Fantasykit glimlachte verlegen. Ze had een uitbarsting verwacht. Maar het kitten reageerde ze vrolijk dat ze er bijna zelf om moest lachen. Ze schrok toen Swiftkit bijna tegen haar botsen. 'Whoa! .. heh sorry.', zei Swiftkit. Fantasykit haalde haar schouders op. 'Leren gaat met vallen en opstaan, toch?' zei ze met een klein lachje. Doordat Swiftkit zo optimistisch was voelde ze haar snel op haar gemak. Voor zover dat mogelijk was als je op water stond, dacht ze er nog bij. Ze schudde het nare gevoel van zich af. Ze was nu al zo ver. Nu kon ze niet opgeven. Fantasykit moest tegen dat het leuker werd. Misschien was botsen toch niet zo slecht.

Onderwerp: Re: Walking on ice [&Whole Clan]