Breakaway [Oakburst]

De jonge poes die de naam Psychevoice droeg ploeterde langzaam door de laag sneeuw heen. Haar halflange vacht kon de kou lang niet allemaal tegenhouden en ze zocht naar een plekje voor beschutting, maar die bleek nergens te zijn. De poes had gemerkt dat ze de laatste tijd in een dipje zat, en vandaag was ze er pas achtergekomen waarom. Ze was pas moeder geworden van Arcanekit, Eaglekit, Gloriouskit, Snowkit, Lastkit en Oakkit, maar wie hun vader was wist ze niet. Ze had voor het ongeluk blijkbaar een leuke kater ontmoet, maar hoe en wie wist ze niet meer. De poes was niet in een dipje, je kon haar gewoonweg doodongelukkig noemen. Als kleine Psychekit was het al haar droom geweest later een partner te hebben, de prins op het witte paard, maar nu wist ze dat geen enkele kater haar zou willen hebben, omdat ze al een nest kittens had gehad. De poes legde haar oortjes plat tegen haar schedel en staarde naar haar poten. Haar zuster Frostbreeze, met wie ze vroeger altijd zo close was, moest niks meer van haar hebben. Ook dat verergerde haar slechte gevoel nog meer. "I'll spread my wings and I'll learn how to fly. I'll do what it takes til' I touch the sky. And I'll make a wish. Take a chance. Make a change And breakaway. Out of the darkness and into the sun. But I won't forget all the ones that I love. I'll take a risk. Take a chance. Make a change. And breakaway.." miauwde de poes zachtjes. Dat was een liedje die hun moeder altijd voor hun zong, voor haar en haar zusje, toen nog Frostkit. De poes had een plekje gevonden waar geen sneeuw lag, een klein heuveltje. Hier was ze in elkaar gedoken gaan zitten, en staarde voor zich uit. Haar leven was verpest.

De poes kneep haar ogen samen en kromp wat in elkaar. Er was duidelijk te zien dat het verzorgen van z'n groot nest haar niet al te best afging. Ze was mager, maar had het tot nu toe geweigerd een van haar kittens bij een ander te laten zogen. Het waren haar kittens, haar verantwoordelijkheid, die van haar alleen. De kittens vonden het vreemd dat zei het enige nestje waren waar nooit een grote, stoere kater bij stond die hun papa moest zijn, en dat vond ze nog wel het ergste. Het gebrek die ze haar kittens gaf. Ze sloeg haar ogen neer toen ze een tabby kleurige kater in haar ooghoek zag verschijnen. 'Psychevoice? Gaat het wel?' miauwde de kater en ze zag hoe hij langzaam dichterbij kwam. Ze keek op en herkende Oakburst. "Ja.. denk ik.." miauwde ze onzeker.

De kater was dichter naar haar toe gekomen en nam toen plaats naast haar. Ze voelde zijn warme adem en dat gaf haar wat tintelingen in haar maag. 'Denk je? Hey, je kunt mij wel vertrouwen.' miauwde hij. Wat verlegen glimlachte Psychevoice naar hem. "Echt?" miauwde ze zachtjes en keek hem toen onzeker aan. Ze had altijd al de schijn tegen zich gehad, en dat had haar er nooit socialer op gemaakt. Onder andere ook omdat ze een halfbloedje was, niemand moest haar..

'Natuurlijk. Ik kan toch niet profiteren van het ongeluk van anderen? Enkel van hun geluk. Dus vertel op. Misschien kan ik je wel helpen.' miauwde de kater en gaf haar toen voorzichtig een duwtje met zijn neus. Psychevoice glimlachte weer, dit keer iet wat zelfverzekerder. "Het is gewoon.. niemand wil met mij omgaan.." miauwde ze zachtjes. "Ze noemen mij een verrader.. en ik ben ook nog eens half WindClan." miauwde ze en sloeg haar ogen neer. Ze wist niet hoe ze het aan haar kittens uit moest leggen dat ze niet eens volbloed ShadowClan waren, maar een kwart WindClan, een kwart ShadowClan, en voor de helft nog een andere Clan, of misschien wel Rogue, Kittypet of BloodClan. Het erge was nog, dat Psychevoice niet meer wist wie hun vader was..

'Maar ik ben hier toch?' fluisterde de kater vervolgens bemoedigend. Psychevoice keek hem aan en leek wel weg te zinken in zijn appelgroene ogen. Ze glimlachte weer wat verlegen. "Dat is waar." gaf ze toen toe en glimlachte naar Oakburst. Bij haar volgende woorden knikte de kater weer. 'Weten... Weten je kittens dit eigenlijk al..?' miauwde de kater dit keer op een onzekere toon. "Ze zijn zich er wel van bewust, ja.. ik heb het nooit voor ze geheim willen houden." miauwde ze wat beduusd.

'Dat... Begrijp ik.' miauwde de kater vervolgens. 'En... Hoeveel weten ze over hun vader? Hoeveel weet jíj over hun vader, als ik vragen mag?' miauwde de kater vervolgens aan de poes. Dit was haar een steek in het hart. "De kittens weten vrijwel niks over hem.. evenals ik.." miauwde ze, met een stem die naarmate de zin langer werd afstierf en haar laatste woord kwam nog maar net over haar tong. "Sinds ik dat ongeluk heb gehad met een monster is mijn hele geheugen van daarvoor gewist, ik weet niet eens meer wie de kater is van wie ik kittens heb." miauwde ze zachtjes en beschamend. Tot nu toe wist alleen Shrewstar dit gedeelte.

'Oh. Dat spijt me voor je...' miauwde de kater vervolgens. Psychevoice glimlachte wat onzeker, het was een hele stap voor haar om dat tegen een andere kat te vertellen. 'Is er enige kans dat je geheugen terugkomt?' miauwde hij vervolgens. De poes schudde langzaam haar kop. "Dat is, vrijwel onmogelijk.." miauwde ze en een zucht rolde over haar mond. Ze keek eventjes kort naar Oakburst en toen weer naar haar poten. Ze wist niet goed wat te zeggen en voelde zich een tikkeltje nerveus nu.

De poes fronste langzaam haar wenkbrauwen. 'Is er... Zou ik je ergens mee kunnen helpen? Met de kittens misschien? Opgroeien zonder vader is natuurlijk moeilijk voor hen.' De poes was even stil. Bedoelde hij haar te zeggen dat hij een vaderfiguur voor haar kittens wilde zijn? Ze hield haar kopje scheef en keek hem vervolgens aan. "Tot in hoeverre..?" miauwde ze twijfelend en keek hem afwachtend aan.