Some Came With Winter In White [OPEN]

‘Ik heb dingen gehoord,’ Wow, veel dingen? Maar Nyx besloot zich nog even stil te houden, wie weet wat Silverthorn nog allemaal zou vertellen! ‘Verhalen enzo. Van katten die er geweest zijn en die het nog na konden vertellen.’ Haar oogjes werden door angst wat groter en ze drukte haar bruine oortjes weer tegen haar nek. W-wat? ‘Ik ben er zelf ook eens geweest. Ik leef alleen nog omdat het toen donker was in het Twolegterritorium. De Twolegs zijn blind in het donker en kunnen niet ruiken. Dat is jou zelf vast ook wel eens opgevallen.’ Ze gaf een klein knikje, om te tonen dat ze er nog bij was, maar begon zich steeds benauwder te voelen. Zijzelf had nog nooit gehoord dat katten in Twoleg gebieden waren gestorven. Misschien.. zij ook als ze was gebleven! ‘Je ziet er gezond uit voor een kat die uit zo’n verdorven gebied komt. Wat kreeg je daar te eten? Ze zullen je niet op jacht hebben gestuurd, of wel?’ Ze keek voorzichtig weer wat op, minder bang. "Nee, ze gaven me een soort natte brokjes, niet echt zo lekker als een muis, maar ik zat nooit zonder eten." Antwoordde ze met een wat zachter stemmetje. "Heeft u ook ooit met een Kittypet gepraat, mevrouw?"

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Natte brokjes. Silverthorn probeerde zich voor te stellen hoe dat moest smaken, maar kon zich niet echt een voorstelling maken. Niet in de minste plaats omdat ze nog nooit brokjes op had. ‘Maar ik zat nooit zonder eten,’ vertelde Nyx zacht. Misschien hadden ze haar willen vetmesten, dacht Silverthorn. Ze had gehoord dat dat met andere dieren gebeurde, dus waarom niet met katten? Ze rilde, hoewel dat ook door de kou kon komen. ‘Heeft u ook ooit met een kittypet gepraat, mevrouw?’ Twee. Silverthorn staarde even naar de witte sneeuw op een tak achter Nyx. Nee, het waren er drie geweest. Eerst was er één, toen waren er twee, maar later was er nog een derde bijgekomen. Meneer Tips. De oude en opvallend gezonde kater. De rooie, Oddy... Olly, zoiets. En later was er nog een kleintje bijgekomen, maar veel van dat poesje kon ze zich niet herinneren. Ze dacht met enige verwarring terug aan de ontmoeting, maar haalde zichzelf weer terug uit haar eindeloze put van gedachten en keek Nyx weer aan.

Ze wist dat het geen indruk zou maken op Nyx als ze zou vertellen dat ze een oude, gezonde Kittypet tegen was gekomen, want daarmee zou het alleen maar lijken alsof Kittypets het wél goed hadden. [i]Meneer Tips was een uitzondering, hield Silverthorn zichzelf voor. De enige van zijn soort die kon overleven bij de Tweebenen. Enfin, dus hield Silverthorn het maar wazig: ‘Ik heb er wel drie gezien,’ vertelde ze. ‘Eentje was aardig, maar hadden niet door in wat voor gevaar hij verkeerde. Eentje was vijandig, die deed alsof hij een territorium te verdedigen had, maar het enige territorium dat ik kon zien, was dat van de Tweebenen. En de derde...’ Ze aarzelde even. Wat kon ze over de derde vertellen? Ze wilde Nyx vertellen wat ze wist over de Tweebenen en Kittypets, maar haar aandacht was destijds heel ergens anders geweest dan bij de derde kat. ‘De derde was een prima poes, maar nog jong en naïef.’ Ja, jong was de poes geweest, dat herinnerde ze zich nog. Naïef waarschijnlijk ook. Álle Kittypets leken naïef te zijn, leken te geloven in de goedheid van de Tweebenen. Tot ze de dood in de ogen kijken. Dan piepen ze wel anders, dacht Silverthorn bitter. Ze keek vriendelijk en verontschuldigend naar Nyx. ‘Misschien had ik die drie katten moeten vertellen dat ze niet veilig waren. Dat ze voor de Wildernis hadden kunnen kiezen. Misschien...’ Ze zweeg weer even en vervolgde toen zacht: ‘Misschien zijn ze inmiddels wel gedood...’

ty sophia @ shine