SNOW!! ~Owyn

Een nachtegaal floot achter haar. Als een laken van sterren haar om mantelde verliet ze haar schuilplaats voor het eerst voor de nacht gevallen was. Haar oranje ogen richtten zich op het woud dat vlak voor haar lag. Een moment gaf ze zichzelf de tijd om het gebied te verkennen. Maar uiteindelijk bleef ze liever waar ze was. Of trok ze er op uit zonder verkenning. Eén van de vogel zijn veren dwarrelde neer als de sneeuwvlokjes in dit gebied. Indi boog zich voorover waarbij het puntje van haar neus de blauwe veer aanraakte en de geuren in zich opnam. Haar blik ving een laatste glimp op van de vogel zijn vleugel voor hij de bossen weer in verdween. Zij daarentegen verkoos het vertrouwde pad door het bos heen die eindigde aan het kleine poeltje ergens aan de rand van het bos. De poes zette een regelmatige draf in. Het stof achter haar stoof op. Een wolk achter zich latend. Haar ogen verkenden het voorbij zwevende gebied.

Alles leek een mijlpaal te zijn geworden. De oude eik die net iets meer uitstak dan de achterliggende wilgen, de half opgevreten braamstruik, de sporen op het pad veroorzaakt door één of ander ding van de tweebeners. Zoals altijd hield ze stand bij de treurwilg te midden op de weg, waar het zich opsplitste in twee wegen. De klanken van het kletterende water verderop bereikte haar oorschelpen. De kleine kattin plaatste haar nagels in de stam van de boom waarmee ze wat van de bast tussen haar nagels mee kreeg. Vervolgens koos ze het linker pad wat leidde naar het poeltje.

Haar lichaam werd weerspiegeld in het water. Haar blik stond koel, maar tegen gewoonte in was deze keer opwinding ook zichtbaar. Vervolgens haalde ze zorgvuldig haar tong uit waarbij ze netjes van het frisse water begon te drinken. Sneeuwvlokjes daalden neer op het verkoelde water en haar tong. Gevolg was dat ze brandplekken veroorzaakten door de koude. Haar staart ging geïrriteerd heen en weer slaan. Vervolgens baande ze zich een weg terug door het besneeuwde pad. Eén of ander dier vanuit het bos trok haar aandacht. Haar oren spitsten zich waarna ze in sluiphouding het bos in liep. Haar oranje ogen spotten een silhouet in problemen. Een lachje lag om haar lippen heen. Voorzichtig sloop ze op het dier af dat een kleine rat bleek te zijn. Haar spieren spanden zich aan. Het moment waaruit ze uit haar positie schoot kreeg het dier haar in de gaten en sloeg nog een laatste gil voor het gedood werd door haar klauwen. Het dier leek vast te zitten in één of ander onbekend voorwerp. Haar tong likte het metalen ding die bijzonder vreemd smaakte.

Voor ze het goed en wel door had kwam een tweebener voor haar staan en richtte zijn vuurwapen op haar. Haar spieren spanden zich aan. Tijdig genoeg, om te kunnen ontsnappen en het bos in te vluchten voor de man begon te vuren. Enkele vogels vlogen op van het schot. Haar poten volgden het voorbeeld van de vogels, en brachten haar tijdig het bos uit. Doodsbang gleed haar blik nogmaals het bos in waar de silhouet van de tweebener alsmaar dichter leek te komen. Indi's ogen sperden zich open. Haar ademhaling was nog steeds gejaagd, maar begon net met stabiliseren toen ze het alweer op een vluchtten mocht zetten. De man was juist aangekomen op de plek waar ze zich zojuist nog bevond toen hij haar opnieuw in het oog kreeg. Hij richtte zijn wapen weer op haar, en schoot. Een klein puntig ding vloog haar kant uit en voor ze het wist had het haar in haar zij geraakt.

De rosse poes hinkte nog voor de laatste meters weg waarbij ze uiteindelijk neerviel voor de ingang van een verlaten vossenhol. Haar spieren in haar zij krampten samen waardoor voortbewegen moeilijk werd. Zodra ze de geur opving van één of andere kat vlakbij had ze weer de kracht om op te staan en weg te hinken, maar viel zo'n vijf meter verder weer terug neer.

~Owyn

De kleine poes wilde net een zucht slaan toen een schaduw zich over haar heen wierp. Haar oranje ogen priemden op het grijze lichaam van de kater. Haar oorschelpen vingen de koele, triomfantelijke woorden van de kater op. Verveeld rolde ze met haar ogen bij die opmerking. "Nou bedankt hoor. Ik had misschien op wat hulp kunnen rekenen..." Rolde ze er maar brutaal uit. De kleine rosse poes haalde haar voorpoot van onder haar lichaam uit waarbij ze haar poot die nog onder het bloed zat ging schoonlikken. Ze verloor de kater en zijn bewegingen geen seconde uit het oog, maar langzaam ging haar lichaam meer ontspannen in het bijzijn van hem. Haar spieren stonden nog steeds gespannen weliswaar, maar losten steeds meer van hun grip. Ondertussen bleef het bloed over haar achterpoten sijpelen. Indi maakte aanstalten om het bloed die op haar poot gedruppeld was schoon te likken toen ze zich niet meer verder kon buigen dan haar buik. Het bloed bereikte de eerste sneeuw onder haar en kleurde het rood. Indi vloekte binnensmonds. Ze voelde zich zo weerloos als een moederkat die net ging bevallen. Maar in tegenstelling tot die armzalige mormels die alsmaar hulp verwachtten van hun partner kon zij nog alles alleen en zonder hulp af. Haar twee voorpoten drukten haar borst de lucht in en weldra volgde de rest. Haar poten wankelden nog wat, maar hadden stevig grip in de aarde waardoor het mogelijk werd voor haar om overeind te staan. Het bloed ging nu nog sneller vloeien. Ze liet een spoor van bloed achter zich en vloekte bij het eerste zicht. Terwijl de verse sneeuwvlokjes zich met het bloed vermengden en op haar vacht brandden sloeg haar staart geërgerd heen en weer.

Indi keek de kater van daarjuist terug aan. Haar ogen bliksemden naar de zijne, zonder enige geldige reden in haar kop. Haar blik wende ze van zijn lichaam af. Ze produceerde een geluid die tussen grommen en spinnen in lag. Als uiting van haar kwaadheid sloeg haar staart nog eens extra snel heen en weer. Ze ontvluchtte deze plek zo snel mogelijk. Gemakkelijk volgbaar door een spoor van bloed achter zich latend. Ze hield halt aan een boom met laaghangende takken.
De spieren in haar poten spanden zich op om te springen. Op dat moment ging een scheut door haar zij heen. Indi jankte ietwat hulpeloos waarna ze ineengedoken tegen de voet van de boom ging aanliggen. Haar woede uitte zich in grommen, die de vogels uit de boom liet opvliegen.

De kleine poes grauwde vals bij het naderen van de kater. Haar haren gingen overeind staan waarbij ze dreigend een litteken in de kater zijn voorpoot maakte. Haar oren legde ze plat tegen haar kop aan en ging overeind staan in dreighouding. Haar staart sloeg waarschuwend heen en weer, en zo haalde ze nogmaals uit naar de kater, zonder deze keer enige schade te berokkenen. Haar stem klonk hoog en dreigend. "Ik heb het niet zo op hulp van poesiepoezen." Het woord poesiepoes spoog ze letterlijk vol walging uit. Haar borst drukte zich tegen de grond aan waarbij ze een haarbal uitbraakte. Haar nu nog betraande ogen keken de kater verder niet meer aan maar richtte zich op een grassprietje om gefocust te blijven. Indi schrok toen een ruwe tong over haar wond gleed. Haar klauwen wilden uithalen naar de kater zijn snuit toen ze zich bedacht dat hij haar misschien wel hulp aanbood. Meer dan een lage grom verliet haar bek niet. Haar staart sloeg geïrriteerd heen en weer zonder er nog enige reden voor te hebben. Haar blik wende zich van de kater weer op haar wonde. Haar tong schuurde over de wonde heen die behoorlijk veel pijn deed. Indi keek de kater in zijn ogen aan. "Het spijt me van daarjuist. Ik... mijn naam is Indi" Haar ogen wenden zich af van zijn zeeblauwe ogen naar het gras. Haar staart ging langzaam trager slaan tot deze ophield met bewegen.

Haar oranje ogen hielden de kater nauwlettend in de gaten. Terwijl zich haar spieren aanspanden om elke onverwachte aanval af te slaan werd haar ademhaling alsmaar zwaarder waarbij haar borst langzamer op en neer ging maar haar ademhaling hoorbaar anders klonk. Haar staart sloeg ze weer wat geïrriteerd in rukken heen en weer. Haar ogen vormden spleetjes maar weigerden de kater vlak in de zijne aan te kijken. Dus richtte ze haar blik maar op haar wond, op zijn handelingen, maar vooral op zijn massieve gespierde lichaam. Indi uitte vervolgens een geluid die tussen grauwen en schreeuwen in lag. Haar poot haalde uit naar de kater maar miste opzettelijk. Onmiddellijk daarna sprong ze overeind en kwam op haar vier poten terecht. Haar borst drukte ze de lucht in waardoor ze een zelfzekere uitdrukking kreeg. En reken maar dat ze dit was. Haar blik wende zich geen moment langer meer af van de kater. Ze mocht dan al niet de beste in lichaamstaal lezen zijn maar ze zag goed genoeg de irritatie aan zijn houding, aan zijn uitdrukking, maar vooral ook in zijn ogen. Een glimp schitterde in haar ogen. Een vals lachje lag om haar lippen hen. De kleine kattin keek de kater strak aan waarbij ze uit haar positie schoot en over de vlakte het hoge gras in rende. Ze verbeet de pijn die ze nog voelde maar genoot meer van de wind door haar haren dan de pijn die de wond haar gaf. Haar blik richtte zich achter zich waarbij ze halt hield midden tussen het hoge gras. Een spoor van omver geduwd gras lag achte haar. Maar niet langer hoefde ze zich zorgen te maken over het spoor van bloed die nergens te bekennen was. De wind floot door het hoge gras heen en met een zucht liet ze zich in de aarde vallen en rolde zich erin om haar geur, en de geur van bloed te masqueren.