Some Came With Winter In White [OPEN]

Silverthorn

Female - Rogue - Single

‘Miaaauauauaaaw!’ klonk het geërgerd vanuit een bovenmaats konijnenhol. Een nogal verwaarloosde, grijze kat draaide zich met gesloten ogen om, zodat haar rug naar de buitenwereld gekeerd was. En met reden: de ochtend was net aangebroken en bleek parelwit te zijn. De eerste blik die Silverthorn – want zo heet de kat in kwestie – naar buiten had geworpen die ochtend, was zwaar, zwaar demotiverend geweest. Alles was wit geweest. De sneeuw zou waarschijnlijk tot haar buik komen – brr! Daarom had ze haar ogen weer gesloten en had ze zich omgedraaid. Ik zou een winterslaap moeten houden, dacht ze, terwijl ze probeerde te genieten van het minieme beetje warmte dat haar holletje haar gaf. Maar ze wist dat een winterslaap niet mogelijk was. Ten eerste had ze geen voedsel verzameld, wat andere dieren die een winterslaap hielden wel deden, en ten tweede: als ze wel prooi had verzameld, dan zou het waarschijnlijk gaan verrotten. Ze was immers een vleeseter – en no way dat ze eikeltjes ging eten! Bovendien waren katten simpelweg niet gemaakt om een winterslaap te houden. Ze had haar beweging nodig, hoe zwaar dat haar soms ook viel.

Ze draaide zich nog eens om, om nog eens naar de sneeuw te kijken, hopend dat het slechts een nachtmerrie was. Darn it, dacht ze somber, toen ze zag dat die witte smeerboel toch echt de realiteit was. En dat na die strenge bladkaal... Alsof het al niet moeilijk genoeg was geweest om aan prooi te komen. Vanuit haar holletje kon ze een klein stukje lucht zien. Die was blauw, dat was in ieder geval een goed teken. Het licht dat door de kale takken heen viel was dat overigens ook, want dat betekende dat de zon scheen. Met een beetje geluk is het morgen al weg. Inwendig vervloekte Silverthorn de sneeuw, de kou en de prooischaarste. Als ik een clankat was geweest, dan had ik lekker in mijn nest kunnen blijven liggen en dan zouden de krijgskatten voor mijn voedsel zorgen, dacht ze verbitterd. Maar hoe graag ze het ook wilde, zij zou nooit bij een clan terecht kunnen komen. Ze was geboren als een wilde en een wilde zou ze blijven. Zelfs het idee een poesiepoes te worden is op dit moment aanlokkelijk, dacht ze een kort moment, maar die gedachte verdreef ze snel. Dat was nonsens!

Loom rekte de kat zichzelf uit. Ze wilde zich nog eens omdraaien, om weer met haar gezicht naar de binnenkant van het hol gekeerd te liggen, maar een geluid deed haar verstarren. Op haar buik lag ze, met haar oren gespitst, haar ogen wijd opengesperd. Haar haren stonden hier en daar overeind – niet allemaal, want sommige zaten vastgekloekt aan haar huid of aan andere haren. Toen rook ze het, een andere kat. De geur kwam haar niet bekend voor, maar dat zei op zich niet zoveel. Silverthorn was al te vaak in aanraking gekomen met andere, vreemde, katten, om alle geuren goed te onthouden. Misschien had ze het nog gekund als ze vijf jaar jonger was geweest, maar in haar huidige staat... Eigenlijk wilde de zilvergrijze kat wachten tot de geur verdwenen was, want zoals altijd zat ze niet te wachten op een onverwachte ontmoeting, maar ze had het gevoel dat het geen kwaad kon even haar hoofd om de hoek te steken. Per slot van rekening kon het een aardige kat zijn. Een kat die eten voor haar kon regelen, als hij of zij zag dat Silverthorn oud was. Op haar hoede kwam ze dus overeind, geluidsloos, langzaam. Ze zette een stap naar voren. Haar voorpoten raakten nu de koude sneeuw. Voorzichtig stak ze haar hoofd het hol uit en keek ze recht in de ogen van een kat.

ty sophia @ shine

De poes werd bijna verblind door het licht dat door de witte deken op de aarde werd weerkaatst. Wat.. was dat? Nyx knipperde een paar keer met haar oogjes en stak haar kopje onder de bladeren van een tak vandaan. Ze had die nacht zich in een boom weten te hijsen en tot haar geluk was ze er tijdens een wat onrustige nachtrust niet uit gedonderd. Het poesje, dat als Kittypet was geboren in de zomer, keek bewonderd naar het witte spul en liet zich voorzichtig zakken uit de boom. Met een trillend pootje raakte ze het aan en trok het gelijk terug toen ze de kou door haar lichaam voelde schokken. Maar.. het was zo zacht en zag er zo.. pluizig uit. Nogmaals probeerde ze het aan te raken, nu gewaarschuwd voor de kou en met een beginnende glimlach zette ze al haar poten op de witte deken. Het was helemaal niet zo erg!

Bijna huppelend, voor zover dat kon, rende ze onder de dekking van de bomen door en keek met grote ogen naar kleine pootafdrukken, afkomstig van verscheidene prooidieren. Misschien was jagen nu zelfs makkelijker! Nyx zette een grotere snelheid in en struikelde bijna over haar enthousiaste pootjes. Nog net wist ze te voorkomen dat ze een koprol maakte in het witte poeder en gleed tot stilstand. De jonge Rogue schudde haar bruine vacht uit en begon weer te lopen, dit keer met een wat langzamer pasje. Plots merkte ze een nieuwe geur op en door nieuwsgierigheid gedreven, zette ze de achtervolging in. De geur was sterk en ze kwam uit bij een soort hol. Was daar iemand? Net toen ze haar mond wilde open trekken om iets te zeggen, zag ze twee ogen verschijnen en geschrokken viel Nyx over haar eigen poten naar achteren. "Oef!" De lucht werd uit haar lichaampje gedrukt door het contact met de grond, maar Nyx krabbelde zo snel mogelijk weer overeind. "Sorry mevrouw!" Piepte ze nog wat angstig en keek de vreemdeling met grote ogen aan.

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Het was nog een jonge kat, misschien 12 manen oud, schatte Silverthorn. En schrikachtig ook, zo te zien. Of was haar gedrag een valsstrik? Wantrouwig als ze was, keek Silverthorn behoedzaam om zich heen, op zoek naar misschien nog een kat, maar ze zag of rook er geen. ‘Waarom verontschuldig je je?’ vroeg de zilvergrijze kat, terwijl ze iets verder uit haar holletje kwam, nog steeds op haar hoede. De sneeuw knerpte onder haar ruwe poten en doorweekte de haren op haar poten. Ze bekeek de vreemdeling van oor tot staart. En waarom ben je alleen? vroeg ze zich in stilte af. De kat was bij nadere inspectie waarschijnlijk nog jonger dan ze in eerste instantie geschat had en leek nog niet helemaal gewend te zijn aan het leven in de wildernis, althans, zo zag ze er niet uit. Ze had niet die geharde laag die de meeste Rogues hadden. Heb je geen moeder, kleintje? Een stoere poes die je alles geleerd heeft over jagen en overleven? dacht ze, terwijl ze zich probeerde te herinneren na hoeveel manen een moeder haar jongen verliet. Een vreemd gevoel overviel haar, terwijl ze naar de jonge poes bleef kijken, een gevoel dat haar in de afgelopen jaren wel vaker was overvallen, maar waar ze nooit een naam aan had weten te geven. Een moedergevoel, zo zouden de tweebenen het noemen, maar Silverthorn was niet bekend met dergelijke thermen. Wel wist ze dat het gevoel haar vroeg deze kleine te beschermen in deze barre tijden, terwijl een ander gevoel haar zei dat ze de poes beter af kon maken en als eten kon gebruiken nu de prooien zo schaars waren. Diep gezonken, hoorde ze de stem van een kater door haar hoofd galmen. Ze was hem een aantal manen geleden tegengekomen en nadien gelukkig niet meer, maar zijn woorden waren bij haar gebleven. Als ze haar mede-katten zou gaan eten, dan was ze niet meer te redden.

‘Zeg eens, kleine,’ begon Silverthorn, de gedachten van zich afschuddend. Ze besloot een gesprek aan te gaan met de poes, er leek immers geen dreiging van haar uit te gaan. Ze bleef nog steeds op haar hoede, maar probeerde de poes zo ontspannen als mogelijk was te benaderen. ‘Met wie heb ik het genoegen? En wat brengt je hier? Ik ga er vanuit dat je me geroken hebt?’ Ze kwam nog iets dichter naar het poesje toe, niet dreigend, maar vertrouwelijk. ‘Ik ben Silverthorn.’

ty sophia @ shine

De oudere kat, een van de oudste die ooit had gezien, leek haar niet gelijk te vertrouwen en Nyx nam nog een minuscuul stapje naar achteren, voordat er straks een paar klauwen in haar vacht zaten. ‘Waarom verontschuldig je je?’ Het poesje keek wat verbaasd op en beet wat op haar lip. Ondertussen voelde ze de blik van de Rogue over haar heen glijden, maar daar probeerde ze zich niets van aan te trekken. "Euh, geen idee?" Begon ze wat stilletjes te mompelen, maar bleef de kat nog wel aankijken, dat was beleefd. "Misschien vindt u het wel helemaal niet leuk als ik van u schrik?" Zei ze vervolgens met een onschuldig glimlachje op haar gelaat. ‘Zeg eens, kleine,’ Begon de oude poes en Nyx haar ogen werden wat groter. ‘Met wie heb ik het genoegen? En wat brengt je hier? Ik ga er vanuit dat je me geroken hebt?’ Haar oortjes gingen wat richting haar nek, maar toen de poes geen plotselinge bewegingen begon te maken, nam ze aan dat deze Rogue niet gemeen was. Of nog niet. ‘Ik ben Silverthorn.’ Oh. Ze was zich alleen komen voorstellen! Nyx rechtte haar oortjes weer wat en zette een nieuwsgierige blik in haar ogen. "Ik ben Nyx, mevrouw!" Miauwde ze wat opgewekter en haar bruine staartje kwam bijna geheel rechtovereind. "Bent u helemaal alleen?" Vroeg ze met die grote groene ogen, nadat ze even een blik had geworpen in het donkere hol.

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Silverthorn had er niet bij nagedacht dat de jonge poes haar bedoelingen misschien niet zou begrijpen en had er dan ook een beetje spijt van dat ze naar voren was komen lopen, toen ze zag dat de kat er een beetje van schrok. Toen ze zichzelf voorstelde, leek het poesje zich echter weer te ontspannen. Nyx, zo heette het poesje. Nyx... Dat lijkt op Niks, dacht Silverthorn, maar dat vond ze geen prettige gedachte. Ze wilde oprecht dat de jonge poes haar aardig zou vinden, daar had ze domweg behoefte aan in deze sombere tijden. ‘Bent u helemaal alleen?’ vroeg het bruinige katje. Ze was opvallend beleefd, viel het Silverthorn op. Een clankat misschien? Maar wat had die dan hier te zoeken? Ze wist niet veel over clans, maar ze dacht niet dat clankatten hun jongeren zo vroeg alleen op pad stuurden.

Silverthorn keek Nyx peinzend aan, met haar clankat-theorie in haar achterhoofd, en overwoog haar opties. Als ik “ja” zeg, zal dit alles dan een hinderlaag blijken? Wederom probeerde ze te ruiken of er andere katten in de buurt waren, maar ze rook niets anders dan de kat voor haar. ‘Dat ligt eraan wat je onder “alleen” verstaat,’ antwoordde ze dus subtiel. Als ik “nee” had gezegd, zou ze dan bang worden en wegrennen? ‘Ben jij helemaal alleen?’

ty sophia @ shine

‘Dat ligt eraan wat je onder “alleen” verstaat,’ Antwoordde de poes, nou ja, het was niet echt een antwoord op haar vraag, maar goed, en Nyx draaide wat verrast met haar oortjes. "Nou.." Ze zette even een bedachtzaam gezichtje op. Nou, wat verstond ze daaronder? "Of u geen gezelschap heeft in uw hol." Zei ze vervolgens nog. ‘Ben jij helemaal alleen?’ Ze hief haar wenkbrauwen even wat op. "Nee-- nou, ja, een beetje." Ze liet haar bruine oortjes even wat bedroefd hangen. Van haar vriend Comet had ze al een tijdje niet gehoord, misschien was hij teruggegaan naar zijn Kittypet leven, zonder het haar te melden? Maar ze kon zich wel redden in deze wereld!

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Silverthorn zat niet echt te wachten op een antwoord op de vraag “wat Nyx verstond onder alleenzijn”, hoewel ze wel had kunnen weten dat ze antwoord zou krijgen. De kleine was te beleefd om vragen te negeren. Zij besloot er echter niet dieper op in te gaan, hopend dat Nyx niet verder zou vragen. De poes hoefde niet te weten of Silverthorn in het nadeel was of niet, mocht Nyx vriendjes mee hebben genomen.

Op haar vraag of Nyx helemaal alleen was, antwoordde de poes: ‘Nee – nou, ja, een beetje.’ Ze keek er bedroefd bij, waardoor Silverthorn het niet over haar hart kon verkrijgen om met een snauw te reageren. Ze had graag een duidelijk antwoord gehad op haar vraag, maar ze besefte ook wel dat ze zelf minstens zo wazig had gereageerd op Nyx’ vraag en daarom niet beter verdiende dan een antwoord als deze.

Maar ondanks dat haar hart smolt bij de sippe blik van de poes, voelde Silverthorn zich toch weer op haar hoede. Het warrige antwoord van Nyx kon betekenen dat er wel degelijk meerdere katten in de buurt waren. Waar kom je vandaan, poesje? dacht ze zorgelijk, maar ze besloot dat die vraag kon wachten. ‘Dat is minstens zo’n onduidelijk antwoord als dat ik jou gaf,’ merkte ze vriendelijk op. De woorden die volgden klonken iets minder vriendelijk: ‘Hoe komt dat zo? Zijn er vrienden in de buurt die je niet wilt verraden, of ben je in de steek gelaten?’ Silverthorn had echter gelijk al spijt van de botte manier waarop ze dat had gezegd, dus voegde ze nog even snel, en dit keer wel weer vriendelijk, toe: ‘niet dat het veel uitmaakt.’

ty sophia @ shine

‘Dat is minstens zo’n onduidelijk antwoord als dat ik jou gaf,’ Schuldig drukte ze haar oortjes tegen haar kop en wilde net een excuus mompelen, maar de Rogue was haar nog voor. ‘Hoe komt dat zo? Zijn er vrienden in de buurt die je niet wilt verraden, of ben je in de steek gelaten?’ Plots klonk deze oude poes niet meer zo heel vriendelijk en een glans van angst verscheen in haar groene oogjes. Had ze wat verkeerds gezegd? ‘niet dat het veel uitmaakt.’ De vriendelijke toon hielp die angst niet echt goed weg en Nyx ging op haar tenen staan voor het geval dat Silverthorn op andere ideeën kwam. "Sorry.." Mompelde ze alsnog als excuus en keek naar de met sneeuw bedekte grond. "Ik.. was ooit gevlucht met een vriend, Comet, maar ik heb hem al een tijdje niet meer gezien." Daar vulde ze haar antwoord mee aan en ze wierp een blik op de oude poes. Was.. het nu wel goed?

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Silverthorn draaide haar hoofd iets en bewoog met haar oren, benieuwd of Nyx met een duidelijk en eerlijk antwoord zou komen, of dat ze weer om het antwoord heen zou draaien. In dat laatste geval was het waarschijnlijk foute boel en waren er andere katten in de buurt. Het was voor Silverthorn dan ook een opluchting te zien en horen dat het niet in Nyx’ bedoelingen lag om halve antwoorden te geven. Zo komt ze over althans, dacht Silverthorn, zichzelf vermanend. Ze moest niet te snel conclusies gaan trekken! Die lieve oogjes van deze jonge kat konden nog steeds een masker zijn!

‘Ik... was ooit gevlucht met een vriend, Comet, maar ik heb hem al een tijdje niet meer gezien.’ Comet... Nyx...Dat zijn geen Warrior namen, besefte Silverthorn, terwijl ze haar blik nadenkend afwendde van de jonge poes en plotseling drong het tot haar door dat er nóg een optie was, naast Warriors en Wilden. Poesiepoes. Tweebenentelg. De slaven onder de katten. Ze draaide haar kop met een ruk weer terug naar Nyx, maar probeerde haar schok te verbergen. De tweebenen vervulden haar met angst en van kittypets had ze menig nachtmerrie gehad, maar dat hoefde deze jonge poes niet te weten. ‘Nyx is een aparte naam,’ merkte ze op, in een poging te doen alsof het haar niet interesseerde dat Nyx een vluchteling was. ‘Waar komt hij vandaan? Wie heeft hem aan je gegeven?’

ty sophia @ shine

De poes, Silverthorn genaamd, verbrak plotseling het oogcontact en de kleine Rogue ging haar herinneringen na. Had ze iets verkeerds gezegd, misschien? ‘Nyx is een aparte naam,’ Ze schrok toen de kop zich plots weer omdraaide en weer naar haar keek. ‘Waar komt hij vandaan? Wie heeft hem aan je gegeven?’ Ze liet haar kopje wat scheef hangen. "Uhm.. mijn Twoleg baas-- mijn vroegere Twoleg baasje, mevrouw." Ze had zich nog net op tijd hersteld van haar fout. Ondertussen was ze wel gewend aan het Rogue leven en ze dacht bijna nooit meer aan haar vorige leventje, maar als ze erover moest spreken leek ze weer op te gaan in haar verleden.

Silverthorn

Female - Rogue - Single

‘Uhm... mijn Twoleg baas--.’ Silverthorns spieren spanden zich toen Nyx begon met praten. ‘Mijn vroegere Twoleg baasje, mevrouw.’ Silverthorn zuchtte en ontspande haar spieren weer. Al die spanning... na al die manen wist ze haar angsten nog steeds niet goed te verbergen en dat irriteerde haar mateloos. Het lijkt zelfs alleen maar erger te worden, nu ik niet meer fit genoeg ben om kleine katten de baas te kunnen. Die gedachte deed haar pijn, maar ze wist dat het waar was. Ze was niet meer de energieke, snelle kat die ze ooit geweest was. Onverschrokken, dacht ze voor een kort moment. Maar nee, onverschrokken was ze nooit geweest. Ja, voor haar moeders dood misschien, toen het leven zo eindeloos had geleken. De dood was toen een onbeduidend begrip geweest, een legende, iets wat haar en haar naasten niet zou overkomen.

Ze schudde lichtjes met haar kop om de gedachte van zich af te schudden. Grappig, hoe al mijn gedachtengangen uiteindelijk weer uitkomen bij de dood, dacht ze verbitterd, maar ze probeerde die verbittering te verbergen voor Nyx. ‘Tweebenen dus,’ merkte ze zachtjes op. Ze kon een gefrustreerde grom niet onderdrukken. ‘Luister, Nyx. Je lijkt me een aardig katje, maar als hier Tweebenen in de buurt zijn, dan...’ Dan wat? Zou Nyx onder de indruk raken van bedreigingen van een oude kat? Ze besloot de zin niet af te maken, maar een nieuwe opmerking te plaatsen: ‘Nouja, laten we het er maar op houden dat ik niet gediend ben van Tweebenen en jij zou er verstandig aan doen ook niet van ze te houden. Maar misschien had je dat zelf al door? Is dat waarom je bent weggelopen?’ Wilden ze je villen? Je levend in hun warme, rode en gele klauwen gooien? voegde ze er in gedachte aan toe en even moest ze weer denken aan haar eigen korte bezoek aan het Tweebenenterritorium. Zouden de katten van toen, nu nog leven?

ty sophia @ shine

‘Tweebenen dus,’ Een klein schokje van angst schoot door haar lichaam, maar ze besloot maar stil te staan. ‘Luister, Nyx. Je lijkt me een aardig katje, maar als hier Tweebenen in de buurt zijn, dan...’ Haar oren lagen weer in haar nek. Dan wat..? Zou Silverthorn haar dan opeten? Of..? Nerveus slikte het jonge poesje en keek met grote ogen naar de oude Rogue. ‘Nouja, laten we het er maar op houden dat ik niet gediend ben van Tweebenen en jij zou er verstandig aan doen ook niet van ze te houden. Maar misschien had je dat zelf al door? Is dat waarom je bent weggelopen?’ Haar oren kwamen weer wat overeind, maar niet helemaal. "Oké mevrouw.." Mompelde ze zachtjes en keek even naar de grond. "Mijn baasje was altijd wel lief voor me, maar opeens kwam er een andere Twoleg bij en die behandelde me niet goed.."

Silverthorn

Female - Rogue - Single

‘Is dat waarom je bent weggelopen?’ had Silverthorn gevraagd, hoewel ze het antwoord wel dacht te weten. Als zij bij de Tweebenigen zou belanden, zou ze er ook alles aan doen om daar weg te komen. Voordat ze me opeten en mijn vacht gebruiken om hun eigen kale huiden warm te houden. Bijna alles wat Silverthorn van de Twolegs dacht te weten, waren geruchten, legendes misschien zelfs, maar dat nam niet weg dat ze het allemaal geloofde. Toen ze jonger was, nog voor haar moeders dood zelfs, had ze eens met open mond geluisterd naar een kat die vertelde dat hij bij de Tweebenen geweest was en daar levend gevild was. Toen Silverthorn had gevraagd hoe het kwam dat hij nog een vacht had, terwijl de Tweebenen zijn vacht hadden gestolen, beweerde hij dat hij zijn vacht had teruggestolen. Dat verhaal had ze toen geloofd, en dat verhaal geloofde ze nu nog steeds.

‘Oké, mevrouw...’ Het zachte gemompel en de beleefde woorden van Nyx maakten dat Silverthorn zich op haar gemak begon te voelen bij de kat. Toch probeerde ze zichzelf eraan te herinneren dat ze hier voor Tweebenentelg stond en op haar hoede moest blijven. Wie weet, misschien had de poes wel vanaf haar geboorte af aan leren liegen en toneelspelen. Toen Nyx vertelde dat haar baasje altijd lief voor haar was geweest, moest Silverthorn een geïrriteerde snauw onderdrukken. Tweebenigen? Lief? ‘Maar opeens kwam er een andere Twoleg bij en die behandelde me niet goed...’

‘Oh...’ zei Silverthorn. Tegen elke andere kat zou ze spottend zijn uitgevallen en “zie je wel” hebben geroepen, maar het sombere gevoel dat Nyx uitstraalde bij haar woorden, weerhield haar ervan iets dergelijks bij de poes te doen. In tegendeel: ze wilde deze poes graag wat bemoedigende woorden toespreken. Ze zuchtte zachtjes en keek met vriendelijke ogen naar de jonge poes. Aarzelend zei ze toen: ‘Het is maar goed dat je bent weggelopen, dan. Twolegs zijn kwaadaardige wezens. Hier in de wildernis zul je het beter hebben, dat weet ik zeker. Het zal niet altijd makkelijk zijn, zeker niet nu het Leafbare is en prooien schaars zijn, maar straks als de bladeren weer aangroeien...’ Dromerig keek ze naar een kale tak vlak bij haar en strekte ze haar poot er naar uit. Ze kon de tak net niet raken, dus zette ze haar poot weer op de besneeuwde grond. ‘Tijdens Newleaf zal er een wereld voor je opengaan Nyx.’ Maar dan moet je eerst de kale takken overleven, zei ze er in stilte achteraan. Nee, dat zou ze nooit hardop zeggen. Ze moest ervoor zorgen dat Nyx haar nieuwe leven met zelfvertrouwen tegemoed ging. Nyx moest de wildernis beleven zoals Silverthorn zelf de wildernis al lang niet meer beleefde: als een groot en mooi avontuur.

ty sophia @ shine

‘Oh...’ Was het antwoord van de Rogue en Nyx keek weer naar haar pootjes, terwijl haar oortjes tegen haar nek aan lagen. Niet dat ze nu bang was voor de Rogue, ook al was ze nog niet helemaal vertrouwd bij de oudere, maar ze miste ergens wel de warmte van een Twoleg schoot of een geruststellende poot over haar vacht. ‘Het is maar goed dat je bent weggelopen, dan. Twolegs zijn kwaadaardige wezens. Hier in de wildernis zul je het beter hebben, dat weet ik zeker. Het zal niet altijd makkelijk zijn, zeker niet nu het Leafbare is en prooien schaars zijn, maar straks als de bladeren weer aangroeien...’ Ze keek even op. Echt? Bijna wilde ze haar kop schudden, maar een beeld van de andere Twoleg liet haar stoppen. ‘Tijdens Newleaf zal er een wereld voor je opengaan Nyx.’ Vervolgde ze zichzelf weer. Ze had alleen de kleurrijke bladeren in het wild meegemaakt, maar toen ze nog een Kittypet was had ze wel die mooie felle groene kleuren gezien. "Hoe weet u dat allemaal, mevrouw? Over de Twolegs? En is het in Leaf..bare echt zo mooi?" Vroeg ze licht aarzelend, maar grotendeels nieuwsgierig.

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Silverthorn wist niet goed hoe ze de aarzeling van Nyx moest opvatten: geloofde de kat haar niet, of wílde ze haar niet geloven? ‘Hoe weet u dat allemaal, mevrouw?’ vroeg het poesje. ‘Over de Twolegs? En is het in Leaf... bare echt zo mooi?’ Silverthorn aarzelde even voordat ze de eerste vraag beantwoordde. Als ze nu vertelde dat het allemaal geruchten en verhalen waren waardoor ze “zoveel wist” over de Twolegs, dan geloofde Nyx haar vast niet meer en dan ging ze misschien wel terug naar haar baasjes. Dat wilde Silverthorn koste wat het kost voorkomen. Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat Nyx straks opgegeten werd!

‘Ik heb dingen gehoord,’ zei zilveren poes. ‘Verhalen enzo. Van katten die er geweest zijn en die het nog na konden vertellen.’ Ze stopte even en vervolgde toen zachtjes: ‘Ik ben er zelf ook eens geweest. Ik leef alleen nog omdat het toen donker was in het Twolegterritorium. De Twolegs zijn blind in het donker en kunnen niet ruiken. Dat is jou zelf vast ook wel eens opgevallen.’ Silverthorn was er vrij zeker van dat Nyx die blindheid had gebruikt om weg te komen bij de Tweebenen, maar besloot dat het niet haar zaak was om er naar te vragen. Toch was ze wel een beetje nieuwsgierig naar het leven bij de Tweebenen en dus vroeg ze: ‘Je ziet er gezond uit voor een kat die uit zo’n verdorven gebied komt. Wat kreeg je daar te eten? Ze zullen je niet op jacht hebben gestuurd, of wel?’

ty sophia @ shine

‘Ik heb dingen gehoord,’ Wow, veel dingen? Maar Nyx besloot zich nog even stil te houden, wie weet wat Silverthorn nog allemaal zou vertellen! ‘Verhalen enzo. Van katten die er geweest zijn en die het nog na konden vertellen.’ Haar oogjes werden door angst wat groter en ze drukte haar bruine oortjes weer tegen haar nek. W-wat? ‘Ik ben er zelf ook eens geweest. Ik leef alleen nog omdat het toen donker was in het Twolegterritorium. De Twolegs zijn blind in het donker en kunnen niet ruiken. Dat is jou zelf vast ook wel eens opgevallen.’ Ze gaf een klein knikje, om te tonen dat ze er nog bij was, maar begon zich steeds benauwder te voelen. Zijzelf had nog nooit gehoord dat katten in Twoleg gebieden waren gestorven. Misschien.. zij ook als ze was gebleven! ‘Je ziet er gezond uit voor een kat die uit zo’n verdorven gebied komt. Wat kreeg je daar te eten? Ze zullen je niet op jacht hebben gestuurd, of wel?’ Ze keek voorzichtig weer wat op, minder bang. "Nee, ze gaven me een soort natte brokjes, niet echt zo lekker als een muis, maar ik zat nooit zonder eten." Antwoordde ze met een wat zachter stemmetje. "Heeft u ook ooit met een Kittypet gepraat, mevrouw?"

Silverthorn

Female - Rogue - Single

Natte brokjes. Silverthorn probeerde zich voor te stellen hoe dat moest smaken, maar kon zich niet echt een voorstelling maken. Niet in de minste plaats omdat ze nog nooit brokjes op had. ‘Maar ik zat nooit zonder eten,’ vertelde Nyx zacht. Misschien hadden ze haar willen vetmesten, dacht Silverthorn. Ze had gehoord dat dat met andere dieren gebeurde, dus waarom niet met katten? Ze rilde, hoewel dat ook door de kou kon komen. ‘Heeft u ook ooit met een kittypet gepraat, mevrouw?’ Twee. Silverthorn staarde even naar de witte sneeuw op een tak achter Nyx. Nee, het waren er drie geweest. Eerst was er één, toen waren er twee, maar later was er nog een derde bijgekomen. Meneer Tips. De oude en opvallend gezonde kater. De rooie, Oddy... Olly, zoiets. En later was er nog een kleintje bijgekomen, maar veel van dat poesje kon ze zich niet herinneren. Ze dacht met enige verwarring terug aan de ontmoeting, maar haalde zichzelf weer terug uit haar eindeloze put van gedachten en keek Nyx weer aan.

Ze wist dat het geen indruk zou maken op Nyx als ze zou vertellen dat ze een oude, gezonde Kittypet tegen was gekomen, want daarmee zou het alleen maar lijken alsof Kittypets het wél goed hadden. [i]Meneer Tips was een uitzondering, hield Silverthorn zichzelf voor. De enige van zijn soort die kon overleven bij de Tweebenen. Enfin, dus hield Silverthorn het maar wazig: ‘Ik heb er wel drie gezien,’ vertelde ze. ‘Eentje was aardig, maar hadden niet door in wat voor gevaar hij verkeerde. Eentje was vijandig, die deed alsof hij een territorium te verdedigen had, maar het enige territorium dat ik kon zien, was dat van de Tweebenen. En de derde...’ Ze aarzelde even. Wat kon ze over de derde vertellen? Ze wilde Nyx vertellen wat ze wist over de Tweebenen en Kittypets, maar haar aandacht was destijds heel ergens anders geweest dan bij de derde kat. ‘De derde was een prima poes, maar nog jong en naïef.’ Ja, jong was de poes geweest, dat herinnerde ze zich nog. Naïef waarschijnlijk ook. Álle Kittypets leken naïef te zijn, leken te geloven in de goedheid van de Tweebenen. Tot ze de dood in de ogen kijken. Dan piepen ze wel anders, dacht Silverthorn bitter. Ze keek vriendelijk en verontschuldigend naar Nyx. ‘Misschien had ik die drie katten moeten vertellen dat ze niet veilig waren. Dat ze voor de Wildernis hadden kunnen kiezen. Misschien...’ Ze zweeg weer even en vervolgde toen zacht: ‘Misschien zijn ze inmiddels wel gedood...’

ty sophia @ shine

Onderwerp: Re: Some Came With Winter In White [OPEN]