Being small doesn't mean weak too [Tallkit]

Toen haar ogen zich openden, was ze een beetje teleurgesteld. Altijd als ze wakker werd, had ze een leuke droom en wilde ze blijven slapen. Dit keer was Eaglekit de boosdoener. Ze schonk hem een licht geïrriteerde blik, maar met een glimlach er achteraan, ze kon het wel hebben van hem. Toch baalde ze wel dat ze die droom nu niet meer had. Nou ja, nu was ze toch al wakker. Haar blauwe kijkers richtten zich naar het midden van de Nursery, waar een aantal oudere kittens met elkaar aan het stoeien waren. Ineens zag ze een bekend gezicht, die daar een beetje alleen stond. Tallkit was daar, de kater die het sneeuwgevecht had georganiseerd. Hij was een echte charmeur, maar daar viel ze niet voor. Ze was veel stoerder dan hij was, en dat mocht hij weten ook. Ze kroop het nest uit, wat wat geluiden opwekte van de anderen, maar ze trok zich er niets van aan. "Hee Tallkit," zei ze vrolijk toen ze recht voor hem zat. Ze zag dat ze toch wel een stuk kleiner was, maar ze krabbelde niet zomaar terug.

+ Tallkit

Hij was moe en geïrriteerd, hoe lang zat hij hier nu al? Zijn duffe hoofdje leunde tegen een zij van zijn broertje, en zijn bossige staart lag over Runningkit heen. Timekit lag zachtjes te slapen, tegen zijn moeder aan.
Ineens klonk er zijn naam, en sprong hij op, actie! Daar had hij wel zin in, zachtjes, langzaam en voorzichtig liep het katertje langs alle andere kittens heen, om uiteindelijk bij Lastkit uit te komen. Hij kende haar niet zo goed, maar volgens hem was ze vast wel aardig. "Hey," Sprak hij zachtjes terug. "Wat is er?"

De kater sprong meteen op toen hij zijn naam hoorde. Ze vond hem best wel cool, net zo stoer als Lightningkit was. Maar ja, het waren nou eenmaal broertjes dus ze leken vast erg op elkaar, en dan had ze het niet alleen over het uiterlijk. "Hey," klonk het zachtjes, als antwoord op haar groet. Ze glimlachte vrolijk. "Wat is er?" vroeg hij daarna. Was er eigenlijk wel iets, dacht ze bij zichzelf. Nou ja, ze dacht van niet. Ze verveelde zich gewoon en ze kende alleen hem, Runningkit en Lightningkit. En haar siblings dan, maar ja die telden niet echt mee. "Ik wilde met je spelen, net als in het sneeuwgevecht!" mauwde ze vrolijk. "Wil jij dat ook?" ratelde ze erachteraan.

[Kort postje sorry D;]

Ze vroeg of hij wilde spelen. Even dacht hij na, Spelen? Het was vroeg, dus alle woorden hadden nog geen betekenis. Maar na even nagedacht te hebben kwam de betekenis van dat ene belangrijke woord weer tot hem. Spelen, jazeker! Maar wat, deze kater kon de nursery nog niet uit, tenzij hij een uiterst boze clanleader wilde. En bovendien was het ook heel nat buiten, de sneeuw was even gesmolten, en nu sneeuwde het opnieuw. Hij zuchtte even en keek toen het poesje aan. "Spelen lijkt me leuk, maar wat?"

De blik van Lastkit gleed langzaam nogmaals door de Nursery. Het was nou eenmaal nog vroeg, wat te zien was aan alle nog slapende kittens. Maar zij was anders. Het maakte niet uit hoe vroeg het was, ze wilde altijd wel spelen, nieuwe dingen ontdekken en nog veel meer. Ze was nieuwsgierig aangelegd en wilde dat ook niet zomaar ongemerkt in haar hoofd laten zitten. Ze richtte haar blauwe ogen weer even op de kater voor haar, Tallkit. Een zucht werd hoorbaar en ze zag hem naar haar kijken. "Spelen lijkt me leuk, maar wat?" zei zijn stemmetje toen. Ja, en dat was een goede vraag.. Ze probeerde iets te bedenken, maar veel kwam er niet in haar op. Er waren zoveel spelletjes, maar toch kon ze er op dat moment geen één bedenken. Een diepe zucht ontsnapte haar mond. "We kunnen.." begon ze, maar ze kwam niet verder. Eventjes verder nadenken dan maar. Ineens wist ze het, ze konden spelen in de sneeuw! Haar ogen twinkelden, maar toen ze eenmaal naar de sneeuw keek buiten de nursery, zag ze dat er bijna niets van over was. Opnieuw iets bedenken dus. Na nog een aantal minuten gedacht te hebben had ze nog steeds niets bedacht. "Eh Tallkit, ik kan geen spelletje bedenken.." miauwde ze op een sip toontje. Jep, daar baalde ze heel erg van.

Ze keek hem vrolijk aan en begon duidelijk te denken. "We kunnen.." Hij knikte en bleef haar geïnteresseerd aankijken. Ja? Wat zou ze bedenken? Hij ging zitten, en begon zijn nu al gespierde poten te wassen. Even later kwam het teleurstellende antwoord. "Eh Tallkit, ik kan geen spelletje bedenken.." Ze leek ervan te balen, zijn reactie was ook niet erg medelevend. Hij knikte, en ging verder met wassen. Toen zijn ene poot schoon was keek hij haar weer aan. "Ik snap het, gelukkig ken ik wel een spelletje. Het heet twee waarheden, één leugen. Ken je het?"

Onderwerp: Re: Being small doesn't mean weak too [Tallkit]