ϟ Infinity ϟ

De dagen verliepen zo langzaam als een slak, hij was blij als er weer een dag voorbij was en verveelde zich iedere dag weer. Hij probeerde er natuurlijk het beste van te maken, maar hier binnen in de Nursery was echt niets te doen. Samen met Tallkit spelen was wel gezellig, maar sommige Queens wilden slapen en dan moesten ze stil zijn. Daar had hij dus een enorme hekel aan. Hij zat hier vast en dan zou hij ook nog niet eens mogen spelen? Een diepe, geërgerde zucht verliet zijn mond terwijl hij mopperend zijn kop op zijn poten legde en naar buiten keek. Hij wilde ook weer naar buiten, misschien gewoon nog een keer de boom in klimmen om zijn moeder te laten zien dat hij het wel aankon, dat hij haar wel aan kon. Maar dat zou hij maar niet doen, dan kreeg hij vast weer straf en misschien zelfs langer. Hij was pas één maan oud en nu zat hij een hele maan in de Nursery vast. Even keek hij naar zijn moeder, zou ze het merken als hij weg ging? Vast wel. Nee, hij moest deze straf maar uitzitten en hopen dat hij daarna weer vrij mocht rondrennen.

Verveeld staarde hij naar buiten, naar waar de warriors gezellig rondliepen, het kamp uit en in kwamen en waar de apprentices samen aan het kletsen waren en enkele kittens aan het spelen waren. Hij wilde ook naar buiten gaan, sociaal zijn en met iedereen praten. Maar nee, zijn stomme moeder had hem straf gegeven en hij moest één héle maan in de Nursery blijven. Wist ze wel niet hoe lang dat voor hem was?! Hij leefde pas een hele maan dus dat was héél veel voor de kitten. "Broer, de dagen van verveling zijn voorbij, we gaan een spel bedenken," Geschrokken keek hij even op naar Tallkit. "Een spel?" Vroeg hij even een beetje suf, beetje moe van al die verveling. Maar meteen sprong hij op en enthousiast keek hij Tallkit aan. "Wat voor spel?!" Miauwde hij vrolijk. Ja, hij had wel zin in een spel!

Tallkit leek heel erg enthousiast te zijn over zijn zelfverzonnen spel en eigenlijk vond Lightningkit het ook wel een fantastisch spel. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht na de uitleg van zijn broer. "Bring it on!" Zei hij uitdagend, wanneer hij enkele stappen terugzette. "Ik maak je af!" Sprak hij erg ambitieus uit, waarna hij enkele mosballetjes voor zich legde en de kater strak aankeek. "Beginnen?"

Tallkit was blij toen hij zijn broers reactie hoorde. Mooi, dit ging hij zooo winnen! Maar helaas voor hem dacht Lightning er net zo over, "Ik maak je af!" Tallkit keek hem hooghartig aan, "Nooit," sprak de kitten 'waardig' en rende naar zijn fort om ook alvast munitie klaar te leggen. Daarna wierp hij met al zijn kracht een mosballetje naar Lightningkit, en bevestigde zijn broertje's vraag met een zelfvoldane grijns, "Beginnen,"

Het beviel hem wel hoe zijn broertje was; niet al te arrogant maar toch erg ambitieus. Ergens leken ze wel op elkaar, alleen zou Tallkit dat niet weten van hem; dat hij ook zo was. Dat hij ook erg ambitieus was, niet tegen verliezen kon en redelijk arrogant was. Hij zou het ook nooit laten zien, nu nog niet in ieder geval. Voordat hij het wist zag hij hoe Tallkit een mosballetje naar hem toe gooide en meteen, zo snel als hij kon, schoot hij aan de kant zodat het ding hem niet zo raken. Even keek hij zijn broertje strak aan, waarna hij zich op zijn eigen munitie richtte en begon te gooien. Het eerste balletje was eigenlijk een list, want toen het ding bijna bij Tallkit was, gooide hij een ander. Deze gooide hij een stuk harder en hij hoopte erg dat hij zijn broer zou raken.

De kitten rende zo hard als hij kon naar de tweede mosbal, en wist net op tijd weg te duiken voor de aanval van zijn broertje, "Haha, Mis!" Dit werd, helaas voor Tallkit, al snel ontkracht door lading twee van zijn geliefde broertje. Een furieuze snauw verliet Tallkits mond, en zonder erover na te denken gooide hij een mosbal, veel te hard, en hoopte dat hij raak gooide. Niet dat hij op dat antwoord wachtte, want meteen daarna kwam twee, en daarna drie. Ze waren overal, en allemaal op weg naar Lightningkit. Hij had zijn broertje in de tang.

Há, zijn broertje trapte in zijn val! "Haha, Mis!" Lightningkit trok een wenkbrauw op en keek zijn broer sarcastisch aan, maar deze mosbal was duidelijk niet mis! Nu kon hij winnen, ja eindelijk! Maar in plaats van dat Tallkit zich aan zijn eigen regels hield, werd hij furieus en begon zo snel als hij kon met alle mosballetjes in zijn bereik te gooien. Ze kwamen allemaal zijn kant op en Lightningkit probeerde ze te ontwijken. Vanbinnen maakte hij echter een sprongetje van vreugde; hij had een zwakke plek gevonden bij zijn broer! Eindelijk. "Je speelt vals!" Miauwde hij met een hoog, onbegrijpend stemmetje.

Het leek niet erg veel indruk te maken op zijn iets jongere broertje. Nee, integendeel, Lightning leek juist blij te worden. Dit frustreerde Tallkit mateloos, maar het katertje kalmeerde zichzelf, om rustig antwoord te geven op Lightningkit's opmerking. "Dat is niet waar," Zei hij, hij had het spel verzonnen, dus hij wist het beter. "Ik speel niet vals, hoe zou ik ooit vals kunnen spelen?" Zijn mooie gezichtje keek quasi-streng naar zijn gelijke aan de overkant. Antwoord. Nu.