It's a dangerous dance {+Dangerdance}

Zodra ze weg kon uit het kamp, ging ze in een rechte lijn naar de Vierboom. Een eindje van de vier eiken af bleef ze staan. Ze keek naar de grote bomen en naar het gebied dat daarachter lag. ThunderClan. Dat was waar haar vader leefde. Als hij tenminste echt haar vader was. Ze durfde er nog niet zeker van te zijn. Hij had in SkyClan gezeten. Waarom was hij niet naar WindClan gekomen, als zijn kittens daar leefden? Zou het hem te veel aan Suntail herinneren? Of mocht hij Everstar gewoon niet. Daar kon Crowpaw zich wel iets bij voorstellen.
Ze liep verder en ging tussen de wortels van één van de eiken zitten. In de schaduwen viel ze niet op met haar gitzwarte vacht. Ze wilde niet dat iedereen haar rond zag hangen, zo dichtbij de rand van haar territorium. Ze kwam hier de laatste dagen vaak, bijna ieder moment van haar vrije tijd bracht ze door onder deze boom. De grote, bruine kater had ze nog niet gezien na die eerste keer. Ergens had ze het gevoel dat het nutteloos was wat ze deed. Hoe groot was de kans nou dat hij hier terug zou keren, precies op een moment dat zij hier ook was? Bovendien voelde ze zich onveilig, zo dicht bij andere clans. Wat als een ShadowClan patrouille haar zou vinden? Ze was niet op hun gebied, maar ook niet op haar eigen. Ze zouden het op zijn minst verdacht vinden dat ze hier was, en voor zover Crowpaw wist, waren ShadowClanners nogal snel geneigd om aan te vallen. Bij ieder geluid keek Crowpaw nerveus om zich heen, maar meestal was het gewoon een muis of een vogeltje. Ze zat en ze wachtte. Zou hij hier langs komen?

In a world of hurt
would you lose yourself?
would you become the beast that hunts you down
inside you cry
but you can't help it
before you know..
you became a monster


Met zachte pasjes trippelde de kleine roestbruin gestreepte kitten de Nursery uit. "Kom terug Dangerkit!" Riep zijn vaders stem hem na. Maar de kitten luisterde niet. Zijn vader had geen overwicht op hem. Hij was sterk genoeg, de enigste overlevende uit het nest, tenminste, dat was wat zijn vader hem voorhielt. Maar Dangerkit was nog te jong om er acht om te slaan. Zijn papa sprak toch eenmaal altijd de waarheid? Of bestond zijn jonge leventje, nog geen 2 manen oud, nu al uit een leugen? Nee vast niet. Vrolijk trippelde Dangerkit verder terwijl hij naar elke kat in het kamp keek met zijn groene oogjes. Wat waren ze allemaal groot! Dangerkit glimlachte zacht, ooit zou hij ook zo groot worden, ooit zou hij de beste Warrior ooit worden! Hij zou het laten zien! Zijn mama had hij nooit gekend, maar zijn papa was altijd dichtbij, ook al sloeg hij hem af en toe. Waarom? Had hij hem ooit gevraagd. Het antwoord was simpel. Dangerkit deed zijn papa te veel denken aan mama. Het was Dangerkit's schuld dat mama dood was. En Dangerkit leefde er mee. Hij had mama vermoord, hij had zijn mogelijke broertjes en zusjes vermoord, maar zijn papa verzorgde hem toch licht.. dat was lief, meer als Dangerkit verdiende. Maar nu wou dangerkit daar niet meer over nadenken, hij stormde het kamp uit op zoek naar avontuur. Katten schreeuwde iets na maar Dangerkit luisterde er niet meer naar. Tot hij in een schitterend bos kwam. Bloesem stond in de bomen, een adembenemend gezicht. Tot.. Die rode gedaamte. Die sterke lucht van bloed. De aanval van zijn vader.. De vos die met doodse ogen boven het lijk van zijn papa naar hem keek...


Langzaam opende hij zijn ogen en keek iets op naar de zon. Vele zonden.. Hij had zo veel moorden gepleegd om uiteindelijk goed te lijken, zijn vader te laten zien hoe sterk hij wel niet was. En hoe zinloos was het allemaal geweest. Hij was niet meer dan de geest van een kat die hij ooit hoorde te zijn. Maar hij was op een betere weg. Of nou ja.. Iemand trok hem daarop. Zij met haar betoverend groene ogen. Ze maakte hem onzeker liet hem zich zorgen maken over haar fragiele lichaam. Ze haalde in hem naar boven wat Redheart en Suntail nooit hadden gekund. Wat Hiddentear nieteens zou kunnen beginnen met proberen. Moongaze trok hem terug naar de realiteit. En misschien was het maar beter ook. Wie weet kon hij toch echt een nieuw leven beginnen. De demonen uit zijn verleden achter zich laten..

In stilte liep de grote kater richting fourtrees zonder veel voel Hij wou gewoon weg. Hij wou gewoon niet meer in de drukte van de clan zijn en zeker niet bij Moongaze in de buurt die he alleen maar liet twijfelen. Zacht zuchtte hij en kwam tot stilstand een bekende geur ruikend. "Crowpaw?" Vroeg hij zacht en trok zijn ogen even tot spleetjes. "Wat doe je zo ver van je territorium?" Zijn stem was toch iets bezorgd en het liet hem slikken. Wat was er toch mis met hem...

Ze hoorde zware voetstappen en gluurde over een boomwortel. Haar hart sloeg een slag over toen ze hem zag. Was het hem echt? De grote, massieve bouw, de bruine vacht en groene ogen, er was geen twijfel mogelijk. Crowpaw stond op en keek naar Dangerdance. Blijkbaar had ze dus soms wél geluk. "Crowpaw?" vroeg Dangerdance. "Wat doe je zo ver van je territorium?" Hij klonk bezorgd. Ergens was dat een vreemde combinatie: zo'n grote, breedgeschouderde kater en zo'n bezorgde stem. "... Het konijn dat ik probeerde te vangen rende hierheen", loog ze. Waarom loog ze? Waarom zei ze niet gewoon dat ze hem had gezocht? Dat ze zo graag contact wilde met haar vader? "Uiteindelijk rende hij ShadowClan gebied in, dus toen kon ik hem niet volgen." Ze schoof een beetje met haar voorpoten, niet wetend wat ze nu moest zeggen. Ze wilde wel dingen vragen, maar was dat niet raar? Om zomaar uit het niets opeens te vragen: waarom ben je niet naar WindClan toe gekomen? Ze keek naar Dangerdance. Met een beetje geluk zou hij zelf gaan praten, zodat zij niet hoefde te beginnen.

De grote kater glimlachte zacht maar zijn blik verdraaide naar harder toen hij merkte dat de poes loog tegen hem. "Een konijn hmm.." Mompelde hij zacht en keek haar strak aan. "Hoe komt het dan dat ik geen enkel konijn ruik?" Beet hij haar zacht toe en sloeg met zijn staart voor hij om zich heen keek. "Er is hier geen enkele prooi langs gekomen de laatste tijd, wie is je mentor misschien omet ik die maar een s leren dat jij goede training nodig hebt." Hij draaide zijn kop en staarde naar het poesje met zijn diep groene ogen voor hij naar voren stapte en even over haar voorhoofd likte. "I just want you to grow up healthy and strong.." Mompelde hij zacht en glimlachte. "You are my little girl after all."

"Een konijn hmm.." mompelde Dangerdance. "Hoe komt het dan dat ik geen enkel konijn ruik?" Hij keek haar strak aan en zwaaide met zijn staart. "Er is hier geen enkele prooi langs gekomen de laatste tijd, wie is je mentor misschien moet ik die maar een s leren dat jij goede training nodig hebt." Crowpaw keek beschaamd weg. Waarom had ze ook gelogen? Ze had óf gewoon de waarheid moeten zeggen - wat was daar zo erg aan? - óf ze had een betere smoes moeten verzinnen. Misschien gewoon zeggen dat ze op zoek was naar prooi. Dan had het niet uitgemaakt dat er geen prooi was, want ze was er toch nog naar op zoek. Waarom had ze dat niet gewoon gezegd? Nu dacht haar vader ook nog eens dat ze een waardeloze leerling was. Hij bleek echter niet echt boos te zijn. Hij zette een paar stappen naar haar toe en gaf haar een lik over haar kop. Alleen al dat gebaar maakte Crowpaw bijna aan het huilen. Sinds Suntails dood had niemand dat meer gedaan. "I just want you to grow up healthy and strong.." mompelde Dangerdance. "You are my little girl after all." Crowpaw glimlachte. Ze voelde een warm gevoel door zich heen stromen. Ze was weer iemands kleine meisje. Ze had weer iemand die haar leek te waarderen. Iemand die lééfde. En gezien zijn bouw zou hij zich ook niet zo gemakkelijk laten vermoorden als Crowpaws moeder of mentor. Hoewel, Inkmask was natuurlijk ook zeker geen zwakke kater geweest, en hij... Maar nee, daar wilde ze nu niet over nadenken. Ze keek haar vader aan en opeens wilde ze het weten. "Waarom ben je naar ThunderClan gegaan?" vroeg ze. Ze zei het onschuldig, alsof het gewoon een simpel vraagje was, en niet iets wat haar al dagen kwelde.