Finally someone like me... [Shadekit]

Het duister van de Nursery omsloot hem, en het gaf hem een prettig, veilig gevoel. Hij had er geen problemen mee om alleen te zijn, vooral niet na de drukke dag met Coralkit, afgelopen week. Hij was het nog steeds niet gewend om met anderen om te gaan, en de lange dag met de andere kit had hem vermoeid. De warmte en geborgenheid van de Nursery gaf hem een rustig gevoel, alsof hij zijn gedachtes weer even kon ordenen en zich niet zoveel hoefde in te spannen om met iemand te praten. Het leek alsof hij nooit echt spontaan iets kon zeggen, elke opmerking die hij maakte woog hij zorgvuldig af in zijn hoofd, voordat die over zijn lippen kwam. Daarom was het praten met een ander erg vermoeiend. Bovendien was er nog nooit eerder iemand geweest die interesse in hem had getoond. De andere kittens vonden hem stil en vreemd, ze vonden geen aansluiting bij zijn gedachtegang en wilden hem er liever niet bij hebben. Soms had hij er vrede mee, maar op dagen van vandaag, als hij de kittens in de sneeuw zag spelen, wenste hij dat hij één van hen kon zijn en gewoon met hen mee kon doen. Als hij ze zag lachen en plezier maken alsof het heel gewoon was om vrienden te zijn.

Hij zag een andere kit naar hem toe komen. Iets in haar voorzichtige gang van lopen deed hem aan zichzelf denken. Haar terughoudende blik ontweek zijn heldere ogen, en het leek alsof ze zo onopvallend mogelijk wilde zijn. Het was alsof hem een soort spiegel werd voorgehouden. "E-ehm....Hoi..." Haar stem klonk verlegen, en plotseling had hij zin om haar te laten weten dat het prima was als ze met hem wilde praten, dat ze niet verlegen hoefde te zijn. Maar hij durfde het niet, bang voor haar reactie. 'Hoi,' antwoordde hij, met een aarzelende klank in zijn stem. Misschien was het ook gewoon een spel, en zou ze dadelijk lachend naar de anderen toe rennen om te vertellen hoe hij op haar had gereageerd.

'Hoi,' antwoordde hij, onzeker over haar bedoelingen. Was ze naar hem toe gekomen omdat ze dan straks aan haar vriendinnen verslag uit kon gaan brengen over zijn reactie? Of bedoelde ze het echt goed. Hij vertrouwde niet snel iemand, en voelde zich erg onzeker. Hij trok nerveus met zijn oren, een keek naar zijn poten. Even bleef het stil tussen hen in, en Shade verwachtte elk moment een lachuitbarsting of een rotopmerking. "Fijn hé, zo'n rustige nursery." De woorden waren het tegenovergestelde van wat hij had verwacht, en verbaasd keek hij haar aan. Hij zag dezelfde beduusdheid in haar ogen, alsof ze niet zeker wist of ze de woorden wel echt had uitgesproken. Hij knikte, nog steeds zoekend naar woorden. "E-eh...M-mag ik hier zitten...?" De vraag overdonderde hem, zodat er weer een stilte viel. Meende ze het, of was het een spel? Wilde ze echt in zijn gezelschap zijn, of deed ze maar alsof. Omdat hij iets te lang niet antwoordde, schuifelde ze weer weg. Hij voelde zich wat opgelucht dat ze weg ging, hij had zich ongemakkelijk gevoelt en niet geweten wat hij moest zeggen. Maar op haar weg terug struikelde ze en viel, hij zag het bloed naar haar wangen stijgen en ze sloot haar ogen. Hij zag dat ze zich schaamde, en haar ogen dichtkneep om niemand onder ogen te hoeven komen. Hij haalde diep adem, en stond toen aarzelend op. Hij liep naar haar toen, en bleef nog even weifelend staan. 'Het geeft niets, hoor,' zei hij tegen haar, en voelde zich tevreden omdat hij dat had gedurfd. Hij wist niet waarom hij er nog een schepje bovenop deed, maar de woorden kwamen ineens, zonder dat hij er eerst over na had gedacht zoals hij normaal gesproken deed. 'Je mag wel bij me komen zitten,' zei hij.

'Het geeft niets, hoor,' zei hij wat onhandig tegen haar. Hij was er niet aan gewend met anderen om te gaan, en was altijd liever alleen. Dan hoefde hij ook niet bang te zijn dat er iets vervelends of onverwachts gebeurde. Zichzelf vertrouwde hij tenminste. De kitten opende haar ogen en keek hem verward aan. 'Je mag wel bij me komen zitten,' zei hij, deed er nog een schepje bovenop. Waarom hij dat precies deed wist hij niet, hij had nog nooit echt de neiging gehad om contact te leggen met een andere kit, maar bij haar voelde hij zich op een of andere manier vertrouwd. Waarschijnlijk kwam het omdat ze net zo was als hij, ze gedroeg zich even onwennig en was even stil. Ze was hem eigenlijk nog nooit opgevallen, en hij wist dat hij ook heel goed was in onzichtbaar zijn. "O....D-dankjewel..." stamelde ze, en ging naast hem zitten. Een stilte lag tussen hen in, maar het voelde niet ongemakkelijk. Ze hadden gewoon beiden niets te zeggen, en waren er beiden aan gewend stil te zijn. Shade bedacht dat samen stil zijn iets heel anders was dan alleen. In deze stilte klonk vertrouwen en acceptatie door, en het onzekere begin van een vriendschap.

Buiten vielen dikke, zware sneeuwvlokken naar beneden en bedekten alle vertrouwde vormen met een dikke witte deken. De warmte in de Nursery voelde hierdoor extra behaaglijk aan. Shade sloeg zijn staart om zijn pootjes en voelde zich tevreden. Pas na een hele tijd besloot hij de stilte te doorbreken. 'Mijn naam is Shadekit,' stelde hij zich voor, en richtte zijn turkooisblauwe ogen vragend op de kitten.

'Mijn naam is Shadekit,' stelde hij zich voor, en de grijs witte kitten keek hem aan. "M-mijn..." Hij wachtte geduldig tot ze weer uit haar woorden kon komen. Hij had er zelf ook vaak genoeg last van, alleen zij had een geruststellende invloed op hem. Hij had niet het gevoel dat hij iets kon verpesten, dus ging alles niet zo krampachtig. "Mijn naam is Naturekit," zei ze na diep adem te hebben genomen. Hij sloeg de naam op in zijn geheugen. "Mooie naam, Shadekit." Hij glunderde en een kleine glimlach sierde zijn gezicht. "Waarom zit je hier? moet je niet buiten spelen met andere kits?" Het was geen verwijt, gewoon oprechte nieuwsgierigheid, en ze keek nog steeds naar haar poten. Even staarde hij naar buiten, waar de kittens nog steeds rondsprongen, achter de vallende sneeuwvlokken aan. 'Ik weet niet, ik houd niet zo van dat drukke gedoe,' antwoordde hij eerlijk. Een andere kitten had hem waarschijnlijk verbaasd aangekeken, gezegd dat iedereen van spelen hield en dat het onzin was dat hij zich er liever niet in mengde. Maar hij had het idee dat Nature hem misschien wel zou begrijpen. Zij was tenslotte ook niet buiten aan het spelen.

Onvermoeibaar waren de andere kittens nog steeds buiten bezig. Hij zag ze tussen de sneeuwvlokken dansen en lachen naar elkaar, ergens benijdde hij hen, maar hij wist dat hij niet bij hen hoorde. En hier binnen zitten met Nature was veel fijner dan doen alsof hij een van hen was. 'Ik weet niet, ik houd niet zo van dat drukke gedoe,' antwoordde hij oprecht op haar vraag. Hij hielde er niet van om veel met anderen bezig te zijn. Nature knikte. "Dat kan ik herkennen," zei ze, een weer gleed er een glimlach over zijn gelaat. Het feit dat er net zo iemand was als hij, die dezelfde dingen voelde, maakte hem gelukkig. Hij voelde zich niet meer zo alleen, zo afgezonderd. Hij besloot dat hij best wel eens vrienden zou kunnen gaan worden met Nature; het leek alsof het al bepaald was door Starclan. Hij zag dat ze huiverde, en voelde zelf ook de kou door zijn vacht glijden. Ze schoof een stukje naar hem toe, en even wist hij niet wat hij moest doen. Toen ontspande hij weer, ze wilde alleen wat meer warmte, wat hij kon begrijpen. Hij hoopte dat Newleaf snel zou komen, hij had geruchten gehoord over prooischaarste en hongersnood. Hij wist niet precies wat er van waar was, maar hij vreesde het ergste. 'Jij bent ook niet zoals de anderen, hè?' vroeg hij, en schrok van zijn woorden toen ze zijn lippen al hadden verlaten. Hij bedoelde het niet onbeleefd, en hoopte maar dat ze het ook niet zo zou opvatten. Wat verontschuldigend trok hij met zijn oren.

[Geeft niets huwr, zo flut was 'ie niet c:]

Het voelde eigenlijk helemaal niet vervelend, samen met een andere kitten zijn gedachtes en lichaamswarmte delen. Hij had wat oppervlakkig over anderen gedacht, besefte hij nu. 'Jij bent ook niet zoals de anderen, hè?' vroeg hij, en schrok van zijn onbeleefde woorden. Misschien vatte ze het wel verkeerd op, en wilde ze meteen niets meer van hem weten. Verontschuldigend trok hij met zijn oren, en keek naar zijn poten. "Inderdaad. Kits willen nooit met mij spelen, Ik zit altijd alleen. En het gekke is dat ik het niet eens erg vindt." Haar antwoord was vriendelijk, ze had begrepen dat hij het niet vervelend bedoelde. Hij herkende in haar woorden zichzelf, en weer vroeg hij zich af waarom ze hem nooit was opgevallen. Hij dacht dat hij iedereen goed had geobserveerd, en schaamde zich een beetje dat hij haar over het hoofd had gezien. Maar, bedacht hij zich toen, misschien wilde ze ook wel ongezien blijven. Misschien zat ze net als hij, altijd in de schaduw waarnaar hij was vernoemd, luisterend en kijkend naar anderen, genietend van de stilte en steeds meer wennend aan de eenzaamheid. "En ik dacht dat ik altijd alleen was." Ze schonk hem een verlegen blik, en hij glimlachte wat schuchter terug. 'Ik ook,' zei hij zacht. Hij was blij dat hij toevallig met haar had kennisgemaakt.