I think it's better so. {Breakingdawn}

Met zijn inmiddels normale pas, wat dus inhield dat hij krom en statig liep. Zijn doffe ogen keken recht vooruit en zijn lippen waren naar beneden gericht. Normale gesproken ging hij nu aan het werk, zoals hij elke dag deed. Maar nu was er toch een gedachte in zijn wazige massa doorgedrongen, een gedachte die alles had verdrongen en was blijven bonken. Autumnleaf had er niet van kunnen slapen en hij was midden in het nacht gaan ijsberen in het camp. Wat er voor zorgde dat hij nu moe keek. Even gaapte hij en toen zette hij door. Recht langs de River, richting de Waterfall. Toen hij het luidde gespetter en geraas hoorde versnelde hij plotseling zijn pas, bijna. Bijna was alles voorbij en had hij niks meer om over te klagen. Met dat vooruitzicht versnelde hij zijn pas nog meer. Maar...Zouden ze hem niet missen. Kon hij echt zijn broeder in de steek laten? Nu het allemaal zo slecht ging met de familie? Even vertraagde hij weer en dacht aan zijn familie. Nee, daarmee had hij nauwelijks contact, het zal beter zijn voor hun. Voor iedereen trouwens. Hij was er. Toch wat twijfelend begon hij aan de klim naar boven en toen hij er eenmaal was begon hij weer te ijsberen. Even glipte hij naar de rand toe en stapte weer naar achter. 'Niet laf zijn nu' zei hij tegen zichzelf, 'Dit is wat je wou'. Autumnleaf beet zichzelf op zijn lip en stapte toen naar voren. Hij maakte zich klaar voor de sprong en wou net springen, toen hij iets achter zich hoorde. Geschrokken draaide hij zich om en zag Breakingdawn staan. 'Sister'stamelde hij geschrokken.