The wonder of life [+ Aragon & Kittens]

Met rustige stappen wandelde een grote kattin door haar tuin. De gevallen bladeren waar ze doorheen banjerde lieten haar extra opvallen in de nu in geel-, orenje- en roodtinten gehulde tuin. Deze baadde in het zonlicht, waar Sketch optimaal van probeerde te genieten. De warmte voelde heerlijk op haar vacht. Een steek trok door de donker behaarde buik. Geschrokken veerde de zwartbruine kop van de poes op. Wat gebeurde er? Nog een golf van pijn ging door haar middenrif. Kwamen de kittens..? 'A-A-ARAGON!' Hijgde de poes door de pijn.

OOC: Eerst Aragon een keer, daarna ik nogmaals en dan de kittens :]

De grote, arrogante kater was nog nooit in zijn leven zó geschrokken. De dag was vrij goed begonnen, leaf-fall was alweer vol aangebroken en de frisse geur van de bladeren die op de grond waren gevallen drong telkens weer zijn neus binnen. Blijkbaar hadden zijn twolegs vandaag een afspraak, zo bleek toen ze in de buik van hun monster stapten en vertrokken. Aragon was van plan geweest wat rustig aan te doen vandaag, aan het einde van de middag zou hij misschien nog langs gaan bij Sketch. Die in verwachting was van zijn kittens, zíjn kittens. Het was haast niet te geloven, dat die arrogante kater zijn eigendunk opzij had geschoven, om plaats te maken voor de liefde die hij voelde voor de grote, donkere kattin en zijn nog ongeboren kits.

Maar blijkbaar, had het lot zijn bezoekje aan Sketch wat eerder ingepland. 'A-A-ARAGON!' Klonk het hijgende gemiauw van zijn geliefde, waar hij eerst nog rustig op de tafel in de tuin had gelegen stond hij nu al bovenop de schutting. Zijn hart klopte in zijn keel, wat was er mis? Was ze gewond geraakt? Of.. kwamen de kittens al? 'Sketch?!' Riep hij bezorgd uit, terwijl hij van de schutting afsprong en op de kattin af denderde. 'Wat.. wat is er aan de hand?' Zijn stem trilde, bezorgdheid had de overhand genomen in zijn stem. Met een zacht gebaar drukte hij zijn kop tegen die van haar.

Hijgend van de pijn lag de grote poes op het zachte gras. Iets fluisterde haar in dat ze zichzelf ergens anders heen moest slepen, dan ze in een hoekje moest gaan liggen achter de struiken, zodat haar twolegs haar niet zouden zien bevallen. Dan moest ze vast naar de dierenarts. Alles behalve dat. Maar het schoot de poes te binnen dat haar mensen niet thuis waren. Ze waren vertrokken in de buik van hun monster, ergens heen. 'Sketch?!' Een bezorgde stem vond haar oren. 'Wat.. wat is er aan de hand?' De van bezorgdheid trillende stem van Aragon bereikte op nieuw haar oren. 'De... k-kittens komen.' Pufte ze door de golven van pijn heen. Haar spieren spanden zich in een steeds hoger tempo samen.

OOC: De kittens mogen posten ;]

'De... k-kittens komen.' Klonk de puffende stem van de grote kattin, die in het zachte gras van haar tuin lag. Pas na een paar secondes drong het echt tot hem door. Hij werd vader.. Het waren ook zíjn kittens die op dit moment geboren zouden worden. Meteen sloeg de twijfel bij Aragon weer toe, zou hij het wel in zich hebben om een vader te zijn? Een goede vader, die voor zijn kittens kon zorgen en ze gelukkig kon laten zijn. Sketch had hem weliswaar veranderd, hij was minder arrogant geworden en gaf meer om de donkere kattin dan hij om zichzelf gaf. Wat bijna een wereldwonder was.

Een kleine grijns lag rond zijn lippen, terwijl hij nogmaals even zijn kop tegen die van zijn geliefde aandrukte en haar een vlugge lik over haar oor gaf. 'Het komt goed, dat weet ik zeker..' Murmelde hij zacht, de bezorgdheid die hij eigenlijk voelde verbergend. Sketch mocht niet gaan stressen, puur omdat hij ongerust was. Dus dan moest hij het maar voor haar verborgen zien te houden. 'Je wordt een geweldige moeder, Sketch.' Miauwde hij liefkozend.

_{9 moons zat de kleine kitten al in deze warme ruimte, ook wel bekend als de buik van zijn moeder. Het was warm, daarbinnen, en je kon de aanwezigheid van ander leven voelen. Plots werd de ruimte kleiner, en plots daarna weer groter. Dit proces herhaalde zich en aantal keer, tot de ruimte een tikkeltje groter leek te worden. Nog steeds trok alles samen, en kwam het weer tot zijn oorspronkelijke houding. Het bleef maar doorgaan, tot ook hij door een kleine doorgang naar buiten werd getrokken. Het was hier veel kouder, en protesterend piepte de kitten. Er stonden twee grote katten bij hem, echter besefte hij nog niet dat het zijn ouders waren. Het kleine kater ging een mooie toekomst tegemoet!

OOC; Aangezien niemand anders reageert... ;D}

_{Het was lekker warm in de buik van haar moeder. Ze kreeg volop eten, maar er was een probleem. Net zoals haar siblings, groeide de kitten ook. Doordat ze allemaal groeiden, werd het steeds krapper en krapper in de buik en kreeg steeds minder ruimte. De ongeboren kit schopte even met haar pootje. Dit was niet fijn zo, ze wou meer ruimte hebben! Ondanks dat, vond de kitten het helemaal niet slecht. Maar aan alles komt een eind. Bewegingen deden de plek schudden, en een zuigende kracht trok haar weg van haar plekje. De kitten spartelde uit protest, maar wat ze ook deed. Niets hielp. Uiteindelijk belandde ze ergens anders. Een plek wat ze helemaal niks vond. Een zachte grond met rare uitsteekseltjes kietelden haar buikje. Een kleine piep kwam uit haar mondje. Een koud briesje deed de kitten nog harder piepen. Waar ze ook was, ze wou terug naar haar vertrouwde plek in de buik van haar moeder.}

Een gevoel van warmte en veiligheid was al vanaf dat zijn hersentjes waren gevormd aanwezig. De laatste tijd voelde het katertje zich steeds meer levendig en druk, hij had steeds meer zin om te bewegen. Maar echt ruimte was er niet, waardoor hij tegen twee andere wezentjes aan duwde. Dit vertelde hem dat hij hier niet alleen was, wat alleen maar meer veiligheid gaf. De andere wezentjes waren namelijk zacht en warm, netzoals de wand dat soms tegen hem aan drukte. Het mannetje duwde dan opstandig terug, al leek dat niet veel te helpen. Maar vandaag ging alles heel anders. De warme en zachte wand kwam dichterbij, wat niet echt heel gek was. Maar dit keer bleef hij maar komen. Hij drukte tegen het kleine lichaampje van het katertje aan en Teemo probeerde zich er uit te redden, maar niks leek te helpen. Hij spartelde met zijn kleine beentjes, maar de andere wezens zaten in zijn weg. Al duurde het niet heel erg lang voordat er meer ruimte kwam. Niet dat dat lang bleef, want de wand kwam weer dichterbij. Weer spartelde het katertje om weg te komen, aangezien de wand bleef komen. Het veilige en warme gevoel was meteen weg en eigenlijk voelde hij zich nu helemaal niet meer zo levendig en druk. Hij was moe, moe van het tegenspartelen. Met al zijn kracht probeerde het katertje zich nog voor de laatste keer tegen te spartelen, maar de kracht van de wand was te sterk. En voor hij het wist kwam een klap van kou en lucht hem tegemoed. Teemo opende zijn mondje en een schel gepiep verliet zijn keel. Hij zocht de warmte weer op, maar omdat zijn oogjes nog dicht zaten was alles zwart en bewoog zijn kopje doelloos in het rond.

Onderwerp: Re: The wonder of life [+ Aragon & Kittens]