it's time for the training

Lightmoon keek rond zich er was nog niemand in de Sandy Hollow. Mooi zo, dacht ze terwijl ze zich het makkelijk maakte maakte. Nu kon ze wachten op haar apprentice . Als ze te laat was, zou ze er wel een opmerking over maken, dat had ze zichzelf voorgenomen. De bruine poes keek voorzichtig rond, je wist maar nooit als er toch iemand te voor schijn kwam om haar te doden. Iets van haar achtervolgingswaanzin mocht ze niet laten merken aan de leerling. De bruine poes had besloten dat ze haar leerling best zou willen leren kennen. Lightmoon was een goede vechter, dat moest wel, als katten haar zouden willen aanvallen, moest ze zich toch kunnen verdedigen? Door haar angst was ze goed geworden. Lightmoon keek naar de stand van de zon, ze zou er bijna moeten zijn. Ongeduldig wipte ze met het puntje van haar staart op en neer. Ze begon zich af te vragen wat voor karakter het kleien poesje zou hebben. Uitdagend? Zou ze wel er voor gaan? Als dat niet zo was, zou ze er zeker iets aan doen. Lightmoon dacht dat het katje wat verlegen was, ze kon het ook helemaal mis hebben, zoveel tijd bracht ze niet door in het kamp, och, ze zou het wel zien. De warrior dacht aan de tijd dat zij leerling was, een tijd waarop ze nog helemaal geen angsten had, gewoon gelukkig leek het wel. Dat dacht ze toch nu. Ze zou het niet laten gebeuren hoe het bij haar was gegaan, dat niet. Lightmoon rechtte haar rug, ze zou haar best doen, zodat de Apprentice dat ook deed. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Dat was een mooie gedachte, het zou haar lukken. Toch flitsen haar ogen even van links naar rechts, als er iemand was die...Nee, nu was er nog niemand. Juist zou de Apprentice er bijna moeten zijn. Of nog andere mentors met hun leerlingen.

(+Droppaw)

Droppaw werd wakker in het nest van de apprentices. Het was al erg vroeg maar de meeste apprentices waren al weg. Droppaw strekte haar pootjes uit. Ze trippelde naar de hoop verse prooi en koos een spitsmuisje uit. Na een paar snelle happen was de muis op en ze lekte haar snuitje nog even af. Droppaw was nogal nerveus omdat ze vandaag haar eerste training zou krijgen van haar mentor Lightmoon. Ze kende Lightmoon niet echt maar ze had de warrior wel al eens gezien en ze zag er een sterke warrior uit. Droppaw droomde al lang om een sterke warrior te worden en met Lightmoon als mentor zou dat zeker lukker, dacht Droppaw optimistisch. Ze trippelde richting de sandy hollow terwijl Droppaw nadacht over wat ze zou leren. Misschien zal ik leren vechten of leren jagen, dacht Droppaw. In de verte zag ze Lightmoon al. Droppaw wou graag een goede indruk maken maar ze wist niet goed hoe ze dat moest doen. Ze liep naar Lightmoon en ging zitten."Hoi, Lightmoon." miauwde Droppaw vrolijk. Ze glimlachte vriendelijk naar Lightmoon en ze probeerde om zelfzeker te lijken. "Wat gaan we vandaag doen?" vroeg ze nieuwsgierig.

Lightmoon zag de grijze kat tevoorschijn komen. Ze liet een kleine glimlachje zien. De bruine poes stond op en trippelde naar het katje toe. 'Hoi Lightmoon.'zei ze. Lightmoon voelde een warme golf omhoogkomen. Dit was haar apprentic! Ze liet een brede grijns zien. 'Hey Droppaw.'antwoordde ze kalm. Haar hoofd zwaaide van links naar rechts, ze had al een vaag plan gevormd van wat ze vandaag zouden doen. Lightmoon rekte zich uit en begon te praten. 'Ik ben dus je mentor en zal je trainen tot een echte warrior.' legde ze kalm maar niet zonder enige trots uit. Ze liet even een stilte vallen om haar woorden kracht bij te zetten. 'Maar eerst wil ik je iets vragen, waarom wil je precies een warrior worden?'vroeg ze zogezegd nieuwschierig. Lightmoon wist dat de meeste katten wel warrior werden, wat moesten ze anders doen? Maar ze wou dat deze kat echt wist wáárvoor ze het deed. Ooit had haar mentor dat tegen haar gezegd. De kleine Lightmoon had er lang over moeten nadenken, zelf toen was ze niet zo'n grote spreker geweest, zelf voor dat gebeurd was. Ze schudde haar hoofd, daar wou ze nu niet aan denken. Straks gingen ze trainen met haar apprentice, geen tijd voor haar verleden. Haar toekomst lag te wachten. Ze gaf Droppaw even de tijd om na te denken. Het poesje zag er wel gemotiveerd uit, dat lag Lightmoon wel. Ze ging ervoor zorgen dat dit poesje een goede warrior werd, en vooral een leuke apprentice tijd had. De zon begon al aardig warmte te geven en verwarmde haar bruine pels. Genietend sloot ze even haar ogen. Al snel deed ze die weer open, je wist maar nooit wie er nog was.

'Hey Droppaw' zei de bruine poes 'Ik ben dus je mentor en zal je trainen tot een echte warrior.' Droppaw luisterde met gespitste oortjes mee. Ze was al opgewonden en wou meteen beginnen met het trainen. 'Maar eerst wil ik je iets vragen, waarom wil je precies een warrior worden?' vroeg Lightmoon. Droppaw dacht na. Het was eigenlijk moeilijker dan ze dacht om een antwoord te vinden. Ze wou altijd de beste warrior worden van heel het woud maar dat was niet de echte reden waarom ze warrior wou zijn. Droppaw dacht diep na. Ze had haar antwoord al bijna en zei de zinnen in haar hoofd. Droppaw hoopte maar dat ze niet als een slechte leerling zou overkomen. 'Vroeger toen ik nog heel klein was wou ik altijd de beste warrior van het woud worden.' miauwde Droppaw. 'Maar nu weet ik dat het meer dan alleen dat is. Ik wil samen met andere krijgers jagen en zij aan zij vechten tegen de vijand. Ik wil het gevoel hebben dat ik niet een last ben voor de clan maar dat ik juist nuttig ben. Want als kitten speel je alleen maar en dan sta je soms in de weg van anderen en als warrior kun bewijzen dat je geen kitten meer bent maar volwassenen en dat je een verantwoordelijkheid hebt. Ik zou dus graag een warrior willen zijn om voor de clan te zorgen en mezelf nuttig te maken voor de clan.' zei Droppaw. In haar hoofd klonk het allemaal percies wat korter. Ze had het gevoel dat Lightmoon nu moest denken dat Droppaw nogal een grote mond had. Maar ze had het nu allemaal toch al gezegd en het had geen zin om erover in te zitten. Dus wachtte Droppaw gespannen op wat Lightmoon ging zeggen.

Sorry voor het late antwoord maar ik had het nogal druk mat school en de examens.

Vroeger toen ik nog heel klein was wou ik altijd de beste warrior van het woud worden.'zei Droppaw. Lightmoon glimlachte, dat wou ze vroeger ook. 'Maar nu weet ik dat het meer dan alleen dat is. Ik wil samen met andere krijgers jagen en zij aan zij vechten tegen de vijand. Ik wil het gevoel hebben dat ik niet een last ben voor de clan maar dat ik juist nuttig ben. Want als kitten speel je alleen maar en dan sta je soms in de weg van anderen en als warrior kun bewijzen dat je geen kitten meer bent maar volwassenen en dat je een verantwoordelijkheid hebt. Ik zou dus graag een warrior willen zijn om voor de clan te zorgen en mezelf nuttig te maken voor de clan.' ging ze verder. Lightmoon keek verwonderd naar het katje voor haar. Ze had zoveel tekst eerst niet verwacht. Haar achting werd groten. Ze werd later vast een grote warrior, dacht Lightmoon met een zweem van trots. Ze besefte dat ze nog geen antwoord gegeven had. Vlug zocht ze haar woorden bij elkaar. 'Als je er zo over denkt, word je vast een grote warrior, dat meen ik.'zei ze uit het diepste van haar hart. De wind waaide en deed de bladeren die nog aan de bomen gingen waaien. Lightmoon hoopte dat er een mooiere toekomst te wachten stond voor het kleine poesje voor haar, dan zij op die leeftijd. 'Zullen we dan maar beginnen?'vroeg ze voor ze weg zweefde in een wolk nostalgie.

Droppaw stond een beetje ongemakkelijk. Ze begon haar pootje te wassen en haalde die daarna enkele keren over haar kopje. Droppaw probeerde zelfverzekerd over te komen maar ze had het gevoel dat ze de hele tijd op haar pootjes stond te trillen. 'Als je er zo over denkt, word je vast een grote warrior, dat meen ik.' miauwde Lightmoon. Droppaw kon haar oren niet geloven. Ze was zo blij dat ze wel zou willen beginnen springen en dansen maar ze wou zichzelf niet belachelijk maken. De grijze kattin wou iets zeggen maar ze vond geen woorden. 'Zullen we dan maar beginnen?' vroeg Lightmoon. Droppaw was blij dat ze het vroeg. Ze had er echt zin in en ze ging zeker haar best doen. Droppaw's oogjes glommen toen ze zei: "Ja!" Ze stond recht en strekte haar pootjes uit. "Wat gaan we eerst doen?" vroeg Droppaw nieuwsgierig.

'Ja!'was het antwoord van het grijze poesje. 'Wat gaan we eerst doen?' vroeg ze er nog achterna. Lightmoon dacht snel na. Het was het veiligst als het poesje eerst leerde vechten. Maar tegen wie moest ze dat doen terwijl ze niet eens wist wie haar vijanden waren? Haar achtervolgingswaanzin speelde haar weer eens parten. Haar ogen schoten heen en weer voordat ze een beslissing nam. Ze waren nu toch op een veilige plaats, dus ze zouden beginnen met de vecht-training. Toen de beslissing was genomen ebde haar angst voor al de kwade katten lichtjes weg. Droppaw was vast niet de enige die zich wou bewijzen, Lightmoon wou dat ook, bewijzen dat ze niet labiel was of zo, of wat de anderen ook van haar dachten. 'We beginnen met jou te leren vechten!' zei ze zo opgewekt mogelijk. Ze trippelde al vooruit naar een goede plaats om daarmee te beginnen. Ze wierp snel een blik achterover om te zien of haar apprentice volgde.

Onderwerp: Re: it's time for the training