{Timberpaw || First Training, hunting}

Met rustige stappen liep Skymask naar de apprentices den toe en wurmde hij zich wat naar binnen. Bij Starclan, wat was hij hier lang niet meer geweest. De kater duwde met zijn leigrijze voorpoot eventjes tegen het slapende lichaam van zijn apprentice aan en mompelde. "Training, kom je nest uit, eet wat en kom daarna naar de verlaten dassenholen. We hebben een lange dag voor de boeg." Met deze woorden liep Skymask de den weer uit en verliet hij het kamp.

Met rustige passen kwam hij bij de dassenholen aan. Meteen zou hij maar eventjes kijken hoe snel zijn apprentice was met speuren. Hij zou het zeker geen gemakkelijke training maken. Een apprentice die door hem getrained zou worden, zou een goede warrior worden als het aan hem lag. Niet alleen saai de boekregels opvolgen, maar ook inventief. Hij installeerde zichzelf ook rustig in een dassenhol, eens zien wat zijn apprentice zou doen als hij niet direct in het zicht was.

{Timberpaw}

"Training, kom je nest uit, eet wat en kom daarna naar de verlaten dassenholen. We hebben een lange dag voor de boeg." De Apprentice trok wat geïrriteerd met zijn oortjes toen hij de stem van zijn Mentor hoorde. Natuurlijk moest het weer zo belachelijk vroeg, voor hem dan. Timberpaw bleef eigenwijs nog op zijn zij liggen en staarde met zijn groene ogen naar de wand van de Den. Mooi niet dat hij meteen naar buiten zou komen! Maar goed, dan zou hij wel zo zijn als Leafstorm en dat wilde hij al helemaal niet. Na een tijdje had de kater er genoeg van gekregen om te blijven liggen en stond hij op. Skymask was natuurlijk al lang verdwenen en dus ging de Apprentice even langs bij de prooistapel, zodat hij zijn krachten alvast kon opbouwen.

Timberpaw had besloten zijn passen niet heel erg te versnellen, omdat hij nog niet echt uitkeek naar de trainingen. Hij moest nog steeds zien hoe zijn Mentor was en hoe snel hij genoeg van hem zou krijgen. Toen Timberpaw eenmaal was aangekomen bij de aangewezen plek kon hij zijn Mentor niet vinden, alleen zijn geur hing nog in het gebied. Timberpaw fronste. Was dit een of andere vervelende grap? Kreeg hij niet eens trainingen? Was het gewoon om hem zijn nest uit te laten komen. Geïrriteerd zuchtte Timberpaw en begon wat rond te lopen, maar besloot uiteindelijk om te gaan zitten. "Skymask?" Riep hij in het niets, maar probeerde het toch. Wie weet zou zijn Mentor hem wel even vergeten zijn en kwam hij niet tevoorschijn, anders had hij nu al genoeg van dit hele gedoe.

Rustig maakte hij het zichzelf gemakkelijk in het dassenhol. Het was immers al tijden verlaten, dus hij had niks te vrezen. Toch duurde het hem net iets te lang dat zijn apprentice erover deed. Al besloot hij er niks van te zeggen, wie weet wat voor een trainingen de apprentice al had gehad. Wie weet was hij een beetje teleurgesteld in het mentoren systeem. Skymask wist immers als beste hoe het was om vergeten te worden. De kater legde zijn kop rustig neer op zijn poten. Iets aan die kater en zijn broer en zus kon hem maar niet loslaten. De pels textuur, de bouw... Hij wist het niet, maar het deed hem ergens aan denken. Hij schudde zijn kop eventjes en werd uit zijn gedachten losgerukt toen de stem van zijn apprentice tot hem doordrong. Jammer, de kater had hem niet gevonden.

Rustig stapte Skymask het dassenhol uit en schudde wat losse aarde uit zijn bleke pels. "De eerste les voor een jager," Miauwde Skymask met een rustige glimlach, "Je reuk is je beste vriend als je iets moet vinden." De kater boog zijn kop wat begroetend, "Goedemorgen Timberpaw." Miauwde hij vervolgens op zijn kalme, beleefde toon. "Zoals je misschien al gemerkt hebt, gaan we vandaag jagen. Ik weet niet hoeveel Leafstorm je al geleerd heeft, dus we beginnen gewoon bij stap één en kijken hoe vlug het gaat. Als het rap gaat, kunnen we de eerste stappen overslaan. Herhaling kan nooit kwaad. Klinkt dat als een plan?" Miauwde de kater rustig, vragende om de bevestiging van zijn leerling.

"De eerste les voor een jager," De Apprentice schrok op van de plotselinge stem en zag Skymask verschijnen uit een van de holen. Timberpaw legde beschaamd zijn oortjes in zijn nek. Oh wat was hij weer dom geweest.. "Je reuk is je beste vriend als je iets moet vinden." De jonge kater keek snel naar zijn poten, nu had hij vast een slechte eerste indruk gemaakt, dat zeker. "Goedemorgen Timberpaw." Timberpaw weigerde zijn kopje op te tillen en Skymask een normale begroeting te geven. "Uhm.. hallo." Mompelde hij stilletjes. "Zoals je misschien al gemerkt hebt, gaan we vandaag jagen. Ik weet niet hoeveel Leafstorm je al geleerd heeft, dus we beginnen gewoon bij stap één en kijken hoe vlug het gaat. Als het rap gaat, kunnen we de eerste stappen overslaan. Herhaling kan nooit kwaad. Klinkt dat als een plan?" Zijn poten begonnen nerveus in het zand te graven. Wat Leafstorm hem al had geleerd? Het enige wat hij van haar gehoord was, was hoe hij zich had moeten gedragen destijds. Maar dat was het ene oor in gegaan en het andere weer uit. "Is goed." Mompelde Timberpaw om Skymask niet in de stilte te laten zitten. Als hij nou een beetje zou meewerken kreeg hij al snel te zien of deze Mentor hem wel iets kon leren.

Het was duidelijk moeilijk een gesprek met de kater op te starten en het deed Skymask eventjes ietsjes fronsen. Dit zou nog lastig gaan worden qua training. Maar goed, als apprentice was hij zelf ook nooit erg spraakzaam geweest, dus hij kon het Timberpaw niet heel erg kwalijk nemen. Hij haalde zijn schouders dus ook maar op en hief zichzelf omhoog. Ondanks zijn grote pluisgehalte, bewoog Skymask soepeltjes. In ieder geval bracht Timberpaw's stem geen tegenspraak. Dat zou wel een probleem geweest zijn namelijk. Ondanks dat Skymask een geduldige en erg beleefde kater was, ongemotiveerde katten kon hij niet zo goed tegen, vooral omdat hij zelf altijd heel erg hard gewerkt had.
De kater liet zich neerzakken in een soepele jachtpositie. "Dit is de basis jachtpositie." Miauwde de kater kalm. "Je houdt jezelf laag bij de grond, totdat je buik de grond bijna, maar net niet, raakt. Je staart houd je stil maar licht ontspannen, zorg dat deze niet sleept. Probeer dat eerst maar, daarna gaan we proberen om te bewegen." Miauwde de kater, waarna hij rustig in deze houding bleef staan. "In jouw geval, kun je sowieso al voordeel trekken uit je pels." Vertelde Skymask. "Je bent goed gecamoufleerd tussen het hoge gras."

Zijn Mentor begon met een voorbeeld, zonder nog iets te spreken en Timberpaw liet zijn poten even zonder gefriemel rusten op de grond. "Dit is de basis jachtpositie." Hij schrok lichtelijk van de plotselinge stem en richtte zijn groene ogen op de lichte kater voor hem. De jachtpositie. "Je houdt jezelf laag bij de grond, totdat je buik de grond bijna, maar net niet, raakt. Je staart houd je stil maar licht ontspannen, zorg dat deze niet sleept. Probeer dat eerst maar, daarna gaan we proberen om te bewegen." Timberpaw probeerde de woorden in zijn kop te prenten en zakte ook door zijn poten. "In jouw geval, kun je sowieso al voordeel trekken uit je pels. Je bent goed gecamoufleerd tussen het hoge gras." Timberpaw had even moeite met zijn buik de grond niet te laten raken, maar wist uiteindelijk zijn poten zo neer te zetten dat hij boven de grond hing. Zijn staart hief hij lichtelijk op, maar dit voelde al meteen te hoog. De Apprentice liet zijn pluizige staart weer iets dalen en keek Skymask aan, zijn ogen vroegen of dit goed was.

Met een rustige blik in zijn blauwe ogen keek Skymask naar de jonge apprentice, wie probeerde de jachthouding te voltooien. Met een kritische, maar vriendelijke kijk liep Skymask een rondje om de bruine kater, af en toe een licht tikje met zijn staart gevende om zijn houding iets aan te passen. Hierna ging hij weer zitten. "Niet slecht voor de eerste keer." Miauwde de kater kalmpjes. "Probeer alleen je voor en achterpoten iets verder uit elkaar te zetten, dat zorgt dat er minder spanning staat op je rug, waardoor je het uiteindelijk langer volhoudt." Adviseerde de blue point kater. "Probeer dat nu eens? Daarna kunnen we het sluipen gaan proberen." Miauwde Skymask.

Hij schrok even toen Skymask hem plots een tikje gaf met zijn staart, maar begreep al snel dat dit ter verbetering was. "Niet slecht voor de eerste keer." Timberpaw keek hem met zijn groene ogen wat verrast aan. "Probeer alleen je voor en achterpoten iets verder uit elkaar te zetten, dat zorgt dat er minder spanning staat op je rug, waardoor je het uiteindelijk langer volhoudt." Timberpaw trok wat met zijn oortjes. Zijn poten begonnen inderdaad wel wat vervelend aan te voelen.. "Probeer dat nu eens? Daarna kunnen we het sluipen gaan proberen." Hij schuifelde wat met zijn acterpootjes en keek vervolgens weer naar de Warrior.

Rustig keek Skymask naar hoe zijn apprentice zijn houding probeerde te verbeteren. De pootjes gingen iets verder uit elkaar en de rug ontspande zich iets. Dat zag er al een stuk beter uit. Nu konden ze zich gaan focussen op het tackelen van het volgende leerobject, sluipen. Mentaal vroeg Skymask zich eventjes af hoe ver Timberpaw uberhaupt gekomen was met zijn training, maar voor nu zou hij er niet langer over nadenken. Dat was niet bevorderlijk voor de training en wie weet lag het gevoelig. "Dat ziet er al een stuk beter uit." Prees Skymask, waarna hij zichzelf liet neerzakken in zijn eigen sluiphouding. "Nu is het volgende punt dat we er nog mee in leren voortbewegen." Legde de blue point kater uit. "Omdat we op snelle prooien zoals konijnen jagen, die de trillingen in de aarde aan kunnen voelen en wie een scherp gehoor hebben, is het belangrijk dat we onze poten zacht neerzetten en opgaan in de geluiden van de omgeving." Skymask zette een paar stappen om de daad bij het woord te voegen, nagenoeg geruisloos raakten zijn poten de aarde. "Soepele bewegingen zijn de sleutel, als het water uit de stroom vloeien."

"Dat ziet er al een stuk beter uit." Een licht verrassende blik verscheen in zijn ogen en hij keek op naar Skymask. Dit was eigenlijk het eerste complimentje dat hij had gehad als Apprentice. "Nu is het volgende punt dat we er nog mee in leren voortbewegen." Timberpaw gaf een kort knikje. "Omdat we op snelle prooien zoals konijnen jagen, die de trillingen in de aarde aan kunnen voelen en wie een scherp gehoor hebben, is het belangrijk dat we onze poten zacht neerzetten en opgaan in de geluiden van de omgeving." De Warrior begon vooruit te bewegen en Timberpaw merkte op dat hij het geluid van pootstappen inderdaad niet kon horen. "Soepele bewegingen zijn de sleutel, als het water uit de stroom vloeien." Oh nee, nu moest hij het gaan doen? Timberpaw slikte wat en zorgde ervoor dat zijn staart zeker niet over de grond begon te slepen. Voorzichtig deed hij de eerste stap, maar die klonk hem te hard. De volgende dan. Nogmaals hief hij een van zijn voorpoten op en hoorde een iets minder hard geluid. Maar het zou natuurlijk niet goed genoeg zijn. Zijn achterpoten sloten aan bij de rest en nogmaals probeerde hij naar voren te komen. Heel langzaam probeerde hij de bewegingen van Skymask te kopiëren.

Geduldig keek Skymask naar hoe Timberpaw de bewegingen probeerde te imiteren. Om eerlijk te zijn vond hij het absoluut niet erg, hij was notabene nog veel langzamer geweest met het leren en daarom had hij het zichzelf maar aangeleerd met handvaten, trucjes. En deze trucjes kon hij best uitdelen aan zijn apprentice. "Wacht," miauwde Skymask geduldig, "Kijk goed naar hoe ik mijn poot neerzet." Hij strekte zijn voorpoot uit tot de toppen van zijn tenen de aarde raakten. "Eerst de toppen van de tenen," legde hij uit, waarna hij zijn poot afwikkelde en steeds meer van zijn gewicht erop liet rusten, "Hoe meer je je poot afwikkelt, hoe stiller je zult lopen omdat je het gewicht gelijkmatig verdeelt." Hierna verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. "Ik weet al wat." Verklaarde de kater met een bijna ondeugende twinkeling in zijn ogen. Hij liep een paar passen door en ging met zijn rug naar Timberpaw toezitten. "Ik ben het konijn," Miauwde hij zonder om te kijken, "Besluip me maar. Als ik je hoor, zal ik echter duiken. Kijken wie er wint, hmm?"

"Wacht," Hij keek direct op bij het horen van Skymask's stem. Deed hij het dan zo slecht..? "Kijk goed naar hoe ik mijn poot neerzet." Hij keek naar de voorpoot van de Warrior, die eerst met de tenen de grond raakte en vervolgens steeds meer gewicht op zich kreeg. Timberpaw gaf een paar korte knikjes. "Hoe meer je je poot afwikkelt, hoe stiller je zult lopen omdat je het gewicht gelijkmatig verdeelt." De Apprentice begon echter te fronsen toen zijn Mentor begon te glimlachen. "Ik weet al wat." Nieuwsgierig volgde hij Skymask met zijn groene blik en zag dat de Warrior voor hem ging zitten. "Ik ben het konijn," Zijn kopje ging scheef hangen. W..wat..? Ergens kon hij zijn glimlach niet inhouden, maar probeerde zijn gegniffel wat in te houden. "Besluip me maar. Als ik je hoor, zal ik echter duiken. Kijken wie er wint, hmm?" Meteen begon er weer spanning op zijn acties te staan. Timberpaw schuifelde weer wat rechter, zodat hij geen vreemde bochten hoefde te maken om bij Skymask-het-konijn te komen. Voorzichtig kopieerde hij de beweging die Skymask had gemaakt en nam er de tijd voor. Hij voelde zijn pootkussentje contact maken met de grond en liet voorzichtig zijn gewicht erop zakken. Gespannen hield hij alleen maar zijn poten in de gaten en toen hij er zeker van was dat zijn poot al het mogelijke gewicht op zich had, ging hij over in de volgende. Door dit ijverige gedoe vergat hij zijn staart en hoorde een slepend geluid achter zich. Meteen sprongen zijn nekharen overeind en drukte hij zijn kop tegen zijn borst. Oh nee..

Skymask trok even een grimas toen hij zag dat zijn apprentice zijn lachen nauwelijks in kon houden. Oh, was het zo grappig? Skymask zwiepte eventjes afdoende met zijn staart. "Pas maar op, ik ben immers een hoog agressief en natuurlijk zeer intimiderend konijn." Miauwde de kater droogjes, met nog een hint van humor in zijn stem. "Maar goed, focus Timberpaw." Hierna ging hij zitten en richtte hij zijn blik op het wuivende gras voor hem. "Een echt konijn zal natuurlijk niet stilzitten, maar voor het gemak doe ik dat wel even." Legde de kater uit. Hierna spitste hij zijn oren en bleef hij stil. Al snel was een slepend geluid pijnlijk goed hoorbaar tussen alle natuurlijke geluiden. "Je staart, Timberpaw." Merkte Skymask rustig op, "Als ik een echt konijn was, was ik nu weg geweest." Maar toen besefte de kater zich dat Timberpaw het altijd vreselijk vond om fouten te maken, of tenminste, die indruk maakte hij op Skymask. "Maar goed, we zijn hier om te leren, niet waar? Het kamp is ook niet in één dag gebouwd en je training dus ook niet. Probeer het maar nog een keer. Je hebt de once in a lifetime kans om me te vloeren en geloof me, later in de training wordt ik zo kritisch en vervelen dat je misschien wel wenst dat je dat nog een keer mag doen."

"Je staart, Timberpaw." Zijn oren gingen in zijn nek liggen en hij waagde het niet eens om Skymask aan te kijken. "Als ik een echt konijn was, was ik nu weg geweest." Ja.. Wat een goede jager zeg.. "Maar goed, we zijn hier om te leren, niet waar? Het kamp is ook niet in één dag gebouwd en je training dus ook niet. Probeer het maar nog een keer. Je hebt de once in a lifetime kans om me te vloeren en geloof me, later in de training wordt ik zo kritisch en vervelen dat je misschien wel wenst dat je dat nog een keer mag doen." Voorzichtig richtte hij zijn groene blik weer op Skymask en gaf een klein en stijf knikje. "Oké.." Hij zat duidelijk nog met zijn net gemaakt fout.

De 'oké' die hij kreeg, zat hem niet helemaal lekker en Skymask keek over zijn schouder. "Zeg, Timberpaw, gaat het?" Vroeg hij, met een licht bezorgde toon in zijn stem. "Je hebt je toch geen pijn gedaan?" Vroeg hij vervolgens, met zijn blauwe ogen Timberpaw afzoekende, kijkende of zijn apprentice zich ergens pijn had gedaan. Hij voelde zich immers verantwoordelijk voor de jongere kater. Hij wist niet waarom, maar Timberpaw deed hem ergens aan denken. Hij kon alleen zijn poot er niet opleggen...

"Zeg, Timberpaw, gaat het?" De tabby legde zijn oortjes wat dichter tegen zijn nek aan en keek snel weg, voordat de blauwe ogen contact konden maken met zijn groene kijkers. "Je hebt je toch geen pijn gedaan?" Timberpaw schudde zwijgend zijn kop en begon wat nerveus met zijn voorpoten de grond onder hem te kneden. Hij wilde verder met de training, zodat hij straks niet zou worden ingewreven met zijn net gemaakte fout of dat zijn Mentor zo veel zorgen over hem ging maken dat hij straks een hele preek kreeg over hoe het wel moest.

Skymask fronste lichtjes en kwam nu omhoog uit zijn zittende positie. "Timberpaw, je bent hier om te leren." Begon de kater als vriendelijk doen de kater niet uit zijn put zou helpen, dan zou Skymask het over een andere boeg gooien. Hij probeerde hier een beetje een leuke training neer te zetten, maar als Timberpaw besloot om constant als een kit te gaan zitten mokken, kon hij er ook niet veel mee. "Maar ik kan je niets leren als je hier als een mokken, dus kop op en probeer het opnieuw." Probeerde de kater met een voorzichtige glimlach. Pas toen besefte hij zich met een schok.. dat hij exact hetzelfde was geweest als jonge kater.

"Timberpaw, je bent hier om te leren." De plotselinge verandering van toon deed Timberpaw wat ineen krimpen en een korte rilling gleed over zijn rug. Nu kreeg hij het hoor. "Maar ik kan je niets leren als je hier als een mokken, dus kop op en probeer het opnieuw." Timberpaw's oortjes kwamen wat overeind en hij gaf wat bevend een knikje. "Ja, Skymask.." Mompelde hij nog een beetje geschrokken en zakte weer in de houding die hij net nog had geleerd van zijn Mentor.