{Timberpaw || First Training, hunting}

"Training, kom je nest uit, eet wat en kom daarna naar de verlaten dassenholen. We hebben een lange dag voor de boeg." De Apprentice trok wat geïrriteerd met zijn oortjes toen hij de stem van zijn Mentor hoorde. Natuurlijk moest het weer zo belachelijk vroeg, voor hem dan. Timberpaw bleef eigenwijs nog op zijn zij liggen en staarde met zijn groene ogen naar de wand van de Den. Mooi niet dat hij meteen naar buiten zou komen! Maar goed, dan zou hij wel zo zijn als Leafstorm en dat wilde hij al helemaal niet. Na een tijdje had de kater er genoeg van gekregen om te blijven liggen en stond hij op. Skymask was natuurlijk al lang verdwenen en dus ging de Apprentice even langs bij de prooistapel, zodat hij zijn krachten alvast kon opbouwen.

Timberpaw had besloten zijn passen niet heel erg te versnellen, omdat hij nog niet echt uitkeek naar de trainingen. Hij moest nog steeds zien hoe zijn Mentor was en hoe snel hij genoeg van hem zou krijgen. Toen Timberpaw eenmaal was aangekomen bij de aangewezen plek kon hij zijn Mentor niet vinden, alleen zijn geur hing nog in het gebied. Timberpaw fronste. Was dit een of andere vervelende grap? Kreeg hij niet eens trainingen? Was het gewoon om hem zijn nest uit te laten komen. Geïrriteerd zuchtte Timberpaw en begon wat rond te lopen, maar besloot uiteindelijk om te gaan zitten. "Skymask?" Riep hij in het niets, maar probeerde het toch. Wie weet zou zijn Mentor hem wel even vergeten zijn en kwam hij niet tevoorschijn, anders had hij nu al genoeg van dit hele gedoe.

"De eerste les voor een jager," De Apprentice schrok op van de plotselinge stem en zag Skymask verschijnen uit een van de holen. Timberpaw legde beschaamd zijn oortjes in zijn nek. Oh wat was hij weer dom geweest.. "Je reuk is je beste vriend als je iets moet vinden." De jonge kater keek snel naar zijn poten, nu had hij vast een slechte eerste indruk gemaakt, dat zeker. "Goedemorgen Timberpaw." Timberpaw weigerde zijn kopje op te tillen en Skymask een normale begroeting te geven. "Uhm.. hallo." Mompelde hij stilletjes. "Zoals je misschien al gemerkt hebt, gaan we vandaag jagen. Ik weet niet hoeveel Leafstorm je al geleerd heeft, dus we beginnen gewoon bij stap één en kijken hoe vlug het gaat. Als het rap gaat, kunnen we de eerste stappen overslaan. Herhaling kan nooit kwaad. Klinkt dat als een plan?" Zijn poten begonnen nerveus in het zand te graven. Wat Leafstorm hem al had geleerd? Het enige wat hij van haar gehoord was, was hoe hij zich had moeten gedragen destijds. Maar dat was het ene oor in gegaan en het andere weer uit. "Is goed." Mompelde Timberpaw om Skymask niet in de stilte te laten zitten. Als hij nou een beetje zou meewerken kreeg hij al snel te zien of deze Mentor hem wel iets kon leren.

Zijn Mentor begon met een voorbeeld, zonder nog iets te spreken en Timberpaw liet zijn poten even zonder gefriemel rusten op de grond. "Dit is de basis jachtpositie." Hij schrok lichtelijk van de plotselinge stem en richtte zijn groene ogen op de lichte kater voor hem. De jachtpositie. "Je houdt jezelf laag bij de grond, totdat je buik de grond bijna, maar net niet, raakt. Je staart houd je stil maar licht ontspannen, zorg dat deze niet sleept. Probeer dat eerst maar, daarna gaan we proberen om te bewegen." Timberpaw probeerde de woorden in zijn kop te prenten en zakte ook door zijn poten. "In jouw geval, kun je sowieso al voordeel trekken uit je pels. Je bent goed gecamoufleerd tussen het hoge gras." Timberpaw had even moeite met zijn buik de grond niet te laten raken, maar wist uiteindelijk zijn poten zo neer te zetten dat hij boven de grond hing. Zijn staart hief hij lichtelijk op, maar dit voelde al meteen te hoog. De Apprentice liet zijn pluizige staart weer iets dalen en keek Skymask aan, zijn ogen vroegen of dit goed was.

Hij schrok even toen Skymask hem plots een tikje gaf met zijn staart, maar begreep al snel dat dit ter verbetering was. "Niet slecht voor de eerste keer." Timberpaw keek hem met zijn groene ogen wat verrast aan. "Probeer alleen je voor en achterpoten iets verder uit elkaar te zetten, dat zorgt dat er minder spanning staat op je rug, waardoor je het uiteindelijk langer volhoudt." Timberpaw trok wat met zijn oortjes. Zijn poten begonnen inderdaad wel wat vervelend aan te voelen.. "Probeer dat nu eens? Daarna kunnen we het sluipen gaan proberen." Hij schuifelde wat met zijn acterpootjes en keek vervolgens weer naar de Warrior.

"Dat ziet er al een stuk beter uit." Een licht verrassende blik verscheen in zijn ogen en hij keek op naar Skymask. Dit was eigenlijk het eerste complimentje dat hij had gehad als Apprentice. "Nu is het volgende punt dat we er nog mee in leren voortbewegen." Timberpaw gaf een kort knikje. "Omdat we op snelle prooien zoals konijnen jagen, die de trillingen in de aarde aan kunnen voelen en wie een scherp gehoor hebben, is het belangrijk dat we onze poten zacht neerzetten en opgaan in de geluiden van de omgeving." De Warrior begon vooruit te bewegen en Timberpaw merkte op dat hij het geluid van pootstappen inderdaad niet kon horen. "Soepele bewegingen zijn de sleutel, als het water uit de stroom vloeien." Oh nee, nu moest hij het gaan doen? Timberpaw slikte wat en zorgde ervoor dat zijn staart zeker niet over de grond begon te slepen. Voorzichtig deed hij de eerste stap, maar die klonk hem te hard. De volgende dan. Nogmaals hief hij een van zijn voorpoten op en hoorde een iets minder hard geluid. Maar het zou natuurlijk niet goed genoeg zijn. Zijn achterpoten sloten aan bij de rest en nogmaals probeerde hij naar voren te komen. Heel langzaam probeerde hij de bewegingen van Skymask te kopiëren.

"Wacht," Hij keek direct op bij het horen van Skymask's stem. Deed hij het dan zo slecht..? "Kijk goed naar hoe ik mijn poot neerzet." Hij keek naar de voorpoot van de Warrior, die eerst met de tenen de grond raakte en vervolgens steeds meer gewicht op zich kreeg. Timberpaw gaf een paar korte knikjes. "Hoe meer je je poot afwikkelt, hoe stiller je zult lopen omdat je het gewicht gelijkmatig verdeelt." De Apprentice begon echter te fronsen toen zijn Mentor begon te glimlachen. "Ik weet al wat." Nieuwsgierig volgde hij Skymask met zijn groene blik en zag dat de Warrior voor hem ging zitten. "Ik ben het konijn," Zijn kopje ging scheef hangen. W..wat..? Ergens kon hij zijn glimlach niet inhouden, maar probeerde zijn gegniffel wat in te houden. "Besluip me maar. Als ik je hoor, zal ik echter duiken. Kijken wie er wint, hmm?" Meteen begon er weer spanning op zijn acties te staan. Timberpaw schuifelde weer wat rechter, zodat hij geen vreemde bochten hoefde te maken om bij Skymask-het-konijn te komen. Voorzichtig kopieerde hij de beweging die Skymask had gemaakt en nam er de tijd voor. Hij voelde zijn pootkussentje contact maken met de grond en liet voorzichtig zijn gewicht erop zakken. Gespannen hield hij alleen maar zijn poten in de gaten en toen hij er zeker van was dat zijn poot al het mogelijke gewicht op zich had, ging hij over in de volgende. Door dit ijverige gedoe vergat hij zijn staart en hoorde een slepend geluid achter zich. Meteen sprongen zijn nekharen overeind en drukte hij zijn kop tegen zijn borst. Oh nee..

"Je staart, Timberpaw." Zijn oren gingen in zijn nek liggen en hij waagde het niet eens om Skymask aan te kijken. "Als ik een echt konijn was, was ik nu weg geweest." Ja.. Wat een goede jager zeg.. "Maar goed, we zijn hier om te leren, niet waar? Het kamp is ook niet in één dag gebouwd en je training dus ook niet. Probeer het maar nog een keer. Je hebt de once in a lifetime kans om me te vloeren en geloof me, later in de training wordt ik zo kritisch en vervelen dat je misschien wel wenst dat je dat nog een keer mag doen." Voorzichtig richtte hij zijn groene blik weer op Skymask en gaf een klein en stijf knikje. "Oké.." Hij zat duidelijk nog met zijn net gemaakt fout.

"Zeg, Timberpaw, gaat het?" De tabby legde zijn oortjes wat dichter tegen zijn nek aan en keek snel weg, voordat de blauwe ogen contact konden maken met zijn groene kijkers. "Je hebt je toch geen pijn gedaan?" Timberpaw schudde zwijgend zijn kop en begon wat nerveus met zijn voorpoten de grond onder hem te kneden. Hij wilde verder met de training, zodat hij straks niet zou worden ingewreven met zijn net gemaakte fout of dat zijn Mentor zo veel zorgen over hem ging maken dat hij straks een hele preek kreeg over hoe het wel moest.

"Timberpaw, je bent hier om te leren." De plotselinge verandering van toon deed Timberpaw wat ineen krimpen en een korte rilling gleed over zijn rug. Nu kreeg hij het hoor. "Maar ik kan je niets leren als je hier als een mokken, dus kop op en probeer het opnieuw." Timberpaw's oortjes kwamen wat overeind en hij gaf wat bevend een knikje. "Ja, Skymask.." Mompelde hij nog een beetje geschrokken en zakte weer in de houding die hij net nog had geleerd van zijn Mentor.