{Frosteh~} When the sun goes down...

Met rustige passen liep de poes door de hoge sprieten gras. De zon verliet langzaam de hoogte waar hij zo'n 4 uur geleden nog hing en de blauwe lucht maakte plaats voor een prachtige oranje gloed. Het was enkele dagen geleden dat de wolken plaats hadden gemaakt voor een heldere, blauwe lucht, al was het kouder dan enkele dagen geleden. Haar gifgroene blik staarde recht voor haar uit, haar staart hief ze hoog in de lucht. Ze had een prima vangst gedaan vandaag, twee konijnen, al waren ze wel traag en uitgehongerd. Dat was juist beter voor de poes, aangezien ze nu eens geen last van haar poot had en gewoon vrolijk kon rondhuppelen als ze dat wilde. De poes voelde een koude windvlaag door haar vacht heen gaan en ze zag dat ze zich bevond op een plek waar ze vaak zat over had gehoord, ze had in ieder geval gehoord dat hier soms dassen rondliepen, maar dat het sinds een lange tijd rustig was. Ze trippelde met een vriendelijke glimlach op haar gelaat, waarna ze met een drafje naast een van de diepe ingangen stopte en neer binnen keek. Het was wel diep en donker. Ze keek met een verbaasde blik de duisternis in en ze werd langzaam nieuwsgierig. Hoe was het leven van een das? De poes hoorde plotseling gekraak en draaide zich razendsnel om, met haar oren ver naar vore gespitst, benieuwd wie het was.

Een pluizige, zwarte kater sprong met grote sprongen over de graspollen van de moorlands heen. Zijn zwarte en zachte pootkussentjes maakten lichte afdrukken op de aarde waar geen gras groeide. Zijn zwarte neusje trilden en zijn snorharen beefden toen de kater de lucht om zich heen proefde. Zijn oren spitsten zich en draaiden, op zoek naar geluidsbronnen. Hij wist dat hij een clangenoot rook. Maar... Waar? Frostpaw was ondertussen zelf al gegroeid, hij leek nu meer op een volwassen kater dan de kitten die hij was toen hij zijn apprentice dagen inging. Maar nog steeds had hij dezelfde onschuldige blauwe ogen en dezelfde zachte, pluizige zwarte vacht. De kater neusde het gras voorzichtig opzij en grijnsde schaapachtig en onschuldig naar de apprentice die al zijn richting opkeek. "...Hi?" Miauwde hij nieuwsgierig. "Wat doe je?"

"...Hi?" hoorde ze een stem, en ze zag een zwarte kater verschijnen. Helderblauwe ogen keken haar aan, de poes keek met een schuin hoofdje naar de kater. Ze herkende hem vaagjes, maar zijn naam drong even niet tot haar door. Iets van Leafbare, Snowpaw, Icepaw, Frostpaw? Even dacht ze na, al klonk Frostpaw toch iets bekender in haar oren als ze zo naar de kater keek. "Wat doe je?" miauwde de kater, en ze keek hem eventjes aan. "Ik was eigenlijk best wel benieuwd hoe het leven als das was..." miauwde ze, en ze hoorde hoe dom het eigenlijk klonk. "Aangezien ze hun leven in het donker verbrengen," maakte haar zin af en ze glimlachte wat waterig. Ze poes zette een stap richting de ingang van het dassenhol en greens naar Frostpaw. "Zou het nou eigenlijk diep zijn?" miauwde ze, terwijl ze het diepe, donkere hol in keek. "Frostpaw, was het toch?" miauwde ze met een zachte stem, terwijl haar blik nog geinteresseert naar het hol keek. Het was echt heel diep, wat nou als je erin viel of erin verdwaalde. De poes keek even geschrokken naar binnen en zette enkele stappen opzij, dat wilde ze zeker niet.