The first time we met.. [Minnowleaf]

_{Haar lange gouden vacht begon te golven toen een zachte leaf-fall bries langs haar heen streek. Alweer kon ze niet slapen, alweer had ze de moed opgegeven en had ze haar nest gelaten voor wat het was. Waarom hing haar leven af van de keuze's van haar neef? Iedereen gaf meer om Wolftail, er was niemand die ook maar iets gaf om Minnowleaf. Wie was Minnowleaf eigenlijk? Waarschijnlijk de vraag die bij de meesten rondhing in hun kop wanneer ze haar naam hoorden. Maar zodra ze zeiden 'de nicht van Wolftail' wisten ze met wie ze te maken hadden. Ze was het beu, zo beu zelfs dat ze had besloten de Clan te verlaten. Als ze geen normaal leven kon leidden in Shadowclan, dan kon ze dat vast en zeker wel ergens anders. Misschien dat ze als kittypet verder door het leven zou gaan, want ze wist dat als ze je in je eentje ging leven je het nooit lang volhield. De meesten joinen Bloodclan, en dat was iets dat ze wou voorkomen. Ze zou nooit met de naam 'Bloodclanner' aangesproken willen worden. So kittypet it would be. Maar toen ze de bekende zwarte vacht zag hielt ze abrupt halt en slikte ze even. "Frostlake." Miauwde ze zachtjes, bijna jammerend. Hij was de enige geweest waarbij ze zichzelf ooit echt op haar gemak voelde. Maar hij zou haar niet begrijpen. Wat was ze voor hem? Gewoon een voorbijganger, iemand die hij rond zijn poot kon binden om haar nadien weer te laten vallen...}

_{Ja, hij was het. Als er één iemand was die ze altijd zou herkennen, zelfs in het holst van de nacht, dan was het Frostlake. Ze huiverde even toen de kater haar naam uitsprak en wat dichter naar haar toe liep. "Minnowleaf," Mauwde hij toen hij vlak voor haar neus stond. Meteen wierp ze haar blik neer op de grond en kneep ze haar ijsblauwe ogen dicht. Wat nu? Hoe zou ze hem moeten zeggen dat ze van plan was geweest weg te gaan, voorgoed? Ze haakte haar klauwen in de grond onder haar om ze nadien weer eruit te halen, en herhaalde dit enkele keren tot het een soort van routine was geworden. Katten begonnen nu aardiger tegen haar te doen, sommigen juist gemener. Ze vonden dat de familie van Wolftail verrader waren, iedereen. Want ze droegen allemaal hetzelfde bloed met zich mee. De kittens van hem waren de enige die ze met rust lieten, vast bang voor de reactie van Shrewstar. Maar zij kon het niet meer aan. Minnowleaf was beu om altijd in de schaduw van haar neef te leven. Als zij nu plots zou verdwijnen, was er niemand die haar zou missen. Misschien Frostlake..? Nee, ze betekende vast niks voor hem. Ze had hem ook al wel eens samen gezien met een andere poes, haar naam niet meer wetende. Frostlake was beter af zonder haar, ze wou niemand aansteken met haar depressieve gedrag. De eens zo felle Minnowleaf had haar aanvallende persoonlijkheid ingeruild voor een iets minder gewaagd innerlijk. Of nee, je kon eerder zeggen dat ze een masker droeg. Wat maakte het allemaal toch ook uit. Niemand trok zich iets aan van haar.}

_{"Minnowleaf," Herhaalde de kater haar naam nog eens. De poes keek weer op en slikte even. "Ja?" Vroeg ze voorzichtig terwijl ze haar blik in de zijne priemde. "Ik moet je iets vertellen." Nieuwsgierig spitste ze haar oortjes en ging ze wat meer overeind zitten. Ondertussen gierde adrenaline door haar aderen heen. Wist hij het? Had Frostlake haar plan door? Voor de eerste keer in haar leven was ze blij dat ze een kat was, want anders kleurde haar kop nu vuurrood. "Ik luister." Besloot ze maar te zeggen, waarna ze nog eens zenuwachtig ademhaalde en afwachtte op hetgeen dat de kater haar probeerde te vertellen. "Ik ben verliefd op je. Al heel lang." Geschokt bleef ze staan, niet wetend wat te zeggen of wat te doen. Dit was de eerste keer dat ze zich in zo'n situatie bevond, en om eerlijk te zijn beviel het haar niet bepaald. Zenuwen raasde door haar lichaam heen en ongemakkelijk begon ze weer aan de grond te dabben. Ze wist dat ze zelf ook een crush op hem had, maar was die groot genoeg om ook werkelijk een relatie met hem aan te gaan? Ze wist het niet. Ergens wou ze het wel, maar langs de andere kant wou ze hem ook weer niet in haar put meesleuren. Zou ze eens egoïstisch zijn? Ze keek naar de grond en haalde zachtjes adem. "Ik ook op jou." Besloot ze maar zacht te zeggen, amper hoorbaar. Ze had nooit gedacht dat het zo moeilijk was om gevoelens te uitten, zelfs nu al wist ze dat ze er niet goed in was, totaal niet.}

_{Haar ademhalingen versnelde wat en schuldig keek ze naar de grond. Dit voelde niet goed.. Iets klopte niet. Ze hield van hem, dat wel. Maar dat was juist de reden waarom ze wou voorkomen dat ze hem zou kwetsen. Ze was namelijk niet bepaald de makkelijkste, dat wist ze zelf ook wel. Maar langs de andere kant wou ze bij hem blijven. Ze verlangde naar hem, maar wist dat wat ze deed niet juist was. Minnowleaf wou het zich niet inbeelden dat ze hem mee in haar depressie zou sleuren. Ze kon er nog niet eens aan denken zonder een overload van schuldgevoel te krijgen. Een schok ging door haar lichaam heen en ze dook wat in een toen de kater haar een knuffel gaf. Voorzichtig en helemaal van slag trok ze weg en drukte ze haar oren plat in haar nek. "S-sorry.." Miauwde ze snel waarna ze zich omdraaide en in de richting van de struiken rende. Na enkele seconden was de lichtrode poes helemaal verdwenen. Dit moest wachten, hij moest wachten.. Ze was er nog niet klaar voor. Maar wat maakte het nu nog allemaal uit? Heel haar verstand zei haar dat de kater haar nu vast haatte, en dat ze haar enige kans, een gouden kans, had verspild. Vast de enige kans die ze ooit zou krijgen. Mousedung..}