{Kits} Sickness is a terrible thing

Met vochtige ogen keek Strawberry naar de vier bundeltjes die aan haar buik lagen te slapen. Saltkit, Marrowkit, Spiderkit en Salmonkit... Allemaal kits van hem... Maar toch allemaal stuk voor stuk puur. Nee, ze zou ze allemaal op laten groeien zonder dat ze zich vreemd of anders zouden voelen, zonder dat ze zich bevooroordeeld moesten voelen... Maar ze wilde ze toch weg hebben van de invloed van hun vader... Ze haalde eventjes diep adem en likte ze allemaal over hun kopje. "Wakker worden lieverds... Mama moet jullie wat vertellen." Miauwde ze zachtjes. Ze had er de hele nacht over liggen piekeren, hoe ze het de jonkies zou vertellen, hoe ze ze weg kon houden bij hun vader zonder ze te veel te vertellen. En ze dacht eindelijk een oplossing te hebben.

{Salmonkit, Marrowkit & Spiderkit, ik zal Saltkit even ghostplayen in mijn posts omdat ik anders met 2 accounts moet posten. :'3 }

"Wakker worden lieverds... Mama moet jullie wat vertellen." Slaapdronken knipperde de kitten een paar keer met zijn oogjes en keek wat verward op. De jonge kitten rekte zich eerst even uit, misschien stak hij zijn pootjes expres uit naar Saltkit, niemand wist het en vervolgens richtte hij zijn blauwe oogjes op zijn moeder. Om beter te kunnen luisteren krabbelde hij in een zittende positie en keek met grote ogen omhoog. "Wat is er mama? Normaal maak je ons nooit wakker uit onze slaap." Piepte hij wat verstoord, niet dat hij op een vreselijk vervelende manier werd wakker gemaakt, maar hij maakte zijn slaap liever af.

Een zachte stem maakte Salmonkit wakker: "Wakker worden lieverds... Mama moet jullie wat vertellen." Salmonkit gaapte en keek naar haar moeder. Haar blik was een beetje geërgerd, maar vooral nieuwsgierig. Wat was er zo belangrijk dat mama hen wakker had gemaakt? Marrowkit vroeg zich hetzelfde af. "Wat is er mama? Normaal maak je ons nooit wakker uit onze slaap," piepte hij. Salmonkit probeerde te bedenken wat het zou kunnen zijn. Zou het iets met Oakpaw te maken hebben? Wilde ze zeker weten dat haar kinderen geen trauma's of zoiets hadden overgehouden aan die aanblik? Nee, daarvoor zou ze hen niet uit hun slaap halen, toch? Of zou ze soms met een of ander verhaaltje komen van dat er nu eenmaal slechte katten waren, of zoiets? Nu ja, wat had het voor zin om er over na te denken. Mama ging toch nu vertellen wat ze wilde zeggen.

Stiekem tolde Strawberry's kop. Hoe ging ze dit aan de jonkies vertellen? Vertellen dat hun vader de clan verlaten had? Zouden ze het uberhaupt goed opvangen? Er was maar één manier om hierachter te komen. Haar oren licht naar achter gedraaid. Ze raspte zachtjes haar tong over de koppies van de jonkies. Marrowkit begon meteen met vragen te stellen en Salmonkit keek lichtjes geïrriteerd. "Ik moet jullie wat vertellen over papa.." Miauwde Strawberry zachtjes met een ietwat droevige glimlach op haar gezicht. "Er is namelijk iets gebeurd.. Sommige katten.. Die passen niet zo goed in een clan. Jullie hebben vast allemaal wel eens gehoord van rogues, katten die geen clan hebben. Niet waar, lieverds?" Ze probeerde bemoedigend te glimlachen, maar het verdriet was zichtbaar in haar ogen. Ze wilde niet liegen tegen haar kittens, maar niet het hele verhaal. Dat zou ze hen besparen. "Papa.. heeft besloten dat hij zo'n kat is.. En.. om ervoor te zorgen dat we hem niet moesten zien gaan.. heeft hij besloten om te gaan zonder iemand wat te zeggen.." Strawberry legde haar oren plat. Meteen explodeerde Saltkit, de kitten was dol op haar vader geweest. "Jij... Jij.. Papa.. Papa zou niet.. Was jij maar weg in plaats van papa!" En toen stormde de kitten de nursery uit. Strawberry legde haar oren achteruit. Dit begon goed...

"Ik moet jullie wat vertellen over papa.." Marrowkit hield zijn kopje wat scheef. Wat was er met papa? Had hij misschien de grootste prooi ooit gevangen? Voor mama misschien wel! Maar toen de kitten zijn moeders uitdrukking zag, fronste hij wat. Nee, dan zag ze er niet zo bedroefd uit.. "Er is namelijk iets gebeurd.. Sommige katten.. Die passen niet zo goed in een clan. Jullie hebben vast allemaal wel eens gehoord van rogues, katten die geen clan hebben. Niet waar, lieverds?" Huh? Hoezo werd dit omhoog gehaald? De frons op Marrow's gezicht werd wat groter. "Papa.. heeft besloten dat hij zo'n kat is.. En.. om ervoor te zorgen dat we hem niet moesten zien gaan.. heeft hij besloten om te gaan zonder iemand wat te zeggen.." De frons veranderde in een wat sippe uitdrukking en hij drukte zijn oortjes tegen zijn nek toen Saltkit boos wegrende. "Mama..?" Piepte het katertje en drukte zich tegen de vacht van zijn moeder aan. "Wat.. is er gebeurd dan?" Mompelde hij vervolgens en richtte zijn blauwe oogjes op zijn moeder. "Maar ik zal wel zoveel van je houden als papa deed." Hij drukte zijn snuitje tegen zijn moeders vacht.

_{Er was een hele heisa aan de gang in het kamp, één van de redens waarom Spiderkit zich had verstopt in de nursery en zijn poten over zijn oren had getrokken. Hij haatte druktes, zeker degene waarin een slechte sfeer hing. Zoals nu. Hij keek pas op toen de bekende geur van zijn moeder zijn neus binnen kwam gedreven. Nieuwsgierig keek hij op en priemde hij zijn blauwe blik in die van Strawberry, welke er opvallend droevig bijstond. Er hing een stilte dat als een duister laken over de ruimte was gelegd rond in de kraamkamer, en bij elk woord dat zijn moeder sprak gingen zijn oogjes wat wijder open staan. Papa.. was weg? Spiderkit liet zijn oortjes vallen en keek bedroefd neer naar zijn voetjes. "Kunnen we hem ooit nog eens zien?" Murmelde hij zachtjes, eigenlijk als vraag bedoeld. Maar het katertje wist nog niet eens zeker of de poes hem wel had gehoord.}

"Ik moet jullie wat vertellen over papa.." miauwde hun moeder. Salmonkit keek naar haar gezicht, waar een droevige uitdrukking op stond. "Er is namelijk iets gebeurd.. Sommige katten.. Die passen niet zo goed in een clan. Jullie hebben vast allemaal wel eens gehoord van rogues, katten die geen clan hebben. Niet waar, lieverds?" Salmonkit fronste. Waar ging dit heen? Ze knikte. Ja, ze wist wat rogues waren. Ergens had ze al een vaag vermoeden wat er nu zou komen. "Papa.. heeft besloten dat hij zo'n kat is.. En.. om ervoor te zorgen dat we hem niet moesten zien gaan.. heeft hij besloten om te gaan zonder iemand wat te zeggen.." zei Strawberry. Papa... weg? Weg, als in: nooit meer terug?
Naast haar werd haar zus woedend. "Jij... Jij.. Papa.. Papa zou niet.. Was jij maar weg in plaats van papa!" riep Saltkit en ze rende weg. Salmonkit keek haar na. Ze snapte niet precies waarom Salt liever haar vader dan haar moeder zou willen. Oké, mama was soms misschien iets minder... interessant, maar papa was er sowieso al nooit. "Mama..?" piepte Marrowkit. "Wat.. is er gebeurd dan? Maar ik zal wel zoveel van je houden als papa deed." Salmonkit keek haar broer aan. Net zo veel als papa deed? Dat kon dan niet veel zijn, als hij gewoon wegging. Twirlfang was Strawberry ook al niet te hulp geschoten toen zij beschuldigd werd. Dat had Lostpath moeten doen. "Kunnen we hem ooit nog eens zien?" murmelde Spiderkit bijna onhoorbaar.
Salmonkit luisterde naar de reacties van haar broers en zus, maar zei zelf niks. Ze had wel dezelfde vraag willen stellen als Marrow: Wat is er gebeurd? Maar goed, dat had hij nu dus al gevraagd.