Think up a game for me ~ {+Saltkit}

Salmonkit zat in de nursery te mokken. Waarom mochten ze niet naar buiten? Het was zo oneerlijk! Oké, Salmonkit begreep best waarom ze binnen moesten blijven. Die havik of sperwer of wat dan ook cirkelde rond boven hun kamp en de queens waren nogal bezorgd dat hij een kitten zou grijpen. Persoonlijk zag Salmon het probleem niet zo. Als die vogel nou gewoon Starlingkit mee zou nemen was iedereen blij, toch? Ze keek verlangend naar de uitgang, maar de queen hielden de wacht. Geen kitten zou kunnen ontsnappen. Het leek wel een gevangenis...
Er werden niet echt boeiende gesprekken gevoerd die ze af kon luisteren. Veel katten lagen te slapen, het was al avond, maar Salmonkit wilde niet slapen. Slapen was saai. Dingen meemaken, dingen te weten komen, dat was toch veel leuker dan liggen doezelen? Ze snapte niet hoe sommige katten zo van slapen konden houden. Ze wendde zich tot haar zus, de jongste op haar na. "Hey, Salt, weet jij nog iets om te doen?" vroeg ze. "Ik verveel me doood hier." Ze hoopte maar dat Saltkit wel wakker was.

Wat slaperig lag Saltkit in haar nest, haar grijs gestreepte pels ietwat opgezet en door de war. Ze had nogal druk gedroomd en dat had haar nest mogen merken. Maar voor nu was ze wakker geworden en lag ze nog lichtjes te doezelen in haar nest. Haar rozige kaakjes spreidden zich open tot een diepe gaap en ze rekte zich nog een keer uit. Haar nest was heel erg warm... Maar ze begon zich toch een beetje te vervelen nu.
Alsof de Starclan haar gebeden had gehoord, kwam er exact op dat moment verlossing van de verveling aan. Ze had nog niet zo vaak met haar zusje Salmonkit gesproken, maar plotseling was de poes daar. Wat verbaasd knipperde Saltkit met haar ogen en hief zichzelf wat overeind. Ergens was het wel vreemd, niet spreken met je eigen familie. Maar Saltkit had gewoon nooit de gelegenheid gehad. En het was tenminste niet Marrowkit de spelbreker. Nee, het was hem nog niet vergeven dat hij haar bijna verlinkt had aan mama. Maar goed, ze bleven broertje en zusje, dus het kwam vanzelf wel goed. Alsnog vond ze het oneerlijk. "Salmon!" Begroette ze de poes. "Euh.. we kunnen naar buiten gaan?" Miauwde de poes met een niet zo onschuldig grijnsje. "Mama slaapt toch..?"

StarClan zij dank, Saltkit was wakker. "Salmon!" zei ze. "Euh.. we kunnen naar buiten gaan? Mama slaapt toch..?" stelde ze voor. Salmonkit keek even rond. "Weinig kans, Salt, mama let misschien niet op, maar er zijn wel een paar queens die de ingang bewaken?" miauwde ze, alsof het echt een gevangenis was, met de volwassenen als wachters. "We komen nooit naar buiten op deze manier." Ze telde de katten die wakker waren. Twee queens en een paar kittens. "Tenzij ze afgeleid worden..." mompelde Salmonkit, maar ze kon niets verzinnen om ze mee af te leiden. Ze keek naar de ingang. Zo heel ver weg was hij niet. Ze konden heel onopvallend naar de ingang lopen en dan snel naar buiten rennen. Het kon best werken. Voor eventjes. Daarna zouden ze weer naar binnen gehaald worden. Dat had dus weinig zin. Ze zouden ook naar buiten kunnen sluipen. Er lagen wel wat slaapkoppen tussen hen en de wakkere katten in, waarachter ze zich konden verstoppen. Zou Saltkit kunnen sluipen? Salmonkit was er zelf niet echt een meester in, al had ze een beetje een idee hoe het zou moeten. Ze had het nog nooit iemand voor zien doen. Ze kon beter wel sluipen dan Spiderkit, dat wel, maar daar was ook niet zo veel voor nodig. "Kan jij al sluipen?" vroeg Salmonkit zacht aan haar zus.

Saltkit sloeg wat enthousiast met haar staartje totdat Salmonkit haar ideetje de grond in boorde. Hmpf. "Weinig kans, Salt, mama let misschien niet op, maar er zijn wel een paar queens die de ingang bewaken?" miauwde de kitten. "Nou..." Begon Salt, maar Salmonkit ging verder. "We komen nooit naar buiten op deze manier." Met een frons volgde Saltkit de blik van Salmonkit. "Tenzij ze afgeleid worden..." Miauwde Salmonkit wat afwezig. Een brede grijns verscheen op Saltkit's gezicht. "Jij kunt doen alsof je dood bent, dan kan ik naar buiten." Besloot Saltkit onschuldig, maar ze verbeterde zichzelf al snel. "Of we kunnen een andere uitgang maken." Grijnsde Saltkit vervolgens. "Misschien als we wat takken opzij duwen..." Ze hupte naar de wand en begon wat testend tegen de takken te duwen. "Kan jij al sluipen?" Klonk de zachte stem van haar zus. "Natuurlijk kan ik dat al." Miauwde Saltkit achteloos, waarna ze verder ging met het zoeken naar de uitgang van de 'gevangenis'

"Jij kunt doen alsof je dood bent, dan kan ik naar buiten", stelde Saltkit voor. Salmonkit keek haar aan met één wenkbrauw opgetrokken (daar was ze overigens best trots op, dat ze één wenkbrauw op kon trekken. Het zag er gewoon geweldig uit). "Of we kunnen een andere uitgang maken", kwam vervolgens het iets logischer voorstel. "Misschien als we wat takken opzij duwen..." Saltkit besloot het meteen uit te proberen, maar Salmonkit had weinig zin om mee te doen. Die takken kwamen van braamstruiken. Ze had geen zin om haar poten vol doorns te krijgen door te proberen die opzij te duwen. "Natuurlijk kan ik dat al", miauwde Saltkit op Salmons vraag of ze kon sluipen. Salmonkit ergerde zich aan Saltkits luide stem. Kon ze niet fluisteren? "Niet zo hard praten, zo hoort de hele nursery je", siste ze geïrriteerd. Ze dacht even na. Voor zover het haar betrof was Saltkits plan al verworpen. "Laten we heel stilletjes naar buiten sluipen", stelde Salmonkit voor. Ze hoopte maar dat haar zus écht kon sluipen en niet gewoon zat op te scheppen. Niet dat ze zelf nou zo'n enorm talent was, maar ze vond toch dat zijzelf het best aardig kon, dat sluipen. Ze vergat in ieder geval niet haar staart omlaag te houden, zoals sommige van die beginners.