αuтoмαтιc

Onderwerp: αuтoмαтιc vr 27 dec 2013 - 13:51

Daar zat ze weer te kijken naar de razende monsters. Iets aan hun kracht en snelheid imponeerde haar maar maakte haar ook oh zo nieuwsgierig. In de duistere krotten van haar eigen kop als ze zich weer eens ongelukkig voelde, was het bijna... een mogelijkheid. Eén pas op het donderpad. Dan zouden alle problemen over zijn die ze aan andere katten bracht. Of niet? De poes kneep haar blauwe ogen eventjes dicht en blies haar adem weer uit. Dan zouden Ashdrizzle en Thrushdive niet gevochten hebben. Dan zouden Littlepaw en Ashdrizzle geen ruzie gehad hebben. Dan zou Nightspark zich misschien beter voelen... Allemaal. Haar. Schuld. Of het echt zo was, dat wist ze niet. Maar zo voelde het. Weer zette ze haar voorpoten op het donderpad. Alleen maar even voelen, nam ze zichzelf voor. Het warme gesteente voelde raar aan onder haar pootkussentjes. Het rommelende geluid bereikte haar oren pas laat, zo diep als ze in gedachten verzonken was. Haar ogen sperden zich wijd open en ze keek op naar het monster dat snel dichterbij kwam.

{Eerste post gereserveerd voor Littlepaw}

Onderwerp: Re: αuтoмαтιc vr 27 dec 2013 - 14:12

Met nieuwsgierigheid in haar groene ogen volgde ze het geurspoor van Snowynight dat haar gevaarlijk dicht bij het donderpad bracht. Littlepaw keek even op toen enkele kraaien hun kreet lieten horen toen ze haar voorbij vlogen. Het gaf haar rillingen... Was dit dan een voorteken? Was er iets mis met Snowynight? Bij die gedachte begon ze wat sneller te rennen en kwam haar adem in kleine maar snelle hoeveelheden uit haar mond geperst. Pas toen ze enkele meters van het donderpad verwijderd stond merkte ze het witte gestalte van de poes die ze aan het zoeken was geweest op. Haar ogen werden wat groter en haar lichaam verstarde helemaal. Maar ze besefte dat ze zo niet echt al te veel van hulp voor de witte poes zou zijn. Dus in plaats van stil te blijven staan krabbelde ze naar voren en nam ze het nekvel van Snowynight beet om de witte poes nadien met een ruk van het pad te trekken. Bij deze actie werden Littlepaw's pootjes bijna geraakt, want afgezien haar gestalte mocht Snowynight geluk hebben dat ze zo klein was, of Littlepaw had haar anders nooit van het pad weten te trekken. Uitgeput liet ze zich vallen en voelde ze de adrenaline nog door haar lijf heen gaan. Nu pas vernauwde ze haar oogjes wat en keek ze de poes venijnig aan, maar niet om haar pijn te doen, om tot haar door te dringen. "Ben je nu helemaal gek geworden? Er zijn daar weet ik hoeveel katten die gewoon zouden sterven van verdriet zou jij dood gaan! Open je ogen toch eens! Je hebt alles wat iedere kattin wenst te hebben, en alsnog doe je zulke gevaarlijke dingen?!" Schreeuwde ze uit terwijl ze haar groene blik in die van Snowy priemde. Een traan rolde over haar wang en totaal uitgeput liet ze haar kopje op de witte poes haar schouder rusten. "Doe dat nooit meer.. alsjeblieft.. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.." Jammerde ze zachtjes tegen de oudere poes.

Onderwerp: Re: αuтoмαтιc vr 27 dec 2013 - 15:40

Haar oren gingen plat in haar nek en ze kon enkel maar staren naar het aansnellende monster. Een vreemd gevoel van spijt overviel haar. Waarom deed ze dit..? Waarom stond ze hier..? Zijn ronde poten gromden woedened en zijn ogen gaven licht. Ze kneep haar ogen dicht terwijl een verlammende angst haar overviel. Het enige wat ze nu nog kon was wachten tot de klap. Maar een plotselinge krachtinspanning trok haar weg, ze was bij haar nekvel beetgepakt en weggetrokken voordat er echt iets ergs kon gebeuren. Het monster maakte een vreemd toeterend geluid en ze voelde een felle, stekende pijn in haar achterpoten toen het monster erlangsheen schampte. Het volgende moment wat ze zich besefte, lag ze snikkend van schrik in het gras terwijl ze een venijnige preek over zich heen kreeg van Littlepaw. Ze trok haar voorpoten over haar kop en snikte zacht door. "H-het.. het spijt me.." Hikte ze zachtjes, schuddende met haar kop.

Onderwerp: Re: αuтoмαтιc