Salmons 'n scales {open}

Voor haar, zo ver als ze kon kijken, was water. Het leek net een regenplas, maar dan duizend, nee, een miljoen keer groter. Salmonkit staarde naar de horizon. Een paar vissen sprongen uit het water. Ze herkende haar moeder en haar nestgenootjes, en Starlingkit, die ze opeens toch wel aardig vond. Hun schubben glansden in het licht. Salmonkit keek even om zich heen en zag dat ze helemaal niet aan de rand van het water stond, maar erin lag. Maar ze kon prima ademen, dus dat was niet erg. Ze sloeg met haar zilver geschubde staart en vloog als een speer door het water. Ze zag een enorm landschap onder zich, met bossen en een rivier. Het was prachtig! Wat was het toch fijn om een zalm te zijn! Opeens was er echter een reusachtige vis. Haar familieleden zag ze overigens niet meer, wanneer waren ze weggegaan? De vis was bruin met donkerdere strepen. Hé, dat was papa! Hij opende zijn bek en een dubbele rij scherpe tanden werd zichtbaar. Salmonkit draaide zich om en zwom zo hard als ze kon weg, maar haar kleine staartje was veel minder krachtig dan de grote staart van papa-vis. Ik moet mijn ogen opendoen, dacht ze. Ze sloot haar ogen heel stevig en opende ze weer. Nog steeds het water en de enge, grote vis. Ze sloot haar ogen opnieuw en deed ze weer open...
en zag slapende kittens. Waar was de papa-vis? Was hij weg? Wacht, ze was niet in het water! Vissen konden niet ademen boven water, toch? En zij was een vis! Oh nee, ze ging dood! Toen ze echter naar haar vinnen keek, zag ze poten en in plaats van schubben zag ze een vacht. Ze was geen vis? Nee, natuurlijk niet, waarom dacht ze dat? Ze was toch gewoon een kat! Het was gewoon een droom, natuurlijk. De grote monster-papa-vis lag echter nog vers in haar geheugen en ze voelde er weinig voor om weer te gaan slapen. Ze sloop tussen de slapende katten door naar buiten. Bij de kampingang zat een kat op wacht, de rug naar Salmon toe gekeerd. Ze had geen zin om met de warrior te praten. Ze keek naar de lucht, die bewolkt was. De sterren waren niet te zien. Zou het al bijna ochtend zijn?

Op de grote open plek, genaamd het ThunderClan Camp, stond Dawnheart. Haar vacht was kletsnat en de regendruppels die verschrikkelijk snel uit de lucht vielen raakten de vacht van de katten om haar heen. Ongeveer heel ThunderClan stond om haar heen. Ze herkende de witte apprentice, Droppaw, die haar angstig aan keek. De kittens keken bang en de moederkatten stonden dichtbij de kittens. De warriors keken haar boos aan. ''Hoe kon je dat doen, Dawnheart?!'' riep een van de stemmen. Al vele warriors deden mee en zeiden dingen als: ''Ik dacht dat je bij de DonderClan hoorde!'' ''Verader!'' ''Jij hoort hier niet! Ook niet bij StarClan!'' De poes wist niet waarom de katten dat zeiden. Tot dat Droppaw, opeens boven de katten uit riep: ''Hoe kon je Bluestar doden, Dawnheart! Zij was de leider toen ik nog een kitten was! Ze was de beste poes en leider die de DonderClan ooit zou kunnen hebben! Ik dacht dat we vrienden waren!'' Dawnheart keek met tranen in haar ogen naar de katten. Opeens kleurde de lucht rood. Havikken en andere roofvogels begonnen lawaai te maken en vlogen over het kamp. Dawnheart zag hoe een rode halsband met honden tanden rond haar nek verscheen en hoe een zwarte kat met dezelfde band het kamp in kwam. ''Goed dat je nu bij de BloodClan hoort, Dawnheart,'' miauwde hij met een sluwe stem. De ThunderClan katten werden aangevallen door de havikken. De BloodClan kater sprong boven op Droppaw en drukte haar tegen de grond. Voor Dawnheart's ogen stierf haar vriendin door één simpele beet. Vanaf toen vervaagde alles.
Dawnheart schoot overeind en opende haar ogen. Haar haren stonden rechtovereind. De BloodClan halsband was weg, de regen ook en ze zag slapende katten in het hol. Ze werd langzaam weer kalm toen ze merkte dat alles gewoon één grote nachtmerrie was. Misschien de ergste tot nu toe. Voorzichtig rekte Dawnheart zich uit en gaapte. Sluipend om geen kat wakker te maken liep ze de Warriors den uit. Er waren bijna geen katten wakker, maar de sterren waren ook niet meer te zien. Nog even en het was ochtend, dacht Dawnheart. Ze liet haar blik glijden door het kamp. Ze zag een warrior het kamp bewaken, en een kitten dichtbij de nursey. Dawn besloot om maar eens naar de kitten toe te gaan. Voorzichtig liep ze naar de kitten toe en hoopte geen enkele kat wakker te maken. ''Jij bent vroeg wakker,'' miauwde ze zachtjes naar de kitten. ''Je bent vast de eerste van alle kittens.''

Salmonkits blik gleed over de wolken, maar toen ze beweging zag, keek ze weer om zich heen. Ze zag een warrior die ze nog niet kende, maar die ze wel eens had gezien, uit de warriors den komen. ''Jij bent vroeg wakker'', miauwde de kat zachtjes. Hoe heette ze ook alweer? Dawnheart, was het? Het stond Salmonkit bij dat ze haar wel eens zo genoemd had horen worden. ''Je bent vast de eerste van alle kittens.'' Vast? Salmonkit wist het wel zeker! Maar goed, Dawnheart, als zij het tenminste was, probeerde gewoon aardig te zijn, dus er was geen reden om haar te corrigeren. Salmonkit knikte en bekeek de poes. "Jij bent Dawnheart, toch?" vroeg ze. Ze hoopte dat ze gelijk had en dat de warrior onder de indruk zou zijn, aangezien ze elkaar nog nooit eerder hadden gesproken, en Salmonkit toch haar naam wist. Maar misschien was dat ook wel helemaal niet bijzonder. Misschien kon iedereen dat wel zo makkelijk onthouden van een keertje horen. Salmonkit had nog niet genoeg ervaring om dat soort dingen te weten, maar ze besloot het eens aan wat katten te vragen.