I wasn't trying to leave the camp, not at all.. [&Greentear]

Twee nieuwsgierige, groene oogjes staarden naar de smalle doorntunnel, die diende als ingang van het ThunderClan camp. Wat zou erachter liggen? Welke avonturen zouden daar te vinden zijn? Dawnkit draaide haar kop, eerst naar links, toen naar rechts, waarna ze nog even een blik naar achter wierp. Zoveel kwaad zou het toch niet kunnen? Ze zou immers alleen even wegsluipen, om een kijkje te nemen meer niet. Niemand zal het merken. Hopelijk. De rossige kattin was zich echter nog niet bewust van de problemen, die ze kon krijgen zodra ze betrapt werd op het wegsluipen uit het kamp.

Haar hart klopte in haar keel, een zenuwachtig gevoel verspreidde zich in haar buik. Stapje voor stapje kwam ze dichter bij de doorntunnel, nog steeds af en toe alert om zich heen kijkend. Het frisse leaf-fall briesje dat in de lucht hing, streek door haar rode vacht. Haar felgroene ogen staarden nog steeds nieuwsgierig naar de doorntunnel, haar weg naar avontuur. Na lang twijfelen, zette de jonge kattin toch nog een stap dichterbij de tunnel, tot ze er pal voor stond.

||G R E E N T E A R||

Slaperig rekte de gevlekte kater zich uit. Zijn nagels werden in de aarde voor hem geklauwd en hij kon niet meer voorkomen een stukje grond in de den om te woelen. Een waterig herfstzonnetje scheen door de opening van de den en liet de kater zijn groene ogen openen. Zijn maag rommelde; het geluid klonk vreemd in zijn oren. Tijd voor ontbijt. Met lome passen wandelde Greentear de centrale plek van het camp op, en graaide een klein muisje van de prooistapel. In enkele happen had hij enkel nog wat botjes over, die hij snel onder een struik schoof.

Een maar al te bekende geur drong de roze neus binnen. Dawnkit. Waar hing zijn dochtertje uit? Na het camp nogmaals met zijn groene ogen gescand te hebben, zag hij haar staan. Op een totaal onverwachte plek. 'Dawnkit. Wat ben je aan het doen?' Zijn stem was zacht, maar had een strenge klank. Ook zijn eigen kittens moesten op worden gevoed, immers.

'Dawnkit. Wat ben je aan het doen?' De stem van haar vader deed haar van schrik opspringen. Dit was niet goed, absoluut niet goed. Haar brein draaide overuren, zoekend naar een mogelijke uitweg. Maar geen enkele smoes schoot haar te binnen, dus dan moest ze maar gewoon ontkennen. Niet dat de kans groot was dat haar vader daar wel voor zou vallen, maar het was te proberen.. De smal gebouwde kitten draaide zich om, terwijl ze een onschuldige glimlach op haar gezicht toverde. Haar ogen deden een poging zo lief mogelijk te kijken, hoewel haar brutale, eigenwijze karakter er alsnog in weergegeven werd. 'Niets hoor.' Murmelde ze zacht. Haar groene ogen keken haar vader aan. 'Maarehh.. Wat ben jij aan doen pap?' Kaatste ze terug, de glimlach die voorheen op haar gelaat was verschenen werd iets breder.

Het rosse kitten draaide zich naar hem om, een onschuldig glimlachje lag om haar lippen. Een ogenschijnlijk schattige blik lag in haar ogen, maar voor de kater was het duidelijk dat Dawnkit ergens mee bezig was. Misschien dat ze het kamp uit probeerde te komen. 'Niets hoor.' murmelde ze als response. 'Maarehh.. Wat ben jij aan doen pap?' Greenheart grijsnde. 'Niets hoor.' Imiteerde hij haar. 'Ik was op weg om wat te gaan jagen. Meer niet.' grinnikte hij.

'Niets hoor.' Imiteerde de gevlekte kater haar, als response stak Dawnkit koppig haar tong naar hem uit. 'Ik was op weg om wat te gaan jagen. Meer niet.' De jonge poes grijnsde vrolijk. 'Paaaaaaaaaaaap..?' Begon ze smekend, haar vraag nog formulerend. 'Mag ik mee op jacht?' Het werd onderhand wel eens tijd om het kamp te verlaten, nou ja.. dat was haar mening. Haar ouders zouden het daar misschien dan wel niet mee eens zijn, maareh.. niet geschoten is altijd mis toch? De kitten had onderhand wel genoeg gezien in de Nursery, waar vrijwel niets leuks te beleven was. Nee. De echte actie bevond zich daarbuiten. Het kamp zelf was leuk en er was genoeg te beleven voor zo'n klein ding als zijzelf, maar de avonturen buiten de doorntunnel zouden ongelooflijk groot zijn. En dat waren de avonturen, die ze wel eens mee zou willen maken. Daar kon ze echt geen manen meer op wachten.