Forever young [Wonderland]

Het was een mooie morgen voor bladval. De zwarte kater trippelde het kamp uit met een gevulde maag, de Sharing Tongues was namelijk net afgelopen. Hij knikte wat katten toe en trippelde door de in/uitgang van het kamp. Hij hoorde de dennennaalden kraken onder zijn poten, gezien er rond deze tijd weer een hele hoop op de grond lagen. Zo hier en daar bevonden zich wat oranje, gele of bruine bladeren, afkomstig van de weinige loofbomen op hun territorium. Frostlake spitste zijn oren bij het ruiken van een bekende kat: Wonderland. Hij zette zich neer onder een boom en wachtte af of de poes tevoorschijn zou komen. Hij had haar al een tijdje niet meer gesproken, misschien moesten ze die tijd maar weer eens inhalen!

Sensitive, it's true
Alligator tears cried over you
Rattled yes, it's true
Alligator tears spilled over you.

Met een rustige blik in haar lichte groene blik, liep Wonderland door het territorium met een muis tussen haar kaken geklemd. Ze was er ondertussen wel weer overheen dat ze zich alleen gevoeld had. Ondanks dat ze een dromer was, had ze wel gevoelens. En iedereen met wie ze wel eens omging te zien verdwijnen voor het gezelschap van anderen, was ergens toch vervelend. Maar goed, zij had het ook druk gehad met het trainen haar apprentice. Ze schudde haar kop eventjes, ze moest het niemand kwalijk nemen. Ze fronste echter lichtjes toen ze de geur van Frostlake rook en keek wat voorzichtig om zich heen. Die had ze ook al een tijdje niet meer gesproken.

De kater stond langzaam op toen hij de gestalte van Wonderland voor hem zag verschijnen. De poes had hem duidelijk nog niet gezien en keek rond. Frostlake stapte rustig op haar af en ging voor haar neus zitten, met een vriendelijke glimlach op zijn gelaat. "Hey, lang niet meer gesproken!" miauwde hij op een vrolijke toon. Hij was benieuwd hoe het met de poes ging. Echter voelde hij zich dit keer wat ongemakkelijk, het voelde anders dan andere keren. Misschien was het dan toch die stomme gedachte in zijn kop. Telkens als hij sliep, kwamen er dromen over Wonderland en Minnowleaf voorbij in zijn kop. Hij wist echter donders goed wat dit dan wel moest betekenen, hij begon gevoelens te krijgen, voor hen allebei..

Ja, daar was de zwarte kater. Hij kwam tussen de struiken vandaan met een vrolijke glimlach op zijn gelaat. Toch bleef Wonderland terughoudend. Ze voelde zich nerveus. Misschien was het de tijd die over de laatste ontmoeting met hem heen was gegaan. Ze wist het echter niet goed. Misschien voelde ze zich wel een klein beetje in de steek gelaten... Maar dat zou ze niet hardop uitspreken. "Hiya," Miauwde ze met een voorzichtige glimlach.

De poes leek wat anders. Terughoudend. Nerveus. Frostlake bekeek haar even kort, en richtte daarna zijn ogen ergens naar de zijkant. "Hiya," miauwde Wonderland met een voorzichtige glimlach. Het was eventjes stil tussen hen, en Frostlake bedacht zich alles er maar gewoon uit te gooien, eerlijk zijn tegen je vrienden, niet? "Wonderland.. het spijt me dat ik de laatste tijd niet zo veel met je om ben gegaan enzo.. Beaverpaw en Ruddypaw zijn moeilijker te trainen dan Snowypaw en Thrushpaw." miauwde hij en toverde een vriendelijke glimlach op zijn gelaat. "En verder.. ik dacht.. misschien kunnen we onze vriendschap weer wat verstevigen en vaker leuke dingen doen?" Met een vragende blik in zijn ogen keek hij naar Wonder. Hij wist nu al dat als ze dit zou afslaan hij zich er niet beter op zou gaan voelen. Hij wilde niet dat dit contact verwaterde. Voor hem mochten alle contacten die hij had in de hele Clan stuklopen, maar niet die met Wonder.

Wonderland gaf haar vlekte borstkas een aantal vlugge likken om zichzelf een beetje een houding te geven. Om eerlijk te zijn voelde ze zich niet zo gemakkelijk bij dit gesprek. Ze had hem immers al een hele tijd niet meer gezien. "Wonderland.. het spijt me dat ik de laatste tijd niet zo veel met je om ben gegaan enzo.. Beaverpaw en Ruddypaw zijn moeilijker te trainen dan Snowypaw en Thrushpaw." miauwde Frostlake en Wonderland hief haar kop iets omhoog, enkel om een grote glimlach te zien. "En verder.. ik dacht.. misschien kunnen we onze vriendschap weer wat verstevigen en vaker leuke dingen doen?" Miauwde de kater vervolgens. Eventjes aarzelde Wonderland, maar knikte daarna toch maar. Wat.. had ze te verliezen, toch? "Oké.." Miauwde de poes. "Wat.. wat stel je voor? "

Het was hem wel duidelijk dat hij een hele hoop vertrouwen had verloren, omdat ze elkaar een tijdje niet meer hadden gesproken. Vurig hoopte de kater om dat terug te winnen, al was het niet nu, dan zeker binnenkort. "Oké.." miauwde Wonderland toen. "Wat.. wat stel je voor?" De kater dacht even na. "We kunnen wat gaan jagen.. of gewoon een spel doen..?" Hij keek vragend naar de poes, met een lichte, speelse blik op zijn gelaat. Nu pas realiseerde de kater zich dat hij de laatste tijd achter Minnowleaf aan had gelopen, hun band was dan ook wel fors vooruit gegaan, maar die met Wonderland was nu juist verwaterd. Het enige waar hij nu nog maar aan dacht was de poes terug te hebben als vriend. Hoopvol keek hij haar aan, afwachtend op een antwoord.

Wat verbijsterd keek Wonderland op toen de zwarte kater haar aankeek met zijn bladgroene ogen en begon over een spel. "We kunnen wat gaan jagen.. of gewoon een spel doen..?" Stelde de kater voor met een lichte, speelse blik in zijn ogen. Wonderland kon het niet helpen, ze was echt verbaasd. Een spel? Hoe lang was het geleden dat ze een spelletje gespeeld had? Maar ze ontkende het niet en sprak het ook niet tegen. "Nou.. Oké, maar wat wil je dan spelen?" Vroeg ze. Haar interesse en nieuwsgierigheid waren duidelijk gewekt. Haar oortjes waren gespitst en haar lichte groene ogen twinkelden.

Wat onzeker keek hij naar Wonderland. De poes keek hem echter wat verbaasd aan, iets wat zijn zelfvertrouwen wat deed zakken. Zou ze hem nu kinderachtig vinden? Maar volgens hem was je nooit te oud om plezier te hebben. Het leven was niet alleen maar serieus je taken volgen, toch? "Nou.. Oké, maar wat wil je dan spelen?" vroeg Wonderland hem vervolgens. Het verbaasde hem op zijn beurt dat ze nu daadwerkelijk geïnteresseerd leek in zijn aanbod. Haar oortjes spitsten zich en haar groene ogen twinkelden vrolijk. Een grijns kwam op het gelaat van de kater. "Wat dacht je van, tikkie!" miauwde hij en porde de poes zachtjes in haar zei, waarna hij in de struiken verdween.

Wonderland keek wat onzeker naar de zwarte kater. Ze wist niet wat ze van katten moest denken die uit haar leven verdwenen en er weer in gingen. Maar dat gebeurde altijd, niet? Nooit had ze echt vaste contacten met iemand anders kunnen hebben en ze had altijd de schuld gehad. Meestal deed het haar niet zoveel pijn, ze was te dromerig om het zelf door te hebben. Of was het zelfverdediging? Hoe meer ze erover na ging denken, hoe meer het haar in de war bracht. Ze wilde er niet over nadenken, dat ging ze dan ook niet doen. Niet meer. Terug naar de dromen, weg bij de nare gedachten. Ze sloot haar ogen eventjes, maar plotseling werd ze getikt. Ze schrok op en zag Frostlake nog net tussen de struiken verdwijnen. "Ik krijg je wel..!" Bracht ze verbijsterd uit, waarna ze hem achtervolgde en door de struiken heen crashte.

Wonderland had pas te laat door dat hij ervandoor was gegaan. Hij bulderde het uit van het lachen en rende zo snel als hij kon verder, zigzaggend tussen de bomen. "Ik krijg je wel..!" hoorde hij de calico nog roepen. De kater begon wat langzamer te rennen toen hij merkte dat de poes hem misschien wel kwijt was geraakt. Hij dribbelde verder tussen de bomen door en greens kort. Há, die had hij even mooi te pakken! Maar voordat hij het wist struikelde hij over het een of het ander, en kwam hij in een grote hoop planten terecht. De kater nieste eventjes en keek wat verdwaasd om zich heen.

Wonderland wist zichzelf door de struiken heen te wurmen en keek verwilderd om zich heen. Ze zag nog net de zwarte pels van Frostlake verdwijnen en zette vurig de achtervolging in. Die zou ze nog wel krijgen! Ze strekte haar poten en begon met rennen. Het geurspoor maakte het makkelijk om hem te volgen en uiteindelijk vond ze hem dan ook, neergeploft in een boel struiken. Wonderland knipperde wat verbijsterd met haar ogen en begon toen zachtjes te grinniken. Ze plantte haar voorpoot op z'n hoofdje. "Tikkie." Miauwde ze zachtjes en plagerig.

Voordat de kater het doorhad stond ze alweer voor zijn neus. De poes leek wat verbijsterd, maar grinnikte toen zachtjes. De kater schudde zijn kop weer om het beeld helder te krijgen, maar voelde toen de poot van de poes weer op z'n kop. "Tikkie." miauwde ze toen zachtjes en op een plagerige toon. De kater greens toen naar haar. Hun neusjes raakten elkaar zachtjes, niet dat hij het erg vond hoor. De kater stond op en schudde de blaadjes uit zijn vacht, haar een eventuele voorsprong gevende.

Wonderland bevroor even voor een moment toen zijn neusje de hare raakte en trok haar kop wat geschrokken terug toen dat wel degelijk even een reactie diep van binnen opriep. Wat verbouwereerd bleef ze dan ook even staan, waarna ze zich besefte dat zij nu moest vluchten. Meteen draaide ze zich om en schoot ze ervandoor, er het liefste zo snel mogelijk vandoor willen gaan. Rennen was altijd fijn als ze haar verstand op nul wilde zetten en met de verwarring die ze net voelde, was dat even helemaal welkom.

De kater schudde zijn vacht goed uit en begon toen te draven. Toen hij het geurspoor van zijn vriendin weer had opgepikt begon hij harder te rennen. De wind blies door zijn zwarte vacht heen, iets wat hij een heerlijk gevoel vond. Al snel zag hij iets voor hem door de bomen heen schieten. Hij greens en zette de volgende versnelling in. Door zijn onoplettendheid kwam er echter een obstakel op zijn pad, een aardig grote tak. Gezien het te laat was om uit te wijken of om af te remmen zette hij zich af en vloog over de tak heen. Wat onhandig kwam hij neer op zijn poten, maar hij rende door, achter Wonderland aan.

Zo snel als haar poten konden gaan, rende ze voort. Vermoeidheid brandde in haar borstkas en haar poten schreeuwden om een pauze door de plotselinge energie die ze nodig hadden, maar ze hield geen halt. Ze vond het heerlijk om even de wind door haar vacht te laten waaien. Alle conflicterende emoties die door haar lichaam heen crashten dreven haar voort, tenminste, totdat haar poten bleven haken achter een boomwortel. Ze hapte geschrokken naar lucht toen ze omtuimelde en op haar rug tot stilstand kwam. Wat draaierig schudde ze met haar kop. Niks gebroken of iets pijn gedaan zo te voelen. Zo snel als ze kon krabbelde ze weer overeind zodat ze er weer vandoor kon gaan.

De kater zag hoe de poes voor hem crashte omdat haar poten bleven haken achter een boomwortel. De kater maakte hiervan handig gebruik en wist haar in te halen. Toen de poes overeind krabbelde maakte hij een sliding-stop voor haar neus en tikte toen haar borst aan. "Gaat het?" miauwde hij en hijgde nog wat na, het was best wel vermoeiend, dus ergens hoopte hij dat de poes ook wel in was voor een kleine pauze. Hij slikte even een keer en gaf wat likken over zijn schouderblad heen.

Wonderland deinsde wat achteruit toen Frostlake weer heel erg dichtbij kwam. Het verwarde haar opnieuw, maar ze zei niks. "Ja, het gaat wel," Miauwde ze echter, de sneeuwwitte pels van haar borstkas schoon likkende om zichzelf toch nog iets van een houding te geven. "Ik neem aan dat jij dan gewonnen hebt?" Miauwde ze uiteindelijk maar, hij had haar immers voor het laatste getikt. Niet dan?

"Ja, het gaat wel," miauwde de poes en Frostlake deed weer een stapje terug. Toen Wonderland zich begon te wassen volgde hij haar voorbeeld maar. "Ik neem aan dat jij dan gewonnen hebt?" miauwde ze vervolgens. De kater schudde zijn hoofd toen zachtjes. "Die telde niet." miauwde hij en begon zich verder te wassen. "Zou je het leuk vinden om morgen te gaan jagen met mij? Gezien het al wat laat word." miauwde hij en keek even kort naar haar, waarna hij zijn blik weer op zijn poten richtte en deze begon te wassen.

Wonderland knipperde wat verbaasd met haar ogen maar glimlachte toen de kater haar uitnodigde om mee te gaan jagen. "Zou je het leuk vinden om morgen te gaan jagen met mij? Gezien het al wat laat word." Ze boog haar kopje en knikte. "Dat lijkt me leuk," Miauwde ze met een eerlijke glimlach waarna ze hem aankeek.

Onderwerp: Re: Forever young [Wonderland]