{Ganzenopdracht} Like a cat chasing the butterfly

De oranje met zwart gemarkeerde vleugels sloegen ritmisch op en neer, ervoor zorgende dat het insect met eindeloze, onvoorspelbare sprongetjes door de lucht danste. Eén paar smaragd groene ogen volgde de bewegingen van het insect met een zekere precisie. Langzaam kwam de calico poes omhoog totdat ze in een staande positie stond. Haar staart zwiepte heen en weer en haar ogen vernauwden zich. En toen sprong Wonderland. Wat haar betrof was ze alleen, ze kon best wel even wat vermaak gebruiken. Dus waarom zou ze dan ook niet? Ze voelde zich vervreemd van de anderen uit haar clan. Dus ze kon toch niet 'vreemder' voor ze worden, of niet dan?

Haar sprongen werden net zo onregelmatig als de dans van de vlinder. Ze probeerde het insect met haar pluizige en zachte voorpoten uit de lucht te plukken, maar tot nu toe had ze nog niet zoveel succes. Het bracht echter wel een blij gevoel in haar buik, dat ze eindelijk weer een beetje plezier kon hebben in dit soort dingen. Weer zette ze zich af, eindelijk haar pootjes om de vlinder klampende. Lachend liet ze zich vallen, totdat ze zich besefte dat er geen grond onder haar buik verscheen, nee, ze was over een rand heen gesprongen. Ze piepte geschrokken terwijl ze naar beneden tuimelde en wachtte op de klap. Maar deze kwam echter niet. Ze was op iets zachts geland... Ze knipperde wat verdwaasd met haar ogen terwijl ze probeerde te omvatten waar ze nu eigenlijk op lag. Ze vlinder, ondertussen lang en breed gestorven, hield ze tussen haar voorpoten geklemd.

{Open xD}

Een konijntje knabbelde aan een klein plantje wat niet veel meer was dan een aantal groene blaadjes aan een stengeltje. Een red point kater zat ineengedoken en keek toe hoe zijn prooi gulzig verder at van haar maaltijd. Zijn tong raspte een keer langs zijn lippen, het water liep hem al in de bek, alleen al bij het zien van deze prooi. Het konijntje was zich van geen kwaad bewust, terwijl de kater langzaam een van zijn poten ophief en deze een stapje verder stil neerzette. Hij hield zijn adem in en maakte zich klaar voor de sprong. Maar voordat hij deze uit kon voeren, werd hij platgedrukt tegen de grond door een gewicht wat op hem neerkwam. Geschrokken stonden alle haren op zijn lijf overeind, inclusief zijn staart die nog nooit in zijn leven zo groot was geweest. De kater kon een geschrokken blaas niet onderdrukken en draaide zijn kop zo dat hij kon zien wat er op hem lag. Een paar appelgroene ogen keken recht in de zijne. "Lig je lekker?" kwam er wat spottend uit zijn bek, en hij trok een van zijn wenkbrauwen wat op.

Now the pale morning sings of forgotten things
She plays a tune for those who wish to overlook
The fact that they've been blindly deceived
By those who preach and pray and teach
But she falls short and the night explodes in laughter

De stem die onder haar vandaan kwam liet haar schrikken en meteen schoot ze overeind. Ze vond haar evenwicht echter al snel weer en nam een licht verdedigende houding aan. Ze keek naar de flame point kater en voelde de schaamte opborrelen. Het maakte haar oren warm en het liet haar haar ogen lichtjes vernauwen. Ze hield er niet van om zich beschaamd te voelen. Ze drukte die emoties meestal weg. Maar dit maal brandde het te hard. "Nou, toevallig wel." Miauwde de calico poes, licht defensief van toon door de brandende schaamte in haar maag, "Sorry dat ik je slaap of wat je dan ook deed verstoorde. Ik ga wel weer." Miauwde de poes, meteen zich omdraaiende, de kater niet aankijkende. Wegwezen hier, weg weg weg, zo snel als maar kon.

De poes leek van hem te schrikken en sprong van hem af. Snel krabbelde de kater overeind en schudde zijn vacht weer uit. "Nou, toevallig wel." miauwde de poes en Brokensong vernauwde zijn ogen een beetje, deze toon stond hem niet bepaald aan. "Sorry dat ik je slaap of wat je dan ook deed verstoorde. Ik ga wel weer." miauwde de poes, waarna ze zich met een ruk omdraaide. "Ik sliep niet," mopperde de kater vervolgens op een wat norse toon. De sociaalste was hij nooit echt geweest. Onder andere met dingen uit zijn verleden, waar hij dus ook nooit over sprak en het ook nooit aan iemand kwijt kon.

De oncomfortabelheid van het gesprek stond haar maar niet aan en het liefste wilde ze sowieso de scène zo snel mogelijk ontvluchten. Ze keek nog een keer over haar schouder heen toen de kater wat nors mopperde. Dat was het, daar had ze geen zin in. Ze draaide haar oren wat naar achter en sprak hem de laatste keer toe. "Nou, alsnog sorry dan." Miauwde ze, waarna ze zichzelf de struiken door duwde en verdween, de vlinder achterlatende op de grond waar ze hem toen ze overeind schoot had achtergelaten.

"Nou, alsnog sorry dan." miauwde de poes en duwde zichzelf door de struiken heen. Zijn blik ging naar de grond, waar hij een vlindertje zag liggen. Een schuldgevoel kwam in hem naar boven en voorzichtig raapte hij het vlindertje op. Brokensong duwde zichzelf ook de struiken in, achter de poes aan. "Wwcht!" kwam er uit zijn mond, wat onhandig vanwege de vlinder, en die wilde hij niet stukmaken. Hij zag de poes van zonet weer en hield haar tegen door voor haar neus te stoppen. Hij legde de vlinder voorzichtig neer voor haar poten, op de grond van dennennaalden, en deed toen een stapje naar achteren. "Je was wat vergeten," klonk zijn stem nu, een stuk vriendelijker dan net.

Plotseling stond de kater weer voor haar neus en Wonderland deinsde wat achteruit, duidelijk geschrokken door zijn plotselinge verschijning. Toch keek ze de kater nog steeds niet aan, al sloeg ze haar blik even verbaasd op toen hij de vlinder weer tevoorschijn haalde. Ze wist niet goed wat ze van hem moest denken, net was hij nog zo nors... "Hou.. hou maar.." Miauwde ze, duidelijk onzeker in zijn aanwezigheid. Ze was nog steeds geschrokken door haar val. "Mag ik er langs?"

De poes leek wel van hem te schrikken, iets wat hem best wel pijn deed van binnen. "Hou.. hou maar.." reageerde ze met een onzekere tint in haar stem. "Mag ik er langs?" De kater wilde er wat tegenin brengen, maar besloot dat dat niet de juiste oplossing was. Hij deed uiteindelijk maar een stap opzei. "Sorry van net, soms heb ik gewoon mijn momenten.." miauwde hij zacht en staarde naar zijn poten.

Ze had geen zin om met andere katten te praten. Ze voelde zich niet goed. Het liefste wilde ze dan ook alleen zijn. Dat had ze dan ook getracht te zijn toen ze achter de vlinder aanging. Maar toen kwam ze toch nog een kat tegen. Ze keek de kat nog steeds niet aan terwijl hij een stap opzij deed. "Het geeft niet.. Dat hebben we allemaal wel.." Miauwde ze uiteindelijk, waarna ze langs hem heen liep. "Sorry voor het storen.." En met deze woorden liep ze door.