We need to talk »Lionroar«

Gespannen had hij gewacht op de patrouille die hij die ochtend weg had gestuurd. Ze zouden extra goed letten op Shadowclan geuren, want wie wist was Shadowclan wel een aanval aan het voorbereiden. Hij wilde alles voorkomen en nu dat hij kittens had, voelde hij nog meer die druk om zijn clan tegen deze 'oorlog' te beschermen. Zij mochten niet in de handen komen van Shadowclan katten, ook Icyrose niet. Toen de patrouille naar binnen kwam en de patrouille leider naar hem toe liep en zei dat hij geen Shadowclangeuren had geroken, viel meteen een last van zijn schouder. "Bedankt," Miauwde hij opgelucht, maar die opluchting verdween toen hij Icyrose op zich af zag komen lopen. "Lionroar!" Haar stem beviel hem al helemaal niet. Was ze kwaad op hem, waarom? "We moeten praten," Hij keek haar ongelovig aan. "W-waar wil je over praten dan?" Miauwde hij, waarna hij opstond en haar buiten het kamp wenkte. "Gaat het over onze kittens?" Mompelde hij wat zachter, waarna hij haar bezorgd aankeek.

Was ze kwaad op hem, had hij iets verkeerds gedaan? Hij voelde zich zo dom dat hij het niet wist, dat hij er geen benul van had gehad. Gespannen wachtte hij op wat ze hem te vertellen had, hopend dat het niets ernstigs was en dat het niet hun relatie kapot had gemaakt. "Had je iets anders verwacht?" Hij schudde licht met zijn hoofd, maar begreep het nog steeds niet. "Hoe kon je, Lionroar? Ik dacht dat ik iets voor je betekende. Zoals jij voor mij iets betekende. En toch haal je het in je domme kop om een van jou kittens, míjn kittens, naar Spottedleaf te vernoemen." Verbaasd zette hij een stap achteruit. S-spottedkit? Was zij het probleem? Zijn ogen werden groot van schrik. Ze stond op en liep een stukje weg, waar ze hem de rug toekeerde en daar ging zitten. Een hele tijd bleef hij daar zo staan, totdat zijn de verbaasde blik in zijn ogen zich omzette in pure woede. "Hoe durf je," Miauwde hij kwaad, tranen welden op in zijn ogen. "Ze was een goede vriendin van mij, niet meer dan dat! Ik had gedacht dat jíj dat nu wel door had!" Hij snoof diep, waarna hij zich van de poes weg draaide en aanstalten maakte om te verdwijnen.

{Plottwist :'D Please don't kill me xD}

"Alsof het ooit anders is geweest," Werd er zachtjes gemiauwd door Icyrose, amper hoorbaar voor de kater die achter haar zat.  "Snap je het nu dan eindelijk, Lionroar? Begrijp je nou nu eindelijk waarom ik niemand vertrouw!? Altijd, elke keer weer, wordt ik alleen achter gelaten en gepijnigd. En ook deze keer was ik weer zo dom," Hij wilde tegen haar ingaan, maar hij zweeg. Hij kon niet meer doen dan zwijgen, hij kreeg geen woorden uit zijn mond. "Maar ik wil je niet delen, ik wil je voor mij alleen." Het deed hem even pijn, dat ze dacht hij van iemand anders dan haar zou houden. Zijn hart klopte nog steeds voor haar, maar ze begreep het niet. Ze begreep niet hoe moeilijk het voor hem was om weer van iemand te houden, terwijl je zoveel pijn hebt geleid en iedereen om je heen maar lijkt te sterven.  "Misschien is het beter als we.."  Hij liet zijn oortjes zakken, hier kwam het; de breuk. "Nee, laat maar," Hij wist niet meer wat hij moest zeggen, lang dacht hij er dan ook over na. Het was een lange tijd stil, totdat hij zijn mond opende en begon te spreken: "Icyrose.." Miauwde hij een beetje moeizaam, waarna hij opstond en zich rustig naar haar toe draaide. Ze zat nog steeds met haar rug naar hem toe, maar het maakte hem eigenlijk weinig uit. "Je begrijpt niet hoeveel ik van je hou, hoe graag ik bij je wil zijn.. maar hoe moeilijk het voor mij is om me open te stellen tegenover anderen. Ik lijk de dood wel met me mee te brengen, iedereen waar ik ooit echt om heb gegeven is dood. Mijn zusje, mijn moeder, mijn geliefde en mijn vriendin. Ik ben verraden door mijn beste vriend, achtergelaten bij bloodclan krijgers om te sterven.. bijna vermoord door mijn eigen vader!" Zijn stem werd steeds luider. "Vanaf het moment dat ik je zag heb je me in verwarring gebracht, het was liefde.. liefde wat ik al die tijd heb gevoeld voor jou. Ik wilde het niet tonen, bang dat je ook zou sterven, bang dat ik jou ook kwijt zou raken.." Zijn ogen vulden zich met tranen. "Ik had je nooit moeten binnenlaten, Icyrose, ik had moeten weten dat dit zo zou eindigen.. zo eindigt het namelijk altijd bij mij." Miauwde hij, waarna hij zijn blik van haar weg draaide en over de vlakte heen tuurde, proberend om de tranen tegen te houden.

De flame lynx point kater wierp zijn blik nu op zijn poten. Eigenlijk werd het hem te veel en het was al een hele prestatie dat hij zich niet gewoon had omgedraaid en was weggerend. Want dat had hij de laatste tijd wel vaker gedaan bij al zijn problemen; gewoon ervan weglopen. Hij was bang om de confrontatie aan te gaan met Icyrose, bang dat hij haar nu had verloren. Maar toch bleef hij zitten, hij wilde een bevestiging dat hun relatie nu over was, althans, hij verwachtte dat ze hem nu in de steek zou laten. Dat hij geen vader meer mocht zijn voor zijn eigen kittens.. dat hij haar nooit kon zien. "Mijn moeder is vermoord door m'n bloedeigen vader en joinde Bloodclan, mijn broer liet me in steek, vertrouw me, ik weet hoe het is," De kater knikte zachtjes, maar hij reageerde er al niet meer op. "Ik wil het niet laten eindigen," Een beetje twijfelend keek hij weer omhoog naar Icyrose.  "En als het al zou moeten eindigen, doe het dan voor de kittens, Lionroar. Niet voor mij, maar voor de kittens," Wilde ze echt nog bij hem zijn?  "Ik hou van je, Lionroar. Maar af en toe voel ik me zo alleen. Je hebt het druk, dat weet ik, maar ik zie je bijna nooit. En ja, ik weet dat Spottedleaf veel voor je betekende, maar ik wil je gewoon niet kwijt, ik ben al zo veel verloren," Na deze woorden voelde hij hoe Icyrose haar hoofd in zijn vacht begroef. De kater bleef stil zitten, zijn spieren spanden zich aan van de plotselinge aanraking. Hij moest zijn best doen om haar niet weg te duwen, hij was deze aanraking duidelijk niet gewend. Als een houten hark bleef hij daar zo zitten, terwijl hij met grote, geschokte ogen een tijdje naar voren staarde. Hij wist niet hoe hij hier precies op moest reageren en het duurde even totdat hij erachter kwam dat Icyrose nog steeds van hem hield. Zijn lichaam ontspande een beetje, maar niet helemaal, waarna hij zijn hoofd voorzichtig tegen die van haar lag. "Ik hou van je, Icyrose, en ik zal nooit stoppen met van jou te houden." Fluisterde hij in haar oor.

De kater begon een beetje te trillen door het verdriet wat hij voelde. Hij hield zoveel van haar, maar het was moeilijk om het allemaal zo makkelijk te laten zien. Hij wist niet hoe hij zijn liefde voor haar moest uiten en dat verafschuwde hij. "Blijf bij me, dat is alles dat ik van je vraag. Blijf alsjeblieft bij me," Even sloot hij zijn ogen, waarna hij ze weer opende en een zachte, waterige blik in zijn ogen verscheen. "Voor altijd, Icyrose.. altijd." Fluisterde hij zacht, waarna hij strak voor zich uit staarde.