{Open} Sleepless nights

De sterren fonkelden met zacht licht door het bladerdek heen wat de medicine cat den beschutte. Zwijgend sloeg Snowynight haar heldere blauwe ogen op naar de lucht, kijkende naar hoe de wolken voorbij dreven. Hierna krulde ze haar witte staart rond haar lichaam heen en mompelde wat tegen zichzelf. Het was eenzaam in de medicine cat den... Als Littlepaw er niet was, was er geen prettig gezelschap. Smokebreath sprak nauwelijks met haar en als het wat was, was het gebrom. Het was dan enkel haar en haar eigen gedachten... Iets wat geen prettig gezelschap was.

{Open}

Bezorgd wierp Thrushdive een blik op de medicine cat den. Het was niet lang geleden toen Thrushdive het slechte nieuws over Snowynight had gehoord. Ze was aangereden door een monster. En hij had haar nog zo gewaarschuwd over te dicht bij staan bij een Thunderpath. Hij had haar er nog vanaf geduwd. En tóch was het gebeurd. Uiteraard een andere dag. Die dag hadden ze namelijk nog lol gehad. Met een muis in zijn bek liep in naar de medicine cat den, waar hij naar binnen ging. Hij liet de muis vallen. "Snowy..?" Miauwde hij zacht, als ze sliep, zou ze haar met rust laten, en later terug komen.

Haar ogen gloeiden in het sterrenlicht toen ze opkeek. Een plotselinge stem had haar oren bereikt. Thrushdive. Zo vlug als ze opkeek, keek ze ook weer weg. Hij had haar nog zo gewaarschuwd voor het donderpad. Hij kwam haar nu vast een preek geven... Ze krulde haar staart om haar lichaam heen, haar ietwat onhandig uitstekende achterpoten bedekkende met het pluis. "..Ja..?" Klonk haar zachte stem licht mompelend.

Bij het horen van bevestiging pakte hij de muis weer op en liep hij verder de den naar binnen, door naar Snowynight's witte opgerolde lichaam met een uitstekende poot. Bedroefd keek hij op haar neer. Hij legde de muis bij haar neer. "Ik dacht, misschien wou je wel wat eten," miauwde hij zacht. Hij ging haar geen preek geven, hij wist dat ze daar nu niet aan toe was. En hij geloofde ook dat ze wel genoeg geleerd had van het incident zelf. Bij sommige katten was het nou éénmaal zo, eerst voelen, dan geloven. Al wist hij niet of dit écht een ongeluk was geweest... zou het..? Nee...

Ongemakkelijk plukte Snowynight's bleke voorpootjes aan het mos wat haar nest gevormd had. Haar blauwe ogen bleven op haar 'werkje' gericht terwijl ze nerveus bleef kneden. Thrushdive kwam voedsel brengen. "Bedankt.." Miauwde ze enkel stilletjes. Ze had eigenlijk helemaal geen honger, maar dat zou enkel meer vragen oproepen, vragen die ze niet wilde beantwoorden. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren tot Thrushdive de vraagstukjes bij elkaar zou leggen, hoe lang het zou duren tot hij zich zou beseffen dat dit geen ongeluk geweest was. Wie weet wist hij het al...

Thrushdive's droevige blik veranderde naar een zachte bezorgde blik. Hij boog zijn kop en likte troostend Snowynight's kopje. "Ik weet niet wat er gebeurd was, tenminste niet hoe..." murmelde hij. "Ik ga je ook niet beladen met een preek, of vragen stellen..." vervolgde hij zachtjes. "Ik hoop gewoon dat het nu wat beter met je gaat," murmelde hij terwijl hij haar een zacht kopje gaf en haar vervolgens met zachte, warme ogen aan keek. Ja, zins het goed was tussen Snowynight en hem, zag hij er zelf ook een stuk beter, een stuk vriendelijker uit. In Shadowclan opzichten dan.

Snowynight keek wat behoedzaam omhoog naar Thrushdive toen deze weer begon te spreken. Weer van die lieve woorden. Ashdrizzle had haar ook al beladen met lieve woorden. Maar op de één of andere manier leken ze zo beladen te zijn... Alsof ze hol waren, leeg. Ze kon ze niet schikken met zichzelf, dat ze bij haar pasten, dat ze ze verdiende. Maar toch kwam het automatische antwoord eruit gerold. "Bedankt," Miauwde ze met een zo oprecht mogelijke glimlach. "Het gaat wel, pas maar op dat je Smokebreath niet wakker maakt trouwens.."

"Bedankt," miauwde Snowynight. Thrushdive glimlachte warm naar de witte poes. "Het gaat wel, pas maar op dat je Smokebreath niet wakker maakt trouwens.." Thrushdive zette een klein grijnsje op. "Is hij makkelijk wakker te krijgen dan?" Vroeg hij, maar hij dempte zijn stem wel wat meer. Hij zakte wat door zijn poten en ging naast Snowynight liggen, niet in haar nest of tegen haar aan, gewoon naast haar.

Snowynight trok haar pootjes onder haar borstkas en krulde haar staart om haar lichaam heen, waardoor de pluizige poes wat rechter op zat. Ze trok even met haar oren en keek om naar Thrushdive toen deze zijn vraag stelde. "Nee.. hij is eigenlijk een best vaste slaper.." Gaf de poes toe, waarna ze haar voorpoot eventjes over haar oren haalde.

"Nee.. hij is eigenlijk een best vaste slaper.." Thrushdive grijnsde. "Gelukkig, dan hoef ik me geen zorgen te maken," miauwde hij, en toch hield hij zijn stem nog net zo gedempt. Thrushdive keek naar de muis, "Toch geen honger?" Miauwde hij wenkend naar het prooi diertje.

Snowynight haalde haar schouders licht op. "Je hebt ook altijd Littlepaw nog.." Begon ze zachtjes, maar haar woorden dwaalden af. Ze keek naar het muisje en glimlachte ietwat krampachtig. "Tja.. ze.. ze houden me goed gevoed hier." Miauwde ze.

Voor zijn gevoel bleef die ongemakkelijke gevoel er, en hoe hard Thrushdive ook zijn best deed, het leek niet weg te gaan. Thrushdive blik werd wat droeviger, en in zijn gedachten werd hij weer eens kwaad op zich zelf. Maar hij liet het niet merken. "Je hebt ook altijd Littlepaw nog.." Thrushdive zette een bedenkelijke uitdrukking op, "hmm, ja, dat is waar..." Hij schudde zijn kop en keek gewoon weer normaal, bezorgd, vriendelijk, en warm. "Tja.. ze.. ze houden me goed gevoed hier." Thrushdive knikte, en slikte een opmerking weg die hij normaal gesproken aan een andere kat gegeven zou hebben. "Verveel je je soms niet kapot in de medicine den?" Vroeg hij toen, hopend dat een gesprekje over andere dingen beter zouden vallen. Ook al was het avond en zou Snowynight van zelf wel moe worden, en Thrushdive misschien ook.

Snowynight keek op door de andere vraag en liet eindelijk het mos van haar nest met rust. De rand zag er maar rafelig uit toen haar sneeuwwitte tenen eindelijk stopten met het plukken eraan. Ze richtte een voorzichtige blik op Thrushdive. "Er komen vaak katten langs.. en Littlepaw is goed gezelschap." Vertelde ze zachtjes, "Maar af en toe is het wel saai ja.. Maar goed, ik kan er nu niks meer aan doen en ik heb het over mezelf afgeroepen.." Miauwde ze met een lichte schouderophaal, waarna ze weer wegkeek. De onzekerheid bleef, de onzekerheid en de ongelukkigheid die zich de laatste maan als een dikke deken over haar heen gedrapeerd hadden.

"Er komen vaak katten langs.. en Littlepaw is goed gezelschap." Thrushdive glimlachte. "gelukkig maar," miauwde hij zacht. "Maar af en toe is het wel saai ja.. Maar goed, ik kan er nu niks meer aan doen en ik heb het over mezelf afgeroepen.." Het leek als of een klauw van ijs langs zijn hart schraapte, en een rilling gleed over zijn ruggen graat. ik heb het over mezelf afgeroepen... herhaalde hij de woorden van Snowynight in zijn kop. "Hoe bedoel je?" Vroeg hij voorzichtig.

Snowynight besefte zich direct wat ze gezegd had toen ze de geschrokken blik op het gelaat van de kater zag. Foute woordkeus, foute woordkeus! Eventjes viel ze stamelend stil, haar oren platgelegd. "Sorry.. Foute woordkeus.. ik.. ik bedoelde het.. anders." Miauwde de poes, nerveus met haar staart zwiepende.

"Sorry.. Foute woordkeus.. ik.. ik bedoelde het.. anders." Thrushdive zuchtte en schudde zijn kop. Hij hoopte ergens dat het gewoon geen opzet was. Dat wou niet, dat kon gewoon niet. "S-sorry," murmelde hij terwijl hij een lik langs haar oor gaf. "Ik ga terug naar de warriors den, ik kom morgen nog wel even langs," miauwde hij gevolgd door een kopje. "Je moet je rust nemen," vervolgde hij.

Wat hulpeloos keek Snowynight op toen Thrushdive zei dat hij er weer vandoor ging. De jonge, sneeuwwitte poes opende haar mond om te protesteren, maar keek daarna haar kopje hangen en keek weer naar de grond. "Oké.." Murmelde ze enkel. Wie was zij ook om hem tegen te houden? Ze was immers niks. Een naam geschreven in het stof. Als je één keer zou blazen, zou ze verdwijnen in de lucht en in de geheugens van katten. Niet..?

Hij zag de teleurstelling op Snowynights gelaat dat hem deed twijfelen of hij wel weg wou. "Ik wil heel graag blijven, maar je hebt je rust nodig, en moet herstellen," miauwde hij om haar goed te laten weten dat hij niet weg ging om dat hij niet bij haar wou zijn, maar omdat hij wou dat ze beter werd. "Maar... ik kan ook blijven, dan ga ik morgen ochtend weg, voor dat Littlepaw en Smokebreath wakker worden..." miauwde hij. Já, dat was Thrushdive, niet helemaal braaf.

Snowynight's gezicht klaarde wat op bij zijn woorden, maar al snel trok de poederwitte poes zich weer wat meer terug. Ze wilde liever niet alleen de nacht trotseren, dat wel, maar... "Ik wil liever niet dat je door mij in de problemen komt.." Miauwde ze eerlijk, de kater licht bezorgd aankijkende. Dan had ze nog iets om zich schuldig over te voelen en Thrushdive begon juist voor haar gevoel zijn plek terug te vinden in de clan.

Het deed Thrushdive goed om te zien dat Snowynight wat opklaarde. "Ik wil liever niet dat je door mij in de problemen komt.." Thrushdive grinnikte zachtjes en keek haar recht aan. "Je kent mij, toch? En een Thrushdive zonder dingen te doen die niet helemaal mogen, dat klopt gewoon niet," miauwde hij grinnikend. Dat was gewoon zo, en gelukkig ging hij niet meer zo ver als vroeger, dat was nu ook wel bekend. En een nachtje door brengen bij zijn beste vriendin, in de medicine cat den, daar voor zou hij écht niet naar Darkforest gaan.