Are you still Bulletproof?

Wat verveeld liep een slanke witte poes tussen de gekleurde bladeren. Voor de zoveelste keer was de poes het kamp ontglipt om van alle starende apprentices af te komen en even op rust te komen. Meestal kon ze de druk wel aan van al die starende ogen naar haar maar soms werd het de poes te veel, en dit was 1 van die keren. Ze miste het soms best veel om een kitten te zijn, het zorgeloze leventje en gewoon kunnen spelen met wie dan ook zonder dat iets of iemand je na keek. Nu moest ze er op letten om niets idioots te doen en kon ze met bijna niemand praten omdat er direct al een heel gedoe van werd gemaakt door de andere apprentices, voor al de katers. Whitepaw miste haar vrienden, ze had al zeker 2 moons niet meer met ze gepraat. Ze miste vooral 1 kat in het speciaal, Bulletpaw, of nu toch Bulletproof. Hij was haar eerste echt vriend geweest en nu was ze bang dat ze hem kwijt was omdat ze elkaar al zo lang niet hadden gesproken of zelfs gezien.

~Bulletproof~

-Ow ja vergeten te zeggen, Whitepaw had een hele kleine cruch op Bullet xd
ow, en ze is eigenlijk al 11 moons, heb haar leeftijd al erg lang niet bewerkt xd

Met zware passen bewoog de kater zich tussen de bladeren door. Soms zwiepte een tak van een struik vervaarlijk zijn richting op, en dat was nu ook weer eens het geval. Hij boog zijn kop en ontweek nog net op het nippertje de tak. Hij greens kort en keek achterom waar de tak nog wat na zwiepte. Bladkaal bracht altijd een triest gevoel met zich mee. De ijzig koude wind en alle dode bladeren op de grond. Hij rilde een keer toen hij dacht aan een nachtmerrie die hij een paar dagen geleden had gehad. De bladeren op de grond bleken opeens allemaal dode katten uit ShadowClan te zijn, gelukkig waren het maar dromen, en geen realiteit. Bulletproof zuchtte een maal en liep toen weer verder. Hij had al zijn vriendschappen wat laten verwateren, maar het leven als Warrior was nu eenmaal niet zo simpel.

Een beetje verzonken in gedachten liep de witte poes verder. Whitepaw wist niet precies wat ze moest doen. Ze kon natuurlijk altijd even gaan jagen ofzo. De poes wist het niet. Eigenlijk zou ze het liefst iets doen met een vriend of vriendin maar ze had maar 1 echte vriend en die had ze al erg lang niet gesproken. De witte poes vond het ergens best wel grappig dat ze tegen gemiddeld tegen 2 katten sprak elke dag en toch nog geen andere echte vrienden had gevonden. Nou ja, ze kon natuurlijk moeilijk vrienden maken als zo wat elke kat waar ze tegen sprak katers waren die iets van haar wouden of indruk wouden maken. Eigenlijk kon de poes zich maar twee katers herinneren die normaal waren tegen haar, Ravenpaw en Bulletproof. Hoe zou het eigenlijk met de twee katers gaan? Whitepaw wist het niet, en net op het moment dat ze zich dat afvroeg drong er een bekende geur haar neusgaten binnen. De geur was een beetje anders en wat vervreemd geraakt voor de poes maar nog steeds herkende ze het direct. Het was de geur van haar oude vriend Bulletproof. Snel liet ze haar amberkleurige ogen over de omgeving om haar heen glijden, op zoek naar de kater.

Na een tijdje te hebben gelopen ving hij een bekende geur op. Zijn oortjes bewogen heen en weer en hij ving ook meteen wat geritsel op. Hij keek naar rechts en liep door de struiken heen. Een jonge kattin met een spierwitte vacht en oranje ogen stond hem daar op de wachten. "Whitepaw!" miauwde hij vrolijk en trippelde naar haar toe. Hij ging voor haar zitten en keek naar de poes. Hij was een stuk groter dan haar, ten eerste omdat hij al weer een paar moons ouder was, en hij was ook nog eens stevig en groot van bouw. "Hoe gaat het met je? En met je trainingen?" Ze hadden zo veel om bij te praten, daar hadden ze vast wel even wat tijd voor nodig. De kater hief een van zijn poten en begon deze toen kalm te wassen, wachtend tot zijn vriendin antwoord zou gaan geven op zijn golf van vragen.

Al snel ving de poes wat geritsel op aan haar zijkant maar nog voor ze haar kopje kon draaien werd ze al begroet door de kater zijn stem. "Whitepaw!" Zo snel mogelijk richtte de poes haar kopje richting het geluid om vervolgens te zien hoe de kater op haar afkwam. Even liet de poes een kort en zacht gesnor horen van blijdschap om haar vriend te zien. Het was zo lang geleden dat ze de kater had gezien en het was een heerlijk zicht om de kater weer te zien. De poes geloofde zelfs te hebben gevoeld hoe haar hartje ene klein sprongetje maakte, maar hoopte dat ze dit had ingebeeld. Whitepaw wist van zichzelf dat ze wel een kleine cruch had gehad op Bullet maar ze dacht dat 'ie al over was. Blijkbaar niet... De poes was verbaast hoe veel groter haar vriend was geworden in de tijd dat ze hem niet had gezien. De kater was altijd al wat groter geweest maar nu leek hij nog groter, waarschijnlijk door al de spieren die hij had gekregen van de dingen die hij moest doen. En natuurlijk was hij daarnaast ook wat ouder dan haar. "Hoe gaat het met je? En met je trainingen?" Hoorde ze de kater vragen. "Het gaat wel goed met mij. Maar met mijn training gaat het niet zo goed, mijn mentor is weggegaan en voordat hij dat deed trainde hij me amper. Ik ging meestal met andere apprentices en hun mentors mee maar dat is ook afgelopen, maar het trainen op mezelf is ook wel oke." Op het laatste moest de poes wat moeite doen om optimistisch te klinken. Eigenlijk vond ze het niet zo leuk dat ze alleen moest trainen en ze leerde er ook niet echt super veel, meestal keek ze gewoon naar hoe andere mentors hun apprentices dingen leren. Maar die gedachte duwde ze al snel weg, het was nu geen moment voor verdriet of spijt. Ze was eindelijk weer met Bullet aan het praten. "En hoe gaat het met jou? Hoe is het leven van een Warrior?"

"Het gaat wel goed met mij. Maar met mijn training gaat het niet zo goed, mijn mentor is weggegaan en voordat hij dat deed trainde hij me amper. Ik ging meestal met andere apprentices en hun mentors mee maar dat is ook afgelopen, maar het trainen op mezelf is ook wel oke." Ratelde de poes toen achter elkaar door. Hij opende zijn mond om er iets op te zeggen, maar deze werd hem gesnoerd toen ze over hem begon. "En hoe gaat het met jou? Hoe is het leven van een Warrior?" miauwde ze vervolgens. Bulletproof liet zijn poot langzaam zakken en dacht even na over een goede woordkeuze. "Het is een fijn gevoel, je word niet meer zo onderschat en je hebt meer vrijheid, maar meteen ook meer verantwoordelijkheid." Hij had niet zo veel te vertellen als Whitepaw, maar het was beter dan niets. "Maar White, waarom heb je mij dan niet eerder opgezocht als je iemand wilde die je kon helpen met trainen? Want ik zou je toch kunnen helpen?" miauwde hij en keek haar toen vragend aan. Hij wilde niet drammerig of verontwaardigd overkomen, maar ze wist toch dat ze hem kon vertrouwen? Ze waren tenslotte vrienden.

Toen de poes midden in haar zin zag hoe ze de kater de mond had gesnoeid kwam er een kleine bloos op haar wangen. Toch maakte ze haar zin af omdat het anders allemaal nogal onduidelijk kon zijn. "Het is een fijn gevoel, je word niet meer zo onderschat en je hebt meer vrijheid, maar meteen ook meer verantwoordelijkheid." Whitepaw snapte het wel. Iedere apprentice keek er naar uit om een warrior te worden en zo maar niet veel dachten eraan dat ze ook meer verantwoordelijkheden zouden hebben. Whitepaw zelf wou natuurlijk ook warrior worden juist omdat ze wou dat ze meer verantwoordelijkheden zou krijgen. De poes hield van het gevoel van vertrouwen dat ze kreeg wanneer iemand haar iets toevertrouwde of haar meer verantwoordelijkheden gaf. "Maar White, waarom heb je mij dan niet eerder opgezocht als je iemand wilde die je kon helpen met trainen? Want ik zou je toch kunnen helpen?" Weer begon de poes een beetje te blozen. "Ik dacht dat je druk zou zijn en je was er nooit toen ik je zocht. En daarnaast was ik bijna de hele tijd aan het proberen apprentice katers te ontwijken." De laatste zin mompelde ze eigenlijk en ze was niet zeker of de kater haar wel had gehoord. De poes schaamde zich er soms wel voor als ze luidop vertelde over al de katers. Toch was er nog een andere reden geweest dat ze nooit naar Bullet was gegaan, maar dit was een reden dat ze het liefst geheim wou ouden. Ze was namelijk bang geweest dat haar cruch niet weg was. En Whitepaw had gelijk, die kleine cruch was nog steeds niet weg.

Onderwerp: Re: Are you still Bulletproof?