I hate this place {Zaixy}

Met lome passen wandelde de rogue haar vroeger gebied binnen. De Twoleg Place. Haar ijsblauwe ogen geleden langs de grote, stenen nesten. Ze wist de echte naam van die dingen niet en dat wou ze eigenlijk ook niet weten. Een zucht rolde van haar lippen. Waarom was ze hier ookal weer? Een steek in haar zij trok haar uit haar korte denkpoging. Die stomme, zwarte kater had haar dit aangedaan! Het was zijn stomme schuld en nu moest ze als een... Als een... Ze kreeg een grijns, een heel erg verkeerde grijns, rond de lippen. Kittypet. Ja, ze was een kittypet... Een Twoleg speeltje, niet meer dan dat. Hij had het haar zoveel keren gezegd en steeds opnieuw had ze gezegd dat hij loog. Maar zij was degene die ontkende. Zij was zwak, een zwakke kittypet en daarom was ze hier. De witte poes gromde en liet haar weodende blik nogmaals rondgaan. Ze voelde hoe de sneeën in haar lichaam brandde. De halve raskat sloot haar ogen. Tranen dropen van haar wimpers en bevuilde de grond onder diens lichaam. Waarom had ze ook zo onbekwaam in een gevecht gesprongen? Nu moest ze de gevolgen van haar daden dragen. Ze smeet haar lichaam op de grond en kreeg opnieuw een lachje rond de lippen. Kittypet...

Haar ijsblauwe ogen opende zich terug en een stinkende geur drong haar neus binnen. Kittypet... Ze grinnikte zachtjes en keek op. Een witte poes ging voor haar staan. Duidelijk niet inziende wat voor gevaar zij wel was. Waren de littekens niet duidelijk? 'Heey, rogue. Wat is er mis?' Vroeg ze alsof dit het normaalste gesprek in de wereld ging worden. Ze stopte met huilen en probeerde recht te komen. Een steek van pijn reikte van haar zij. "Luister eens hier Kittypet, alles ging goed tot jij kwam, dus je kunt je maar beter uit de poten maken", zei ze bot. "En als je ervoor wilt zorgen dat er ook niet iets mis gaat zijn met jouw, luister je maar beter naar mij", Ze spande haar spieren op. Kittypets, ze haatte kittypets.

'En als ik dat niet doe? dan ga je me zeker in elkaar meppen?' Snauwde de Kittypet. "Ja en nog veel erger dan dat!" Grolde ze. 'Dacht je te winnen in een gevecht met mij, met dié littekens? Ik dacht het niet hoor.' Ze zag hoe ook de haren van deze witte poes overeind vlogen, dit liet haar haren nog hoger reizen. 'Moet je eens horen e levende lappenpop vol littekens, ik ben geen dikke rotverwende poesipoes die alles van zich af laat glijden, dus als ik jouw was zal ik maar niet zo tegen mij spreken!' Fileze spande haar spieren op. Maar de poes haalde snel uit met haar klauw naar haar litteken. Maar haar dikke vacht die nu vol klitten zag hield de slag vooral tegen en er was een grote kans dat de klauw van de Kittypet vast zou zitten in haar onverzorgde vacht. Een grijns gleed langs der lippen. "Zoals je wilt," Ze sprong naar voren, klauwen uitgeslagen. Ze probeerde de poes te raken en sprong daarna naar achter. Wel meteen bewoog haar silhouet zich terug naar de poes en met een krachtige stoot van haar achterhand sprong ze op. Ze richtte haar klauwen naar onder en hoopte de poes te raken vlak tussen de schouders, dat zou wel eens fataal kunnen zijn. Een grijns sierde haar lippen bij die gedachte.