Hello there {Tallkit}

"Hoelang denk je dat het nog duurt voor ik apprentice wordt?" Vroeg de kit. Nevermind haalde zijn schouders op. "Tot je 6 moons bent," zei hij. "En wat deed jij op je eerste training?" Even fronste Nevermind, waarbij een zachte grom zijn keel ontsnapte. "Ik trainde mezelf," mompelde hij duister terwijl hij naar Tallkit keek met licht ontvlambare ogen. "Mijn eerste training was een tour rond het territorium, echt saai," zei hij. "De tweede keer dat ik met die domme mentor samen kwam zat hij te ratelen over hoe belangrijk het was dat de clans in hun gebied blijven en dat vechten niks oplost en zo ging het de eerste 3 moons," vertelde hij. "Dus besloot ik mezelf te leren vechten en te jagen en zo kreeg ik mijn naam, omdat ik 'roekeloos' en 'dom' ben zeker," vervolgde hij. Hij verzachte zijn blik, maar hielde die van de tabby kit vast. "Ik hoop dat jouw talenten niet verspilt worden aan zo'n type," zei hij zacht grijnzend, hij begon deze kit wel te mogen.

Nevermind verloor zichzelf weer in het verleden, wat Tallkit geamuseerd met zijn ogen deed rollen. Oudere katten, ze hadden iets met doen alsof de wereld bijna zou vergaan. "Ik trainde mezelf," Nu keek Tallkit hem wel geïnteresseerd aan, waarom zou iemand dat doen? Het antwoord volgde snel op zijn denkbeeldige vraag. "Mijn eerste training was een tour rond het territorium, echt saai. De tweede keer dat ik met die domme mentor samen kwam zat hij te ratelen over hoe belangrijk het was dat de clans in hun gebied blijven en dat vechten niks oplost en zo ging het de eerste 3 moons," Tallkit zuchtte, ouderen hadden wel veel te zeiken hoor, vechten gaf toch juist wel een kick? Net zoals toen hij met Lightning in de boom was geklommen, een kick. "Dus besloot ik mezelf te leren vechten en te jagen en zo kreeg ik mijn naam, omdat ik 'roekeloos' en 'dom' ben zeker," Tallkit knikte begrijpend, maar voelde ergens wel iets knagen, het was zeker niet de bedoeling dat kittens zichzelf zouden trainen, maar wat Nevermind zei was zo logisch. Waarom was de lijn tussen goed en slecht zo vaag? "Ik hoop dat jouw talenten niet verspilt worden aan zo'n type," Nu verhelderde zijn blik, en richtte hij zich op, "Dat zal zeker niet gebeuren, mijn moeder zou met zoiets nooit aandoen.. Toch?" Het laatste woord werd er een beetje onzeker bijgevoegd, hij wilde een gave mentor, geen zeikerd die niets durfde. De laatste tijd was zijn moeder echter alleen nog bezig met Lightning en de clan.

"Dat zal zeker niet gebeuren, mijn moeder zou met zoiets nooit aandoen.. Toch?" Voor het eerst zins hun ontmoeting klonk de stem van het katertje onzeker. "Dat zullen we dan maar hopen," zei Nevermind koeltjes. Ookal wist hij dat Shrewstar waarschijnlijk een brave warrior aan Tallkit zou geven. Althans, als de kattin haar kits kende. Dat zou hij toch doen. Een brave warrior zou hij aan Tallkit geven. Want op de een of andere manier wist hij gewoon dat de kat hoogwaarschijnlijk de les zou spellen voor zijn mentor. Toch zeker als het een softy was.

Nevermind was even stil, en gaf toen antwoord, "Dat zullen we dan maar hopen," Hij knikte, tevreden met het antwoord, maar zou alles ervoor geven om de gedachten van Never te weten. De oudere kater hield echt iets achter. "Ik hoop dat ik iemand als jou krijg," Mompelde hij, bijna meer in zichzelf dan hardop, de kitten had ook niet door dat hij het ook daadwerkelijk zei. In gedachten verzonken zat hij daar, tot een nieuwe vraag in zijn hoofd oprees. "Hoe heette jouw mentor?"

Tallkit knikte. "Ik hoop dat ik iemand als jou krijg," mompelde hij vervolgens. Trots begon Nevermind te grijnzen, dit werkte. Goed. Zijn grijns werd wat zachter, nee, hij mocht niet zo over Tallkit denken. Hij was anders. Meestal manipuleerde hij katers en deed hij een zacht karakter bij de kattinnen. Apprentices waren dan weer een ander verhaal, want die waren gewoon dom. Behalve dan als ze de naam Aurypaw droegen. Hij zuchtte even, verlangend naar het moment haar terug te zien. "Hoe heette jouw mentor?" De blauwzwarte kater keek even naar de kit en opende toen zijn bek om te antwoorden. "Heartline," zei hij droogjes. "Hij overleed kort geleden, monster," zei hij vervolgens kort en bondig. Heartline mocht dan wel een stomme kater zijn, toch had Nevermind een bepaalde band met de kat gehad. Hij had dan ook heel lang gerouwd om hem voordat hij de kater op zijn 'zwarte lijst' plaatste en alle goede tijden vergat. Goede tijden vergiftigden je hersenen over katten die het niet waard waren.

Het antwoord was kort, en de stem koel, en toch kon Tallkit een vleug van gemis ontdekken bij de kater tegenover hem. "Hij overleed kort geleden, monster," Tallkit probeerde zijn verbazing niet te laten zien, en knikte dus maar een beetje. "Ehm," Hij slikte kort, en keek de kater toen weer aan, "Wat deed hij bij het Thunderpath dan? Warriors weten toch dat het gevaarlijk is?"

De kit knikte. "Ehm," Ergens wist hij wel wat Tallkit ging zeggen en hij sloot zijn ogen, proberend om zijn gevoelens in bedwang te houden. "Wat deed hij bij het Thunderpath dan? Warriors weten toch dat het gevaarlijk is?" Hij liet een zucht, gevuld van angst, woede en verdriet, uit zijn bek en opende zijn ogen terug. Een leegte was er in te lezen, iets wat al vertelde wat hij wilde gaan zeggen. "Dat weet ik niet," zei hij strak. Hoe moeilijk het ook was, toch bleef hij overeind staan. "Ik weet enkel dat ze zijn bebloede lichaam bij het Thunderpath hebben gevonden, de geur van het monster kleefde in zijn vacht..." Ja, maar wat als het nu geen monster was geweest? En het gewoon een kat was geweest van een andere clan die hem daarna aan het Thunderpath had gedropt? De geuren van die stinkende wezens drongen diep in je vel en zeker in dat van een dode kat, die dan nog eens de geuren van angst, haat en bloed droeg. Nevermind schudde even zijn kop, hopend de gedachte van hem af te schudden. "Een ongeluk is snel gebeurt," vervolgde hij en zijn ogen ontmoette die van de kit.

De kater tegenover hem leek niet blij, helemaal niet zelfs. Er was een leegte in zijn ogen te zien toen hij praatte tegen Tallkit, en het verhaal was ook hoorifying. De kleine kit luisterde met grote ogen op de zwarte kater gericht, en toen die klaar was slikte hij een keertje. "Maar.. Maar weten ze zeker dat een andere clan het niet heeft gedaan?" Vroeg hij zachtjes, en liep toen naar Never toe en gaf hem een kopje, om daarna weer stoer terug te lopen naar zijn plekje tegenover de kater. Soms moest je gewoon laten zien dat je er was voor mensen.

De ogen van de kit waren groot, maar Nevermind wist dat hij sterk was. Zijn karakter was sterk genoeg om dit aan te kunnen. Was hij nu een zo'n speels, poezelige kit geweest, dan lag hij nu de tranen uit zijn ogen te wrijven. "Maar.. Maar weten ze zeker dat een andere clan het niet heeft gedaan?" Nevermind haalde zijn schouders op. Maar het volgende wat de kit deed, liet hem wel schrikken. De tabby liep op hem en gaf hem een kopje. Daarna liep hij snel terug en zorgde hij ervoor dat hij terug de stoere kit was als eerst. Nevermind kon een snorrende lach niet onderdrukken. "Bedankt, Tallkit," zei hij, zijn blik was dankbaar op de kit gericht. Hij was blij dat hij iemand had die hem wat steun gaf. Na enkele tellen verdween de dankbaarheid uit zijn ogen en verscheen de gewoonlijke leegte en alertheid van altijd. Hij schudde zijn kop, doelend op zijn eerste vraag. "Kan, maar ik ben niet de kat om daar over te oordelen. Dat ligt aan je moeder," zei hij. "En zolang er geen bewijs is of er een kat naar voren komt die zegt dat hij of zij het gedaan heeft -wat zelfs de grootste gek niet zou doen-, dan blijft het dus het monsters' fout," zei hij ietwat kil, alsof het monster zijn vriend was en alle katten zijn vijanden. Want ergens vermoedde hij, net als deze jonge kit, dat het niet de schuld was van het monster. Maar wie was hij om dat te zeggen?

Hij bloosde lichtjes toen de kater hem bedankte, en keek even naar de grond, maar richtte al snel weer zijn schouders en keek op. Nevermind had weer de koele blik in zijn ogen, waar Tallkit ook op aan het trainen was, en gaf hem een duidelijk antwoord. "Kan zijn, maar ik ben niet de kat om daar over te oordelen. Dat ligt aan je moeder… En zolang er geen bewijs is of er een kat naar voren komt die zegt dat hij of zij het gedaan heeft -wat zelfs de grootste gek niet zou doen-, dan blijft het dus het monsters' fout," Het klonk niet alsof Never het zelf geloofde, het verhaal van het moster, en ineens begreep Tallkit de haat jegens de andere clans. Wie zou zoiets nou doen? Die kater had een mate, en zelfs kits kunnen hebben! Een kleine grom rees op in zijn keel, maar hij kapte hem af om wederom een vraag te kunnen stellen. Hopelijk werd Nevermind niet gek van hem.. "Oke… Maar, jij gelooft er niet in he?" Zei hij, met een stellige blik in zijn ogen. "Jij denkt dat een ander het gedaan heeft, maar waarom?"

Een grom rees uit de keel van de kit. Nevermind moest wel respect hebben voor zijn medelevend karakter. Tegenover andere katten was hij niet zo medelevend, meestal alleen tegenover kattinnen. Hij ging dan ook veel liever om met dat geslacht dan het driftige deel van de kat, genaamd de kater. Er waren natuurlijk ook katers waar hij graag mee in gesprek was, zoals Tallkit, maar eigenlijk moest hij toegeven dat hij enkel vriendinnen had. De grom stopte absurd en zijn blik werd terug helder en hij glipte uit zijn gedachten. "Oke… Maar, jij gelooft er niet in he?" Nevermind werd ietwat ongemakkelijk van die vraag. Toch wist hij dat hij eerlijk moest zijn tegenover Tallkit, waarom zou hij liegen tegen hem? Hij had al één vraag ontkend, een tweede verdiende hij niet. "Jij denkt dat een ander het gedaan heeft, maar waarom?" Nevermind knikte langzaam en hield even zijn kop schuin. "Omdat het zo opeens was," zei hij. "En niet ver van de Windclan grens," vervolgde hij. "En zelfs als het de Windclan niet was, kon het ook Thunderclan zijn," zei hij strak. "Hij was een ervaren warrior, Tallkit, die worden niet zomaar 'door een monster aangevallen', die zijn alart en weten wat ze moeten doen," zei hij, ergens had hij verwacht dat zijn stem zou overslaan in een boos geroep. Maar wonder boven wonder had hij de kalmte in zijn woorden kunnen houden, dat maakte hem opgelucht en ietwat blij, ondanks het gevoelige onderwerp.

De kater knikte, en een last viel van Tallkit's schouders, even was hij bang geweest dat hij de kater verkeerd beoordeeld had, en als hij ergens niet van hield was het wel fout zitten. "Omdat het zo opeens was," De kitten knikte, maar snapte het niet echt, alle dood was toch opeens, plotseling, ongewenst? "Hij was een ervaren warrior, Tallkit, die worden niet zomaar 'door een monster aangevallen', die zijn alart en weten wat ze moeten doen," Pas bij deze laatste woorden werd hem de gedachtengang van Nevermind helder, en meteen snapte hij ook waarom je apprentice moest zijn. Hij had nog zoveel te leren! Gelukkig begon hij vroeg, "Ik, ik denk dat ik het snap," Gaf hij eerlijk toe, waarom zou hij zeggen dat hij het snapte als hij het niet zeker wist? "Dat moet niet goed gevoeld hebben voor jou," Hij mompelde de zin niet erg hard, maar keek daarna weer met zijn heldere oogjes in de blauwe van de kater. "Hoe oud was jij?"

"Ik, ik denk dat ik het snap," Zei hij. Nevermind knikte tevreden naar de kit. "Dat moet niet goed gevoeld hebben voor jou," Even sloeg de kater zijn ogen van de kit weg. Ja, dat was inderdaad een gevoel van angst en woede. Maar vooral woede, woede dat niemand hem geloofde en dat een clan zomaar ermee was weggekomen, volgens hem. Toen hij een zucht liet ontsnappen vond hij nieuwe moed om de ogen van de jonge Tallkit te ontmoeten. Nu keken ze elkaar aan en ergens voelde het wel goed de kit te leren kennen. "Hoe oud was jij?" Neverminds' blik verzachte wat en liet zijn blik even over het kamp gaan voordat hij terug naar Tallkit keek. "Ik was net een Warrior, iets meer dan 11 Moons," zei hij. Dus dat was 3 tot 4 moons terug, ongeveer. Hij zuchtte en liet zijn blik nogmaals langs het kamp gaan. Het werd tijd dat hij maar eens op jacht ging. Hij stond op en rekte zichzelf even uit. "Sorry, Tall, maar ik moet echt terug aan het werk, ik spreek je later nog eens, ok?" Hij lachte zachtjes naar de kit. Ja, hij mocht hem wel.

OOC: Ik dacht dat het wel eens tijd werd om dit topic af te ronden, anders blijven we maar posten x'D