Hello there {Tallkit}

De kitten keek blij toen Nevermind het niet beledigend opvatte, hij merkte niet dat hij eigenlijk aan het leren was. Eigenlijk dacht Tallkit dat hij gewoon een gezellig gesprek had, en zolang het maar was met interessante en aardige, gave katten zoals Nevermind, dan was het goed. "Heel goed, dan kan je opvatten dat je ook slim bent en het zo tegen me gebruiken," Tallkit knikte, en printte dit zich goed in, dit ging van pas komen later in zijn leven. Hij wist het zeker. Niet dat hij van plan was om het tegen zijn leermeester te gebruiken, dat zou onbeleefd, oneervol en ook gewoon buitengewoon dom zijn. "Het kan leuk zijn, als je maar weet hoe en wanneer je het gebruikt," Opnieuw knikte Tallkit, "Gebruik jij het ook bij katten die belangrijker zijn dan jij? Niet dat er enige kat zal zijn die belangrijker zal zijn dan ik, en dan zorg ik dat jij de hoofd-elder wordt, maar nog steeds," Geïnteresseerd keek hij Nevermind aan, hij mocht hem, hij mocht hem echt.

"Oh, natuurlijk. Ik gebruikte het toch op jouw, is dat geen antwoord op je vraag?" Tallkit grinnikte, en gaf even zijn borst een lik, de aandacht was leuk, maar Nevermind moest niet overdrijven. "En dat zou ik erg appreciëren, het zou een goede keuze zijn van je moeder. Je bent slim en met wat training kan ik je nog beter maken," Tallkit keek hem even aan, en merkte dat zijn ogen glommen. Een compliment van Nevermind betekende wel wat voor hem, want dat was niet iets wat je vaak hoorde. Hij knikte, "Dankje, denk je dat echt? Dat ik een groots warrior zou kunnen worden?"

Toen de kater vroeg of hij 'Aurypaw' kende schudde hij zijn hoofd, maar een glimlach speelde rond zijn lippen toen hij de kater een dromerige blik zag krijgen. Er was wel iets meer wat Nevermind van Aurypaw vond, dat was duidelijk. Hij grinnikte, en keek de kater toen aan, die alweer bezig was met het vervolg van zijn betoog. Iets over een goede bloedlijn, en een goede motivatie. Meteen zat Tallkit rechtop en kreeg hij een twinkeling in zijn ogen, ja, hij zou ervoor zorgen dat hij de beste mentor ooit kreeg, en niemand zou hem dan nog kunnen stoppen. Maar eerst moest hij zijn 'vriend' >mocht hij hem al vriend noemen?< helpen. "Dusss, hoe zit het tussen jou en Aurypaw huh?" Hij keek de ander aan, met een ondeugende twinkeling in zijn ogen zoals kittens dat wel eens konden hebben. Het was duidelijk dat hij er niets slechts mee bedoelde, pure nieuwsgierigheid, en misschien, heel misschien ook gewoon leuk om te weten.

De kit was duidelijk van plan zijn woorden op te volgen, dat verraadde zijn houding en de blik in zijn ogen. Een trots gevoel borrelde op in zijn borstkas. Ja, hij was een goede mentor. Zelfs voor dit kleintje had hij respect kunnen afdwingen. Tja, hoe kon je nu ook niet van hem houden? "Dusss, hoe zit het tussen jou en Aurypaw huh?" Een schok deed zijn spieren trillen. Zijn ogen vlogen open en even keek hij verbaasd naar Tallkit. Dacht het kleintje nou werkelijk dat hij iets voelde voor die smexy poes? Ha! Echt niet... Of toch wel... Snel kneep hij zijn ogen toe en kwam er een klein grijnsje rond zijn lippen. "Ze is gewoon een vriendin, iemand die ik kan vertrouwen. Naast Darkclaw zijn er niet veel katten die ik vertrouw. Dus tja, ik ben niet echt sociaal," grijnsde hij naar de kater. Het was geen leugen, maar ook niet de gehele waarheid. Maar goed, dat moest Tallkit niet weten. Dat moest niemand weten, echt niemand. Darkclaw zou hem uitlachen, Shysong zou nog een optie zijn, maar echt een serieus gesprek met haar leek niet echt leuk en dan was er natuurlijk nog Aury... Maar tja... Wie praat er nu over iemand, tegen diegene waar je over wilt praten? Ja, dat is nu echt dom.

De nog jonge kitten grinnikte, en zijn fonkelende ogen zagen hoe Nevermind hier wel even van onder de indruk was. "Het is best obvious you know," Zei hij, met de tevreden grijns nog steeds om zijn lippen, dit was wel grappig, deze keer was hij Nevermind voor geweest. Maar al snel herpakte de ander zich en kwam het verwachte, standaard antwoord, "Ze is gewoon een vriendin, iemand die ik kan vertrouwen. Naast Darkclaw zijn er niet veel katten die ik vertrouw. Dus tja, ik ben niet echt sociaal," Tallkit hield even zijn kopje schuin, en knikte, "Dat is waar, maar, je kan mij vertrouwen," Het was misschien hard, maar Nevermind had het zelf gezegd, en waarom zou Tallkit de waarheid voor hem verbergen?

Hij zag dat de kater erover nadacht, en voelde zich meteen al vereerd, als hij erover na moest denken, bleek het dat hij Tallkit niet onderschatte. Maar helaas voor hem wilde Nevermind hem niet in vertrouwen nemen, in plaats daarvan kreeg hij een vraag waar hij even over na moest denken, "Oké en ga je mij dan ook vertrouwen?" Hij keek schattend naar de kater, en begon aan zijn antwoord, "Depends…" Uiteindelijk hield hij zijn kopje schuin, en keek de ander doordringend aan, "Kán ik je vertrouwen?"

"Depends…" Een doordringende blik moest hem blijkbaar imponeren. "Kán ik je vertrouwen?" Even keek de kater hem met een blik van leegte aan, alsof alle leven uit zijn lichaam was verdwenen. Dat kon hij soms. Zijn gevoelens op nul zetten en doen alsof hij niks voelde, maar hij voelde dan wel degelijk. En dat was spijtig. Hij wilde ook dat de pijn eens kon weggaan. Niet dat deze kit hem echt iets kon doen. Enkel goed getrainde katten konden hem raken, figuurlijk en letterlijk. Dat letterlijk was misschien soms. Wie kon er hem nu raken? Hij kon een been in één hap verpulveren tussen zijn kiezen en dat zou hij op een dag bewijzen! Toen hij even nadacht over wat Tallkit hem had gevraagd, begon hij zachtjes te grinniken en keek hij amusant naar de kit. "Je bent duidelijk nog niet vertrouwd met 'vertrouwen'," zei hij. "Je moet echt leren inschatten wie je vertrouwd of niet. Dat moet je leren of je zal in de problemen komen," Zijn grijns verdween even en hij keek de kit even doordringend aan. "Dit is een goede oefening: Ben ik te vertrouwen volgens jouw?" Hij wilde deze kit nogmaals testen, dan kon hij zien of hij zijn plannetje met deze kater kon uitwerken.

Hij keek verontwaardigd op toen Nevermind blijkbaar teleurgesteld was, en hoorde hoe de kater een heel verhaal begon te leuteren. Uiteindelijk eindigde het met een vraag naar hem, "Dit is een goede oefening: Ben ik te vertrouwen volgens jouw?" Tallkit grinnikte, en keek met zijn slimme, amberkleurige ogen naar de zwarte kater. "Als warrior? Ja, als vriend? Ja, als kennis? Nee,"

Even grinnikte de kit. Ja, hij was te zelfzeker over zijn antwoord... Dat wist Nevermind nu al. "Als warrior? Ja, als vriend? Ja, als kennis? Nee," Even duwde hij zijn ogen tot spleetjes. Hij was te vertrouwen als warrior... Althans, als hij je mocht. Als hij je niet kon uitstaan kon het wel eens op een gevechtje uitlopen. Als vriend was hij echt wel te vertrouwen en als kennis? Wel, als hij je mocht wel ja, zo niet, dan was je de klos. De zwarte kater grinnikte zacht en knikte. "Bijna, maar ik ben enkel te vertrouwen als vriend, onthoud dat maar goed, maat," zei hij op een grinnikende toon. Langzaam haalde de lach van zijn snuit en leunde hij wat ontspannen naar achter. "Kan het zijn dat ene Lightningkit je broer is?" Vervolgde hij, enkel omdat hij niet verder wilde gaan op het onderwerp van eerst. Plus, hij moest meer weten over die kit. Want iets was niet pluis aan dat ventje.

De warrior keek hem inschattend aan, en Tallkit keek hem recht in de ogen terug aan. Bang voor de ander was hij niet, ja, hij vond hem te vertrouwen, maar waarschijnlijk zou het antwoord weer compleet onverwacht zijn en zou het er, opnieuw, op uitdraaien dat Tallkit het fout had. "Bijna, maar ik ben enkel te vertrouwen als vriend, onthoud dat maar goed, maat," Hij knikte, en vernauwde toen zijn ogen even, "En, kan ik je vertrouwen dan?" Het was iets wat hij moest weten wilde hij zijn moeder of iemand anders over deze kater vertellen. Hij leunde even een beetje naar achter, de anders voorbeeld volgende, maar schoot naar voren met een dikke staart en een grom toen zijn broertje ter sprake kwam. "Kan het zijn dat ene Lightningkit je broer is?" Tallkit staakte de grom, maakte zichzelf rustig, maar kreeg het hellevuur dat in zijn ogen te zien was, niet weg. "Ja,"

"En, kan ik je vertrouwen dan?" Hij knikte simpel en wachtte de reactie van de kater af. Even had hij een geamuseerde grijns boven gehaald toen de kit met een dikke staart recht sprong. Het gegrom dat van zijn lippen gleed, klonk als muziek in zijn oren. Maar toen Tallkit zag wat hij deed, ontspande hij wat en werd hij rustiger, ookal zag je de woede in zijn ogen dansen. "Ja," zei hij. Nevermind liet zij grijns groter worden, waardoor een rijd glinsterende tanden zichtbaar werden. "Ik zie dat jullie geen beste vrienden zijn," Maar meteen na deze zin kneep hij zijn ogen tot spleetjes en verdween de grijns van zijn gezicht. "Geloof me, ik vertrouw dat ventje niet," gromde hij. Ja, de herinneringen aan die pluisbol waren hatelijk. "Ik haat hem en hij is echt irritant, iets klopt niet bij hem..." Mompelde hij ietwat afwezig. De laatste zin was dan ook niet op echt op Tallkit gericht en dat was hoorbaar.

Bij de zin van Nevermind knikte hij, maar spande zijn spieren aan toen de kater kwaad begon te spreken van zijn broertje. De laatste woorden waren dan misschien niet tegen hem gericht, hij hoorde ze wel, en zijn familie-protect eigenschap wakkerde in hem op. Het vuur in zijn ogen brandde nu niet voor Lightning, maar voor Nevermind. "Ik mag je, je bent cool, maar waag het niet om kwaad te spreken over mijn broertje," Siste hij, niet perse dreigend, maar duidelijk genoeg. Dit pikte hij van niemand niet, en dus ook niet van de kater die hij wel mocht die nu toevallig tegenover hem zat.

De kit probeerde Never neer te schieten met zijn ogen, of het leek toch zo. "Ik mag je, je bent cool, maar waag het niet om kwaad te spreken over mijn broertje," Nevermind snoof even, helemaal niet met dit familie-bloedrelatie-I-love-my-bro-liefde eens. Maar tja, wat kon je er aan doen? Je had nu eenmaal kleffe katers en je had nu eenmaal katten die na dachten. Zo moest je nooit een echte goede band je familie hebben, want voor je het weet zijn ze weg. De wet van de sterkste speelde een grote rol. familie koos je niet, vrienden wel en die konden wel sterk zijn. Daar lag het verschil en daar maakte de meeste hun fouten, zoals onze Tall. Maar tja, hij zou het wel nog eens bij hem inwrijven, ooit. "Oké, ik ga er niet op in gaan," zei hij strak, waarna hij zijn kop wegdraaide en ietwat in de verte staarde. "Ooit al eens buiten het kamp geweest? Of niet?" Zei hij vervolgens. "Kom op, ben je een brave jongen of een stoere kater?" Vervolgde hij met zijn blik op de kit te leggen.

De kater voor hem leek het niet met zijn ideeën eens te zijn, maar dat maakte nu even niets uit. Zijn broertje was zijn broertje, dat was nu eenmaal zo, daar kon niets aan veranderd worden, en dus had Tall verantwoordelijkheden tegenover hem. "Ooit al eens buiten het kamp geweest? Of niet?" Tallkit schrok op, en keek met vernauwde ogen naar de kater, zou hij hem verlinken als hij ja zei? "Kom op, ben je een brave jongen of een stoere kater?" Een grijns verscheen op Tall's gezicht, yup, Nevermind zou hem vast en zeker niet verlinken, en anders had 'ie problemen, met wat en hoe wist Tall echter nog niet echt. "Om eerlijk te zijn, ja, maar het was niet echt erg avontuurlijk ofzo.." Hij keek op naar de zwarte kater voor hem, "Ben jij als kitten ooit het kamp uitgeslopen?"

Tallkit grijnsde, eigenlijk moest de kit nu niks meer zeggen. De zwarte kater wist genoeg. "Om eerlijk te zijn, ja, maar het was niet echt erg avontuurlijk ofzo.." Hij wist het. Een grijns verscheen op zijn snuit. Ach, hij was echt gewoon te goed. Daar kon hij eigenlijk ook niks aan doen. "Ben jij als kitten ooit het kamp uitgeslopen?" Die vraag veraste hem niet echt. Een liet hij zijn oogleden wat over zijn ogen gleden. De grijns gleed van zijn lippen, zodat hij serieus zou genomen worden. "Ja," zei hij simpel. De zwarte kater opende zijn ogen en keek strak naar de tabby kitten. "Meer dan één keer eigenlijk. Samen met mijn broer," Een herinnering flitste aan zijn ogen voorbij waardoor hij het niet kon laten even te lachen. "Hoeveel keer we niet zijn gesnapt," grapte hij zachtjes. Ja, dat waren de tijden die hij eigenlijk een beetje miste. Die kick van het weglopen, het verstoppen voor de schaduwen die als honden achter je joegen. Maar die tijd had hij al lang achter zich gelaten.

Nevermind gaf deze keer eerlijk antwoord, en de kitten keek met priemende oogjes naar de zwarte kater, en zag hoe het verleden naar hem greep. Zijn grijns werd breder, maar hij bleef stil, tot de ander uitgepraat was. "Hoelang denk je dat het nog duurt voor ik apprentice wordt?" Vroeg hij, al heel erg lang van plan om deze vraag te stellen, maar niemand had hem tot nu toe nog een duidelijk antwoord gegeven. "En wat deed jij op je eerste training?"