What can I do? [Petalcloud]

Een zacht briesje blies zijn zwart-witte haren zachtjes omhoog. Eén voor één gingen ze op en neer, als een soort van golfbeweging. Het was leaffall, en dat was te zien aan de bomen. Cindersmoke was op weg naar Small Forest, om na te denken over hoe stom hij wel niet was geweest. Hoe kon hij dat nou allemaal gedaan hebben. Honey laten zitten in haar zwangerschap.. Hij heeft niemand meer nu. Hij was alleen. Hij had zijn eigen ruiten ingegooid. Het was ook niet heel raar dat Honey boos was op hem, want hij zou ook boos zijn geweest als hij in haar positie had gezeten. Maar hij houdt nog steeds van haar, hoe gek het ook klinkt. Hoe bot en gemeen ze ook tegen hem is, zijn hart zal voor altijd van haar blijven. Hij keek over de velden van het territorium. Nog een stukje te gaan voordat hij bij Small Forest zou zijn. Zijn poten liepen rustig en zonder moeite van een kleine heuvel. Zijn staart zwierde rustig achter zijn lichaam aan. Hij zag de rivier rustig stromen, zo'n honderd meter van hem af. In zijn hoofd speelden de herinneringen aan Honey zich af. Met als laatste de ontmoeting in de Nursery. Ze had op hem gesnauwd, ze was echt boos geweest. En hij had haar compleet gelijk gegeven. Hij miste haar, ook al zou ze op hem snauwen. Zijn hart verlangde naar haar, en naar Quiet en Flow natuurlijk. Al kende hij zijn eigen kittens nog niet eens echt goed. Hij wist alleen dat Quiet de looks had van haar moeder en Flow als twee druppels water op hem leek toen hij klein was. En wat hij het ergste vond was dat ze allebei geen vader hadden, alleen een supergoede moeder. Hij ging onder een boom zitten toen hij eenmaal aangekomen was bij zijn bestemming. De kittens waren nu bijna apprentices, en hij had hun kittentijd niet meegemaakt. Hij had er enorme spijt van, vooral voor hen. Hun band zal nooit zo sterk zijn als het zou kunnen zijn geweest. Ineens spitsten zijn oren zich. Hij hoorde een kat aankomen. Pff, ook dat nog, dacht hij.

P E T A L C L O U D ONLY

Een tweebeen wandelde over de velden. De vacht op zijn hoofd was bruin, en de vachten die hij om zich heen droeg, maar die niet aan hem vast zaten, waren een blauwgrijs en zwart. Petalcloud hield hem van een veilige afstand in de gaten, bestudeerde zijn bewegingen, volgde iedere stap die hij zette. Wat was hij aan het doen? Zocht hij naar prooi? Dat leek haar niet. Hij liep niet bepaald voorzichtig, dus als hij ook maar enig verstand van jagen had, dan wist hij dat hij op die manier ieder levend wezen in de wijde omtrek wegjoeg. Was hij ergens naar op weg of maakte hij gewoon een wandelingetje. Petalcloud had nooit zo nagedacht over wat tweebenen deden als ze ze zag. Meestal hield ze zich voornamelijk bezig met hoe ze zo snel mogelijk van hen weg kon komen. Sinds kort, sinds ze een tweebeen die in slaap was gevallen op de Highlands van zo dichtbij had gezien dat ze hem aan had kunnen raken, was ze echter gefascineerd door deze vreemde wezens. Wat deden ze? Hoe dachten ze? Ze was al heel wat te weten gekomen. De meesten van hen jaagden niet. Ze hadden kleintjes die speelden. Hun kleurige vachten waren geen deel van hun lichaam, hun vacht was zelfs bijzonder dun, behalve die boven op hun hoofd. Ze bezaten vreemde, onnatuurlijke voorwerpen. Ze waren soms in groepjes, soms in paartjes en soms alleen. Ze aten voedsel dat Petalcloud nog nooit had gezien. Al met al waren het interessante wezens en met alles wat ze zag, wilde ze meer over hen te weten komen. Ze leefden al zo lang in de buurt van tweebenen, maar ze wisten eigenlijk zo weinig over hen!
De tweebeen verdween uit het zicht en Petalcloud kon hem niet volgen, want ze was aangekomen bij de grens. Ze moest niet zo ver van het kamp gaan, bedacht ze zich met enig schuldgevoel.Wat als er plotseling iets met Missingkit gebeurde? Ze zouden haar niet snel kunnen vinden om haar te waarschuwen. Ze moest maar weer teruggaan.
Op de terugweg, kwam ze door het kleine bos. Ze was niet heel ver van het kamp meer, toen ze een zwart-witte gedaante zag zitten aan de voet van een boom. Was dat niet Honeyspots' partner? Of nou ja, partner... Petalcloud wist er niet alles van, maar voor zover ze had begrepen hadden de twee nogal ruzie gehad. Ze liep naar hem toe en glimlachte vriendelijk naar hem.

Het duurde niet lang voordat de kat zich bekend maakte. Een grijze gedaante kwam achter een paar andere bomen vandaan. De kat was nog te ver weg, Cindersmoke kon nog niet zien wie het was. Maar het rook wel als een Riverclanner, dus er was geen nood om weg te gaan. Hij stond even op, rekte zich uit en ging toen weer zitten. Hij had nog niet veel zin om dichterbij te gaan. Maar hij had al wel een idee wie het zou moeten zijn. De kat kwam dichterbij en algauw zag hij dat het de grijze poes Petalcloud was. Ze kwam op hem af met een glimlach. Hij glimlachte beleefd terug, toch kwam het niet van harte. Hij dacht dat hij alleen zou zijn, maar helaas, toch niet. Hij keek de jonge poes aan, ze was bijna een jaar jonger dan hij en Honey waren. En daar was ze weer in zijn hoofd. Hij moest haar echt vergeten, hoe vaker ze aan hem dacht, hoe meer hij haar miste. En hij wist zeker dat ze nog steeds laaiend op hem was. Want hij wist hoe ze was, ze vergat niks, echt helemaal niks. Zouden alle poezen zo zijn? Hij hoopte van niet, en hij hoopte nog meer dat het nog goed zou komen tussen hem en Honey, maar hij had zo zijn twijfels. Hij keek nogmaals naar Petalcloud en ging toen zitten, zonder een woord te zeggen. Hij was niet zo spraakzaam vandaag.

Cindersmoke beantwoordde haar glimlach beleefd, maar er sprak geen blijdschap uit. Hij ging zitten en Petalcloud volgde zijn voorbeeld. Haar staart krulde ze om haar lichtgrijze pootjes. Ze zweeg, net als Cindersmoke, en keek naar de kater, met haar kopje een beetje schuin. Er zat hem iets dwars, zo veel was duidelijk. Zou het iets zijn waarmee ze kon helpen? Nee, ze wilde zich er niet mee bemoeien. Het was niet haar zaak. Zou het met Honeyspots te maken hebben? Als dat zo was, kon ze misschien wel iets doen. Ze kende Honeyspots een beetje, al wist ze na die twee ontmoetingen niet zeker of ze haar een vriendin mocht noemen. Peer slot van rekening hadden ze elkaar al een tijdje niet gesproken, ondanks dat ze nu beiden in de nursery lagen. Maar nee, als Cindersmoke's zorgen daar iets mee te maken hadden, mocht ze zich er al helemaal niet in mengen.
Even zat ze zwijgend tegenover Cindersmoke. De kater leek nogal zwijgzaam vandaag, en Petalcloud was nooit zo'n prater. Toen besloot ze dat ze in ieder geval iets moest zeggen. Of zou het juist beter zijn als ze deed alsof er niets aan de hand was? Zou hij er wel over willen praten? "Wat is er?" vroeg ze na een tijdje toch maar.

Onderwerp: Re: What can I do? [Petalcloud]