[Openn] Time is running so fast now..

Heb je wel eens het gevoel dat tijd als een razende aan je voorbij gaat? Je wilt alles goed doen, zoveel mogenlijk aandacht aan alles geven, zonder iets tekort te doen. Je doet erg je best, maar het lukt gewoon niet altijd. Of. dat de leuke dingen die je ooit hebt gekend.. nu enkel het verleden zijn? De dingen veranderen elke dag en niets blijft hetzelfde. Het enige wat blijft is de grond onder je poten en dat de zon elke dag weer op komt. De wind speelde met vlagen door de takken van de bomen. Leaffall.. het seizoen dat de bladeren van de takken vielen, je pels dikker groeide en de prooi zich beter verstopte. Er waren vele kleuren die je kon vinden en elk jaar was het weer mooi om te zien hoe de natuur veranderde. Het breken van takjes onder gewicht van een lichaam. Stormstar stapte rustig door de struiken heen, rook de geuren. Hij keek met zijn wijze ogen rond, inspecterend en afspeurend. Een middag patrouille, even in zijn eentje om het hoofd leeg te maken. Hij voelde dat de dingen om zich heen zo snel gingen, kleine kittens werden zo snel groot. Hij had het gevoel dat zijn zicht voor de helft werd belemmerd, alsof hij de dingen niet meer zo snel in de gaten had als voorheen. Hij wist niet meer van alles wat er in de clan afspeelde. Of hij daar blij mee was, was nog maar de vraag. Storm slaakte een zucht en keek naar de grond. Alles ging altijd veel sneller dan hij wilde, iedereen had altijd haast en wilde dingen snel. Personen om zich heen die van hot naar her rende, maar ondertussen de mooie dingen van het leven miste. Als je iets geweldigs doet, willen mensen zich er altijd vol op storten en het eind doel bereiken. Nu snapte hij, dat als dat gebeurd, je eigenlijk twee stappen weer terug moet doen, omdat je anders de helft van dat leuke mist. Hetzelfde dat je je leerling-tijd, de trainingen en het eeuwige luisteren vervelend vind, maar als je een oudere warrior bent, dat het dan eigenlijk best leuk was. De oudere kater keek met trots neer op zijn familie en vrienden, hij had een mooi leven en wilde daar nog lang mee door gaan. Stormstar sprong soepel op een kleine rots, hij bleef daar zitten, zag in de verte de rivier glinsteren terwijl hij genoot van een zonnetje die scheen op zijn snoet. De kater werd elke dag weer meegesleept door het leven, maar hij had ook het leven geaccepteerd zoals het was, Stormstar was wie hij was. Dat was zijn grootste levensles. Hij kon niet anders dan zichzelf zijn, omdat hij is wie hij is.

Wie wil is welkom ^^