I'm a snowball! {Ladykit}

Vrolijk trippelde Melodykit door de sneeuw, niet erg lang geleden had een warrior aan haar vertelt wat het was en hoe het heette. Vrolijk neuriede ze een deuntje. Al snel ging het neuriën over in zingen, er was niemand in de buurt dat ze wist dus kon het geen kwaad. ''Let it go let it gooooo, can't hold it back anymore!'' zong ze luidkeels. Zo lang er geen andere katten in de buurt waren zong ze vaak. Maar als ze wist dat er ook maar een kat in de buurt was zou ze meteen stoppen met zingen. Er bleef steeds meer sneeuw aan haar pootjes kleven, deze werden daardoor erg zwaar. Gelukkig was het niet heel ver meer naar het nest. Met iets wat leek op ijsblokjes als pootjes liep ze dwars door de nursery heen. Hier en daar zag ze queens en kittens, ook stonden er een paar warriors en apprentices. Toen ze dacht dat ze een bekende kitten zag keek ze om, zo kon ze alleen niet zien wat er voor haar was. Daardoor struikelde ze over een klein steentje dat net boven de sneeuw uitstak. Ze stond echter boven aan een heuvel dus rolde ze naar beneden. Meer en meer sneeuw kleefde aan haar vacht vast. ''Help meeeehhhh!'' riep ze hard terwijl ze helemaal bedekt met sneeuw van de heuvel afrolde.

''Let it go let it gooooo, can't hold it back anymore!'' Lady drukte haar oortjes plat tegen haar kop. Het gezang was vréselijk vals*. De kitten werd steeds witter door de sneeuw en liep dwars door de nursery heen. Ladykit snoof en volgde de kit. Ze keek om en struikelde over een steentje, waardoor ze in de sneeuw viel. Het beestje rolde van een heuvel af. Steeds meer sneeuw verzamelde zich in haar vacht, waardoor het net leek of ze een levende sneeuwbal was. Ladykit giechelde zachtjes voor ze opstond en naar de onderkant van de heuvel trippelde. ''Help meeeehhhh!'' Gilde het beestje. Lady hield haar kopje schuin en bekeek haar gebiologeerd toen ze langzaam tot stilstand kwam onder aan de berg. Ze zag bijna geen kitten meer, alleen een grote sneeuwbal met een staart en een oor. Ze liep op de sneeuwbal af en keek er recht op neer. "Dat was niet zo slim hé?"

*Zo stel ik het me tenminste voor

Melodykit worstelde met de sneeuw in haar vacht. Het was onmogelijk om weer terug op haar pootjes te komen op deze manier. Rustig rolde ze wat op en neer wachtend op een kat die haar zou komen helpen. Langzamer hand begon ze dit rollen wel grappig te vinden. Ze hoorde voetstapjes in de sneeuw, een andere kat kwam haar nu helpen. "Dat was niet zo slim hé?" hoorde ze een beetje dof. Dat kwam waarschijnlijk door de sneeuw in haar oortjes. ''Nee, slim was het niet maar wel erg grappig!'' antwoorde ze vrolijk. Vrolijk zwaaide ze met een poot en haar staartje wat op en neer. Ondertussen was er wat sneeuw voor haar kopje weggevallen. Hierdoor kon ze weer zien waar ze was en tegen wie ze aan het praten was. De grote sneeuwbal met haar er in was onderaan de heuvel gestopt met rollen. En de kitten tegen wie ze aan het praten was... Ze wist niet meer hoe deze heette, wat ze wel wist was dat ze net iets ouder was dan deze kit. ''Wie ben je eigenlijk?'' vroeg Melodykit terwijl ze nog steeds in de sneeuwbal aan het spartelen was.

OOC: Eigenlijk kan ze best goed zingen alleen dat wil ze zelf niet geloven. (Maar iedereen die goed kan zingen zingt wel eens vals dus laten we het maar even zo doen.)