Eindelijk naar buiten, daar had de kater lang op gewacht, en nu was het dan zover. Vrolijk danste hij zijn weg naar de uitgang, maar zorgde ervoor dat zijn arrogante houding goed zichtbaar was toen hij de nursery uit paradeerde. Dus wie zou hij eens te grazen nemen? Of zou hij eerst zijn domein gaan bekijken? Hij besloot om het tegelijkertijd te doen, en dus paradeerde hij verder, niet bang, of schuchter. Maar arrogant en zelfverzekerd. Hij was wat anderen perfect zouden moeten vinden, en ooit, op een dag, zouden ze het inzien. Voor nu was hij tevreden met de goedkeurende blikken die naar hem werden geworpen.
Maar het is lastig om én te paraderen én je hoofd hoog in de lucht te houden, en dat ondervond Tallkit maar al te snel. Want opeens liep hij met zijn neus tegen een zacht vacht aan. Verontwaardigd, maar niet verbaasd of schuldig, keek hij omhoog, naar het gezicht van de ander, en opende zijn scherpe mond. "Wat moet je daar? Ik loop hier toch?!"
~Sharppaw