Distracting me [+open]

Nog steeds wat verward door de woorden die Lightningkit tegen haar had gezegd, kroop ze tegen haar moeder aan. De witte vacht, die zij overduidelijk had overgenomen, voelde plots niet meer zo warm aan. Zou haar mama dan nooit trots op haar zijn, omdat ze duidelijk niet beter kon doen dan zij? Haar maatje maakte een vervelend geluid en met oren tegen haar nek aan gedrukt kroop ze uit het mosnest. Misschien moest ze gewoon even wat afleiding zoeken en misschien zou ze ooit de moed bij elkaar rapen om het te vragen. Afwachtend ging ze op de rand zitten en keek de Den rond. Was er iemand die met haar wilde spelen?

Hij werd gewekt door het getrappel van pootjes, waarschijnlijk van een andere kitten. Zijn groene ogen gleden door de den, totdat ze bleven haken bij een wit met zwart poesje; Runningkit. Hij had zijn zusje pas iets wijs gemaakt en volgens hem was het goed gelukt. Zachtjes, om niemand anders te wekken, stond hij op en sloop hij, nog steeds een beetje onhandig, op zijn zusje af. Hij wilde haar verrassen, maar ze zou hem vast al gehoord hebben. In sluipen was hij nog niet de beste, niet nu hij nog zo jong was natuurlijk. Het lopen verliep hem nog een beetje onhandig, maar dat zou nog veranderen later! Toen hij dicht genoeg bij Runningkit stond, sprong hij tegen haar aan en duwde hij haar lachend tegen de grond. "Hallo, zusje!" Miauwde hij lachend, waarna hij van haar afgleed en ging zitten, wachtend op een reactie van haar.

{Sorry, ik kon het niet laten~}

Zonder het eigenlijk gemerkt te hebben was er iemand achter haar komen te staan en deze kitten duwde haar ook op de grond. Een angstige piep kwam uit haar mond en ze viel wat vervelend op de grond. Ze beet per ongeluk op haar lip en proefde al snel bloed in haar mond. "Au.." Piepte ze wat kleinzerig en hoorde de lachende stem van Lightingkit. Snel krabbelde ze overeind en ging met haar voorpootje over haar lip, deze kleurde rood. "Hey Lightingkit.." Mompelde ze terug als begroeting en keek wat verward naar de grond, ze was hun gesprek zeker niet vergeten.

Hij merkte dat hij zijn zusje pijn had gedaan, al vond hij dat eigenlijk niet erg, tot toverde hij een bezorgde blik in zijn ogen. "Gaat het wel?" Miauwde hij bezorgd en toen hij het bloed opmerkte wist hij dat hij haar pijn had gedaan. "Oh sorry Running! Dat was niet de bedoeling!" Miauwde hij geschrokken. "Hey Lightingkit.." Hij knikte rustig, terwijl hij haar wondje bekeek. "Moet ik je naar de medicine den dragen, zusje?" Miauwde hij lachend, als een soort grapje. Plots merkte hij een zwart witte kater op, een apprentice die hij al twee keer had ontmoet. De kater kwam hun kant opgelopen en Lightningkit ontweek zijn blik; alsof hij nerveus werd op het moment dat hij de kater zag lopen, alsof hij wist dat deze apprentice hem niet meer mocht.

"Gaat het wel?" Ze knikte wat beverig, de eerste keer dat ze bloedde.. Maar de bezorgdheid van haar broertje maakte het wel goed, zou haar moeder dit ook gedaan hebben..? "Oh sorry Running! Dat was niet de bedoeling!" Ze schudde haar kopje. Het was niet erg. "Moet ik je naar de medicine den dragen, zusje?" Haar mondhoeken trilden wat omhoog en ze schudde haar kopje, maar de glimlach was niet groots. Een bezoeker kwam de Nursery binnen en Runningkit keek die wat nerveus aan. Hij deed haar ergens aan denken, maar wat..? "Running," Ze wendde haar kopje naar Tallkit, die er bij was gekomen en net. Ze gaf een knikje en likte het vieze bloed van haar voorpoot. "Hey Tallkit.." Mompelde ze met haar zachte stem. "Wie is dat?" Ze haalde haar schouders wat op.

Ook een van zijn broers mengde zich erbij. Kon hij dan nooit even rustig met Runningkit praten zonder dat anderen erbij kwamen? Hij wilde haar helpen, of eigenlijk niet. Hij wilde haar tegen hun moeder toekeren, maar haar ook niet depressief maken! Het was alsof ze in tweestrijd was en hij kon haar niet helpen omdat deze mousedungs in zijn weg kwamen. Natuurlijk liet hij hier niks van merken, hij toverde een 'gemeende' glimlach op en keek Tallkit aan. "Hallo, broer" Miauwde hij vriendelijk, waarna hij zijn blik weer op de apprentice vestigde.

Tallkit ging voor haar staan toen de Apprentice dichterbij kwam en de kitten keek nog steeds naar de grond. "Euhm, hi...ik ben Sharppaw en ik eehm ben jullie grote broer." Ze wierp een snelle blik op Sharppaw en zag zijn wat bekende vachtpatroon. "Oké, stel dat ik je geloof, hoezo zeg je dat nu dan pas tegen ons?" Ze wierp een wat vragende blik op Tallkit. Waarom zo argwanend? Ze waren toch allemaal Clangenoten? Maar Runningkit besloot haar mond maar te houden. "Omdat ik er gisteren pas ben achtergekomen dat ik jongere broertjes en zusjes had en het toen te laat was om tegen jullie te spreken sinds jullie sliepen." Was het antwoord van de Apprentice en Runningkit kroop langs Tallkit en ging naast haar oudere broer zitten. "Ik ben.. Runningkit."

"Lightning, jij bent toch zo sociaal," Hij keek op naar zijn broer. Vond hij hem echt sociaal? Werkte zijn plannetje dan echt? Hij knikte een beetje onzeker, niet wetend of het een compliment was of juist een verwijt. "Ken je hem?" De vraag was bazig, maar hij negeerde het en deed gewoon alsof hij die bazige toon niet eens had gehoord. Vastberaden begon hij te knikken. "Ik heb hem twee keer ontmoet, maar nooit.. echt naar zijn naam gevraagd. Hij is gewoon een apprentice.. denk ik." Miauwde hij, net op het moment dat de kater bij hen kwam staan. Nu keek hij weer omhoog naar de kater, hoe heette deze kat eigenlijk? En vertrouwde deze apprentice hem nog steeds niet? "Euhm, hi...ik ben Sharppaw en ik eehm ben jullie grote broer." Verbaasd keek hij de kater aan, waarna hij opzij keek naar Runningkit en dan weer naar Sharppaw. Ze leken nog best wel veel op elkaar, waren ze echt familie? "Omdat ik er gisteren pas ben achtergekomen dat ik jongere broertjes en zusjes had en het toen te laat was om tegen jullie te spreken sinds jullie sliepen." Rustig knikte hij. "Dus nu weet ik eindelijk wie je precies bent," Zei hij met een vriendelijk lachje. "Ik ben Lightningkit." Sprak hij vervolgens uit.

Hij en zijn zusje leken er geen moeite mee te hebben om hun naam te zeggen tegen Sharppaw, maar Tallkit vond het echt wel wat moeilijker. Hij hield er blijkbaar niet zo heel veel van, om zijn naam tegen vreemden te zeggen. Al vond Lightningkit dat iedereen zijn naam wel mocht weten, namen maakten toch niet zoveel uit. Het waren tenslotte maar namen en wie kon nou iets doen met één naam? "Ow jah, sorry dat ik mijn naam niet eerder zei." Zei Sharppaw, nog voordat hij zich kon voorstellen. Lightningkit knikte kalm, als teken dat het oké was. Hij had zichzelf ook niet eerder voorgesteld aan deze kater.

Rustig keek de kater om zich heen. Het gesprek was een beetje stilgevallen en een doodse stilte was ontstaan. Geen vragen werden gesteld en nu Tallkit zich had voorgesteld, had die ook niet veel meer gezegd. Lightningkit stond op en rekte zich uit. Zijn spieren waren een beetje stroef geworden door het zitten en door de koude wind die tegen zijn lijfje aansloeg. "Ik ga terug naar mijn.. onze moeder." Miauwde hij met een glimlach, waarna hij de Nursery instapte en weg ging van de kou. Daar ging hij in het nest liggen waar ook zijn moeder in lag en besloot hij om even te slapen.

{Topic uit}