ϟ I am Sorry ϟ

Het werd tijd dat hij tegen de katten waar hij de afgelopen dagen ruzie mee had gemaakt te zeggen dat het hem speet. Natuurlijk speet het hem niet, maar hij deed het om weer een schone lei te krijgen. Niemand mocht denken dat hij slecht was, hij was een vriendelijke en hypere kitten; althans die indruk moesten ze van hem krijgen. Nu was een apprentice aan de beurt, wiens naam hij nog steeds niet wist. Hij had de hele ochtend voor de Nursery gezeten, wachtend tot hij de apprentice in zicht zou krijgen. Toen hij hem eindelijk zag sprong Lightningkit op. "Wacht!" Miauwde hij, hopend dat de apprentice hem gehoord had en niet weg ging. "Ik wil je even spreken," Zei hij, waarna hij onhandig voor de kater stopte en bijna zijn evenwicht verloor.

& Sharppaw

In zijn ogen stond een geheel andere emotie dan wat de kater voor hem misschien gewend was van deze kitten. Hij zag er zenuwachtig uit, al wist Lightningkit vanbinnen dat het nep was, het zag er echt uit alsof hij ook echt zenuwachtig was. Zijn poten leken wel te trillen, konden het misschien zelfs ieder moment opgeven. Hij kwam even op adem voordat hij verder begon met praten. "I-ik wilde zeggen dat het me spijt van enkele dagen terug," Miauwde hij zachtjes, waarna hij zijn blik op zijn poten richtte. Alsof hij moed probeerde te verzamelen bleef hij daar zo even zitten, totdat hij zijn ogen weer op de apprentice voor hem richtte. "Ik kan nu wel allemaal smoesjes gaan verzinnen om mijn arrogantie van de afgelopen dagen goed te spreken, maar dat ga ik niet doen. Ik was gewoon niet mezelf die dag.. denk ik." Miauwde hij, waarna hij een zucht slaakte. "Ik heb vannacht niet zo goed geslapen, ik moest de hele tijd denken aan hoe gemeen ik ben geweest.." Miauwde hij, waarna een duidelijk rilling over zijn rug gleed; alsof hij het koud had. "Het spijt me echt.." Hij wendde zijn blik nu naar zijn poten en liet zijn oortjes een beetje zakken. Zou de apprentice hem geloven en vergeven?

Hij bleef in zo'n positie zitten; zijn hoofd een beetje gebogen en zijn ogen gericht op zijn poten, wachtend op een reactie van de kater voor hem. "Oke, ik vergeef je." Het klonk twijfelend, alsof deze kater hem niet echt geloofde. Lightningkit keek op, zijn blik ving de ogen van de apprentice op en hij keek deze recht aan. "Eerlijk?" Miauwde hij. De eens zo arrogante blik in zijn ogen was geheel verdwenen en had plaats genomen voor een onzekere en vooral onschuldige blik. "Je hoeft niet te liegen hoor, ik begrijp het wel als je me niet meer wilt vertrouwen," Hij draaide zijn hoofd weg van de kater en sloot zijn ogen. "Iedereen heeft zen slechte dagen." Hij reageerde er niet meer op en bleef zo een lange tijd zitten alsof hij zich verslagen voelde.

Oh, het was wel duidelijk dat de Apprentice hem niet had vergeven. Dat hij het liefst gewoon weg wou van hem, Lightningkit. Hij liet zijn oortjes wat hangen toen hij opkeek. Hij deed alsof hij het wel begreep en knikte. "D-dan zal ik maar gaan," Mompelde hij zachtjes, terwijl hij al opstond. "Ik bedoel.. je hebt nog zoveel taken te doen, ik wil je niet tegenhouden." Het was alsof hij zich een last voelde waar de apprentice graag van af zou zijn. "Doei," Miauwde hij weer, waarna hij zijn pas versnelde en in de Nursery verdween.

{Topic uit}