A good day off {Autumnleaf}

Dawnbreak kwam net uit de nursery gelopen toen een idee haar tebinnen schoot. Ze had zichzelf al dagen voorgenomen om te gaan vissen, maar tevergeefs. Meestal had ze haar jachttaken maar vervult met een dikke rat, die kwamen hier nog vaak voor aangezien die ook een onmiskenbare liefde voor water hadden. Persoonlijk vond ze vissen leuker, en vis vond ze ook een heerlijk maal. Vaak als je de tijd nam kon je flink wat vis vangen op een dag. En nu Leafbare eraan kwam werd de kans op een goed visje kleiner, straks als de stroompjes dichtvriezen en de vissen naar zulke veilige oorden verhuizen is het vrijwel onmogelijk. Ook wou ze wel eens kijken hoe haar grote vriend de rivier eraan toeging. Ze was erbij opgegroeid en ze vond het altijd fasinerend dat het water niet bevroor als het maar hard genoeg stroomde. Het was een prachtige gedachte. Met een vrolijke tred baande ze haar weg naar de rivier en ging aan de oever zitten. Een korte tijd keek ze naar het wateroppervlak en haar spiegelbeeld. Een bruin witte poes beantwoorde haar blik met een stel helder blauwe ogen waarvan ze wist dat ze haarzelf toebehoren. Ze stond op en volgde de vissen met haar ogen. Na een tijdje haalde ze uit met een verassend sterke klap. Een vis vloog uit het water en landde verrast op de grond. Ze verloste hem uit zijn leiden en deed nog een poging op een andere vis. Als deze ook raak was zou ze de grootste op de prooistapel leggen en de kleinste voor zichzelf bewaren. Jammer genoeg was het enige dat ze vind wat water. Haar blik ging weer naar het water en ze vergat de omgeving compleet.

{+Autumnleaf}

Autumnleaf likte zijn groezelige vacht schoon en plukte met zijn poot een blaadje van zijn kop. Misschien was duiken in een berg bladeren, om een muis te vangen, geen goed idee. Nadat hij de bladeren van zijn staart had geplukt, had hij doorgehad hoe groezelig zijn vacht eigenlijk was. Zodoende was hij nu bezig met de wasbeurt van de dag...Aangezien hij zich meestal maar een keer waste per dag. Vandaag had de kater toch een up, wat de laatste tijd erg zeldzaam was. Maar goed, de jacht ging wonderbaarlijk prima, op die duik na dan... Hij had zelfs een eekhoorn kunnen vangen en nog drie muizen. Nu kon hij het belangrijkste voedsel van de Riverclan proberen...Vis. Nadat de bruine tabby zijn prooi had begraven, ging hij richting de River. Natuurlijk was hij niet de enige. Een bruin gevlekte poes was druk bezig met haar jacht. Autumnleaf probeerde haar naam voor zijn geest te halen, maar het lukte niet. Ach, het ze zal wel geen last van hem hebben. Hij ging wat verderop zitten en concentreerde zich op de schimmen in het water. Als er een te hoog kwam... In zijn ooghoeken zag hij dat de poes raak had. Mooi, nu hij nog. Vlug keek hij weer in het water, maar werd al snel gestoord door weer een splats. De poes had mis. Autumnleaf keek naar de vis die nu geschrokken zijn kant op kwam en sloeg ook. Gelukkig raak. Hij ving de vis al in de lucht en beet hem dood. Het was geen kleintje. De poes leek hem niet door te hebben en Autumnleaf liep naar haar. "Ih gelooff da deshe vvan uo as?"murmelde hij. Hij legde de vis neer en herhaalde zijn zin. "Ik geloof dat deze van jou was?". Autuumnleaf ging zitten en wachtte op een reactie.

Het duurde even voordat ze het silouette van een andere kat opmerkte. Veel aandacht werd niet naar hem besteed, eerst nog een vis vangen. Toen ze missloeg had ze niet meer op de vis gelet, ze was gewoon doorgegaan. En aan een geluid links van haar merkend had de kat beet. Ze gunde het iedereen wel, het lag niet in haar aard om jaloers te zijn. Haar blik was strak op een ferme vis gericht die haar kant op zwom, maar toen hij dichterbij kwam begon hij dieper te zwemmen. Buiten haar bereik. Ineens hoorde ze pootstappen haar richting op komen. Met een nieuwsgierige blik keek ze op terwijl de kater sprak; ‘Ih gelooff da deshe vvan uo as?" Een lach sierde haar lippen even door het grappige geluid en ze keek hem grijnzend aan toen hij zijn vis weglegde en het opnieuw probeerde. "Ik geloof dat deze van jou was?" Even keek ze verbaast, terwijl ze door kreeg dat die vis misschien de gene was die ze gemist had. Ze hervatte zich snel en keek met haar heldere blauwe ogen naar de kat ‘Jij hebt hem gevangen, dus hij is van jou. Ik heb trouwens al een vis, en nog flink wat daglicht.’ Haar stem was zoals altijd zacht, maar niet terughoudend of verlegen zoals die meestal voorkwamen. Gewoon zacht en zangerig. Ze bekeek de bruingekleurde kater opnieuw en probeerde zijn naam boven water te halen. ‘Autumnleaf was het toch?’ Probeerde ze vriendelijk. Het was voor haar zeldzaam om een naam te vergeten, het kwam omdat ze zich meestal ook in andere interesseerde. Ze nam even een prettigere positie aan en krulde haar pluizige staart om haar koude poten heen.

De poes moest lachen om zijn gemompel en Autumnleaf voelde dat hij moest blozen. Nadat hij de vis had neergelegd en zijn zin had herhaald, keek de poes hem aan. ‘Jij hebt hem gevangen, dus hij is van jou. Ik heb trouwens al een vis, en nog flink wat daglicht.’ Autumnleaf knikte en keek naar de zon. Hij scheen mooi, ondanks de tijd van het jaar. De poes had een zangerige stem trouwens en het was voor hem even wennen. ‘Autumnleaf was het toch?’ vroeg de poes. Autumnleaf knikte, 'En jou naam was?'. De poes nam een prettige positie aan en krulde haar staart om haar poten. Autumnleaf verzette zijn poten wat en bleef toen zitten. 'Toch was het jouw vis' zei hij plots en duwde de vis naar haar toe.

De altijd goedgezinde poes kon het blozen nog opvangen voordat ze even naar benden keek, naar de vis. Ze drong aan dat het zijn vis was en dat ze nog genoeg kon vangen vandaag. Daar had ze gelijk in, het was nog maar middag en de zon stond nu hoog aan de hemel. Dat zorgde er deels voor dat het water begon te glinsteren in aanraking met het felle licht. De temperatuur was koud maar zeker niet kil zoals het later zou worden. Al met al, een mooie dag. ‘Autumnleaf was het toch?’ De bruine kater knikte. 'En jou naam was?' Even lachte ze en begon met haar naam ´Daw-´ Ze werd onderbroken door een vis de uit het water opsprong en hun leek uit te dagen om verder te vissen. Haar oortjes wiebelde even om het geluid van het felle water weg te krijgen en richtte zich toen weer op Autumnleaf. ‘Dawnbreak.’ De volgende actie van de kater liet haar schrikken. 'Toch was het jouw vis' sprak hij, terwijl hij de vis naar haar duwde. De verbazing was nog kort in haar ogen af te lezen voordat ze zich herstelde en hem vastberaden aankeek. ‘Nooit geleerd om een vrouw niet tegen te spreken?’ Een lachje kwam op haar gezicht toen ze de vis door midden scheurde en de helft naar de bruine kat toe schoof. ‘Zo goed?’ Haar heldere ogen duidde geen tegenspraak, deze blik had ze vaak genoeg kunnen oefenen bij de kittens en je kon er de betekenis heel goed van aflezen. Om nog meer daad achter haar woorden ze zetten nam ze een beschaaft hapje van de vis en slikte het in waarna ze geamuseerd naar de kater keek.

‘Dawnbreak.’. Autumnleaf knikte met het horen en keek naar de vis. 'En toch was het jouw vis' en hij schoof de vis naar haar toe. Ze leek verbaasd over zijn beweging en Autumnleaf wachtte af, wat zal ze zeggen. ‘Nooit geleerd om een vrouw niet tegen te spreken?’. Autumnleaf grinnikte, 'Ik dacht dat dat niet in deze gevallen gelde' Dawnbreak glimlachte en scheurde de vis doormidden en schoof de helft naar hem. 'Zo goed?’. Haar blik leek geen tegenspraak te willen en Autumnleaf nam de vis maar aan. 'Jij je zin'. Dawnbreak nam een hapje van haar helft en keek toen geamuseerd naar hem op. Autumnleaf grinnikte bij de blik en deed hetzelfde bij zijn helft. 'Gelukkig heb ik nog een hele eekhoorn liggen...'merkte hij schamper op en at zonder pardon verder. Gelukkig voor hem was dit zijn tweede jacht van de dag en had hij de clan al gevoed. Bovendien, zolang de River niet bevroor, was de vis in overvloed.

‘Nooit geleerd om een vrouw niet tegen te spreken?’ Had ze op zijn voorstel geantwoord. Ze was blij om te zien hoe Autumnleaf eens grinnikte, het was fijn om een glimlach terug te krijgen. Op een of andere manier had ze graag de wezens om haar heen blij. 'Ik dacht dat dat niet in deze gevallen gelde' Weer glimlachte ze, al was deze nu wat onheilspellend zoet ‘Dat geld altijd Autumnleaf, een wijze les van Dawnbreak, onthoud hem goed.’ Ze schoof hem de helft van de vis toe om toch haar gelijk te krijgen en de bruine kat ook niet geheel te laten verliezen. 'Jij je zin'.Een grijns van geluk speelde weer met haar, ondanks dat ze meestal wel wat af wou geven om een ander ook zijn zin te geven was het ook wel eens fijn om te winnen. Al was het maar in een vriendelijk daad. Rustig at ze nu verder. De smaak van vis was zuiver en romig terwijl het over haar tong werd verspreid. 'Gelukkig heb ik nog een hele eekhoorn liggen…’ Merkte de bruine kater luchtig op. ‘Maar vis is gezonder voor je, vooral nu het kouder word.’ Haar toon was even luchtig maar was zijn zangerige toon niet verloren. Ze was niet snel vast te praten en deze poes wist overal wel een uitweg op.

‘Maar vis is gezonder voor je, vooral nu het kouder word.’ merkte de poes plots op en Autumnleaf keek verbaasd op. "Neu, ik bedoel voor de clan"legde hij uit en meteen verslikte hij zich in een stukje vis. Dat klonk nogal...raar. "Niet dat ik mijn eigen gezondheid belangrijker vind, dan die van de rest hoor"'Zei hij haastig en stond op. Zijn vissenhelft was nog niet helemaal op, maar toch ging hij met zijn gezicht naar het water zitten en lette goed op. Zijn eerste poging was mis en de vis zwom vrolijk verder. Bij zijn tweede poging ging het bijna mis en sloeg hij de vis weer terug in het water, maar hij kon nog net de vis vangen. Hij legde de vis naast hem neer. 'Die is voor de clan'. Meer zin in jagen en vissen had hij niet en hij at zijn eigen vis maar op.