Being cozy, yeah that's not my thing.. [&Oakburst]

Haar lichtgele ogen staarden naar het beekje, gelegen in het ShadowClan territorium. De grote kattin had nog steeds geen flauw idee hoe ze in deze Clan terecht was gekomen, hoewel ze er naar haar weten al meerdere moons was. Ze had van andere katten gehoord dat ze een ongeluk had gehad, of iets in die richting, het enige wat zij zich nog herinnerde was pijn. Vreemd genoeg had ze haar naam ook nog geweten; Fierceshot. Maar verder, had haar geheugen haar in de steek gelaten. De jonge kattin had geen flauw idee wie haar ouders waren, of ze broertjes en zusjes had. Het voelde alsof het ongeluk een groot gapend gat in haar hart had achtergelaten, ze miste de dingen die juist zo belangrijk konden zijn in het leven en ze had geen flauw idee waar ze haar herinneringen terug kon krijgen. Zou haar geheugen überhaupt ooit terugkomen? Of zou ze voor altijd in het duister moeten tasten, zonder te weten wie ze werkelijk was.

Sinds het ongeluk was ze niet gelukkig geweest, bij lange na niet zelfs. Op de een of andere manier leek ze bang om met anderen contact te kunnen leggen, alsof ze te bang was om zich aan andere katten te hechten. Bang om degene van wie ze hield, te verliezen. Een zachte zucht rolde over haar lippen. Zou haar leven ooit nog verbeteren? Voorzichtig draaide Fierce zich om, toen ze het geluid van een andere kat opving.

||O A K B U R S T||

Met de voor de kater zo kenmerkende, beheerste tred wandelde Oakburst langs de kleine kreek die dwars door het ShadowClan territorium stroomde. Bladval had gezorgd voor een dikke laag bladeren in warme tinten onder zijn poten. De geur van verrotting bereikte zijn neus, en liet hem diep inademen. De geur van een andere kat mengde zich door de bosgeuren. Een glimp van herkenning was te zien in zijn ogen, echter kon hij zo snel niet op de naam van de kat komen. Rustig stapte de tabby achter een boom vandaan, en zag een lichtgekleurde poes bij het kreekje zitten. Bij het geluid van zijn pootstappen draaide ze zich om. Natuurlijk. Fierceshot. De naam borrelde als maagzuur in hem naar boven. Ze was altijd wat... verbitterd. Niet heel vreemd na wat haar gebeurd was. 'Hallo Fierceshot.' Klonk zijn rustige stem.

'Hallo Fierceshot.' Miauwde de tabby kater op een rustige toon, diens naam schoot haar niet meteen te binnen. Ze hadden elkaar wel eens gesproken, waarschijnlijk. Toch liet het geheugen van de lichtgekleurde poes haar weer eens in de steek. 'Ey,' klonk haar stem kortaf. Nog diep gravend in haar geheugen, op zoek naar de naam van de tabby. 'Oakburst.' Voegde ze er weifelend aan toe, niet zeker wetend of ze de naam ook daadwerkelijk bij de juiste kat had geplaatst. Niet wetende wat te zeggen, keek de rossige poes Oakburst een kort moment bestuderend aan. Waarna ze haar kop weer afwendde, haar lichtgekleurde ogen gleden langs de vormingen van het beekje. Dat communiceren kon redelijk ongemakkelijk zijn, zelf was ze al niet zo'n sociale kat. Dus dat maakte het alleen maar erger.

Wist de poes voor hem wie de kater was? Het leek er op dat zijn uiterlijk geen belletje deed rinkelen, daar binnen in dat ros-witte koppie. 'Ey.' Klonk haar stem kortaf. Nope. Geen belletje. Jammer toch. Al moest de poes zelf natuurlijk ook wel weten dat ze elkaar wel eens gesproken hadden. 'Oakburst.' Hoewel het geen vraag was, klonk het enkele woord toch vragend. De poes scheen niet te weten of ze de juiste naam had gevonden. Of ze hem wel het juiste label op plakte. Grappig. De kater knikte een maal om aan te geven dat ze de juiste naam had genoemd. Fierceshot draaide haar kop weer naar het beekje. Oakburst boog zich naar het water en nam enkele likken om wat tijd te rekken en even niets te hoeven zeggen. 'En, Fierceshot, hoe staat het leven?'

'En, Fierceshot, hoe staat het leven?' De kater had haar toegeknikt, duidelijk makend dat ze inderdaad de goede naam had gebruikt. Fierce hief langzaam haar kop weer wat, haar blik vestigde zich weer op de tabby. 'Kan beter.' Ze haalde haar rossige schouders op. Het leven kon bij haar altijd wel beter, veel beter. Haar leven was ooit wel goed geweest, tenminste dat dacht ze. Het zou vast wel goed zijn geweest, voor het ongeluk. Een zucht rolde over haar lippen, natuurlijk had ze die informatie nog toe kunnen voegen aan haar response; maar haar leven ging de kater niets aan, die informatie hoefde hij niet te weten. Plus dat ze ook niet zo'n prater was, dus was een kort antwoord in haar geval altijd wat beter. 'Bij jou?' Voegde ze eraan toe, om de aandacht van zichzelf af te halen.

Fierceshot hief haar kop weer enigzins, en keek de kater opnieuw aan. 'Kan beter.' Klonk haar stem, nog steeds wat afwezig, en ze haalde haar schouders op. De tabby kater knikte, en wist even niets nieuws meer te zeggen. Was deze poes altijd zo zwijgzaam? Kon ze nu echt niet iets meer uitweiden over haar dag, of over haar leven..? 'Bij jou?' Klonk opnieuw haar stem, misschien om de aandacht van haarzelf af te leiden. 'Met mij gaat het prima. Er is meer prooi dan ik verwacht had, met bladkaal...' Klonk zijn stem.

'Met mij gaat het prima. Er is meer prooi dan ik verwacht had, met bladkaal...'  De rosse poes knikte, het was een feit. De Clan had het redelijk goed, gezien de tijd van het jaar. Op de dreiging van die roofvogel na dan, maar tot nog toe had de warrior er zelf niet veel van gemerkt. Misschien ook omdat die kits haar niets konden schelen, ze herinnerde haar alleen maar aan de familie; die ze niet had. 'Jup, als 't zo doorgaat zullen we het nog goed hebben.'

De rossige poes knikte en Oakburst glimlachte, misschien dat ze toch wel los kon komen. Met wat moeite van buitenaf, dan wel. 'Jup, als 't zo doorgaat zullen we het nog goed hebben.' De kater knikte en grijnsde. 'Misschien wel, eindelijk een keer...' murmelde hij zachtjes voor zich uit. Mogelijkheden genoeg. De prooi was nog niet weggekropen in hun holletjes voor hun gebruikelijke winterslaap, en scharrelde nog vrolijk door de pinewoods op zoek naar eten. Kansen genoeg.

De kater knikte en grijnsde. 'Misschien wel, eindelijk een keer...' Sprak hij zacht. Fierceshot glimlachte ongemakkelijk, niet wetende wat te zeggen. Ze had ook daadwerkelijk geen flauw idee of ze Oakburst al eerder had ontmoet, ze had hem niet gesproken na haar ongeluk. Maar de tijd daarvoor leek helemaal niet te bestaan. 'En ehh.. Heb jij een apprentice?' Vroeg ze, met haar zachte, melodieuze stem. Zelf had ze er geen, hoewel ze het misschien nog wel zou willen. Niet dat de omgang met zo'n apprentice goed zou verlopen, maar het leek haar ergens ook best leuk. Misschien zou het zelfs goed voor haar zijn, om niet meer zoveel te denken aan haar problemen.