Affaire [Cindersmoke]

Well prove to me
I'm not gonna die alone
Unstitch that shed off soul
To close up the hole that tore through my skin

Honeyspots had het gevoel alsof ze helemaal door het lint zou gaan. Het was zeldzaam dat een kat je zo ver naar beneden kon halen. Toch was het gebeurt. Wat ze manen lang had willen voorkomen was nu gebeurt. Flowkit en Quietkit hadden beide ontdekt wie hun vader was. Op de meest achterbakse en vuile manier die er maar was. Cindersmoke had achter haar rug om gehandeld, iets wat ze tot nu niet kon begrijpen. Hij leek alleen maar uit leugens te bestaan. Eerst zwoer hij voor altijd bij haar te blijven, te houden van haar door onvoorwaardelijke scenario's en hier was hij dan. Hij had haar verraden, beschaamd en voorgelogen. Hoe kon ze ooit iemand nog vertrouwen? Honeyspots wist heel goed dat je niet alleen maar op achterdocht kon leven maar ze voelde zich zo ziek van verdriet dat ze dat heel goed mogelijk kon maken. Het duurde niet lang voor ze hem zag zitten. Hij zat vrolijk te kletsen met een groep katten waar ongetwijfeld zijn nieuwe vlam tussen zat. Haar ogen vernauwde zich en ze wachtte af. Vroeg of laat zou hij haar zien. Minuten tikte voorbij terwijl Honeyspots zwijgend te wachten stond. En toen keek hij om en kruiste hun blikken. Ze zei geen woord, vernauwde haar ogen enkel wat en draaide toen om hopend dat hij de onzichtbare, stille hint nam en meekwam.

Now there's no way back from the things you've done
I know it's too late to stop the setting sun.
You see the shadows in the distant light,
And it's never going to be alright
And you know, and you know, and you know I'm right.

De lucht was asgrauw en lelijk. De regen zat te wachten om te vallen maar leek terug houdend, alsof het tegen werd gehouden door een onzichtbare barrière. De wind huilde genadeloos over de hoge velden en door het territorium. Honeyspots wilde dat het losbarstte. Ze wilde een storm om haar woede te vergelijken. Ze was zich bewust dat hij haar volgde. Al was het ver weg. Zwijgend liep ze verder met grote, boze passen. Het lukte haar niet eens om haar eigen cool te houden en normaal te lopen .. besefte ze met een schok en ze haalde beverig adem. Uiteindelijk, ver weg van het kamp na een heel eind gelopen te hebben stopte ze op een open plek. Ze had zich verscholen in het kleine bos waar bijna nooit een RiverClan kat kwam. Het was het verste weg van het kamp en het meest afgelegen. Honeyspots draaide zich om naar Cindersmoke terwijl ze de aarde onder haar poten tot moes kneedde. Waar kon ze beginnen? Hun eerste hereniging was nogal .. chaotisch en kwaad geweest. Dit werd waarschijnlijk vanaf haar punt niet veel beter. "Waarom?" Zei ze prompt met een toon die beefde van de ingehouden woede. Ze wist dat Cindersmoke zou begrijpen dat ze met 'waarom' veel verder terug ging. Waarom had hij haar zo achtergelaten met de kits? Waarom kwam hij even vrolijk terug? Waren ze te jong geweest? Ze wist het niet. De tranen brandde achter haar ogen maar vielen niet. Moeizaam hield ze haar tranen achter tot ze alleen was. Eigenlijk wilde ze schreeuwen en tieren tegen hem en ze wist dat het vroeg of laat wel zou komen. Maar nu wilde ze een verklaring.

- You took my heart for a little while. Greatest mistake I ever made- Loving you.

De stilte die voortduurde leek haar te verdoven. De woede had kunnen vervagen maar dat deed het niet en ze wenste ergens dat ze hem niet fysiek pijn zou doen. Maar aan de andere kant wilde ze dat wel. Hem open klauwen zodat hij misschien een fractie van haar pijn kon voelen. Ze wist best dat ze nu niet doelde op de huidige pijn maar ze ontweek dat halsstarrig. 'Honey.. Ik.. ik weet het niet. Ik ben een verschrikkelijke partner. Het spijt me echt heel erg. Misschien was ik er toch nog niet klaar voor..' Honeyspots liet haar ingehouden adem ontsnappen en vernauwde haar ogen. Ze keek hem doordringend aan, duidelijk niet blij met zijn verklaring. "Is dat alles wat je te zeggen hebt?" Tierde ze een stuk harder dan bedoeld. Zelfs haar reet kon zien dat hij er duidelijk nog niet klaar voor was geweest! "Je hebt alles verpést!" Gilde ze zodat enkele verloren vogels verschrikt opvlogen. Ze legde haar oren plat naar achteren en liep dreigend op hem af met haar klauwen ontbloot. "Je liet me achter met twee kits! JOUW kits! En dan heb je het gore lef om terug te komen alsof er niets gebeurd was!?" Raasde ze en ze wendde zich weer af van hem om te voorkomen dat ze hem mogelijk zou verwonden. "Waarom heb je ze zo on omwonden verteld wie hun vader was, hm? Je hebt al die manen geen poot naar ze uitgestoken en nu verschijn je opeens ten tonele als de machtige al vader?"

OOC: Sorry dat hij zo gerushed is, moet er weer vandoor xd