Hello,Who are you?[Bramblepaw]

Een jonge kat met een vuur rode/oranje vacht lag rustig voor de Apprentice den haar prooi op te eten. Een waterige zon scheen op haar vacht,nu het richting leaffall ging werden prooi schaarser en hadden ze ook minder vet. Ze likte haar snorharen toen ze het laatste restje van de dikke waterrat op had. Ze staarde even naar de lucht en zuchtte verveeld. Ze had bijna de 7 moons bereikt en ze had geen vrienden. Ze likte haar borst even en stond dan op,rekte zich uit en begon rond te lopen. Haar ogen flitsten over het kamp maar alles was rustig en al de andere apprentice lagen met elkaar samen te tongen. De poes schudde even eenzaam met haar kopje en liep wat rond.

In het kamp werden vele zaken vandaag afgedaan. Met toegeknepen ogen tegen het waterige zonnetje dat het kamp binnen viel keek hij erin. Verzuchtend dat hij niks te doen had stond hij op en schudde het mos uit zijn vacht. Geruchten gingen ook het kamp ten ronde. De Bloodclan had bijna een nieuwe leider.
Zichzelf een weg naar buiten banend keek hij de open plek rond. Er waren niet veel katten te zien behalve een andere kattin die zich zat te wassen net naast de ingang. Zijn amberen ogen keken haar aan met een fonkeling van spot. Bij het zien van haar pels voelde hij bijna een haarbal opkomen. Niet nog zo'n kat die op de leider leek. Hij schudde zijn pels nog eens en liep naar de stapel met verse prooi. Snel viste hij er een spitsmuis uit en nam deze mee terug tussen zijn kaken naar het leerlinghol. Een paar staartlengtes bij de rossige poes vandaan. Hij plantte zijn tanden in het vlees en al snel kwam de heerlijke geur van muis zijn gehemelte in. Terwijl hij zijn muis verschalkte hield hij de poes nauwlettend in het oog. Wie was dát nu weer? Nog een leerling die hier rond huppelde naast de zovelen?

Wie waren haar ouders? De leider? Zou het kunnen? Dacht ze maar meteen duwde ze die gedachten weg,vaak had ze die gedachten weer terug omdat ze zich afvroeg wie haar ouders waren. Een gevoel van eenzaamheid en verdriet welde in haar op maar die drukte ze weg. Ze was toch niet eenzaam? Een gevoel van bekeken worden prikkelde aan haar vacht. Ze wende haar blik op een rosse kat die haar in de gaten hield. Een rilling liep over haar rug. De kat die naar haar staarde leek massief en sterk,bovendien leek hij haast op een tijger door zijn vacht. Zenuwachtig bewoog het puntje van haar staart. Zou ze hem aandurven te spreken en proberen een babbeltje met hem te maken? Twijfel knaagde aan haar hart. Vastbesloten duwde ze de twijfel weg,stond op en rekte zich uit en liep op de kater af.'Hallo,ik ben Quickpaw. Ben jij niet Bramblepaw?',Vroeg ze kalm en zelfverzekerd. Ze bekeek de kater die er niet verkeerd uitzag,eigenlijk knap zelfs. Zijn pels was donker voor zover ze kon zien en hij leek echt sterk!

Zijn gedachtes gingen vele kanten op behalve de goede. De kleur rood zag hij vooral veel dezer dagen. Een beetje te veel voor zijn smaak. Nog steeds zat hij voorover gebogen over het karkas van zijn maal toen de kattin op hem af liep. Hij hief zijn kop en keek haar dreigend aan. Hij had totaal geen zin in een kat te woord staan. Ze was beneden zijn stand zei iets in zijn kop. Hij spande zijn spieren en onder zijn vacht golfde deze dan ook. Hij stond op en keek op de leerling neer. Zijn uiterlijk deed vele katten al schrikken bij het zien van hem. Ze dachten vaak terug aan zijn vader die er niet meer was. Maar als het aan hem lag, dan zou het allemaal veranderen. Hij kneep zijn ogen samen en sprak de kattin toe. "Yes I am. What do you want?" zei hij nors waarna hij naar de uit/ingang van het kamp keek waar een andere Warrior binnen kwam met een waterrat tussen zijn kaken.

"Yes I am. What do you want?" zei hij nors waarna hij naar de uit/ingang van het kamp keek waar een andere Warrior binnen kwam met een waterrat tussen zijn kaken. Quickpaw. had zijn blik gevolgd maar keek weer naar de apprentice. 'Oh,nothing', mompelde ze geschrokken. Ze liet niet merken dat ze geschrokken was en wende daarom snel haar blik van hem af. Ze zag hoe de warrior van eerder de prooi op de stapel legde en een andere nam. De warrior ging ergens zitten en begon te eten.

Hij sloot zijn ogen. De kattin die hij nu herkende als Quickpaw begon hem steeds meer te irriteren. Hij zette zijn nekharen overeind en stond op. Hij keek haar aan met een blik die alles behalve vriendelijk te noemen was. Hij ontblootte zijn nagels en kort daarop ook zijn tanden. "You are not a smart cat. You are just like the leader a Kittypet" zei hij vol minachting. Veel voelde hij er niet voor om verder te praten met deze kattin. Toen zei dat het niks was gromde hij. Hij was er klaar mee en zette zich af en begroef zijn nagels in de pels van de kattin voor hem. Kort hierop haalde hij weer zijn nagels over de kattin heen. Een gevecht kon nooit kwaad. Bovendien moest hij het toch ergens leren?

"If he is my father I am proud of him! Son of TigerClaw!"Grauwde ze. Haar angst verdween als sneeuw voor de zon. Ze viel neer,alsof ze het opgaf en sprong daarna recht. Ze vloog op zijn rug zodra ze de kans had en zette haar nagels in zijn vacht. Ook een beet kon ze niet laten en beet in zijn nek. Woede stroomde door haar aderen en daardoor vergat ze de pijn.

Met dezelfde minachting haalde hij opnieuw uit naar Quickpaw. Zijn nagels sloegen haar met gemak van zich af. Nu kwamen zijn spieren goed van pas en daarmee ook zijn tanden en klauwen. Hij sprong lenig opzij toen ze naar zijn nek uitviel waardoor haar aanval miste. Nogmaals haalde hij uit en hij greep haar poot vast en beet zo hard als hij maar kon. Grommend haalde hij uit naar de buik van Quickpaw hij wist zeker dat hij haar geraakt had op haar buik. Met een korte afzet sprong hij naar achteren. Hij zou de kattin eens een lesje manieren leren als het aan hem lag. Alleen een kat met heel wat moed kwam bij hem in de buurt, ookal deelden ze dezelfde Den dat wilde nog niet zeggen dat hij haar dan ook accepteerde.

Quickpaw grauwde hard en apprentice vormde een grote kring rond hen,zelfs warrior's keken geamuseerd toe. Ze gaf niet toe aan de pijn en haalde uit naar zijn neus. Grauwend rende ze naar hem toe en haalde nogmaals uit,dit keer naar zijn oor. Grauwend sprong ze op hem af. Hij maakte haar boos! Ze dook ineen en haar vacht rimpelde van woede. Het kon haar niks schelen of ze haar ouders nu wel of niet kende!

Zijn nekharen stonden helemaal overeind. Hij leek opeens twee keer zo breed te zijn geworden door alle vacht. Quickpaw ging voor zijn oor en behendig sprong hij naar rechts om haar bij haar keel te grijpen. Toen hij haar goed vast had duwde hij haar naar de grond om haar kop daar met een harde klap te doen neerkomen. Het had niet veel gescheeld of het was op een stuk steen geweest en hij was er niet zeker van of Maskheart dat kon genezen. Hij gromde vergenoegend nu er een dun straaltje bloed zijn bek in liep. Het maakte zijn échte Warrior wakker. Quickpaw zou deze ontmoeting niet snel vergeten, dat wist hij wel. Hij gromde nogmaals luid en duidelijk in het oor van de poes. Om het nog extra duidelijk te maken voor haar duwde hij zijn nagels in haar flank. Niet zo hard dat ze door haar huid heen zouden prikken maar hard genoeg om aan te geven dat het een waarschuwing was. Alles zou binnenkort veranderen en die stomme poesiepoes zou er het eerste van weten en daarna de Clan. Er verscheen een langzaam verduisterende grijns op zijn lippen. Hij was hier kláár.

Onderwerp: Re: Hello,Who are you?[Bramblepaw]