Blue as the sky {open}

Everstar sprong, maar het konijn was razendsnel en schoot ervandoor. Everstar rende achter het diertje aan, dat wegvluchtte door het lange gras. Ze kon het konijn zelf nauwelijks zien tussen de halmen, maar ze zag het gras bewegen en ze hoorde het geritsel, dus ze kon het konijn makkelijk volgen.
Plotseling stapte ze ergens op en ze gleed bijna uit. Net op tijd wist ze haar evenwicht te bewaren, maar ze schrok toen ze naar beneden keek om te zien waar ze op was gestapt. Haar poot was helemaal blauw! Ze sprong achteruit. Ze was op een soort vaag, glimmend ding gestapt. Dat was ingedeukt, en aan de voorkant was en dat vreemde, blauwe spul uitgekomen, dat nu op haar poot zat. Het was overduidelijk tweebeenspul. Was het gevaarlijk? Was het misschien een soort val? Of gif? KOn ze haar poot veilig schoonlikken? Ze kon maar beter het zekere voor het onzekere nemen en het eraf wassen bij het meer, en het liefst voordat iemand het zag.
Wat ze niet wist, was dat het spul verf was en dat waar ze op was gestapt een tube. Een schilder uit het tweebeendorp had die plek uitgekozen om de omgeving na te schilderen, maar één van zijn tubes verf was tussen het lange gras gevallen.
Everstar wilde bijna weggaan, toen ze zich bedacht dat ze dit ding, dat misschien wel gevaarlijk was, niet kon laten liggen. Voorzichtig pakte ze het op, ervoor zorgens dat ze er niet te hard op duwde en er niet nog meer spul uit kwam. Ze rende met vlugge passen naar het meer. Een eindje van het water af begroef ze het tweebeending diep onder de grond. Daarna liep ze naar het water. Ze staarde even naar het kalme oppervlak. Veel zin om zich daarin te wagen had ze niet. Water was verraderlijk, hoe kalm het er ook uit kon zien, dat wist Everstar maar al te goed. Gezond verstand zei haar echter ook dat het meer een stuk minder gevaarlijk was dan de rivier, omdat dit water geen snelle stroming had. Ze slikte zenuwachtig en stapte het water in. Ze liep door, steeds vorozichtig voelend of de bodem wel stevig was voor ze een stap zette, tot het water tot halverwege haar voorpoten kwam. Ze veegde een beetje onhandig over haar poot en een deel van het blauwe spul liet los. Het ging echter heel onhandig zo en toen ze bijna omviel, haastte ze zich terug naar de oever. Ze keek naar het blauwe spul. Ach wat zou het ook als het giftig is, ik heb toch negen levens, dacht ze geërgerd. Ze moest nu dat spul eraf zien te krijgen. Ze begon te likken, waarbij ze zo veel mogelijk van het spul uitspuugde, maar haar poot werd niet erg schoon. Hij bleef hemelsblauw.

De kater liep al een tijdje doelloos rond, Lionbeat had hem niet nodig, Owlpaw en hij hadden net getraind, en Birchpaw was spoorloos. Nu was dat niet echt erg ofzo, want de kitten, zoals Firework hem nog steeds noemde, leek nog steeds bang voor hem te zijn. De grote kater grinnikte even, en liep toen door, niet wetende waar zijn poten hem brengen zouden. Langzaam ging hij door het landschap, en kwam erachter hoeveel hij van Windclan hield. De wind, de lucht, de moor. Alles, hij zou nergens anders kunnen leven, nu dacht de kater wel dat alle katten dat dachten van hun clan, maar dat kon zijn plotselinge vrolijke humeur niet bedwingen. Vrolijk paradeerde hij nu, nog steeds zichzelf en Windclan aan het prijzen tot hij dacht aan zijn apprentice nummer twee. Birchpaw. Hij en de kater hadden geen geweldige relatie, misschien moest hij dat aan Everstar vertellen, maar aan de andere kant. Dan zou de clanleader erachter komen dat Firework tegen kleine kittens zei dat ze kinderen at.. Lastig.
Speaking of the devil, de kater stopte en keek verbaasd naar een rossige poes die hij, als ze geen helblauwe poot had gehad, zeker aangezien had voor Everstar. Maar dat kon niet, want nogmaals, deze kat had een blauwe poot. Toch liep hij er even naartoe, zodat hij de poes kon helpen mocht dat nodig zijn. Pas toen hij naast haar stond zag hij tot zijn schrik dat het tóch Everstar was. Beschaamd gaf hij zijn borst even een lik en keek haar toen met zijn diepblauwe ogen aan, en sprak, terwijl hij met zijn staart naar de blauwe poot wees. "Hey, nieuwe hobby?"

Met zijn normale gang was de inmiddels 8 moons oude Apprentice eens het camp uitgegaan. Hij deed het niet vaak, omdat hij gewend was om in de schaduwen van de campwand te zitten en bovendien waren er weinig schaduwen in het Territorium. Toch verliet hij wel eens het Camp, maar niet echt voor de taken. Ja, hij ving wat muisjes om die op de prooistapel te gooien, maar dat was enkel om geen argwaan op te wekken. Het liefst ging hij op zoek naar Skull, maar de laatste tijd had hij niet raak. Toch deed hij weer eens een poging. Silhouettepaw was inmiddels al een stuk verder in het territorium geland en merkte dat hij in zijn ooghoek het water zag glinsteren van Small Lake. Silhouettepaw ontweek die liever, sinds hij daar in een huilbui was uitgebarsten, maar nu trok iets zijn aandacht. Wat verbaasd draaide hij zich om en zag een rooie kat in het water waadde. Silhouettepaw trok zijn ooglid op en ging zitten. Inmiddels had hij Everstar herkend en was hij nog verbaasder geworden. Wou de Clanleader soms eens even bekijken hoe het was om een leven te verliezen en dat wou doen met de verdrinkingsdood? Silhouettepaw kwam toch dichterbij en zag hoe de poes stilhield in het water. Ze stond er niet helemaal in...Jammer. Een leven minder was voor hem weer een kans erbij. Everstar leek over haar poot te wrijven en viel bijna om. Dat maakte blijkbaar de doorslag, want ze kwam het water uit. Toen pas zag Silhouettepaw het probleem. Haar poot was nogal...Blauw. Silhouettepaw dacht eerst dat het misschien wel door de Starclan geschonken kon zijn, maar bedacht toen dat Everstar het dan wel niet zou afwassen. Toen grinnikte hij kort, maar waarschijnlijk te luid. Gelukkig voor hem kwam de slijmbal al aanlopen. Silhouettepaw luisterde goed naar wat hij zei,"Hey, nieuwe hobby?". Silhouettepaw schoof wat dichterbij en wachtte af.

Everstar keek verstoord op toen ze iemand hoorde grinniken. Even later hoorde ze geritsel in het gras. Fijn, een clangenoot... Het was Firework, zag ze. In zijn ogen zag ze geen blijk van herkenning; pas toen hij dichterbij gekomen was, zag hij dat zij het was. Oké, dus hij herkende zijn eigen clanleader niet door die blauwe poot? Ze keek naar het spul. Was het zo erg? "Hey, nieuwe hobby?" grapte Firework. Everstar was niet geamuseerd. "Ja, dit is wat ik graag doe in mijn vrije tijd," snauwde ze. Ze had hier nu géén zin in. Zij zat zichzelf hier misschien wel te vergiftigen door dat afschuwelijke spul van haar poot te wassen, en dan kwam Firework met zijn flauwe grapjes.
Ze spitste haar oren. Ze had opnieuw iets gehoord, een zacht geritsel, alsof er iemand door het gras sloop. Ze richtte haar groene blik op het lange gras een eind verderop, waar het geluid vandaan gekomen was. "Kom maar tevoorschijn," miauwde ze koeltjes. Dit werd beter en beter, nu was er zelfs een tweede clangenoot. Zat de halve clan haar soms vanachter het gras uit te lachen?

Zijn clanleader leek niet geamuseerd, en reageerde, naar Firework's maatstaven, redelijk overdreven. Ze snauwde en brieste, en uiteindelijk verstond Firework zoiets als "Ja, dit is wat ik graag doe in mijn vrije tijd," Hij knikte, en ging naast haar zitten. Niet beledigd, maar ook niet van plan zijn excuses aan te bieden. Ze was dan wel zijn clanleader, maar hij was een volwassen kater, opvoeding had hij niet meer nodig. Everstar daarentegen…
Hij schrok op door de poes haar stem, nog steeds klam en ijzig. Dacht ze serieus dat iedereen haar uit zou lachen? Blijkbaar dus, "Kom maar tevoorschijn," Meteen stak Firework zijn neus in de lucht, en opende hij zijn mond om beter te kunnen ruiken. Een vlaag van herkenning verscheen in zijn ogen, en al snel linkte hij de naam aan de geur. "Silhouettepaw," Hij keek de kant op van de geur, en keek daarna naar zijn clanleader, toch maar kijken of hij haar kon helpen? Heb je daar nog hulp bij nodig?" Vroeg hij dus maar terloops, bang om opnieuw iets verkeerds te zeggen, maar hard genoeg zodat ook Silhouettepaw het kon verstaan. Everstar moest niet denken dat Firework voor haar door het stof zou gaan. Helpen? Ja, verdedigen? Ook ja, maar door het stof? Nee.

Silhouettepaw moest nogmaals grinniken toen Everstar uitviel tegen Firework. Dit was geweldig! Hij was Skull helemaal vergeten. Hij ging plat op zijn buik liggen en keek tussen de grassprieten door. Ze leken hem nog niet in de gaten te hebben, maar het tegendeel werd bewezen. "Kom maar tevoorschijn," klonk Everstar's stem. "Silhouettepaw,"zei Firework naast haar en daarna nog iets, maar dat verstond Silhouettepaw niet door het geritsel in zijn oren. Hij kwam tevoorschijn en liep rustig naar voren. Zover hij wist stond nergens in de code dat de leader niet mocht worden uitgelachen... Hij plofte neer en knikte enkel. Zijn gezicht was inmiddels op pokerface stand gezet.

Een windvlaag droeg de geur van de bespieder hun kant op en Everstar herkende de lucht van Silhouettepaw. "Silhouettepaw," zei Firework op hetzelfde moment. Terwijl de apprentice naar voren kwam, met een uitgestreken gezicht, begon Everstar haar poot weer te likken. "Heb je daar nog hulp bij nodig?" vroeg Firework terloops. Everstar slikte een botte opmerking in, maar ze begon wel steeds geïrriteerder te raken. Rustig, zei ze tegen zichzelf. Meteen viel er een sluier van kalmte over haar heen; iedere blijk van ergernis verdween van haar gezicht en haar staart, die hiervoor nog wat geërgerde bewegingen had gemaakt, lag weer stil. "Nee, dank je", zei ze. Dit was een houding waar ze vroeger lang op geoefend had, en zelfs een goede observeerder zou haar gevoelens zo niet kunnen lezen. Ze ging kalmpjes verder met het wassen van haar poot. Of het blauwe spul nu giftig was of niet, het smaakte in ieder geval afschuwelijk. Bovendien leek het wassen niet bijzonder veel te helpen. Ze had er al een hele hoop af gekregen, maar haar poot was nog steeds blauw en die kleur leek niet lichter te worden.

Silhouette verscheen uit het gras, en het was meteen duidelijk voor Firework dat hij zich waarschijnlijk had bescheurd om het 'gesprek' van Firework en Everstar. Hij haalde onopmerkelijk zijn schouders op, en merkte toen pas dat zijn Leader geërgerd was. Waarom nu weer? Hij bood alleen maar aan om te helpen. Een korte zucht verliet zijn mond, maar werd afgekapt toen de staart van zijn leader ineens stil lag. Was ze nu toch blij dat hij er was? Of vond ze hem nog steeds vervelend? Verward schudde Firework zijn hoofd even, en keek toen weer naar de poot. Het leek niets te helpen, wat Everstar ook deed. Maar hij mocht niet helpen, dus zat hij daar, te kijken naar zijn leader die zichzelf hoogstwaarschijnlijk aan het vergiftigen was. En voor hij er erg in had verlieten de woorden zijn mond. "Dat kan wel eens heel giftig zijn.." Hij keek haar aan, en bedacht zich toen dat zijn leader dat waarschijnlijk al wist. Als ze nu maar niet boos zou reageren, want wat kon hij anders doen? Hij mocht niet helpen, maar als zij hier zometeen neer zou vallen moest er iemand zijn die haar dan terug naar het kamp kon brengen. Het was voor haar eigen bestwil.