Can I help you? (Wintersong)

Wintesong die naast hem stond nam een gevechtshouding aan. Hij besloot dat ook maar te doen, tenminste tot zo ver het wilde lukken. Langzaam keek hij van links naar rechts, echter zag hij niets. Nog een keer spitste hij zijn oren, het geluid kwam steeds dichterbij dat was zeker. Nu begon hij zich toch echt een beetje zorgen te maken. Hij kon zich nu zeker niet goed verdedigen. En als het een Rogue of Bloodclan kat was wist hij ook niet zeker of Wintersong zich wel kon verdedigen. Op alle hoop van zegen dan maar... dacht hij. ''Wie is daar?!'' riep hij hard. Zijn stem was nu heel erg vervormd. Het klonk zwaar en op een gemene tot zelfs duivelse toon. Als hij zijn stem zo vervormde jaagde hij andere katten vaak de stuipen op het lijf. Daarom deed hij dat nu ook, in de hoop dat het geluid er van zou schrikken en weg gaan. Hij sloot zijn ogen en luisterde nog een keer goed of het geluid er nog was. Helaas, het geluid was er nog steeds en werd steeds harder en harder. Even beet hij op zijn lip, wat moest hij nu doen. Na kort denken besloot hij nog eens te roepen. ''Laat je nu onmiddellijk zien! Anders kom ik naar jou toe en scheur je helemaal in stukken!'' riep hij nog harder. Nu klonk zijn stem echt demonisch en het klonk ook alsof hij het echt meende. Zelf wist hij best dat hij dat nooit van zijn leven zou kunnen doen. Nee een ander afmaken... dat kon hij echt niet. Opzich was hij wel redelijk gespierd en had ook wel een aardige vechttechniek. Het was dus niet dat hij het daarom niet zou kunnen, het was meer omdat hij het niet aankon met zijn hard. Niemand wist dit van hem, echt niemand. Alhoewel hij wel vaak andere hielp dus je het eigenlijk niet van hem zou verwachten. Nu realiseerde hij zich pas dat hij Wintersong misschien ook wel heel erg had laten schrikken. Maar hij moest deze gemene act volhouden tot het geluid weg was. Dus hij kon eigenlijk nu ook even niet aardig tegen haar zijn. Het moest maar...

OOC: Geeft niet hoor!

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

Wintersong hield haar ogen gericht op de plek waar het geluid vandaan kwam en hoopte maar dat het snel tevoorschijn zou komen of weg zou gaan. "Wie is daar?!" De toon van de kater naast haar liet even een rilling over haar rug heen gaan, maar ze wist dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Hij deed het alleen maar om het geluid weg te krijgen en niet om haar weg te jagen. "Laat je nu onmiddellijk zien! Anders kom ik naar jou toe en scheur je helemaal in stukken!" Ze wilde haar ogen niet weghalen bij de plek waar het geluid vandaan kwam, maar deed het toch even om naar Hurricanesteps te kijken. Ze wilde er ergens zeker van zijn dat ze geen gevaar zou lopen. Ze wist dat ze geen gevaar liep, maar haar gevoel zei wat anders en daardoor wilde ze er zeker van zijn. Alleen toen ze naar de kater keek, zag ze dat er niks aan de hand was en richtte ze haar blik weer op de struiken voor haar. Het geluid was nog niet weggegaan en het was zelfs harder geworden. Het zou nu waarschijnlijk niet lang meer duren voor hetgeen dat het geluid maakte tevoorschijn zou komen. Ze hoopte alleen niet dat het een vos ofzo was, het was wel mogelijk. Vooral nu dat er minder prooi was en je wist maar nooit of een vos hongerig was.

Wintersong keek hem aan, waarschijnlijk zou ze het niet helemaal snappen waarom hij nu zo anders deed. Bijna onzichtbaar knikte hij naar haar, zodat ze zou weten dat alles oké was. Zijn blik ging direct terug naar de richting van het geluid, dit werd steeds harder en harder. Hij wist goed dat het er elk moment kon zijn. Langzaam zette hij zijn klauwen uit, deze begroeven zich een stukje in de grond. Nu zag hij ook een paar struiken bewegen, het geluid werd als maar harder en harder. Hij zette zijn vacht op waardoor hij nog wat groter werd. Zijn bek ging een klein stukje open zodat het geluid zijn scherpe tanden goed zou kunnen zien. Met zijn poot stampte hij hard op de grond, dit was echter niet zo slim. Een gigantische pijnscheut schoot door zijn hele lichaam. Door het geluid was hij zijn zere poot helemaal vergeten. Snel klemde hij zijn tanden op elkaar en begon te blazen. Zo leek het voor het geluid net alsof er helemaal niets aan de hand was. Het was er nu echt bijna, als het nog een paar stappen zou zetten zouden ze het kunnen zien. Eindelijk kwam het geen wat het geluid maakte uit de struiken. Ze konden nu precies zien wat het geluid maakte.

OOC: Aan jou de keuze wat het is.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

Het was wel duidelijk voor Wintersong dat wat er ook was, het niet weg zou gaan en dat ze er dus wel achter moesten komen wat het was. Het geluid werd nog harder en ze zag nu ook dat de struiken bewogen. Ze maakte zich klaar om meteen te springen op wat er uit de struiken zou komen, je kon het namelijk maar nooit weten. De wind stond ook nog eens in de richting van het geluid, dus ze kon het niet ruiken en dat maakte haar toch wat ongemakkelijk. Ze had liever geweten wat er op haar afkwam, want dan had ze zich er tenminste op voor kunnen bereiden. Ze keek toe hoe uiteindelijk het dier door de struiken heen kwam zetten en het gaf haar meteen de schrik van haar leven. Het was namelijk een vos en ze had dit het liefst niet gehad, maar nu had ze geen keus meer. Ze moesten nu of vluchten of aanvallen en vluchten was niet echt een optie, omdat Hurricanesteps gewond was aan zijn poot. Ze wachtte nog even af wat de vos zou gaan doen, want misschien zou het nog weg gaan, alleen daar had ze geen vertrouwen in. Als het zou aanvallen zou ze in ieder geval uit de weg gaan en het dier zelf aanvallen. Ze zou haar best doen om de kater te beschermen.

De struiken bewogen, elk moment zou het ding er uit kunnen komen. Hij zette zijn vacht zo ver mogelijk op als hij kon toen er een vos de struiken uit kwam. Een koude rilling ging over zijn rug, dit was echt niet goed. Voorzichtig vroeg hij aan Wintersong; ''Wat gaan we nu doen?'' Hij moest zich groot houden voor de vos, zodra hij zou verzwakken en zwakte tonen zou de vos zeker aanvallen. Nu voelde hij zich erg slecht, wegrennen kon hij niet door zijn poot. Dus als de vos zou aanvallen moest hij wel vechten. Maar door zijn poot kon hij ook niet echt vechten. Het is mijn schuld en ik kan er ook niet eens iets aan doen... schoot door zijn kop. Kort beet hij op zijn lip, normaal gesproken zou hij de vos aanvallen om Wintersong te beschermen. Deze keer zou dat echter zeker niet goed komen door zijn poot. Een zucht verliet zijn bek en hij keek Wintersong hoopvol aan, misschien had zij wél een plan.

OOC: Sorry voor de late reactie, ik had niet gezien dat je al had gepost.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"Wat gaan we nu doen?" Het was duidelijk dat de kater ook niet goed wist wat ze met de vos aan moesten. Wintersong bekeek de vos even een keer goed. Het was gelukkig nog geen volgroeide, maar wel groot genoeg om schade aan te kunnen richten. Er zou waarschijnlijk alleen niet genoeg tijd zijn om er te veel over na te denken. Ze wilde in ieder geval niet dat de kater nog meer gewond zou raken dan hij al was. "Ik denk dat het het beste is als we de vos aanvallen. Ik zal in ieder geval mijn best doen om de vos weg te jagen." Zei ze. "We hebben geluk dat het geen volgroeide vos is, maar dat neemt niet weg dat hij nog steeds schade aan kan richten." Wegrennen was geen optie, dus dat betekende aanvallen. Ze maakte zich klaar om de vos aan te vallen zodra hij op hun af zou komen.

Vragend keek hij Wintersong aan, hopend dat ze enig idee had wat te doen. "Ik denk dat het het beste is als we de vos aanvallen. Ik zal in ieder geval mijn best doen om de vos weg te jagen." zei ze tegen hem. Hij snapte haar plan, alleen hij was er niet blij mee. De vos kon haar ernstig wonden, dat was nu zeker zijn bedoeling niet. "We hebben geluk dat het geen volgroeide vos is, maar dat neemt niet weg dat hij nog steeds schade aan kan richten." ging ze verder. Hurricanesteps knikte om te laten weten dat hij snapte wat de bedoeling was. Met zijn hele hart hoopte hij dat de vos gewoon weg zou lopen en ze niet zouden hoeven vechten. Voor de zoveelste keer maakte hij zich nog wat groter, hard blies hij in de richting van de vos en zette zijn klauwen uit. Een ding was zeker, als de vos zou aanvallen zou hij doen zo veel hij kon om Wintersong te beschermen. ''Never mess with me or someone I care about...'' siste hij naar de vos. Toen de vos wat bewoog kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Zodra de vos in hun richting kwam lopen blies Hurricanesteps nog een keer hard en haalde met zijn poot uit richting de vos. De vos was nog ruim een meter van de twee katten verwijderd, het was ook alleen maar bedoelt als teken dat de vos weg moest gaan.

Age: 12 moons
Gender: Female
Rank: Warrior

"Never mess with me or someone I care about..." Het was duidelijk voor de vos bedoeld, maar Wintersong had hetzelfde wel willen zeggen tegen de vos. Ze was niet van plan om de kater nog een keer gewond te laten raken. De vos was ondertussen begonnen met naar hun toekomen en ze maakte zich klaar om de vos aan te vallen. Nog even en ze zou langs de vos heen gaan om zijn flank te raken. Ze zou Hurricanesteps dan wel achter laten op de plek waar hij was, maar het leek haar toch de beste manier van aanvallen en anders moest ze ook nog proberen om op de rug van de vos te komen dan zou ze ook nog schade aan kunnen richten. De vos was nu dichtbij genoeg en ze schoot langs de vos heen om haar klauwen langs de zij te halen en snel weer buiten bereik te gaan voor de vos haar weer kon aanvallen. Het was nu alleen afwachten hoeveel er nodig zou zijn om de vos weg te jagen.

Hurricanesteps hield zijn adem in toen hij Wintersong op de vos af zag gaan. Oh Starclan laat dit alsjeblieft goed komen, hoopte hij. Zijn ogen werden groter toen Wintersong langs de vos rende terwijl ze met haar klauwen door zijn vacht ging. Gelukkig kwam ze op een veilige afstand zonder dat de vos haar had geraakt. De vos maakte een luid piepende toon. Opgelucht haalde hij adem, gelukkig maar. De vos was nu echt boos op hun, deze tilde zijn lip op en begon naar hun te grommen. Hij zag dat de vos in de richting van Wintersong begon te lopen, hij moest nu snel handelen. Wat onhandig strompelde hij zo snel als hij kon in de richting van de vos. Hij opende zijn bek en beet zo hard als hij kon in de staart van de vos. Hierdoor zou de vos zich waarschijnlijk omdraaien en zich op hem richten. Dit was alsnog erg gevaarlijk, maar dit had hij liever. Als een kat door zijn schuld zou sterven zou hij daar nooit meer overheen kunnen komen. Volgens hem zou hij als hij zou sterven een goed leven in Starclan krijgen. In zijn leven had hij al veel katten geholpen en daar was hij tevreden over. Maar dat zou hij later allemaal wel zien, nu moest hij er voor zorgen dat de vos weg zou gaan en Wintersong en hem veilig terug konden keren naar de rest van de clan.

Als reactie op haar draaide de vos haar richting uit. Dit was ook haar bedoeling geweest, want zo zorgde ze ervoor dat de attentie wegging van Hurricanesteps. De vos begon nu dichterbij te komen en ze wierp even een blik op Hurricanesteps om te zien dat die onderweg was naar de staart van de vos en er hard in beet. Hierdoor draaide de vos zijn aandacht op de kater, alleen ze wist niet hoe snel Hurricanesteps uit de weg van de vos kon geraken, dus het enige dat ze kon doen was kijken hoe ze de vos weer kon afleiden naar haar kant. Alleen als ze dat zou doen zou het waarschijnlijk weer hetzelfde door blijven gaan voor een tijdje. Ze moesten samen een manier zien te bedenken hoe ze de vos weg konden krijgen, want lang zouden ze dit ook niet uit kunnen houden. Ze dook naar voren en probeerde onder de buik van de vos te komen en daar uit te halen. Ze wist dat het riskant was om te doen, maar het was een zwakke plek waar ze de vos in ieder geval mee kon beschadigen. Alleen de vraag was dan wel of het genoeg zou zijn. Ze dook snel weer onder de vos vandaag en kwam naast Hurricanesteps terecht. "We moeten echt een manier bedenken om hem weg te krijgen." Zei ze hard genoeg voor hem om te horen.

Zijn hersenen werkte op volle toeren, hij moest een manier bedenken om de vos veilig het territorium uit te kunnen jagen. Dat was echter niet zo erg makkelijk omdat hij nu met zijn poot zat. Of het eigenlijk nog slechter kon dan dit wist hij niet meer. Hurricanesteps slikte en hield zijn adem in zodra hij zag dat Wintersong zich onder de vos bevond. Opgelucht haalde de kater adem toen ze ongedeerd naast hem kwam staan. "We moeten echt een manier bedenken om hem weg te krijgen." zei ze zacht maar nog net verstaanbaar. Kort knikte hij om dit te bevestigen, dat was alleen niet het beste wat hij kon doen. Blijkbaar zag de vos dit als een uitdaging en kwam op de twee witte katten afvliegen. Meteen beukte hij tegen Wintersong's flank aan zodat deze niet geraakt kon worden. Zelf ontsnapte hij ook maar op een haartje na van de scherpe vossen tanden. Zijn ademhaling versnelde hier door, maar de adrenaline stroomde door zijn lichaam. Iets in hem zei dat hij boven op de vos moest vliegen en deze koste wat kost afmaken. Kreeg hij dit weer, dat was allemaal de schuld van de training van zijn oude mentor. Wild schudde Hurricanesteps zijn kop om de gedachte er uit te jagen. Zijn blik schoot op en neer van she-cat naar de vos, ze moesten echt snel iets gaan ondernemen nu. "Enige ideeën hoe we hier van af komen?" vroeg hij aan haar. Hierna blies hij nog een keer naar de vos in de hoop deze wat af te remmen voor de volgende aanval.

Wintersong merkte dat de vos nu op hun twee afkwam en voor ze iets kon doen werd ze uit de weg gebeukt door Hurricanesteps en miste de vos hun beide. Ze was wel blij dat Hurricanesteps ook aan de vos was ontkomen, maar ze moest nu echt een manier bedenken om van de vos af te komen, want als het zo doorging zou ze het niet lang meer vol kunnen houden. Of er moest natuurlijk hulp komen, maar dat kon ze zo niet voorspellen of die zouden komen. "Enige ideeën hoe we hier van af komen?" Ze schudde haar hoofd even, de ideeën kwamen zo snel niet in haar op. "Ik heb zo snel geen idee, we zouden de vos alleen samen bang kunnen proberen te maken, maar ik heb geen idee hoe." Dat was waarschijnlijk de enige optie, maar hoe was dan nog het punt. De vos was namelijk groter dan hun en de vraag was dan ook of het überhaupt zou schrikken van twee katten.

Uit nerveusheid zette Hurricanesteps zijn klauwen steeds weer in en uit in het zand. Hoe ze ooit van deze vos af konden komen wist hij niet meer. Als ze die adder nou maar niet waren tegengekomen... "Ik heb zo snel geen idee, we zouden de vos alleen samen bang kunnen proberen te maken, maar ik heb geen idee hoe." zei Wintersong naast hem. Daar zaten ze dan, twee spierwitte katten tegenover een grote rode vos. Hurricanesteps knarste wat met zijn tanden over elkaar. Ze moesten echt snel iets gaan bedenken als ze niet allebei dood wilde. Starclan alstublieft help ons... dacht hij met zijn kop wat naar boven opgeheven. Was dit het dan? Zouden ze allebei hier eindigen? Voor hem maakte het nog niet zo heel veel uit, hij liep al 35 maanen rond op deze wereld. Hij had veel dingen fout gedaan in zijn leven, maar ook een hele hoop goed. Maar de she-cat naast hem was zeker nog maar half zo oud als dat hij was. Zij had nog een groter deel van haar leven voor zich. Het zou sonde zijn als zij hier zou sterven. Er schoot een idee zijn kop binnen. "Ga naar het kamp en haar hulp, ik hou hem zou lang nog wel even bezig." fluisterde hij met zijn kop naast die van Wintersong.

Wintersong volgde de bewegingen van de vos goed. Ze wilde namelijk niet hebben dat het dier ineens iets onverwachts zou doen en hun zou aanvallen zonder dat ze het doorhad. Alleen ze voelde ook lichte paniek opborrelen. Wat als ze de vos niet weg konden jagen? Wat moesten ze er dan mee doen. Niets leek namelijk te helpen en het zou ook bijna onmogelijk zijn om de vos af te maken met hun twee alleen. "Ga naar het kamp en haar hulp, ik hou hem zou lang nog wel even bezig." Hoorde ze ineens naast haar. Dacht hij nou echt dat ze hem hier alleen achter zou laten? Maar het was ergens wel verstandiger om meer katten erbij te halen. "Ik ben het er niet echt mee eens, maar veel anders kan er ook niet gedaan worden." Zei ze. "Blijf alleen wel in leven voor zolang ik weg ben." Ze zou het echt niet kunnen hebben als de kater door haar zou overlijden. Met een laatste knik naar de kater rende ze weg de andere richting van de vos uit op weg naar het kamp.

Hurricanesteps was zeker van zijn besluit, hij zou het niet laten gebeurden dat zij ook nog eens gewond raakte. "Ik ben het er niet echt mee eens, maar veel anders kan er ook niet gedaan worden." zei Wintersong naast hem. De witte kater knikte, het was ergens ook wel logisch dat ze het er niet helemaal mee eens was. Want de laatste keer dat hij een plan had om haar te beschermen werd hij door die adder gebeten waar hij nu nog last van had. "Blijf alleen wel in leven voor zolang ik weg ben." Hurricanesteps keek haar aan, en knikte bevestigend naar haar terug. Wintersong had ook nog een keer geknikt en was daarna snel richtig het kamp gerend. "Schiet wel op, ik weet niet hoe lang ik het met een vos uithoud!" riep hij haar nog snel na. Hurricanesteps wendde zich weer tot de vos. Hij moest deze lang genoeg bezig houden om Wintersong hulp te laten halen. "Geef me alles wat je hebt." blies hij naar het roofdier voor hem. Zijn hard bonsde als een gek, het werd nu echt gevaarlijk. Hopelijk zou ze snel iemand vinden om te helpen.

"Schiet wel op, ik weet niet hoe lang ik het met een vos uithoud!" Hoorde ze nog achter haar aan geroepen worden en ze versnelde haar pas om zo snel mogelijk terug bij het kamp te kunnen zijn. De weg naar het kamp leek een eeuwigheid te duren en ze wilde dat ze er sneller was. Gelukkig kwam de kampingang al in zicht en ze snelde erdoorheen waarna ze tot stilstand kwam. "Er is... een vos... en hurricanesteps..." Ze probeerde eerst een beetje op adem te komen voor ze verder ging. "Er is versterking nodig om de vos te kunnen verjagen." Zei ze toen ze een beetje op adem was gekomen. Ze hoopte maar dat er snel iemand zou reageren.

Met een klein, geforceerd lachje strekte ze haar poot. De wonde was volledig genezen maar de bijtende pijn niet. Ze was wel zachter geworden, dat was iets, en ze kon al terug lopen. Ze wist dat ze binnenkort nog eens naar Maskheart moest gaan om dat na te laten zien, maar dat kon wachten. Er waren al genoeg problemen op het moment en de trainingen van haar apprentices gingen nu voor. Ze had ze al zo verwaarloosd en ze -vooral Nimble- verdienden dit niet. Toen ze een witte flits zag en een vage bekende voor haar lande, niet ver van de uitgang, keek ze ietwat verbaasd. "Er is... een vos... en hurricanesteps..." Wel meteen schoot Snow overeind. "Er is versterking nodig om de vos te kunnen verjagen." Ze liep met voorzichtige passen op de warrior af, toch was ze erg snel bij haar. "We hebben geen tijd te verliezen!" Zei ze, want zo te horen was er meer aan de hand. Zo,der te aarzelen draaide de grijswitte kattin zich om naar de uitgang van het kamp. Een zelfzekere blik in de ogen.

Onderwerp: Re: Can I help you? (Wintersong)